Η απάντηση του Χριστού στον Πέτρο μπροστά στην ξεραμένη
συκιά και το θαυμασμό του μαθητή, ήταν «έχετε πίστιν Θεού» (Μάρκ.ια:22).
Φαίνεται δε πως η έκφραση «πίστιν Θεού», δηλώνει όχι μόνο το Πρόσωπο στο οποίο η
πίστη καλείται ν’ ακουμπήσει, αλλά και την ποιότητα της πίστης. Πίστη στο Θεό και
πίστη Θεού. Πίστη που στηρίζεται στην αξιοπιστία του Θεού και πίστη που δεν προέρχεται
από ανθρώπινη σάρκα, αλλά είναι εμφύτευμα του Θεού μέσα μας. Ας δούμε μια
τέτοια πίστη, σε εφτά εκδηλώσεις της:
1. στον αμαρτωλό που ψάχνει
κι είναι έτοιμος να κάμει ό,τι του υποδειχθεί (Πράξ.ις:31). Το
αγωνιώδες ερώτημά του είναι· «τι με δει ποιείν» κι η απάντηση είναι-
«πίστευσον». Ακούμπησε την πίστη σου στο Χριστό και το έργο που Αυτός έκαμε για
τη σωτηρία σου. Για τη σωτηρία σου, άσκησε «πίστιν Θεού».
2. στον απορημένο πιστό
Δεν είναι ο τίτλος αντιφατικός! Πιστός κι απορημένος! Ναι, στον
ψαλμό ογ έχουμε έναν τέτοιο. Και... όχι μόνο στον ψαλμό. Απορεί, μπροστά στην ευτυχία,
τη δύναμη, τη σιγουριά των ασεβών. Φτάνει στο επικίνδυνο- «άρα ματαίως εκκαθάρισα
την καρδίαν μου;» (εδ.13).Όμως, γρήγορο κι αποτελεσματικό αντίβαρο έρχεται κι εδώ,
το «έχετε πίστιν Θεού». «Όμως εγώ είμαι πάντοτε μετά σου» (23). Στην άπορία
μέσα, μέ την πίστη στον Θεό και την πίστη τοϋ Θεού, που τελικά πραγματοποιεί
θριαμβευτική έξοδο άπό την πολιορκία της άπορίας.
3. στον απελπισμένο οπαδό
Η φιλοσοφία του Αβραάμ ήταν σέ κάποια περίοδο της ζωής του, σαν
και τούτη: «Κι αν πίστεψα, κι αν ακολούθησα, κι αν έχτισα πνευματικά κάτι όλα
τώρα σβήνουν. Εγώ φεύγω, διαδοχή δεν βλέπω, απόγονους ο Θεός δεν μου χάρισε» (Γέν.ιε:2-4).
Κι ο Θεός επεμβαίνει με το ίδιο μοτίβο- «έχετε πίστιν Θεού». «Μη φοβού, Εγώ
είμαι ο υπερασπιστής σου... και επίστευσεν (ο Αβραάμ) εις τον Κύριον» (εδ.1,6).
Ο «ασθενήσας τη πίστει» (Ρωμ.δ:19), γιατρεύτηκε.
4. σ’ αυτόν που βαρυπενθεί
Στο πένθος το βαρύ μέσα, τι να κάμει το «έχετε πίστιν Θεού»!
Βαρυπενθούσε ο Ιακώβ, για το χαμό του Ιωσήφ. Κύρτωσε, αφοπλίστηκε, απελπίστηκε.
Είχε, βλέπεις, κάμει το σφάλμα- «η ψυχή του να κρέμαται (όχι από τον Κύριο, αλλά)
από της ψυχής του παιδιού» (Γέν.μδ:30). Όμως, ο Θεός είχε επέμβει κατά θαυμαστό
τρόπο. Αυτό το αγνοεί ο Ιακώβ κι όταν τα θαυμαστά νέα έρχονται, αυτός... «λιποθυμάει,
διότι δεν επίστευσεν αυτούς» (με:26). Στο πένθος λοιπόν πιστέ, «έχε πίστιν
Θεού».
5. στον δοκιμαζόμενο Εργάτη
στη δεύτερη επιστολή του στους Κορίνθιους πιστούς, ο Παύλος εξομολογείται
ότι στη διακονία του στην Ασία (το ίδιο δεν είχε συμβεί και στον ελλαδικό
χώρο;), ήταν τόσες οι δυσκολίες, ώστε έφθασε στο - «καθ’ ύπερβολήν εβαρήθημεν
ώστε εξαπορηθήναι και του ζήν» (α:8).
Είπε, δηλαδή «μια τέτοια ζωή είναι αφόρητη». Όμως, γρήγορο αντίβαρο
ήρθε το «πεποιθότες επί τω Θεώ» (εδ.9). Το «έχετε πίστιν Θεού».
6. στην κρίση των ανθρώπινων σχέσεων
Τίς τελευταίες δεκαετίες, μιλάμε για τίς ανθρώπινες σχέσεις και
τη βαθύτατη κρίση που περνάνε. Η κρίση όμως αυτή πάντοτε υπήρχε. Ο απόστολος
Παύλος λ.χ. την ένιωσε βαθύτατα. Στη δεύτερη οδυνηρή φυλάκισή του, ανήκουν τά -
«απεστράφησάν με πάντες οι εν τη Ασία» (Β’ Τιμ.α:15)... «εν τη πρώτη απολογία ουδείς
μοι παρεγένετο, αλλά πάντες με εγκατέλειπον» (δ:16).
Αντίβαρο! «Έχετε πίστιν Θεού». Και είχε, αφού βεβαιώνει ότι -
«ο δε Κύριός μοι παρέστη» (17).
7. στην πορεία αναχώρησης
για την ουράνια πατρίδα. Στην κοιλάδα του θανάτου η σκιά
είναι βαριά και παγώνει το αίμα στις φλέβες του ανθρώπου. Εξαίρεση, ο πιστός που
συνειδητοποιεί - μάλιστα πολύ έντονα αυτές τις στιγμές - το «διότι Συ είσαι
μετ’ εμού» (ψαλμός κγ:4). Η γνήσια πίστη στο Θεό, φέρνει διαφορά όχι μόνο στη
ζωή, αλλά και στο θάνατο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Ζώντας στο εσχατολογικό κλίμα του «ευρήσει την πίστιν επί της
γης;» (Λουκ.ιη:8), ας πούμε ταπεινά στον Κύριο - «Συ που δεήθηκες για τον Πέτρο
για να μη του λείψει η πίστη, βοήθησε κι εμάς Κύριε, να έχουμε πίστιν Θεού, ως το
τέλος» (κθ:32).
