“Διότι εν τω νόμω του Μωϋσέως
είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος, μήπως μέλει
τον Θεόν περί των βοών;” (Α’
Κορ.θ:9).
Ήταν
συνήθεια ανάμεσα στους αρχαίους πολιτισμούς να χρησιμοποιούν βόδια για ν’ αλωνίζουν
δημητριακά. Οι ειδωλολάτρες συνήθως φίμωναν το ζώο έτσι ώστε δεν μπορούσε να
φάει το σιτάρι ενώ αλώνιζε, αλλά ο Νόμος του Μωϋσή απαγόρευε αυτή την τακτική
στους Ισραηλίτες (Δευτ.κε:4).
Εκείνοι δεν θα ήταν σαν τα ειδωλολατρικά έθνη. Η ιδέα πίσω απ’ αυτό το νόμο
είναι η δικαιοσύνη. Ήταν άδικο να φιμώνουν το βόδι ενώ αλώνιζε, γιατί αφού
εργαζόταν, δικαιούνταν (άξιζε) ανταμοιβή για τον κόπο του.
Ο
Παύλος υποστήριξε τη θέση του για οικονομική υποστήριξη της διακονίας
χρησιμοποιώντας αυτό το νόμο. Εάν ο Θεός ήταν δίκαιος με τα βόδια, δεν θα είναι
δίκαιος και με τους εργάτες Του; Σίγουρα, ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους
περισσότερο από τα βόδια. Η δικαιοσύνη είναι μια θεία ιδιότητα που ο Θεός δεν μπορεί
να παραβιάσει. Εάν ο Θεός αποκάλυπτε τον Εαυτό του σαν δίκαιο κάτω από το Νόμο,
δεν θα έκανε το ίδιο κάτω από τη χάρη; Η αρχή της συντήρησης του εργάτη
εγκαινιάστηκε από το Θεό, όχι από τον άνθρωπο, είναι λοιπόν μια αρχή της
δικαιοσύνης του Θεού. Αυτό το σημείο είναι ακόμη πιο καθαρό στο
Α’ Τιμ.ε:17-18 “οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας
αξιώνονται διπλής τιμής μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.
Διότι λέγει η γραφή “δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος” και “Άξιος
είναι ο εργάτης του μισθού αυτού”.
Εδώ
ο Παύλος ένωσε ένα κείμενο από το Νόμο του Μωϋσή με ένα από την Καινή Διαθήκη (Λουκ.ι:7) για να διδάξει την
υποστήριξη της διακονίας. Τί παραπάνω απόδειξη χρειαζόμαστε; Η συντήρηση του
εργάτη, που ήταν μια αρχή της δικαιοσύνης του Θεού σύμφωνα με το Νόμο του
Μωϋσή, είναι επίσης μια δίκαιη αρχή στις σχέσεις Του με την διακονία σύμφωνα με
την Καινή Διαθήκη.
Το
μάθημα για εμάς είναι ότι ενώ ο εργάτης εργάζεται στο έργο του Κυρίου δεν
πρέπει να στερείται (φιμώνεται) του θείου του δικαιώματος να παίρνει οικονομική
συντήρηση για το έργο του. Η εκκλησία πρέπει να είναι σωστή και δίκαιη με τον
ποιμένα. Η αγάπη δεν χαίρεται στην ανομία, ή στην αδικία (Α’ Κορ.ιγ:6). Θα ήταν άδικο να μη δίνουμε στον ποιμένα το μέρος
που του ανήκει, ακριβώς όπως είναι άδικο να βάζουμε ένα φίμωτρο στο βόδι ενώ
αυτό αλωνίζει. Σύμφωνα με την διδασκαλία του Α’ Κορ.ιγ:6, ο πιστός που αγαπάει το Θεό δεν θα διέπραττε την
αδικία να μην υποστηρίζει την διακονία.
Ένας
πιστός δεν πρέπει να σταματήσει να δίνει δέκατα σαν εκδήλωση δυσαρέσκειας για
τον ποιμένα του. Αυτό είναι μια αδικία μπροστά στο Θεό. Έτσι φιμώνει τον
ποιμένα, στερώντας τον από ό,τι είναι δίκαια δικό του. Εάν αγαπάμε τον ποιμένα
μας δεν πρέπει να κρατάμε άδικα αυτό που ο Θεός έχει ορίσει να είναι η προμήθειά
του. Εάν ο Θεός προμήθευσε (προέβλεψε) για τα βόδια, πόσο περισσότερο θα κάνει
για τους εργάτες Του που Τον υπηρετούν;
“Η δι’ ημάς βεβαίως λέγει τούτο;
διότι δι’ ημάς εγράφη, ότι ο αροτριών, με ελπίδα πρέπει να αροτριά και ο
αλωνίζων, με ελπίδα να μετέχει της ελπίδος αυτού” (Α’ Κορ.θ:10).
