Το πιο
δυνατό επιχείρημα ενάντια στη γλωσσολαλιά, σήμερα, είναι ότι οι μέρες των θαυμάτων πέρασαν. Στο προηγούμενο κεφάλαιο
(8) αποδείξαμε ότι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι και για σήμερα, οπότε
είναι λογικό και η ομιλία σε γλώσσες να είναι και για σήμερα. Θα εξετάσουμε
κάθε επιχείρημα ότι τα θαύματα και ιδιαίτερα η ομιλία σε γλώσσες, δεν ισχύουν
πια.
1. Τα θαύματα
ήταν μόνο για τους αποστόλους. Μπορούμε εύκολα να αναιρέσουμε αυτή την άποψη με
τους 120 την ημέρα της Πεντηκοστής, τον Κορνήλιο και τους Εφέσιους, που όλοι
μίλησαν σε γλώσσες. Ο Στέφανος και ο Φίλιππος που δεν ήταν από τους δώδεκα,
έκαναν αρκετά θαύματα (Πράξ.ς:8, η:6-7).
2. Μόνο οι
απόστολοι ή όσοι χειροτονήθηκαν απ’ αυτούς, μπορούσαν να κάνουν ή να δεχτούν
κάποιο θαύμα. Αυτή η τροποποίηση της προηγούμενης θέσης και πάλι δεν επαρκεί. Ο
Ανανίας προσευχήθηκε για τον Παύλο και ανέβλεψε (Πράξ.θ:17-18) και είναι
απόλυτα βέβαιο ότι ο Ανανίας δεν είχε λάβει κάποια ιδιαίτερη αποστολή από τους
δώδεκα. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν ήταν από τους 12, ούτε χειροτονήθηκαν απ’
αυτούς, αλλά ο Θεός έκανε πολλά θαύματα στη διακονία τους (Πράξ.ιδ:3).
Η Καινή
Διαθήκη υπόσχεται θαύματα για όλους τους πιστούς χωρίς περιορισμούς ή
διακρίσεις. Ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι όλοι οι πιστοί θα μιλούν σε γλώσσες και θα
βιώνουν διάφορα θαύματα (Μάρκ.ις:17-18). Όλοι οι πιστοί θα παίρνουν απαντήσεις
στις προσευχές τους, συμπεριλαμβανομένων θαυμάτων (Ματθ.κα:22 Μάρκ.ια:22-24 Ιωάν.ιδ:12-14 ιε:7). Οι τοπικοί
πρεσβύτεροι μπορούν να προσεύχονται για θεραπεία των πιστών και όλοι οι πιστοί
μπορούν να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο για θεραπεία (Ιάκ.ε:14-16). Τα
θαύματα και η ομιλία γλωσσών είναι το δώρο του Θεού για ολόκληρη την εκκλησία
(Α΄Κορ.ιβ:8-10, 28).
3. Τα θαύματα
ήταν μόνο για τις μέρες των αποστόλων. Τα εδάφια που αναφέραμε προηγουμένως
καταρρίπτουν αυτό το επιχείρημα, γιατί πουθενά δεν διακρίνεται κάποιος χρονικός
περιορισμός. Αντίθετα, όλα δόθηκαν σε όλους τους πιστούς, στο σύνολο της
εκκλησίας, χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Ο Παύλος έγραψε την Α΄ προς Κορινθίους
επιστολή για όλους τους πιστούς, όλων των εποχών, απευθύνοντάς την «προς την εκκλησίαν του Θεού την ούσαν εν
Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους, μετά
πάντων των επικαλουμένων εν παντί τόπω το όνομα Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών,
αυτών τε και ημών» (Α΄Κορ.α:2). Εξέφρασε μια σιγουριά όταν έγραφε «ώστε δεν μένετε οπίσω εις ουδέν χάρισμα,
προσμένοντες την αποκάλυψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Κορ.α:7).
Αυτή η επιστολή ασχολείται με τα χαρίσματα του Πνεύματος, συμπεριλαμβανομένων
των χαρισμάτων θεραπείας, θαυμάτων και είδη γλωσσών (Α΄ Κορ.ιβ:8-10). Ο Παύλος
λοιπόν, ξεκάθαρα, περίμενε η εκκλησία να κρατήσει και να χρησιμοποιήσει σωστά
τα πνευματικά χαρίσματα μέχρι την επιστροφή του Χριστού.
