Αληθινά υπήρξε μια πραγματική διαρκής «ύβρις» και πρόκληση η πορεία του ανθρώπου πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Η προσκόλλησή του στην πίστη της παντοδυναμίας του τον οδήγησε, έστω και πρόσκαιρα, σε παραμόρφωση της ψυχής του. Η φιλαυτία του άνοιξε τον δρόμο στην απληστία και την εκμηδένιση κάθε λογικού φραγμού, ακόμα τον στέρησε κι απ’ αυτές τις στοιχειώδεις ένστικτες αντιδράσεις.
Αυτά έρχονται πρώτα. Μετά ακολουθεί η κατάρρευση, η απελπισία, ο πανικός. Μπροστά σε μια απρόβλεπτη έκρηξη κάποιων από τις αδάμαστες δυνάμεις γύρω του, ενός σεισμού, ενός σπασμού κάποιου ηφαίστειου, συνειδητοποιεί την αδυναμία του, ο άνθρωπος, ξαναβρίσκει το «φυσικό του μέγεθος» και χάνει τον αφύσικο όγκο του, αυτό που στη γλώσσα μας είναι συνώνυμος με την ύβρη, με την πρόκληση, την άρνηση, τον εγωισμό και την αλαζονεία.
Και είναι γεγονός πως ακόμα πιο συγκλονιστική γίνεται η συντριβή μας, όταν η συμφορά μας προέρχεται από τα ίδια μας τα χέρια, από τα δικά μας δημιουργήματα. Τότε είναι που αποκαλύπτονται οι φρικτές διαστάσεις της ανθρώπινης αδυναμίας και ανεπάρκειας.
Κάθε τόσο γινόμαστε όλοι μάρτυρες γεγονότων που είναι καθαρές αποδείξεις πως «η υψηλή τεχνολογία» μας μας έχει υποδουλώσει σ’ έναν καθημερινό αγώνα αβάσταχτο για τα ανθρώπινα δεδομένα και άνισο πραγματικά, αφού το δικό μας ανάστημα είναι πολύ μικρότερο απ’ αυτό που νομίζουμε και τα κενά μας πολύ περισσότερα απ’ όσα φοβόμαστε.
