Ίδε ο άνθρωπος

Ιωάν.ιθ:1-16

Γονατιστός θα σου πρότεινα, να διαβάσεις το σημερινό ανάγνωσμα. Γονατιστός, με πολλή συντριβή πνεύματος και άπειρη ευγνωμοσύνη ψυχής. Και κάτι, ακόμη. Μη ξεχνώντας, σε κάθε γραμμή, σε κάθε μια λεπτομέρεια, ότι αυτός που υποφέρει είναι... ο Γιος του Θεού. Είναι Αυτός που θα μπορούσε, αν ήθελε, λεγεώνα αγγέλων να έχει γύρω Του, να Τον προστατεύσει. Όμως, όχι. Για να γίνει ο Σωτήρας σου, έπρεπε να περάσει από το δρόμο του εξευτελισμού και του μαρτυρίου.

Με τα μάτια της ψυχής σου, δες Τον...

Μαστιγώνεται. Οι στρατιώτες, Του φοράνε ακάνθινο στεφάνι. Ένας χιτώνας χλεύης, σκεπάζει τα ματωμένα αυλάκια του μαρτυρίου στο κορμί Του. Ο Πιλάτος, Τον παζαρεύει με τη θέση του. Οι Ιουδαίοι, ο εκλεκτός Του λαός, κραυγάζουν «σταύρωσον, σταύρωσον». Τελικά, παραδίνεται να σταυρωθεί.

Έπειτα στάσου στη φράση εκείνη (εδ.7), που οι ίδιοι οι Ιουδαίοι, ανομολόγησαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ίσως τι έλεγαν γι’ Αυτόν.

«Πρέπει να αποθάνει».

Ναι, έπρεπε. Γιατί, για τη σωτηρία σου και τη δική μου σωτηρία, άλλος τρόπος δεν υπήρχε. Έπρεπε, Εκείνος να πληρώσει τα λύτρα των αμαρτιών μας.

Προσευχή: Χριστέ μου, άπειρα Σ’ ευγνωμονώ, για όσα υπέφερες για τη σωτηρία μου. Είσαι ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου». Όλων μας. Και κατά ένα ξεχωριστό τρόπο, τις δικές σου. Τον έχεις προσωπικά ευχαριστήσει;