Κραυγή. Είναι το να
φωνάζεις, να μιλάς σε πολύ δυνατό τόνο, να δημιουργείς οχλαγωγία, το να ζητάς
επίμονα κάτι κραυγάζοντας. Μήπως έχεις συνέχεια παράπονα; Μήπως κραυγάζεις για να τα βγάλεις πέρα;
Μερικοί μεγάλοι αφήνουν να βγει από μέσα τους μια έξαψη θυμού και οργής και
ενεργούν σαν πεισματάρικα μικρά παιδιά που πέφτουν στο δάπεδο τσιρίζοντας και
κλοτσώντας. Άνθρωποι που δημιουργούν στην εκκλησία οχλαγωγία, που συνέχεια
απαιτούν την προσοχή των άλλων, που συνέχεια έχουν απαιτήσεις, κι έτσι
εμποδίζουν την πρόοδο της εκκλησίας έχουν πέσει στο αμάρτημα της κραυγής. Αυτή
η στάση κατακρίνεται από τις Γραφές.
Κακολογία. Προέρχεται από
μια κακή καρδιά. Συνήθως ξεκινάει από ζήλια. Πόσες φορές έχεις κακολογήσει
άλλους ανθρώπους; Πόσο κακό και φασαρίες έχεις προξενήσει από τέτοιες
συζητήσεις;
Μοχθηρία - κακία. Είναι ένα αρρωστημένο θέλω εν ενεργεία, μια επιθυμία να πληγώσεις
άλλους. Ο μοχθηρός ικανοποιείται με το να κάνει ή να βλέπει κάποιον να
υποφέρει. Συνήθως είναι το αποτέλεσμα μίσους που είναι τόσο κακό στα μάτια του
Θεού όσο και ο φόνος (Α΄Ιωάν.γ:15). Μπορούμε να μισούμε την αμαρτία, αλλά όχι
τον αμαρτωλό. Μπορούμε να χαιρόμαστε όταν η αμαρτία νικιέται σε κάποιες περιοχές,
αλλά ποτέ στη δυστυχία και τις θλίψεις άλλων ανθρώπων ακόμα κι αν είναι αμαρτωλοί
(Α΄Κορ.ιγ:6).
Φθόνος & ζήλια. Αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με την πικρία, την
οργή, την κακία, και την φιλονικία. Ο φθόνος και η φιλονικία είναι ικανά να
προκαλέσουν πάν αχρείο πράγμα (Ιακ.γ:16). Ο φθόνος και η ζήλια έχουν να κάνουν
με μνησικακία για μια θέση που κατέχει κάποιος ή για κάποιο επίκτητο προσόν
(ωραία μαλλιά, ικανότητα δημιουργίας φίλων...). Ακόμη έχουν να κάνουν με
πείσμα, απληστία, και υποψία. Ο φθόνος είναι ένα έργο της σάρκας και μπορεί να
μας κρατήσει έξω απ’ τη Βασιλεία των ουρανών (Γαλ.ε:21, Ιακ.δ:5). Αυτό το
πνεύμα έρχεται στην επιφάνεια απροσδόκητα σε μέρη που δεν θα έπρεπε. Πολλές
φορές άτομα στην εκκλησία νευριάζουν
όταν βλέπουν να χρησιμοποιούνται κάποιοι άλλοι περισσότερο απ’ αυτούς, ή όταν
παίρνουν πνευματικές ευλογίες. Προσοχή!!!
Αυτό είναι το πνεύμα του φθόνου.
Συγχωρητικότητα. Αντί όλες αυτές τις κακές και λάθος συμπεριφορές, εμείς προτρεπόμαστε
να είμαστε ευγενικοί μεταξύ μας, τρυφεροί και συγχωρητικοί. Η συγχωρητικότητα
βασίζεται στην αγάπη και συνεπάγεται να πληρώσεις εσύ το κόστος του λάθους
κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ν’ αφήνεις το δίκιο σου σε κάποιες καταστάσεις,
και να αγνοήσεις κάποια πράγματα ακόμη κι όταν ξέρεις ότι είσαι σωστός.
