«Την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων
δύναται να δαμάσει είναι ακράτητον κακόν, μεστή θανατηφόρου φαρμάκου» (Ιάκ.γ:8)
«Ας είναι ευάρεστα τα λόγια του
στόματός μου....ενώπιόν σου Κύριε» (Ψαλμ.ιθ:14)
Ανυπότακτο μέλος. Η γλώσσα είναι το πιο δύσκολο μέρος
του σώματος να ελεγχθεί, κι έχει την ικανότητα να γίνεται η αιτία για τις
περισσότερες ζημιές. Ο τρόπος που χρησιμοποιείς τη γλώσσα σου, είναι μια καλή
ένδειξη της σχέσης σου με το Θεό. Η γλώσσα φέρνει στην επιφάνεια ό,τι είναι
μέσα στην καρδιά (Ματθ.ιβ:34 & ιε:18). Ο Ιάκωβος έχει μερικές δυνατές
διδασκαλίες σχετικά με τη γλώσσα: Ιάκ.α:26 & Ιάκ.γ:2. Συγκρίνει τη γλώσσα
με το χαλινάρι που ελέγχουμε τις κινήσεις του αλόγου, με το πηδάλιο του πλοίου
που ελέγχει την κίνησή του όσο μεγάλο κι αν είναι, με μια μικρή φωτιά που όμως
μπορεί να προξενήσει μεγάλη ζημιά. Η γλώσσα είναι που μιαίνει όλο το σώμα. Μόνο
η δύναμη του Θεού μπορεί να τη δαμάσει (Ιάκ.γ:1-13).
Αυτός είναι ένας λόγος που ο Θεός έχει
διαλέξει τη γλωσσολαλιά σαν το αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο
(Πράξ.β:4 ι:46 ιθ:6). Πέρνουμε το Άγιο Πνεύμα όταν
μετανοούμε, πιστεύουμε, και παραδιδόμαστε απόλυτα στο Θεό. Η γλώσσα μας είναι
το πιο σκληρό μέλος για να δαμαστεί, έτσι είναι το τελευταίο που παραχωρείται
στο Θεό. Όταν μιλάμε με γλώσσες για πρώτη φορά, καθώς το Πνεύμα δίδει, αυτό σημαίνει
ότι ο Θεός έχει επιτέλους έλθει μέσα μας κι έχει πλήρη έλεγχο.
Ο Ιάκωβος πολύ καθαρά λέγει ότι είναι
εύκολο να αμαρτήσουμε με τη γλώσσα, ότι η γλώσσα είναι πολύ επικίνδυνη, κι ότι αμαρτάνοντας
με τη γλώσσα καταστρέφουμε τον αγιασμό μας. Πώς μπορούμε να αμαρτήσουμε με τη
γλώσσα;
Σπερμολογία και κουτσομπολιό. Αυτό είναι από τις πιο κακές αμαρτίες.
Είναι από τα πρώτα εργαλεία του Σατανά για να καταστρέψει την εκκλησία από
μέσα. Μπορεί να καταστρέψει την εμπιστοσύνη σε ανθρώπους, να ζημιώσει κάποιον
αθώο και να εμποδίσει τη μετάνοια. Χωρίζει εκκλησίες, απογοητεύει τους αγίους
του Θεού, αποθαρρύνει νέους πιστούς. Η Γραφή μας διδάσκει να μην μιλάμε άσχημα
σε κανένα, ιδιαίτερα στους αδελφούς και τις αδελφές εν Χριστώ (Τίτ.γ:2
Ιάκ.δ:11). Ψαλμ.ρα:5 Οι περισσότεροι άνθρωποι πρόθυμα θ’ αναγνωρίσουν το κακό
που προξενεί το κουτσομπολιό, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει σαν πρόβλημα στη ζωή
τους. Είναι μια αρκετά δύσκολη περιοχή - στο πρακτικό μέρος - στη ζωή πολλών
Χριστιανών. Ας περιγράψουμε με σαφήνεια τί εννοούμε όταν λέμε σπερμολογία και
κουτσομπολιό, με την ελπίδα ότι κάποιοι θα αφυπνιστούν και θα καταλάβουν τί
κάνουν στην πραγματικότητα. Βασικά, σημαίνει το να λες ανοιχτά πράγματα
προσωπικά, που θα έπρεπε να μένουν σε στενό κύκλο. Ακόμη περιλαμβάνει διάδοση
κάποιας φήμης που θα μπορούσε να καταστρέψει κάποιον ή κακολογία, δηλαδή να λες
για κάποιον πράγματα που σκανδαλίζουν. Ας σημειώσουμε ότι το κουτσομπολιό δεν
είναι μόνο να λέει κανείς ψέματα για κάποιον ή να διαδίδει ανεπιβεβαίωτες
φήμες, αλλά είναι και το να λέει γεγονότα προσωπικής φύσης που ο κουτσομπόλης
δεν έχει καμιά δουλειά να φανερώσει. Φανερώνοντας ένα γεγονός, μπορεί να είναι
σπερμολογία όταν λέγεται σαν κουτσομπολιό σε κάποιον που δεν υπάρχει λόγος να ξέρει.
