Όσοι έχουν περάσει από
κάποιο δικαστήριο, είτε σαν κατηγορούμενοι είτε σαν μάρτυρες, θα γνωρίζουν τη
διαδικασία. Μετά από την αναγγελία του κατηγορητηρίου από τον δημόσιο κατήγορο,
πάντοτε ο πρόεδρος δίνει το λόγο στον κατηγορούμενο να απολογηθεί, να
δικαιολογήσει τον εαυτό του για την κατηγορία που του αποδίδουν. Αυτή η
απολογία είναι απαραίτητο στοιχείο κάθε δίκης. Φανταστείτε λοιπόν κάποιον
κατηγορούμενο, που σαν ο πρόεδρος διαβάσει το κατηγορητήριο και ο εισαγγελέας ζητήσει
την τιμωρία του, αυτός σκύβει το κεφάλι και δεν βγάζει λέξη από το στόμα του.
Είναι πασίγνωστο και
φυσικό επακόλουθο της ελευθερίας από τη μια μεριά και της δικαιοσύνης του Θεού
από την άλλη, πως κάποια μέρα ο Θεός θα μας φέρει σε κρίση. Αντικείμενο κρίσης
δεν θα είναι, όπως πολλοί νομίζουν, οι καλές και οι κακές πράξεις, γιατί καλές
δεν υπάρχουν και η ζωή μας ολόκληρη είναι βουτηγμένη μέσα στην αμαρτία, όσο
ζούμε μακριά από τον Χριστό. Το θέμα θα είναι άλλο.
1. Γιατί δεν
δέχτηκες την πρόσκληση του Χριστού, για να σε σώσει, και μάλιστα πληρώνοντας
ακριβό τίμημα πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά για τη δική σου αμαρτία;
2. Γιατί δεν
δέχτηκες την πρόσκληση, να βγεις από αυτή την τραγική κατάσταση, αλλά έστρεψες
τη ράχη σου στην αγάπη Του και περιφρόνησες τα όσα Εκείνος έκανε για σένα.
Όπως μας φανερώνεται
μέσα από το λόγο του Θεού, ο Κύριος κρίνοντάς σε θα έχει επάνω Του και τα
σημάδια του Σταυρού, από τα καρφιά και τη λόγχη, τεκμήρια της αγάπης Του και
της θυσίας Του για σένα. Και τότε, αλήθεια, τι θα έχεις να προβάλεις σαν
δικαιολογία για τη στάση σου αυτή; Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί, ότι θα
είσαι αναπολόγητος εκείνη την ημέρα (Ρωμ.β:1,20). Και, αλήθεια, τι θα μπορούσες
να πεις; Με σκυμμένο το κεφάλι θα πάρεις το δρόμο, που μόνος σου διάλεξες. Δεν
θα ήθελα να σ’ έβλεπα σ’ αυτή την κατάσταση. Η αγάπη του Θεού ανοιχτή σε
περιμένει.
