Αιώνια ασφάλεια της ψυχής - μπορεί ο χριστιανός να χάσει τη σωτηρία του; (6)

ΟΙ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΞΕΠΕΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. Ξεπεσμός εξαιτίας πλανεμένης διδασκαλίας.

Η Καινή Διαθήκη εξηγεί με συγκεκριμένα παραδείγματα, ότι ο πιστός ενδέχεται να αποξενωθεί από τη χάρη του Θεού και να χάσει τη Σωτηρία του πιστεύοντας πλανεμένες δογματικές διδαχές, «άλλο ευαγγέλιο» (Γαλ.α:8).

Η πρώτη τούτη περίπτωση, παρουσιάστηκε στην εκκλησία των Γαλατών, τους οποίους ο απόστολος προειδοποιεί με την πρέπουσα σοβαρότητα:

«Εγώ ο Παύλος σας λέγω, ότι εάν περιτέμνησθε, ο Χριστός δεν θέλει σας ωφελήσει ουδέν» (Γαλ.ε:2).

Ρωτάμε, λοιπόν, ποια ευκαιρία σωτηρίας μπορεί να' χει ένας πιστός τον οποίον ο Σωτήρας του δεν θα τον ωφελήσει σε τίποτε;

Επίσης: «Αποχωρίσθητε από του Χριστού όσοι δικαιόνεσθε δια του νόμου, εξεπέσατε από της χάριτος» (Γαλ.ε:4).

Πώς ένας μπορεί ν' αποχωρισθεί από το Χριστό, αν προ­ηγουμένως δεν ήταν ενωμένος μαζί Του; Ή πώς ένας έχει ξεπέ­σει από τη χάρη, αν προηγουμένως δεν βρισκόταν στη χάρη;

Ο απόστολος είχε κηρύξει στους Γαλάτες το αληθινό ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας. Σ' αυτό το ευαγγέλιο είχαν οι Γαλάτες πιστέψει και σωθεί. Ήταν το ευαγγέλιο της χάρης του Θεού. Όμως, κάποιοι ψευδολόγοι δάσκαλοι, τους παραπλάνη­σαν. Τους έπεισαν να πιστεύουν ότι για να γίνει ο άνθρωπος σωστός Χριστιανός, εκτός από την πίστη του στο Χριστό, επιβάλλεται να τηρεί και το Νόμο, μαζί και την περιτομή, είτε Ιουδαίος είναι αυτός, είτε Εθνικός.

Κατά το ευαγγέλιο του Παύλου, αυτή η δογματική πλάνη ήταν ικανή ν' αποκόψει τους Γαλάτες από τη χάρη του Θεού και να τους επιβαρύνει με τις ολέθριες συνέπειες της καταδίκης: «της χάριτος εξεπέσατε».

Διδασκαλίες και δόγματα που στρέφονται ενάντια στα βα­σικά στοιχεία της αποστολικής διδαχής, αποτελούν θανάσιμη απειλή ακόμα και για τους πιστούς που κρατούν την αλήθεια -προειδοποιεί ο απόστολος. Συγκεκριμένα, ένα από τα γνωρί­σματα των τελευταίων ημερών θα είναι και το φαινόμενο της αποστασίας πιστών που, σε περίοδο πνευματικού ύπνου τους, θα ξεγελαστούν από τον διάβολο και θ' ακολουθήσουν διδαχές πλάνης και διδασκαλίες που προέρχονται από τον πατέρα του ψεύδους.

«Το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατησει τινες απο της πιστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων» (Α' Τιμ.δ:1).

Είναι φανερό ότι η περίπτωση τούτη αφορά αναγεννημέ­νους πιστούς αλλιώς, πως είναι δυνατόν ένας να αποστατήσει από την πίστη, αν προηγουμένως δεν στεκόταν στη σωστή πίστη;

2. Ξεπεσμός, εξαιτίας άτακτης ζωής.

Η περίπτωση τούτη, που επίσης, απειλεί τον ξεπεσμό του πιστού από τη χάρη του Θεού είναι ο τρόπος ζωής που η Καινή Διαθήκη τον αποκαλεί: «ζωή κατά σάρκα». Για τη δεύτερη τούτη περίπτωση ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί τους πιστούς της Ρώμης: «Εάν ζήτε κατά την σάρκα μέλλετε να αποθάνητε» (Ρωμ.η:13).

