Ιωάν.ιη:15-27
Είναι μια θλιβερή σελίδα στη ζωή του Πέτρου τούτη η τριπλή
άρνηση, την οποία μας περιγράφει το σημερινό μας ανάγνωσμα. Άτολμος, στάθηκε
μπροστά στους εχθρούς του Χριστού. Και τα χείλη εκείνα που λίγο πριν βεβαίωσαν
με κομπασμό, ότι «κι αν όλοι Χριστέ μου σ’ εγκαταλείψουν, εγώ όμως όχι», να
τώρα με αναθέματα αρνούνται κάθε σχέση με τον ευλογημένο Ραββί.
Όμως, είναι μόνο ο Πέτρος;
Δυστυχώς, όχι. Καθημερινά, πολλοί - απελπιστικά πολλοί -
αρνούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το Χριστό. Πώς μπορεί κάποιος ν’ αρνηθεί
το Χριστό; Μα... απλούστατα!
Αρνείσαι το Χριστό, όταν κάποιος δίπλα σου Τον βλαστημάει
και συ μένεις βουβός, όταν βουβός δεν θα ’μενες εάν δυσφημούσαν ένα αγαπημένο
σου πρόσωπο. Αρνείσαι το Χριστό, όταν την Κυριακή στην εκκλησία φοράς ένα παλτό
ευσεβείας και όλη την άλλη εβδομάδα, ζεις με σκέψεις, λόγια και πράξεις, έξω
από το δικό Του θέλημα. Αρνείσαι το Χριστό, όταν τα χείλη είναι πλούσια σε
λόγια και η καρδιά σου φτωχιά σ’ αγάπη γι’ Αυτόν.
Όμως, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, μας πληροφορεί ότι ο Πέτρος
μετανόησε για την άρνησή του και «έκλαψε πικρά».
Αλήθεια, συ έχεις νιώσει τη
συντριβή της μεταμέλειας, μπροστά στο Χριστό; Έχεις μετανοήσει για την άρνηση
σου;
Θα ναι αληθινά οξύμωρο να ελεεινολογούμε τον Πέτρο για την
άρνησή του, και ταυτόχρονα... να του μοιάζουμε. Δεν είναι τούτο μια τρομερή
ασυνέπεια;
