Αναπολόγητος

Όσοι έχουν περάσει από κάποιο δικαστήριο, είτε σαν κατηγορούμενοι είτε σαν μάρτυρες, θα γνωρίζουν τη διαδικασία. Μετά από την αναγγελία του κατηγορητηρίου από τον δημόσιο κατήγορο, πάντοτε ο πρόεδρος δίνει το λόγο στον κατηγορούμενο να απολογηθεί, να δικαιολογήσει τον εαυτό του για την κατηγορία που του αποδίδουν. Αυτή η απολογία είναι απαραίτητο στοιχείο κάθε δίκης. Φανταστείτε λοιπόν κάποιον κατηγορούμενο, που σαν ο πρόεδρος διαβάσει το κατηγορητήριο και ο εισαγγελέας ζητήσει την τιμωρία του, αυτός σκύβει το κεφάλι και δεν βγάζει λέξη από το στόμα του.

Η θλιβερή άρνηση

Ιωάν.ιη:15-27

Είναι μια θλιβερή σελίδα στη ζωή του Πέτρου τούτη η τριπλή άρνηση, την οποία μας περιγράφει το σημερινό μας ανάγνωσμα. Άτολμος, στάθηκε μπροστά στους εχθρούς του Χριστού. Και τα χείλη εκείνα που λίγο πριν βεβαίωσαν με κομπασμό, ότι «κι αν όλοι Χριστέ μου σ’ εγκαταλείψουν, εγώ όμως όχι», να τώρα με αναθέματα αρνούνται κάθε σχέση με τον ευλογημένο Ραββί.

Το αντιστάθμισμα

Ιωάν.κα:15-19

Στο εδάφιο 17 διαβάζουμε ότι· «ελυπήθη ο Πέτρος, που ο Χριστός τον ρώτησε τρεις φορές». Δεν είναι δε δύσκολο να καταλάβουμε, γιατί. Του θύμισε την τριπλή του άρνηση, όταν ο Κύριός του υποβαλλόταν στον εξευτελισμό της θρησκευτικής δίκης.

Όμως, γιατί ο Κύριος συμπεριφέρθηκε έτσι στον Πέτρο; Μάλιστα, δημόσια! Μήπως, δεν «είχε κλάψει πικρά ο Πέτρος για την πτώση του αυτή» (Ματθ.κς:75)! Και μήπως δεν είχε προηγηθεί η προσωπική συνάντηση με το Χριστό (Α' Κορ.ιε:7)! Υπήρχε ακόμη κάποια εκκρεμότητα!..

Η θλιβερή άρνηση

Ιωάν.ιη:15-27

Είναι μια θλιβερή σελίδα στη ζωή του Πέτρου τούτη η τριπλή άρνηση, την οποία μας περιγράφει το σημερινό μας ανάγνωσμα. Άτολμος, στάθηκε μπροστά στους εχθρούς του Χριστού. Και τα χείλη εκείνα που λίγο πριν βεβαίωσαν με κομπασμό, ότι «κι αν όλοι Χριστέ μου σ’ εγκαταλείψουν, εγώ όμως όχι», να τώρα με αναθέματα αρνούνται κάθε σχέση με τον ευλογημένο Ραββί.

Αμφιβάλεις ότι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι:

Η συρρίκνωση του αγαθού. Όλο και μικραίνει η δύναμή του, όλο και υποχωρεί μπροστά στην επέλαση της κακίας, της απάτης, της αδικίας. Το άνομο σήμερα γίνεται εύκολα απο­δεκτό. Το άδικο ελάχιστοι το ονομά­ζουν άδικο. Το κακό βρίσκει χώρο για να μπει και να εγκατασταθεί ανάμεσά μας. Και όλα αυτά σε βάρος του καλού, του αγαθού, του ηθικού, που κάποτε βασίλευαν στη ζωή μας, αλλά τώρα τα ξεπερνάμε εύκολα και ανώ­δυνα.

Το τόσο επικίνδυνο πλησίασμα του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου, του σωστού και του λάθους. Κάποτε ήταν δύο κόσμοι τελείως διαφορετικοί, αντίθετοι και εχθρικοί. Κανένα κοινό σημείο. Σή­μερα όμως έχουν έρθει τόσο κοντά, έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ οι συνει­δήσεις των ανθρώπων, έχουν φθαρεί τόσο τα όρια, που περνάς εύκολα από το ψέμα στην αλήθεια, χωρίς να προκαλείς αντιδράσεις, διαμαρτυ­ρίες, και μετά ξανά στο ψέμα και στην ευθεία και στα πλάγια, στα υπόγεια... διότι όλα μπορεί να τα χρησιμοποιεί κανείς, αφού όλα είναι κομμάτια της ζωής μας, όλα ισχύουν, όλα δικαιολο­γούνται.