Στην Α’ Κορ.ι:1-12, ο απόστολος υπενθυμίζει στους αναγνώστες του το δραματικό κατάντημα που προξένησε η παρακοή των Ισραηλιτών στην έρημο, όταν άφησαν τον εαυτό τους να παρασυρθεί από τις ιδιοτέλειες τους και τις αμαρτωλές επιθυμίες τους. Εκτός από μερικούς, κανένας άλλος από το λαό του Θεού δεν μπήκε στη γη της επαγγελίας. Τα κόκαλά τους στρώθηκαν στην έρημο, μολονότι όλοι τους είχαν ξεκινήσει για ν' απολαύσουν την πραγματοποίηση της υπόσχεσης στη Χαναάν. Όλοι όσοι βγήκαν από την Αίγυπτο ήσαν, σαν λαός του Θεού, μέτοχοι στις μεγάλες ευεργεσίες που συνόδευαν την απελευθέρωσή τους (ι:1-4). Κι όμως, σχεδόν όλοι τους απωλέσθηκαν στην έρημο (5). Αυτό το τρομερό επεισόδιο ας γίνει ένα παράδειγμα και σε σας, εξηγεί ο απόστολος. Επειδή, τα ίδια θα πάθουν και όσοι πορεύονται κατά τον ίδιο τρόπο (6-11). 

«Ας φοβηθώμεν λοιπόν, μήποτε, ενώ μένει εις ημάς επαγ­γελία να εισέλθωμεν εις την κατάπαυσιν αυτού, φανή τις εξ υμών ότι υστερήθη αυτής» (Εβρ.δ:1).

Ο απόστολος αναφέρει επίσης ορισμένα πρόσωπα που άφη­σαν την πίστη ολωσδιόλου, μάλιστα ονομάζει κι έναν στενό συ­νεργάτη του που πιάστηκε στη θανατηφόρα παγίδα: «Σας ασπάζεται Λουκάς ο ιατρός ο αγαπητός, και ο Δημάς» (Κολ.δ:14).

Αυτός λοιπόν ο Δημάς, μέλος της ιεραποστολικής ομάδας του αποστόλου, μαθαίνουμε ότι εγκατάλειψε την πνευματική του συντροφιά και πήγε στη Θεσσαλονίκη, «αγαπήσας τον νυν αιώνα» (Β' Τιμ.δ:10). «Ο Δημάς με εγκατέλειπεν, αγαπήσας τον παρόν­τα κόσμον, και απήλθεν εις Θεσσαλονίκην.»

Στην περίπτωσή μας, η φράση «αγαπήσας τον παρόντα κόσμον» δεν σημαίνει άλλο παρά το ότι ο Δημάς αρνήθηκε τις πνευματικές του αρχές σαν πιστός και τώρα ζούσε στη Θεσσαλονίκη σύμφωνα με το φρόνημα του κόσμου.

(Μερικοί υποστηρίζουν ότι γύρισε πάλι στον κόσμο ο Δημάς επειδή ουδέποτε ήταν πραγματικός πιστός. Δεν είναι όμως το επιχείρημα αυτό προσβλητικό για το πρόσωπο του αποστόλου; Τόσο αρχάριος και άσοφος ήταν ο Παύλος, ώστε να πάρει για συνεργάτες του και να χρησιμοποιεί στο ιεραποστολικό του έργο ανθρώπους που δεν είχαν δοκιμάσει την πείρα της αναγέννησης; Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι εντελώς απαράδεκτο).

Άλλο παράδειγμα είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος. Στην αρχή έχασαν την ειλικρίνεια και την εντιμότητά τους (απωσάμενοι την αγαθή συνείδηση), στο τέλος κατάντησαν να χάσουν και την πίστη τους (απωσάμενοι την πίστιν). Επομένως είχαν πίστη. (Α ' Τιμ.α:19-20).

Και ο απόστολος Πέτρος επίσης, επέμενε να νουθετεί το πνευματικό του ποίμνιο για να προσέχει τις πλανεμένες διδαχές που μπορούν να γκρεμίσουν τα στηρίγματα της πίστης τους, σε σημείο που να ξεπέσουν από τη χάρη του Θεού με όλες τις καταστρεπτικές συνέπειες, εις βάρος τους:

(Σε αυτά που έγραψε ο αγαπητός Παύλος) «είναι τινά δυσ­νόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν...» Σείς λοιπόν, αγαπητοί, προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε με την πλάνην των ανόμων, και εκπέσητε από τον στηριγμόν σας.» (Β' Πέτρ.γ:15-17).

Συνεχίζει ο Πέτρος: «επειδή καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής. Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας «Ο κύων επέ­στρεψε εις το ίδιον αυτού εξέραμα» και ο «χοίρος λουσθείς επέστρεψε εις το κύλισμα του βορβόρου» (β:21-22).