Ο Θεός έχει οργανώσει και έχει θέσει
εξουσίες στην εκκλησία (Α΄Κορ.ιβ:28). Όταν δημιουργηθούν προβλήματα στην
εκκλησία, αυτοί που είναι στην εξουσία θα πρέπει να ενημερωθούν. Ωστόσο, άσκοπο
κουτσομπολιό σε άλλα μέλη της συνάθροισης δεν είναι σωστό. Οι άγιοι δεν είναι
αυτοί που θα κρίνουν ο ένας τον άλλο (Ρωμ.ιδ:10,13 Ματθ.ζ:1
Ιάκ.δ:12). Στην εκκλησία η εξουσία μπορεί και πρέπει να κάνει κρίση
προκειμένου να φυλάξει το ποίμνιο (Ματθ.ιη:18
Α΄Κορ.ς:5).
Αυτό σημαίνει ότι η εξουσία της
εκκλησίας είναι αυτή που πρέπει να έχει δοσοληψίες με τα προβλήματα μέσα στην
εκκλησία, κι ότι οι άγιοι δεν έχουν αυτή την ευθύνη. Μερικές φορές κάποια
πράγματα πρέπει να ειπωθούν για διευκρινίσεις, για να δοθούν οδηγίες ή για την
ακρίβεια των πραγμάτων. Γενικά όμως, το να λες ιστορίες που μπορεί να βλάψουν
άλλους δεν είναι σωστό ενώπιον του Θεού. Το κουτσομπολιό είναι αντίθετο με το
Λόγο του Θεού (Παρ.κς:20,22). Πόσες εκκλησίες θα είχαν ειρήνη, αν τα μέλη τους
πίστευαν πραγματικά αυτά τα εδάφια!
Για να δούμε ένα πρακτικό παράδειγμα,
τί θα έκανες αν ανακάλυπτες ότι κάποιο άτομο που έρχεται στην εκκλησία και που
θέλει να λέγεται αδελφός έχει διαπράξει μοιχεία; Δεν μπορείς να αποκρύψεις την αμαρτία γιατί
δεν έχεις αυτή την εξουσία. Πρέπει να την αναφέρεις σε κάποιον που είναι σε
εξουσία, τον ποιμένα ή σε κάποιο πρεσβύτερο μέσα στην εκκλησία. Απ’ αυτή τη
στιγμή και μετά η ευθύνη είναι στον επίσκοπο κι όχι σ’ εσένα. Αν τώρα αρχίσεις
να το λες στον καθένα, τότε είσαι ένας σπερμολόγος. Υπάρχει λόγος που πρέπει να
το πεις στον ποιμένα, γιατί αυτός πρέπει να προστατεύσει την υπόλοιπη εκκλησία
και να βοηθήσει τον αδελφό που αμάρτησε. Αν ο αδελφός έχει μετανοήσει, γιατί να
πεις στον καθένα για την αμαρτία του; Μήπως αυτό θα τον βοηθήσει να σηκωθεί απ’
την πτώση του; Σαν άλλο παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ένα μέλος αμαρτάνει,
μετανοεί, και για κάποιο λόγο πρέπει να μετακινηθεί σε μια άλλη εκκλησία. Ο
ποιμένας αυτού του ατόμου πρέπει να πληροφορήσει τον καινούριο ποιμένα για το
γεγονός για να μπορέσει να το βοηθήσει, αλλά θα πρέπει να κρατηθεί μυστικό από
τα άλλα μέλη της εκκλησίας (Παρ.ια:13 & ιζ:9).
Ας σημειωθεί ότι δεν έχεις ποτέ το
δικαίωμα να καλύψεις μια αμαρτία για την οποία δεν έχει υπάρξει μετάνοια άσχετα
αν αυτός/η που εμπλέκεται είναι φίλος/η σου. Ακόμη δεν μπορείς να αποκρύψεις
αμαρτία που θα γίνει αιτία να κριθεί κάποιος ακατάλληλος για τη θέση που έχει
κι έτσι να του στερηθεί το δικαίωμα σύμφωνα με τη Βίβλο. Και στις δυο
περιπτώσεις, αυτός που είναι στην εξουσία πρέπει να γνωρίζει. Την ίδια στιγμή,
εσύ δεν είναι ανάγκη να ξαναπείς την αμαρτία του φίλου σου σε άλλους. Το
γεγονός πρέπει να μείνει μεταξύ αυτού, αυτών που είναι σε εξουσία και του Θεού.
