Όταν ήταν μικρό παιδί, η μαμά της της έδωσε μερικά ευρώ για
να πάρει ένα δώρο για τα γενέθλια του παππού της.
Όταν μεγάλωσε, είχε ένα καλό εισόδημα και ο παππούς της της
έδωσε μια σημαντική κληρονομιά, αλλά κάθε χρόνο συνέχιζε να του αγοράζει ένα
μικρό, φθηνό δώρο.
Ακούγεται σαν αχαριστία και παιδιάστικο, αλλά αναρωτιέμαι αν
είναι ο τρόπος που μερικές φορές φερόμαστε στον Θεό. Οι στατιστικές δείχνουν
ότι οι Χριστιανοί σπάνια δίνουν ακόμη και το 10% του εισοδήματός τους στον Θεό.
Και το 10% είναι πολύ μικρό.
Ο Χριστός πλήρωσε ένα τίμημα για εμάς, που δεν μπορούμε ποτέ
να ανταποδώσουμε (Α’ Κορ.ς:20, Α’ Πέτρ.α:17-19). Το να δίνεις στην Καινή
Διαθήκη, είναι μια πράξη ευγνωμοσύνης, δεν είναι εντολή του Νόμου.
Πρέπει να αφήσουμε τη λέξη «δέκατο» όταν πρόκειται να
δώσουμε και να χρησιμοποιούμε τις λέξεις της Καινής Διαθήκης για το δίδειν:
• Εγκάρδια
• Ελεύθερα
•Χαρούμενα
Β’ Κορ.θ:7 Έκαστος
κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης· διότι τον
ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.
Η προτεραιότητα που δίνουμε στα χρήματά μας, είναι μια άμεση
αντανάκλαση των αξιών της ζωής μας.
Εσύ τι νομίζεις... είναι το 10% πάρα πολύ, πολύ λίγο ή
ακριβώς το σωστό ποσό για να δώσεις;