Η ενοχή του αποστάτη είναι λοιπόν, μεγαλύτερη επειδή προσβάλλει το πρόσωπο και το Νόμο του Θεού. Ο αποστάτης γνώρισε τη ζωή της δικαιοσύνης αλλά κατόπιν την περιφρόνησε, και γύρισε στα παλιά και τα αμαρτωλά. Είχε δεχθεί στην καρ­διά του την αγία εντολή αλλά κατόπιν την καταπάτησε.

(Το επιχείρημα ότι αυτοί οι αποστάτες δεν είχαν ποτέ ανα­γεννηθεί, είναι ένα επιχείρημα που δεν συμφωνεί με το κείμενο, επειδή ο απόστολος μας εξηγεί ότι «Ο χοίρος είχε λουσθεί», δηλαδή ότι οι αποστάτες εκείνοι είχαν προηγουμένως καθα­ρισθεί από τις αμαρτίες τους. Συνεπώς ο Χριστός τους είχε κα­θαρίσει με το αίμα του και σφραγίσει με το Πνεύμα του. Εξηγεί επίσης ο απόστολος, ότι «ο σκύλος γύρισε στον εμετό του» δηλα­δή, ότι εκείνοι οι αποστάτες αφού είχαν προηγουμένως εξομο­λογηθεί τις αμαρτίες τους και τις ασχήμιες τους, είχαν με άλλα λόγια αποβάλλει τον ηθικό εμετό τους, τώρα κατάντησαν να γυρίσουν στην ίδια σιχαμερή κατάσταση στην οποία ήταν και πριν, σαν το σκύλο που γυρίζει στον φυσικό εμετό του).

Ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους (ς:4-6) μας πληροφορεί πως οι «παραπεσόντες» μπορούν ακόμα να καταν­τήσουν στο σημείο που η ανόρθωσή τους να είναι αδύνατη:

Εβραίους ς:4-6

«αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες, και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς, και γενόμενοι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν, ανασταυ­ρούντες εις εαυτούς τον γιόν του Θεού, και καταισχύνοντες»

Γίνεται φανερό πως τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μας περιγράφει ο απόστολος, αμέσως πιο πάνω, είναι αυτά που κατέχουν οι πραγματικά αναγεννημένοι πιστοί. Επειδή μας εξη­γεί πως αυτοί που «παράπεσαν» είχαν φωτισθεί, «φωτισθέντες», δηλαδή κατείχαν τη γνώση της εν Χριστώ αποκάλυψης. (Στην αρχαία εκκλησία ο «φωτισμός» ήταν επίσης μια άλλη ονομασία του Βαπτίσματος). Επίσης, είχαν γευθεί «της επουρανίου δω­ρεάς», που σημαίνει ότι είχαν προσωπική εμπειρία της βάπτισης με το Άγιο Πνεύμα που ο Χριστός χορηγεί στον πιστό. Ήταν επιπλέον, «μέτοχοι Πνεύματος Αγίου», δηλαδή, είχαν δεχθεί και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύμα­τος. Επίσης, τους χαρακτηρίζει ως «καλόν γευσαμένους Θεού ρήμα», δηλαδή ότι είχαν προσωπική πείρα της αγαθότητας και της πιστότητας των υποσχέσεων του Θεού και τέλος ότι είχαν γευθεί «δυνάμεις τε μέλλοντος αιώνος», δηλαδή, είχαν λάβει προσωπική πείρα ακόμα και θαυματουργικών δυνάμεων του Χριστού στο σώμα τους.

Όταν ο άνθρωπος έχει περάσει από αυτή την πνευματική εμπειρία, τι άλλο μπορεί να είναι παρά αναγεννημένος πιστός;

Γιατί ο συγγραφέας της επιστολής μας πληροφορεί ότι είναι «αδύνατο,.. οι παραπεσόντες... να ανακαινισθώσιν»; Μήπως, επειδή δεν θα τους δεχθεί ο Θεός, αν μετανοήσουν; Ένα τέτοιο συμπέρασμα περιορίζει την αγαθότητα και την αγάπη του Θεού. Ουδέποτε αμαρτωλός που ζήτησε με ειλικρινή μετάνοια το έλεος του Θεού, έφυγε με αδειανά τα χέρια. Το παθητικό συνεπώς βαρύνει εξολοκλήρου τον αποστάτη, διότι με τη συστη­ματική παρακοή του στο Νόμο του Χριστού, άφησε να ριζώσει σιγά-σιγά μέσα του η αμαρτία σε τέτοιο βαθμό που να πορωθεί η καρδιά του. Αυτή η πώρωση εξασθενίζει τη θέληση του για ειλικρινή μετάνοια σε βαθμό που να μη κατέχει πλέον την ηθική δύναμη για να κερδίσει και πάλι το πνευματικό έδαφος που έχασε, με αποτέλεσμα να καταντήσει στο τέλος ένα άβουλο όρ­γανο άξιο κατάκρισης. Όταν ο άνθρωπος πνίγει θεληματικά τα φώτα που έχει δεχθεί και τις επιπλήξεις της ευσπλαχνίας του Θεού και εξακολουθεί επίμονα να παραδίδει τον εαυτό του στην αμαρτία, έρχεται στιγμή που ο Θεός αποσύρει την ευεργεσία της χάρης Του και τότε ο άνθρωπος στην ελευθερία του καταντάει αναίσθητος, ακόμη και για την ανάγκη να μετανοήσει.

