Έχουμε την
τάση να περιφρονούμε την υπερηφάνεια στους άλλους και να αναγνωρίζουμε την
καταστροφική της δύναμη. Η Γραφή μας διδάσκει ότι «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος
προηγείται της πτώσεως» (Παρ.ις:18). Θέλουμε πολύ αυτοί που μας οδηγούν να
είναι ταπεινοί και είμαστε σοφοί αν κι εμείς περπατάμε με ταπείνωση. Αλλά πώς
μοιάζει η ταπεινοφροσύνη στην ηγεσία; Ας δούμε τρία σημάδια:
1. Αισθάνεται ευγνώμων, δεν το θεωρεί δικαίωμα.
Ένας εργάτης
μπορεί να μετακινηθεί από την ευγνωμοσύνη στο δικαίωμα πιστεύοντας ότι η θέση
του ή η απόδοσή του, του επιτρέπει
ορισμένα πράγματα. Είναι αδύνατο να είναι ταπεινός και την ίδια στιγμή να έχει την αίσθηση του δικαιώματος. Κάθε
φορά που αισθανόμαστε ότι μας χρωστάνε κάτι, ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι Αυτός που
δίνει όλα τα καλά πράγματα. Οι ταπεινοί εργάτες πιστεύουν ότι όλα όσα έχουν
λάβει είναι από τον Κύριο, συμπεριλαμβανομένης της ομάδας που οδηγούν, της
ηθικής και της έντασης της δουλειάς τους. Όλα είναι από Αυτόν. Όταν περπατάμε
με ταπείνωση, είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα μας έχει δώσει.
2. Λειτουργεί
σαν διαχειριστής, όχι σαν κύριος.
Αν και κάποιοι
δεν το αναγνωρίζουν, όλοι οι εργάτες είναι προσωρινοί. Επειδή η ηγεσία είναι
μια προσωρινή αποστολή, ο ταπεινός εργάτης μεταχειρίζεται το ρόλο του και τη
διακονία του σαν κάτι που δεν του ανήκει. Ξέρει ότι τα πάντα ανήκουν στον Ιησού
και παίρνει αποφάσεις από τη θέση ενός πιστού δούλου όχι από τη θέση ιδιοκτήτη
που θα κάθεται πάντα στην ηγετική του καρέκλα. Ο ταπεινός εργάτης θέλει να υπηρετεί
σωστά σε όλη τη διάρκεια της διακονίας του και αναγνωρίζει ταπεινά ότι αυτή η
περίοδος δεν θα διαρκέσει για πάντα.
3. Εμπιστεύεται
τον Κύριο, όχι τον εαυτό του.
Οι ταπεινοί εργάτες
εμπιστεύονται τον Κύριο και όχι τον εαυτό τους. Οι ταπεινοί ηγέτες αναζητούν τη
σοφία Του, όχι τη δική τους. Κινούνται με τη δική Του ενέργεια, όχι τη δική
τους. Εμπιστεύονται την δική Του ηγεσία, όχι την δική τους. Η εμπιστοσύνη τους
βρίσκεται τελικά στον Κύριο και όχι στον εαυτό τους.