Σημαίνει να καταπιείς την υπερηφάνειά σου και να ζητήσεις εσύ να σε συγχωρέσουν
έστω και αν αισθάνεσαι ότι κανονικά αυτοί έπρεπε να σου ζητήσουν συγνώμη. Σημαίνει
να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο (Ματθ.ε:39) κατά γράμμα και συμβολικά. Κάτι
πολύ σημαντικό είναι ότι συγχωρώ σημαίνει ξεχνάω. Πολλοί λένε “Να τον
συγχωρέσω, αλλά δεν μπορώ να το ξεχάσω”. Χρειάζεται να προσευχηθούν μέχρι να
μπορέσουν να το ξεχάσουν, μέχρι που να μην κρατάνε τίποτα για κανένα. Άλλοι
άνθρωποι προσποιούνται ότι ξεχνούν, αλλά πάντοτε είναι έτοιμοι να φέρουν στην
επιφάνεια ένα παλιό φθόνο σε μια μελλοντική αντιπαράθεση. Η θυμούνται κάποιο
παλιό λάθος προκειμένου να κερδίσουν κάποιο όφελος εις βάρος του άλλου. Αυτό
δεν είναι συγχωρητικότητα. Ο Ιησούς πολύ καθαρά δίδαξε ότι ο Θεός θα μας
συγχωρέσει όπως εμείς συγχωρούμε τους άλλους (Ματθ.ς:12, 14-15, ιη:23-35). Αν
θέλουμε να συγχωρούνται οι αμαρτίες μας, πρέπει να μάθουμε πώς να συγχωρούμε
τον αδελφό μας όταν κάνει ένα λάθος.
Ρίζα πικρίας. Πολλές
φορές βρίσκονται άνθρωποι που κανείς δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει.
Ψιθυρίζουν, γογγύζουν, παραπονιούνται, δεν είναι συνεργάσιμοι, είναι
“εαυτούληδες”. Δεν δέχονται διορθώσεις δίχως να νευριάσουν. Είναι
κουτσομπόληδες, σπέρνουν έριδες μεταξύ των αδελφών, είναι σπερμολόγοι, και
γίνονται αιτία προβλημάτων όπου κι αν πάνε. Τί συμβαίνει μ’ αυτούς; Είναι αυτό
που περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην ΕΒΡ.ιβ:15 σχετικά με τη ρίζα πικρίας. Ας
σημειώσουμε ότι αυτό το εδάφιο ακολουθεί αμέσως μετά τη νουθεσία να ζητούμε την
ειρήνη και τον αγιασμό χωρίς τα οποία κανείς δεν θα δει το Θεό (εδ.14). Παίρνοντας
μαζί αυτά τα δυο εδάφια αποδεικνύονται δύο πράγματα. Πρώτο, ο αγιασμός είναι
βασικό θέμα για τη σωτηρία. Μπορεί κανείς να εκπέσει από τη χάρη αν δεν είναι
άγιος. Δεύτερο, το να έχουμε σωστή συμπεριφορά είναι από τα πιο σπουδαία θέματα
αγιασμού. Κάποιος μπορεί να μολυνθεί από την πικρία, η πικρία είναι κάτι που
μολύνει.
Μια ρίζα πικρίας
είναι μια πηγή πικρίας στη ζωή κάποιου. Είναι κάτι μέσα στην καρδιά που γίνεται
η αιτία για όλες αυτές τις άσχημες εξωτερικεύσεις που μέχρι τώρα εξετάσαμε. Απ’
αυτή τη ρίζα βγαίνουν πολλοί καρποί που βέβαια κανείς δεν είναι καρπός του
Πνεύματος. Η πραγματική ρίζα μπορεί να είναι φθόνος εναντίον κάποιου εξ αιτίας
ενός περιστατικού, ζήλια για κάποια κατάσταση, ή απλώς κάτι μέσα στην καρδιά
που ποτέ δεν έχει παραδοθεί στο Θεό. Όταν τέτοιες άσχημες συμπεριφορές αρχίζουν
να φανερώνονται, ψάξε μήπως υπάρχει κάποια πηγή μέσα στην καρδιά σου. Σταμάτησέ
την αμέσως, απαλλάξου, και θα φέρεις πολύ πιο ευχάριστους καρπούς.
