Μερικοί
άνθρωποι νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να πληρώνουν τα δέκατά τους όπου
θέλουν, ή να τα διανέμουν όπως θέλουν. Μερικοί δίνουν τα δέκατά τους σ’ ένα
κήρυκα, άλλοι στους φτωχούς, άλλοι αγοράζουν Γραφές ή άλλα πράγματα για το έργο
του Θεού κι όχι στην τοπική εκκλησία. Η Βίβλος δεν υποστηρίζει αυτές τις ιδέες.
Ο
Νόμος όριζε ένα συγκεκριμένο μέρος όπου οι Ισραηλίτες έπρεπε να πληρώνουν τα
δέκατα τους “αλλ’ εν τω τόπω, όντινα
Κύριος ο Θεός σας εκλέξη εκ πασών των φυλών σας, διά να θέση το όνομα αυτού
εκεί, προς την κατοικίαν αυτού θέλετε ζητήσει αυτόν, και εκεί θέλετε ελθεί και
εκεί θέλετε φέρει τα ολοκαυτώματα σας, και τας θυσίας σας, και τα δέκατα σας,
και τας υψουμένας προσφοράς των χειρών σας, και τας ευχάς σας...” (Δευτ.ιβ:5-7). Οι Ισραηλίτες δεν
αποφάσιζαν που να πληρώνουν τα δέκατά τους, ο Θεός καθιέρωσε ένα ορισμένο μέρος
γι’ αυτό.
Στο Μαλαχ.γ:10 βλέπουμε την ιδέα της
αποθήκης. Εάν καταλάβουμε αυτή τη Βιβλική ιδέα δεν θα είναι δύσκολο να δούμε
που θα ‘πρεπε να δίνουμε δέκατα και εισφορές. Στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξη
“αποθήκη” σημαίνει “δωμάτιο”, “ταμείο”. Τα ακόλουθα εδάφια δίνουν περισσότερες
πληροφορίες πάνω στη βιβλική σημασία της αποθήκης Α’Χρον.κς:20,. “Και εκ των
Λευιτών, ο Αχιά ήτο επί τους Θησαυρούς του οίκου του Θεού, και επί τους
θησαυρούς των αφιερωμάτων”, Β’Χρον.λα:11-12“Τότε είπεν ο Εζεκίας να ετοιμάσωσιν ταμεία
εν τω οίκω του Κυρίου και ητοίμασαν και εισέφεραν εν πίστει τας προσφοράς και
τα δέκατα και τα αφιερώματα, επ’ αυτών δε ήτο επιστάτης Χωνανίας ο Λευίτης, και
μετ’ αυτόν Σιμεί ο αδελφός αυτού”.
Είναι
ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι τα δέκατα του λαού ήταν τόσα πολλά ώστε υπήρχε
υπεραφθονία (Β’Χρον.λα:10). Παρ’ όλα
αυτά δεν επιστρέφονταν ούτε έπρεπε να τα διαχειριστούν αυτοί που τα είχαν
φέρει, αλλά διαχειρίζονταν από του Λευίτες. Το ότι υπήρχε αφθονία δεκάτων δεν
έδινε στο λαό το δικαίωμα να έχει απαιτήσεις πάνω σ’ αυτά. Πρέπει να το πάρουμε
αυτό σαν παράδειγμα για τους εαυτούς μας:
Ακόμα και αν ένα μεγάλο ποσό δεκάτων έρθει σε μια τοπική εκκλησία, αυτά
ανήκουν στο Θεό και όχι στα μέλη προσωπικά και πρέπει να διαχειρίζονται από τον
εργάτη.
“Τότε έφερε πας ο Ιούδας εις τας
αποθήκας το δέκατον του σίτου και του οίνου και του ελαίου. Και κατέστησα
φύλακας επί των αποθηκών, Σελεμίαν τον ιερέα, και Σαδώκ τον γραμματέα και εκ
των Λευιτών Φεδαίαν και πλησίον αυτών, Ανάν τον υιόν του Ζακχούρ, υιού του Ματθανία
διότι ελογίζοντο πιστοί το έργον δε αυτών ήτο να διανέμωσιν εις τους αδελφούς
αυτών” Νεεμ.ιγ:12-13.
Βλέπε επίσης Νεεμ.ι:36-39 Οι ιερείς
και οι Λευίτες ήταν θησαυροφύλακες των δεκάτων, και σαν τέτοιοι έπρεπε να
δώσουν λογαριασμό στο Θεό για τη διαχείρισή τους. Υπάρχουν παραδείγματα που ο
Θεός τους τιμωρούσε για κακή διαχείριση των δεκάτων, αλλά ήταν ο Θεός που τους
τιμωρούσε (Α’Σαμ.β:12-17, λδ:4-17).