Η ψυχολογική κατάσταση του «παραπεσόντος» είναι πα­ρόμοια με εκείνη του καθ' έξιν ναρκομανή. Τόσο σφιχτά αισθά­νεται να είναι δεμένος με τα σχοινιά της αμαρτίας του, που του είναι σχεδόν αδύνατο να ελευθερωθεί. Η θέλησή του έχει πα­ραλύσει και συνεπώς αδυνατεί να εκπληρώσει τους όρους, δη­λαδή να μετανοήσει ειλικρινά. Κατά τον ίδιο τρόπο παραλύει η θέληση και του πιστού που «παράπεσε» και καταντάει να φθάσει στο σημείο της «αμαρτίας προς θάνατον» (Α' Ιωάν.ε:16). Τούτη είναι η τελευταία και αποφασιστική πτώση του αποστάτη.

Στα εδάφια ς:7,8 ο συγγραφέας μας εξηγεί αυτή την αλήθεια πιο παραστατικά με την παραβολή της βροχής και του εδάφους. Φυσικά, η βροχή συμβολίζει τις πνευματικές ευλογίες που ο Θεός έχει χαρίσει στον πιστό και που απαριθ­μούνται στα εδάφια 4 και 5:

«Διότι γη ήτις πίνει την πολλάκις ερχομένην επ’ αυτής βροχήν, και γεννά βοτάνην ωφέλιμον εις εκείνους δια τους οποίους και γεωργείται μεταλαμβάνει ευλογίαν παρά Θεού. Όταν όμως εκφύη ακάνθας και τριβόλους, είναι αδόκιμος και πλησίον κατάρας, της οποίας το τέλος είναι να καυθή. (Εβρ. ς:7-8).

Το έδαφος παριστάνει την καρδιά του πιστού. Η ίδια βροχή πέφτει και στα δυο εδάφη. Όμως το έδαφος που δέχεται τη βροχή γίνεται διαφορετικό από το άλλο. Το ένα γίνεται γόνιμο και βλαστάνει καρπούς ωφέλιμους, ενώ το άλλο βλαστάνει αγκάθια και τριβόλια. Άλλες καρδιές μένουν πιστές στην κλήση του Θεού και καρποφορούν προς δόξα Του, ενώ άλλες καρδιές ξεφεύγουν από τη γραμμή και με την παρακοή τους αποστατούν, γίνονται «αδό­κιμοι», «εγγύς κατάρας» και το τέλος τους θα είναι «εις καύσιν».

Η προειδοποίηση αυτή δεν είναι υποθετική, αλλά αληθινή και παρουσιάζει ένα πραγματικό κίνδυνο, που εξακολουθεί να είναι παρών, ενόσω «η πονηρά καρδιά απιστίας» ενδέχεται να «αποστατήσει από του ζώντος Θεού» (Εβρ. γ:12).

Μήπως και ο Κύριος Ιησούς δεν μιλεί για τον ίδιο αυτό κίνδυνο; «πάν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν (πόσο χειρότερα αν φέρει κακό καρπό)... εξηράνθη και... εις το πύρ βάλλουσιν και καίεται» (Iωάν.ιε:2 , 6).

Όταν ο Χριστιανός αρχίζει να εγκαταλείπει την πίστη πα­γιδεύεται σιγά-σιγά, σ' έναν τρόπο ζωής απιστίας που επισύρει ολέθριες συνέπειες, συνέπειες που αρχίζουν με μία προσωρινή σκλήρυνση και αν ο αποστάτης δεν μετανοήσει ειλικρινά, θα τον οδηγήσουν στον οριστικό ξεπεσμό του από τη χάρη.

Ας φοβηθώμεν λοιπόν μήποτε…..» (Εβρ. δ:1).

Συνεχίζεται