Όλοι
συμφωνούν ότι η μεγάλη αποστολή ισχύει για την εκκλησία σήμερα και ότι πρέπει
να εκπληρωθεί. Η πρώτη εκκλησία την εκπλήρωσε: «Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου και
βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν»
(Μάρκ.ις:20). «και ο Θεός συνεπεμαρτύρει
με σημεία και τέρατα και με διάφορα θαύματα και με διανομάς του Αγίου Πνεύματος
κατά την θέλησιν αυτού» (Εβρ.β:4). Αν έχουμε τον ίδιο Κύριο, την ίδια
αποστολή, και τον ίδιο κόσμο με τις τόσες ανάγκες, σίγουρα θα έχουμε τα ίδια
σημεία να ακολουθούν και να βεβαιώνουν το μήνυμά μας.
Οι γλώσσες δεν έχουν παύσει
Α΄ Κορ.ιγ:8-10 «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως,
είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε
γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος
προφητεύομεν· όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή».
Κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να διδάξουν ότι οι γλώσσες έχουν
«παύσει», ταυτίζοντας το «τέλειον» με
τη συμπλήρωση της Καινής Διαθήκης. Αυτό το επιχείρημα δεν στέκει, για πολλούς
λόγους:
1. Τα
πνευματικά χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των γλωσσών, θα παραμείνουν στην
εκκλησία μέχρι τη δεύτερη έλευση του Χριστού (Α΄Κορ.α:2,7).
2. Εφόσον
είναι έτσι, τότε η έννοια του «τέλειου» πρέπει να ταυτιστεί με τον Ιησού Χριστό
και πιο συγκεκριμένα με τη δεύτερη έλευσή Του.
3. Οι γλώσσες
θα παύσουν την ίδια στιγμή με την προφητεία και τη γνώση σύμφωνα με το εδάφιο
8, αλλά η εκκλησία προφανώς έχει ακόμα προφητεία και γνώση.
4. Η Γραφή
και τα θαύματα δεν έχουν εναλλακτικές λειτουργίες. Η Γραφή είναι ο λόγος του Θεού
σε γραπτή μορφή, αλλά ο Θεός συνεχίζει να χρησιμοποιεί θαύματα, σημεία και
πνευματικά χαρίσματα για να βεβαιώνει το λόγο Του (Μάρκ.ις:20 Εβρ.β:4).
5. Στην
Α΄Κορ.ιγ:11-13 ο Παύλος συγκρίνει την πνευματική αύξηση με τη φυσική και
διανοητική αύξηση, αλλά δεν χαρακτηρίζει τις γλώσσες σαν νηπιώδεις. Συγκρίνει
την κατά μέρος γνώση μας με την τέλεια γνώση που θα έχουμε όταν ο Ιησούς
επιστρέψει. Αν έχουμε ήδη φτάσει στο τέλειο, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, τότε
είμαστε πιο ώριμοι από τον απόστολο Παύλο, αφού πέθανε πριν την ολοκλήρωση της
Καινής Διαθήκης. Αν το να μιλάς γλώσσες είναι νηπιότητα, τότε ο απόστολος
Παύλος ποτέ δεν βγήκε απ’ αυτή την κατάσταση γιατί συνεχώς μιλούσε σε γλώσσες
(Α΄Κορ.ιδ:18).
6. Η Καινή
Διαθήκη είναι ο λόγος του Θεού, αλλά δεν είμαστε ακόμα τέλειοι, ούτε ο κόσμος
είναι τέλειος. Τελειότητα θα υπάρξει μόνο μετά την επιστροφή του Ιησού.
7. Είναι
δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η συμπλήρωση της Καινής Διαθήκης βάζει φραγμό
στις γλώσσες, την προφητεία, και τη γνώση. Δηλαδή, τη στιγμή που ο Ιωάννης έγραφε
την τελευταία λέξη της Αποκάλυψης (Αμήν), αυτομάτως σταμάτησε η γλωσσολαλιά σ’
όλο τον κόσμο; Μήπως καθένας που θα διαβάσει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη για
πρώτη φορά αυτόματα σταματάει να μιλά σε γλώσσες;
Μπορεί κάποιος να λάβει το Άγιο Πνεύμα χωρίς γλωσσολαλιά;
Αναλύσαμε
και τις πέντε βιβλικές αναφορές σχετικά με το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και
είδαμε ότι κάθε φορά οι γλώσσες ήταν το σημείο. Υπάρχουν εδάφια που περιγράφουν
ανθρώπους που «πληρώθηκαν με το Πνεύμα» χωρίς να αναφέρουν ομιλία γλωσσών, αλλά
αυτά τα εδάφια αναφέρονται σε άτομα που ήταν ήδη βαπτισμένα με Πνεύμα Άγιο. Οι
γλώσσες δεν ακολουθούν απαραίτητα κάθε επακολουθούσα εμπειρία με το Θεό μετά το
αρχικό βάπτισμα.