Οι ποιμένες προσέχουν τις ψυχές και πρέπει να δίνουν λογαριασμό στον Θεό σαν
οικονόμοι του κάθε πράγματος που έχει εμπιστευτεί σε αυτούς,
συμπεριλαμβανομένων των δεκάτων (Εβρ.ιγ:17-18).
Από
τα εδάφια που έχουμε παραθέσει, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Θεός είχε ένα
συγκεκριμένο μέρος για τα δέκατα και τις εισφορές. Η αποθήκη αντιστοιχεί σήμερα
με το ταμείο της τοπικής εκκλησίας που παρακολουθούμε, το μέρος όπου ο κάθε
πιστός παίρνει την πνευματική του τροφή. Δίνοντας τα δέκατα μας στην αποθήκη
(ταμείο) της τοπικής μας εκκλησίας δείχνει ότι στηρίζουμε την διακονία του
εκκλησιάσματος, ότι είμαστε υπάκουοι πιστοί που αναγνωρίζουμε το καθήκον μας να
βοηθάμε στο έργο του Θεού. Δίνοντας το δέκατο στην τοπική εκκλησία δένεται ο
πιστός με την εκκλησία αυτή.
Είναι
ακόμα ζήτημα κοινής λογικής και δικαιοσύνης. Δεν θα ήταν άδικο να μην
προβλέπουμε για τον εργάτη του Θεού που φροντίζει για τη πνευματική μας ζωή;
Είναι σωστό να εγκαταλείπουμε τον ποιμένα μας για να βοηθήσουμε κάποιον άλλο
εργάτη; Στον Μαλαχία γ:10 λέει: “φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην,
διά να είναι τροφή εις τον οίκο μου”. Οι Ισραηλίτες υποσχέθηκαν, “δεν θέλομεν εγκαταλείψει τον οίκον του Θεού
ημών” (Νεεμ.ι:39). Όταν δεν
φέρνουμε την σωστή μερίδα μας για την ευημερία της διακονίας της τοπικής μας
εκκλησίας, εγκαταλείπουμε τον οίκο του Θεού.
Στη
Βίβλο η αποθήκη ήταν πάντα υπό την επίβλεψη των Λευιτών. Στον Νεεμία ιγ:4-14, ο ιερέας Ελιασείβ, ο
επιστάτης του οικήματος (αποθήκη) του οίκου του Θεού, συγγένεψε με έναν άνθρωπο
που τον έλεγαν Τωβία. Ο Ελιασείβ επέτρεψε στον Τωβία να μπει μέσα στην αποθήκη
με την οικογένειά του και τα έπιπλά του. Η Βίβλος λέει ότι η καταπάτηση ήταν
τόσο μεγάλη που “τα μερίδια των Λευιτών
δεν εδόθησαν εις αυτούς διότι οι Λευίται και οι ψαλτωδοί, οι ποιούντες το
έργον, έφυγον έκαστος εις τον αγρό αυτού” (Νεεμ.ιγ:10).
Προφανώς
ο Τωβίας πήρε τον έλεγχο της αποθήκης και δεν μοίρασε τα δέκατα για τις ανάγκες
των Λευιτών. Σαν αποτέλεσμα, οι Λευίτες, από έλλειψη τροφών, έπρεπε να
επιστρέψουν στις πόλεις τους. Έπρεπε να εγκαταλείψουν τα πνευματικά ζητήματα
του λαού για να ασχοληθούν με τις δικές τους υλικές ανάγκες.
Όταν
ο Νεεμία έφθασε και είδε αυτή τη σκηνή, τον πλήγωσε τόσο πολύ, που πέταξε ο
ίδιος όλη την οικοσκευή του Τωβία έξω από το οίκημα (Νεεμ.ιγ:8). Αυτό το παράδειγμα μας διδάσκει, ότι το δέκατο πρέπει
να είναι κάτω από τον έλεγχο των εργατών του Κυρίου, και να μην υπόκειται στις
ιδιοτροπίες των μελών του εκκλησιάσματος. Φυσικά οι εργάτες πρέπει να είναι
υπόλογοι στο Θεό, στο σώμα της εκκλησίας, και στους νόμους της χώρας (Β’Κορ.η:21), αλλά οι πιστοί πρέπει να
εμπιστεύονται τη διαχείριση των εργατών. Εάν δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη
ότι ο ποιμένας μας θα χρησιμοποιήσει τα χρήματα, που είναι γήινα, σωστά πως θα
μπορέσουμε να τον εμπιστευτούμε για την φροντίδα της ψυχής μας που είναι
αιώνια;
