Αιώνια ασφάλεια της ψυχής - μπορεί ο χριστιανός να χάσει τη σωτηρία του; (1)

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει χριστιανός. «Χριστιανός» δεν είναι κάποιος που κάποτε είπε μια προσευχή (που ίσως του υπαγόρευσαν) ή πήγε μπροστά, στο θυσιαστήριο, όπως λένε, και σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ή που μεγάλωσε μέσα σε μια χριστιανική οικογένεια. Ενώ κάθε ένα από αυτά μπορεί να είναι κάποια «χριστιανική» εμπειρία, δεν είναι αυτό που σε κάνει Χριστιανό.

Ένα από τα θλιβερά χαρακτηριστικά της εποχής που διανύουμε είναι η αλλοίωση των λέξεων, των εννοιών, των νοημάτων, και βέβαια και των αξιών.

Λέμε κάτι, αλλά ούτε εμείς γνωρίζουμε το βαθύ, πραγματικό του νόημα. Σημάδι και αυτό των καιρών, θα πει κάποιος και θα πάει παρακάτω. Όταν όμως αναφερόμαστε σε έννοιες σαν και αυτήν του χριστιανού, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ούτε είναι εύκολο να τα προσπερνούμε.

Μέσα στη λέξη χριστιανός υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, με συνέπειες αιώνιες και αμετάκλητες. Το να λες χριστιανός, χριστιανή, χριστιανοί εύκολα και απλά, δείχνεις πόσο λίγο έχεις καταλάβει το βάθος και την αξία αυτού του ξεχωριστού τίτλου.

Ο πραγματικός χριστιανός ξεκινάει από την πραγματική αναγέννηση.

Χριστιανός είναι το άτομο που έχει πλήρως εμπιστευτεί και υπακούσει τον Ιησού Χριστό.

Η υπακοή, είναι βασικό στοιχείο του χριστιανισμού. Ακούμε να λένε ότι, για τους αναγεννημένους δεν υπάρχει κρίση σωτηρίας μόνο κρίση ανταμοιβής!!! Όμως, τι σημαίνει αναγέννηση; Ποιος είναι αναγεννημένος; Τι λέει η Γραφή στο θέμα αυτό; Από εδώ πρέπει να ξεκινήσει κανείς.

Κυκλοφορούν διάφοροι ορισμοί όσο αφορά στην αναγέννηση, τι σημαίνει, ποιος είναι αναγεννημένος. Σήμερα, όλοι είναι "αδελφοί"! 

Και ο «ορθόδοξος», και ο «θεοσοφιστής», και ο «μάρτυρας του Ιεχωβά», και ο καθένας, αρκεί να «θεολογεί»!!

Στις κουβέντες τους, αδελφοί ανεβάζονται, αδελφοί κατεβάζονται, μαλώνουν, χαρακτηρίζονται με διάφορα «αδελφικά» επίθετα, και όλοι αναφέρονται στο λόγο του Θεού!

Η Γραφή μας λέει ότι οι αμαρτίες μας αφίενται, μόνο όταν βαπτιστούμε στο όνομα του Ιησού (Πράξ.β:38). Πόσοι έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού, με ή χωρίς πρόσθετα; Τι νόημα έχει να αναρωτιέται κάποιος αν μπορεί να χάσει την σωτηρία του, αν δεν έχει υπακούσει σ’ αυτή την βασική εντολή;

Η Γραφή μας λέει ότι όποιος δεν αναγνωρίσει ότι ο Ιησούς είναι ο ΕΓΩ ΕΙΜΙ, ο αιώνιος Πατέρας, ο μόνος αληθινός Θεός, θα πεθάνει στις αμαρτίες του (Ιωάν.η:24). Τι νόημα έχει να αναρωτιέσαι αν μπορείς να χάσεις την σωτηρία σου, αν δεν έχεις δεχτεί ότι ο Ιησούς είναι ο Πατέρας, ότι μέσα Του κατοικεί ΟΛΟ το πλήρωμα της θεότητας, ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός, ο Πατέρας κι Αυτός είναι ο Ιησούς!