Μερικές
περιγραφές ανθρώπων που πίστεψαν, στο βιβλίο των Πράξεων, δεν αναφέρουν ομιλία
σε γλώσσες. Το σχέδιο του βιβλίου των Πράξεων είναι να περιγράψει μερικές
αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις με λεπτομέρειες, και μετά αναφέρεται στις
υπόλοιπες περιληπτικά. Τρία πολύ σημαντικά εδάφια περιγράφουν την ομιλία σε
γλώσσες και αυτές οι λεπτομερείς αναφορές θέτουν το πρότυπο ή τον κανόνα για
τις άλλες γενικές αναφορές και όχι το αντίθετο. Κανένα επιχείρημα σιωπής δεν
μπορεί να υποσκελίσει ή να εξαλείψει αυτές τις αναμφίβολες ομολογίες.
Δεν
εκπλήσσει το γεγονός ότι η ομιλία σε γλώσσες δεν αναφέρεται τόσες πολλές φορές.
Τα σημαντικά πράγματα είναι η μετάνοια, η πίστη, και η λήψη του Αγίου
Πνεύματος. Οι γλώσσες απλά ακολουθούν τη βάπτιση με το Πνεύμα και δεν έχουν
ξεχωριστή σπουδαιότητα απ’ αυτή την εμπειρία. Η Βίβλος, σωστά δίνει περισσότερη
έμφαση στο να πιστέψει κάποιος και να λάβει το Άγιο Πνεύμα, δίνοντάς μας τις
πληροφορίες που χρειαζόμαστε ώστε να περιμένουμε τις γλώσσες, χωρίς να δίνει
υπερβολική έμφαση σ’ αυτό.
Κάποιοι,
αναφερόμενοι στη μεταστροφή του Κορνήλιου (Πράξ.ι:45-46), λένε: «Δεν μπορούμε
να πούμε σίγουρα αν το χάρισμα των γλωσσών ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του
ερχομού του Πνεύματος». Με άλλα λόγια, παραδέχονται ότι στις Βιβλικές
μαρτυρίες, οι γλώσσες πάντοτε ακολουθούσαν τη βάπτιση με Πνεύμα Άγιο.
Συμπέρασμα.
1. Ομιλία σε
γλώσσες είναι η θαυματουργική άρθρωση μιας ξένης γλώσσας άγνωστης στον
ομιλούντα.
2. Δεν
δίδεται η άγνωστη γλώσσα σαν βοήθεια των ιεραποστολών.
3. Είναι
πραγματική γλώσσα, όχι ασυναρτησίες.
4. Μπορεί να
είναι γλώσσα ουράνια ή γήινη.
5. Η ομιλία
σε γλώσσες στην Κόρινθο ήταν ομιλία σε πραγματικές γλώσσες.
6. Η ομιλία
σε γλώσσες είναι σύμβολο της ενότητας της εκκλησίας του Ιησού Χριστού.
Συμπερασματικά,
η ομιλία σε γλώσσες έχει τρεις πτυχές:
1. Είναι το
αρχικό σημείο της βάπτισης με Άγιο Πνεύμα (Πράξ.β:4, ι:46, ιθ:6). Είναι
διαφορετικό από το χάρισμα των γλωσσών που ο Θεός δίνει σε πληρωμένους με
Πνεύμα Άγιο πιστούς.
2. Ένα άτομο
που έχει βαπτιστεί με Πνεύμα Άγιο, μπορεί να εξασκήσει το χάρισμα των γλωσσών
στη λατρεία του (ιδιωτικά ή στην εκκλησία) για την προσωπική του οικοδομή
(Α΄Κορ.ιβ:8-10, ιδ:1-5, 14-18, 23, 28).
3. Ένα
βαπτισμένο με Πνεύμα Άγιο άτομο μπορεί να εξασκήσει το χάρισμα των γλωσσών για
την οικοδομή της τοπικής εκκλησίας. Αυτό συμβαίνει όταν δίδεται δημόσια ένα
μήνυμα σε γλώσσες και διερμηνεύεται (Α΄Κορ.ιβ:8-10, 28-30, ιδ:5, 12-13, 27-28).
Αν
καταλάβουμε τι σημαίνει «μιλάω σε γλώσσες», και το σκοπό που δόθηκαν, τότε θα
μπορούμε να κατανοήσουμε και να εναρμονίσουμε όλες τις Γραφικές διδασκαλίες
πάνω σ’ αυτό το θέμα. Η ομιλία σε γλώσσες είναι ένα φυσιολογικό μέρος της
εμπειρίας του πιστού με το Θεό, είναι φυσιολογικό για την προσωπική οικοδομή
του πιστού και την οικοδομή της εκκλησίας.
