Ιωάν.ις:12-16
Το πασχαλινό τραπέζι, εκτός από τη συμπυκνωμένη κι άγια
συμβολικότητά του, είχε ταυτόχρονα και τα δραματικά του στοιχεία. Ένα απ’ αυτά
το - «τώρα δε υπάγω προς τον πέμψαντά με» (5).
Σε λίγο δηλαδή, ο Δάσκαλος θα ’λείπε πια απ’ ανάμεσά τους.
Τα λόγια χάρης και σοφίας που καθημερινά έβγαιναν από τα χείλη Του, δεν θα
ξανακούγονταν. Τότε!., ας άκουγαν τώρα όσο πιο πολλά μπορούσαν. Ας τους
αποκάλυπτε ο Κύριος, όλη τη βουλή κι όλα τα σχέδιά Του.
Ας τους άφηνε να ’χουν
δικά τους, τα «ΑΠΑΝΤΑ» της πνευματικής Του ζωής.
Την αδημονία τους αυτή, τη διακρίνει ο Κύριος. Όμως γνωρίζει
και κάτι, που εμείς συχνά αγνοούμε ή δεν θέλουμε να προσέξουμε. Είναι, το· «δεν
δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά» (12). Οι πνευματικοί σας ώμοι, δεν βαστάνε
ακόμη... Η κρίση σας είναι τέτοια, που δεν μπορεί να διακρίνει. Η αγουρίδα σας,
δεν ωρίμασε ακόμη.
Υπάρχει δηλαδή, προοδευτική αποκάλυψη των πνευματικών
αληθειών. Χθες, δεν μπορούσες να γευτείς παρά «γάλα» μόνο (Εβρ.ε:13). Σήμερα,
ενώ περνάς την οπωσδήποτε ανεπιθύμητη πείρα του πόνου ή της εγκατάλειψης,
νιώθεις σχολειό ανεκτίμητο να ’ναι «το χωνευτήρι των θλίψεων» (Ησ.μη:10). Αύριο
λοιπόν, θα μπορέσεις να βαστάξεις κείνο που χθες σου ήταν πνευματικός γρίφος.
Κι αν αυτό το παραδέχεσαι, τότε...
Προτροπή: Άφηνε το Πνεύμα του Θεού ανεμπόδιστα να
κατεργάζεται μέσα σου, την πνευματική σου πρόοδο και ωριμότητα. Κάθε μέρα, πιο
κοντά στη γνώση του Θεού.