Έτσι, με αυτές τις σκέψεις κατά νου, μπορεί ένας Χριστιανός να χάσει τη σωτηρία; Είναι μια ερώτηση καίριας σημασία. Ίσως ο καλύτερος τρόπος να απαντήσει κανείς, είναι να εξετάσει τι λέει η Βίβλος ότι συμβαίνει στη σωτηρία και να μελετήσει τι συνεπάγεται να χάσεις τη σωτηρία.

Είναι μεγάλη η αδυναμία του ανθρώπου να πιστεύει αυτό που θέλει. Ακόμα και οι αναγεννημένοι πιστοί δεν είναι όλοι ελευθερωμένοι απ' αυτό το δυνατό πειρασμό. 

Ο απόστολος Παύλος, εξηγεί στο μαθητή του Τιμόθεο ότι: «θέλει έλθει καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκα­λίαν. αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν» (Β' Τιμ.δ:3-4).

Δύο σημεία, πρέπει να προσέξουμε στην παραπάνω προ­ειδοποίηση: Το πρώτο, είναι ότι η «σωστή διδασκαλία» είναι κάτι που δύσκολα γίνεται υποφερτό (δεν θα υποφέρουν), κι αυτό γιατί η πρακτική εφαρμογή της, απαιτεί πνευμα­τικούς αγώνες.

Το δεύτερο σημείο: Επειδή συνήθως ζητάμε ν' αποφύ­γουμε αυτούς τους πνευματικούς αγώνες, ακολουθούμε τους δασκάλους που μας λένε αυτά που μας αρέσουν ν' ακούμε αυτά δηλαδή που εξυπηρετούν την ευκολία μας.

Μήπως είμαστε κι εμείς πιασμένοι στην ίδια παγίδα και πιστεύουμε το δόγμα της «αιώνιας ασφάλειας της ψυχής» κατά τον τρόπο που μας αρέσει να το ακούμε;

Από την πνευματική μας πείρα γνωρίζουμε, ότι δεν δείχνουμε μεγάλη προθυμία να μένουμε στο θέλημα του Θεού. Πρόκειται για γνωστή ιστορία. Συνηθίζουμε να παρακούμε στις αρχές της πνευματικής ζωής, ζητώντας να εξασφαλίσουμε τα αιώνια δώρα του Θεού, με τρόπους που είναι για μας οι πιο εύκολοι και οι πιο επιθυμητοί.

• Δύσκολα αποφασίζουμε λ.χ. να πεθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε κατά τον νέο άνθρωπο (Ρωμ.ς:6).
• Δεν έχουμε συνήθως τη διάθεση να ταπεινωθούμε ώστε να μας υψώσει ο Θεός (Ματθ.κγ:12 & Α’ Πέτρ.ε:6).
• Δεν μας αρέσει να υποφέρουμε ώστε να 'χουμε τα προσόντα για να βασιλεύσουμε (Β' Τιμ.β:12).
• Δεν απαρνιόμαστε εύκολα τον εαυτό μας για ν' ακολουθήσουμε στ' αληθινά το Χριστό (Ματθ.ις:24).
• Παρα­συρόμενοι από την ιδιοτέλεια της παλιάς φύσης μας δεν παίρνουμε στα σοβαρά τις ηθικές μας ευθύνες.
• Μας λείπει η όρεξη να εμπλακούμε σε πνευματικούς αγώνες.
• Έτσι, έχουμε να δείχνουμε τα ευεργετήματα που μας προσφέρει η Σωτηρία, όχι όμως και θυσίες που απαιτεί η ζωή της Σωτηρίας.

Με άλλα λόγια:

• Θέλουμε ν' αναστηθούμε στη νέα ζωή, δίχως πρώτα να ‘χουμε νεκρώσει τον παλαιό μας άνθρωπο.
• Θέλουμε να υψωθούμε, χωρίς πρώτα να ταπεινωθούμε.
• Καμαρώνουμε ότι στο μέλλον θα συμβασιλεύσουμε, χωρίς να 'χουμε τη διάθεση, εδώ στη ζωή, να υποφέρουμε διωγμούς.
• Διακηρύττουμε ότι ακολουθούμε το Χριστό αλλά χωρίς να απαρνιόμαστε τον εαυτό μας και να φέρουμε το σταυρό μας.
• Χαιρόμαστε στις ευεργεσίες της χάρης του Θεού, δίχως όμως και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες αυτής της χάρης.

Συνεχίζεται