Βασικά μια ιδιωτική - προσωπική αμαρτία γίνεται πρόβλημα στην εκκλησία όταν το
άτομο δεν μετανοεί, αλλά συνεχίζει να ζει υποκριτικά, ή όταν φέρνει όνειδος και
μομφή πάνω στην εκκλησία. Αυτό είναι ιδιαίτερα πρέπον όταν κάποιος που είναι σε
θέση εξουσίας έχει αμαρτήσει. Για παράδειγμα, τί γίνεται όταν ένας διάκονος της
εκκλησίας πέσει στο αμάρτημα της πορνείας αλλά μετανοήσει; Και πάλι ο ποιμένας
πρέπει να το πληροφορηθεί επειδή είναι ένα γεγονός που καταισχύνει ολόκληρη την
εκκλησία και επειδή ο διάκονος έχει χάσει τα προσόντα του, την καλή μαρτυρία.
Το πρόσωπο με το οποίο αμάρτησε αλλά και αυτός που ανακάλυψε την αμαρτία θα
χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην εκκλησία αν δεν γίνει τίποτα. Αυτό δεν
σημαίνει ότι ο ποιμένας θα πρέπει να κάνει μια δημόσια αναγγελία της μετανοημένης
αμαρτίας. Θα πρέπει να βάλει το διάκονο σε “ησυχία” αν έχει μετανοήσει, και να
μην πει σε κανένα γιατί. Φυσικά το υπόλοιπο εκκλησίασμα δεν θα πρέπει να
αρχίσει να διαλογίζεται και να κουτσομπολεύει το γεγονός.
Αν ακούσεις ότι κάποιος αδελφός σου
έχει πει πράγματα εναντίον σου, ή έχει κάνει πράγματα εναντίον σου, ή ότι έχει
γίνει αδιάκριτος σε κάποιους τομείς, τί θα κάνεις; Πρώτα απ’ όλα η αγάπη δεν διαλογίζεται το
κακόν, έτσι δεν θα πρέπει να πιστέψεις τη διάδοση. Ξέχασέ το. Αν μετά από
προσευχή δεν μπορείς να το ξεχάσεις, τότε πήγαινε και βρες το άτομο που είναι μπλεγμένο,
μάθε την ιστορία κατ’ ευθείαν απ’ αυτό και ξεκαθάρισε τα πράγματα μαζί του
(Ματθ.ιη:15). Τί γίνεται αν ακούσεις μια σοβαρή κατηγορία για κάποιον; Αν δεν
μπορείς να το αγνοήσεις, τότε ρώτησε τον ποιμένα σου. Ο ποιμένας θα μιλήσει
μετά στο άτομο που αφορά η σοβαρή αυτή διάδοση. Αν είναι σίγουρος ότι η φήμη
είναι ψεύτικη ή λάθος, τότε θα πρέπει να ειδοποιήσει αυτούς που την έχουν
ακούσει. Αν πιστεύει ότι είναι αλήθεια, τότε έχει καθήκον να ξεκαθαρίσει το
θέμα. Δεν μπορεί να το αγνοήσει. Άσχετα με την έκβαση, εσύ δεν πρέπει ν’ αφήσεις
τη φήμη να απλωθεί περισσότερο.
Αν ο ποιμένας ακούσει μια σοβαρή
κατηγορία εναντίον σου, οφείλει να σε καλέσει και να σου εξηγήσει τί έχει
ακούσει. Τώρα εσύ αφού εξηγήσεις την κατάσταση, ότι ήταν αποτέλεσμα παρεξήγησης
ή κάτι παρόμοιο, δεν θα πρέπει να αποκτήσεις ένα κακό πνεύμα. Μην προσπαθήσεις
να βρεις ποιος άρχισε να διαδίδει αυτά για σένα, αλλά ευχαρίστησε τον ποιμένα
που προσπαθεί να σε βοηθήσει. Άφησε αυτόν να το ξεκαθαρίσει. Αν προσπαθήσεις ν’
ανακαλύψεις ποιος το είπε στον ποιμένα, αυτόματα καλλιεργείς ένα πνεύμα
εκδίκησης και κακίας. Άφησε τον ποιμένα να επιπλήξει αυτόν που άρχισε. Αν είσαι
πραγματικά αθώος, το πρόσωπο που ανέφερε τη διάδοση στον ποιμένα σου έχει κάνει
χάρη, ιδιαίτερα αν δεν την έχει σκορπίσει περισσότερο.