Σαν Χριστιανοί
δεν μπορούμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε τους
καρπούς. Δεν υπάρχει λόγος να κρίνεις αν ένα δέντρο είναι μηλιά ή πορτοκαλιά
όταν οι καρποί είναι πάνω του! Οι καρποί
μιλάνε από μόνοι τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν ο καρπός της πικρίας φανερωθεί
στη ζωή κάποιου είναι εύκολο να το δεις. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται
κρίση. Απλώς απόφυγε τη συμμετοχή στο κουτσομπολιό, το φθόνο, το μίσος, και τη
φιλονικία που βγαίνουν απ’ αυτή την πηγή. Απλά αρνήσου να συμμετάσχεις σε
τέτοια πράγματα, γιατί που ξέρεις αν είσαι ένας από τους πολλούς που μπορεί να
μολυνθούν από τη ρίζα πικρίας αυτού του ατόμου.
Εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα. Η στάση των αληθινών Χριστιανών είναι σταθερά ενάντια σε κάθε ρίζα
πικρίας και στα αποτελέσματά της. «Ειρήνην
πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου, και εις αυτούς δεν υπάρχει
πρόσκομμα» (Ψαλμ.ριθ:165). H ειρήνη είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της αγάπης
του Θεού και του λόγου Του (Φιλ.δ:7). Ακόμα η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα της
ταύτισής μας με το θέλημα του Θεού (Ρωμ.ε:1). Ειλικρινής υπακοή στο Θεό θα μας
κρατήσει από το να παρανομήσουμε. Ο λόγος Του μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να
προσκόπτουμε, αλλά και να μην γινόμαστε αιτία να προσκόπτουν άλλοι
(Ματθ.ε:29-30, ιγ:41, Ιακ.γ:2). Το νόημα του εδαφίου στους ψαλμούς είναι ότι
τίποτα δεν θα γίνει λίθος προσκόμματος σ’ αυτούς που αγαπούν το λόγο του Θεού.
Πόσες φορές δεν
έχεις ακούσει εκφράσεις όπως: “Κάλεσαν άλλους κι εμένα δεν με κάλεσαν” “Ζήτησαν από άλλους να κάνουν κάτι στην εκκλησία,
αλλά όχι από μένα” “Ποτέ δεν μου
αναθέτουν κάποια δουλειά” “Ενώ είμαι ο
πιο κατάλληλος εξαιτίας της θέσης μου ή της ηλικίας μου να κάνω κάποια δουλειά,
δεν μου την έδωσαν” “Εμένα δεν μου
μιλάνε”. Πόσες φορές τα συναισθήματά σου δεν πληγώθηκαν επειδή επιπλήχθηκες ή
επειδή δεν σε κατάλαβαν ή επειδή δεν αναγνωρίστηκε κάτι που νόμιζες ότι έπρεπε
ν’ αναγνωριστεί; Σ’ όλες αυτές τις
περιπτώσεις πρέπει να θυμόμαστε το εδάφιο «....εις
αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα». Ίσως να υπήρχαν σοβαροί λόγοι που δεν τους
ξέρεις, ίσως να μην ξέρεις τα πράγματα όπως ακριβώς και αληθινά είναι, ίσως
κάποιος να έκανε ένα λάθος. Άσχετα με τις περιστάσεις, δεν πρέπει να αφήνουμε
να πληγώνονται τα συναισθήματά μας. Πρέπει να συγχωρούμε πριν μας ζητηθεί, ακόμη
κι αν δεν μας ζητηθεί. Αν έχεις προσευχηθεί την προσευχή του Κυρίου, θα θυμάσαι
ότι Του έχεις ζητήσει να σε συγχωρέσει όπως εσύ συγχωρείς τους άλλους. Άσχετα
με το ποιες συνήθειες ή εθιμοτυπίες παραβιάζονται και άσχετα με το αν έχεις
δίκιο ή όχι, δεν μπορείς να παρανομήσεις και να αρνηθείς να συγχωρέσεις αν θες
να είσαι σωσμένος. Αν αγαπάμε το Θεό, δεν θα επιτρέψουμε τίποτα να γίνει λίθος
προσκόμματος στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία τί καταστάσεις θα έρθουν, εμείς δεν
πρέπει να προσκόψουμε. Αυτό ανθρωπίνως είναι αδύνατον, αλλά ο Θεός μας δίνει τη
δύναμη να υπερνικούμε. Ας μην ξαναπούμε “Είμαι πεσμένος” ή “Κάποιος με πλήγωσε”
αλλά ας προσευχόμαστε μέχρι να έρθει η νίκη πάνω στο θέμα που μας απασχολεί.
