Είναι γνωστός ο ουσιαστικός ρόλος που παίζουν τα δάση και
γενικότερα του πράσινου στην οικολογική και κλιματολογική ισορροπία της Γης
μας. Η χλωροφυλλική αφομοίωση που είναι ιδιότητα της πράσινης βλάστησης «μεταμορφώνει»
το καταστρεπτικό διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας σε ωφέλιμο για τον
άνθρωπο και τον βιολογικό κόσμο οξυγόνο. Από αυτή τη βιολογική επεξεργασία του
αέρα της γήινης ατμόσφαιρας παράγεται το μεγαλύτερο μέρος του οξυγόνου για τη
λειτουργία της αναπνοής πάνω στη Γη.
Τα δάση και ο φυσικός πράσινος τάπητας γύρω τους παίζουν
ακόμα έναν ουσιαστικό ρόλο και στην υδρολογική ισορροπία της υδρογείου. Με τις
ρίζες τους συγκρατούν το νερό των βροχοπτώσεων μέσα στο εύφορο στρώμα της γης,
το οποίο κυριολεκτικά αγκαλιάζουν και το αφήνουν «ελεγχόμενα» να καταλήγει στα ποτάμια
και τα ρυάκια, ώστε να ξαναγίνει βροχή με την εξάτμιση. Έτσι εξισορροπείται το
καθεστώς των βροχών πάνω στην γόνιμη φλούδα της Γης. Αν έλειπαν τα δάση θα
είχαμε βάναυσες εναλλαγές περιόδων ξηρασίας και πλημμύρας, που θα εξαφάνιζαν
κάθε μορφή ζωής από τον πλανήτη μας.
Από την ιστορία μαθαίνουμε πως ο άνθρωπος πάντοτε στάθηκε
καταστροφέας των δένδρων αν και πολύ νωρίς ένιωσε την αξία και την εξυπηρέτησή
τους. Μαθαίνουμε από την προϊστορία, ενώ όλες οι ακτές της Μεσογείου, οι
Ευρωπαϊκές, οι Αφρικανικές και οι Ασιατικές ήταν δασωμένες, από την αρχαιότητα
μέχρι τον μεσαίωνα, ο άνθρωπος με συντρόφους το πρόβατο, την κατσίκα κ.λπ.
κατάφερε να αποψιλώσει την Ισπανία, την Νότια Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα
και τ’ αφρικανικά παράλια. Ακόμα και σήμερα βρίσκουμε απολιθώματα ξύλου στην
έρημο Σαχάρα.
Μα στις μέρες μας το κακό έχει γίνει ολέθριο παίρνοντας
διαστάσεις εγκλήματος. Με τον εκβιομηχανισμό και την αποικιοκρατία επιταχύνεται
ο ρυθμός καταστροφής των δασωμένων εκτάσεων. Ρυθμός που δεν επιτρέπει στα δάση
να αναγεννηθούν, να αντιμετωπίσουν την ληστρική εκμετάλλευση. Τα δάση της
Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Ωκεανίας θα λιγοστέψουν κατά 40%. Τα δάση
στην Ευρώπη, Σοβιετική Ένωση, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία κατά 0,5%. Υπολογίζεται ότι
μέχρι το 2020 όλα τα προσιτά δάση των υπό ανάπτυξη χωρών ουσιαστικά δεν θα
υπάρχουν, θα έχουν υλοτομηθεί.
Δυο σύγχρονα τραγικά παραδείγματα. Το δάσος από κέδρους του
Λιβάνου ήδη από τον 19ο αιώνα έχει καταστραφεί για να κινηθούν οι ατμομηχανές
της γραμμής Κωνσταντινούπολη- Κάιρο. Ήδη μπουλντόζες δουλεύουν εντατικά στα
δάση του Αμαζωνίου, του τελευταίου μεγάλου τροπικού δάσους της Γης.
Πρόσφατη μελέτη πάνω στο θέμα αναφέρει ότι γύρω στο 15 με
20% των ειδών του ζωικού και φυτικού βασιλείου είναι πολύ πιθανό να εξαφανιστούν
με βασική αιτία την εξαφάνιση των δασών σε συνεργασία με τις φυσικές αλλοιώσεις
και την μόλυνση του περιβάλλοντος. Ο Γη θα καταντήσει ένας απογυμνωμένος,
μολυσμένος πλανήτης που θα αργοπεθαίνει από την αφροσύνη των κατοίκων του.
Θλιβεροί αμμόλοφοι θα σκεπάζουν τα άλλοτε γόνιμα χωράφια. Σχεδόν δυο
εκατομμύρια φυτών και ζώων, θα έχουν εξαφανιστεί. Και παρά τον αφανισμό και την
απειλή ο άνθρωπος θα συνεχίσει να αναπαράγεται με τέτοιο ξέφρενο ρυθμό που ο
πληθυσμός στις πόλεις θα φτάσει γρήγορα τον πληθυσμό που είχαν τα έθνη τον
περασμένο αιώνα.
Στις μέρες μας ήδη έχουμε προχωρήσει πολύ. Κάθε χρόνο τα
δάση του κόσμου μειώνονται κατά 12-13 εκατομμύρια εκτάρια, δηλαδή όση όλη η
επιφάνεια των γαλλικών δασών.
Όχι, δεν είναι ούτε φθονερός, ούτε αδιάφορος ο ζωντανός Θεός
της Βίβλου. Απλώς λειτούργησαν οι νόμοι. Οι γνωστοί νόμοι της ανυπακοής και της
εναντίωσης στη σοφία Του, οι νόμοι της φθοράς, του θανάτου, της σποράς και του
θερισμού. Οι νόμοι που ποτέ του δεν σεβάστηκε ο άνθρωπος αλλά κλώτσησε με
περισσή εχθρότητα και κακία.
Ο ζωντανός Θεός με ευγένεια και λεπτότητα υποχώρησε,
απομακρύνθηκε και άφησε τον άνθρωπο στις επιλογές του. Τώρα μιλάμε για το
Τέλος, το Τέλος όλων, το Τέλος όλων μας. Εμείς το φτιάξαμε, εμείς το
τροφοδοτούμε και στις μέρες μας το επιταχύνουμε, γιατί ποτέ του ο άνθρωπος
τυφλωμένος μέσα στον εγωισμό και την φιλαυτία του δεν κατάλαβε ότι η εξάρτηση
από τον ζωντανό Θεό του Ουρανού, η υπακοή στο θέλημά Του, η αναγνώριση και η
ταπείνωση μπροστά στο μεγαλείο Του είναι ο μόνος δρόμος της ζωής για τον
άνθρωπο και όλα τ’ άλλα έξω απ’ αυτήν την ζωντανή σχέση αγάπης, είναι θάνατος.
Ισόβιος και αιώνιος θάνατος.
