Ιωάν.η:31-36 –
Ρωμ.η:28-30
Η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε
Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα
οποία θέλετε, να μη πράττητε. Γαλ.ε:17
Αυτά τα λόγια
περιγράφουν τόσο παραστατικά την πραγματικότητα της πάλης που όλοι
ζούμε. Η σάρκα μας με τις αμαρτωλές της επιθυμίες είναι ενάντια στο Άγιο
Πνεύμα. Και το Πνεύμα το Άγιο εναντιώνεται στη σάρκα. Αυτά τα δύο αντιμάχονται
το ένα το άλλο. Το αποτέλεσμα στη ζωή μας; Δεν κάνουμε αυτά που θα θέλαμε να
κάνουμε!!
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ζήσει τον
ίδιο κύκλο; Κάνουμε κάτι που ξέρουμε πως ο Θεός δεν θέλει, το απολαμβάνουμε
εκείνη τη ώρα, μετά έρχεται η ενοχή, αποφασίζουμε να μην το ξανακάνουμε, ζητάμε
και συγνώμη από το Θεό, περηφανευόμαστε για τις σύντομες περιόδους εγκράτειας
που έχουμε και μετά αποτυγχάνουμε πάλι. Και την επόμενη φορά το κόψιμο είναι
πιο βαθύ, οι αλυσίδες πιο σφιχτές και ζούμε δύο ζωές. Τότε η συνείδησή μας δεν
είναι πια καθαρή (δεν κρατούμε το μυστήριο της πίστης με καθαρή συνείδηση [Α΄ Τιμ.α:5]) και για να επιβιώσουμε
λέμε, «τι να κάνουμε έτσι είμαστε, είμαστε άνθρωποι».
Σιγά-σιγά γινόμαστε πεσιμιστές, και τελικά
συνηθίζουμε τόσο πολύ, που δεν θέλουμε πια να αλλάξουμε. Αισθανόμαστε άνετα με
το θυμό μας και τις εκρήξεις του, με την πλεονεξία, με τη ζήλια, με την πικρία,
με το άγχος, τη λαιμαργία, την τεμπελιά, τον εγωισμό, με τις πονηρές σκέψεις
στο μυαλό μας, με τις λέξεις που μας ξεφεύγουν και πληγώνουμε τους άλλους, και
τόσα άλλα.
Λες, «δεν θα ξαναμιλήσω έτσι» και ξαναμιλάς.
Αποφασίζεις να μην αντιδράσεις μ’ αυτό τον τρόπο και το ξανακάνεις. Θες να μην
ξανακοιτάξεις εκεί που δεν πρέπει, και βρίσκεις τον εαυτό σου να το κάνει. Αυτή
είναι η δύναμη της αμαρτίας που επαναλαμβάνεται! Η σαρξ επιθυμεί εναντία του
Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα,
ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε.
Στην αρχή προσπαθούμε και αντιστεκόμαστε
ειλικρινά. Στην πορεία απογοητευόμαστε, και μάλιστα τόσο πολύ που έρχεται η
σκέψη από τον εχθρό, μια σκέψη που τη θεωρούμε «πνευματική» και λέει: «Ποιον
κοροϊδεύεις, το Θεό; Πάλι θα ζητήσεις συγνώμη και πάλι τα ίδια θα κάνεις.
Παίζεις με το Θεό. Μη ζητάς συγνώμη. Άλλαξε πρώτα και αυτή θα είναι η συγνώμη
σου». Και με αυτή τη σκέψη φεύγουμε ένα βήμα πιο πέρα, καθώς ούτε
εξομολογούμαστε την αμαρτία μας ώστε η σχέση μας με το Θεό να αποκατασταθεί.
Αυτή είναι η ζωή μας; Ένα βήμα μπρος και δύο
πίσω; Έτσι θα είμαστε μέχρι να μας πάρει ο Κύριος; Πολλές φορές δεν σας το
κρύβω κοιτάζοντας τη δική μου ζωή έχω πει πως «αυτή είναι η ζωή μας. Δεν
αλλάζει». «Αν υπάρχει κάτι άλλο γιατί δεν το ζω;» Μήπως δεν το θέλω αρκετά;
Από την άλλη πλευρά ο Ιησούς έκανε αντίθετες
δηλώσεις στο λόγο Του. Έδωσε καταπληκτικές υποσχέσεις!! Είπε για παράδειγμα στο
Ιωάν.ι:10, Ο κλέπτης δεν έρχεται,
ειμή διά να κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να
έχωσιν αυτήν εν αφθονία.
Ποια είναι η άφθονη ζωή; Τι σημαίνει
πρακτικά; Σημαίνει μόνο τη συγχώρεση των αμαρτιών μου; Σαφώς και σημαίνει αυτό.
Είναι όμως, μόνο αυτό; Γι’ αυτό μ’ έσωσε ο Χριστός; Ώστε όταν πεθάνω να
ξέρω που να πάω; Πιστεύω πως η άφθονη ζωή σημαίνει ελευθερία όχι μόνο από
την κατάρα της αμαρτίας, αλλά και από τη δύναμή της.
Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους
τους πιστεύσαντας εις αυτόν· Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς
μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας
ελευθερώσει. Απεκρίθησαν προς αυτόν· Σπέρμα του Αβραάμ είμεθα, και δεν
εγείναμεν δούλοι εις ουδένα πώποτε· πως συ λέγεις ότι θέλετε γείνει ελεύθεροι;
Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι πας όστις πράττει
την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας.Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη
οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως
ελεύθεροι θέλετε είσθαι. Ιωάν.η:31-36
Όποιος πράττει την αμαρτία, είπε ο Χριστός,
δεν είναι ελεύθερος, γίνεται δούλος της. Υποδουλώνεται γιατί δεν μπορεί να μην
την πράξει. Αν όμως ο Υιός μας ελευθερώσει, τότε θα είμαστε ελεύθεροι.
Ελευθερία είναι να μπορώ να μην πράττω την
αμαρτία.
Ελευθερία είναι να μπορώ να κάνω αυτόβουλα αυτό που θέλει ο Θεός.
Στη Β΄
Πέτρου β:19, μιλώντας για τους ψευδοδιδασκάλους, λέει την ίδια αλήθεια: επαγγελλόμενοι
εις αυτούς ελευθερίαν, ενώ αυτοί είναι δούλοι της διαφθοράς· διότι από όντινα
νικάται τις, τούτου και δούλος γίνεται.
Τους υπόσχονται αυτοί οι ψευδοδιδάσκαλοι πως
αν κάνουν ό,τι θέλουν θα είναι ελεύθεροι. Στην πραγματικότητα οι ίδιοι είναι
δούλοι στη διαφθορά. Μα πως είναι δούλοι, αφού κάνουν ό,τι θέλουν; Κάνουν ό,τι θέλουν;
Έτσι το παρουσιάζουν οι ίδιοι. Επειδή εμείς οι άνθρωποι έχουμε απίθανα πολλές
ικανότητες αυταπάτης, και διαστρεβλώνουμε τα πιο απίθανα πράγματα υπέρ μας. Δεν
κάνουν ό,τι θέλουν. Κάνουν αυτό που τους υπαγορεύει η σάρκα τους, χωρίς
να μπορούν να αντισταθούν. Είναι δούλοι στη διαφθορά. Γιατί τους ξεφεύγει μια
αλήθεια. Πως από όντινα νικάται τις, τούτου και δούλος γίνεται.
Αν λοιπόν, ανοίγω το στόμα μου και λέω ό,τι
«μου ‘ρθει», δεν είμαι ελεύθερος. Είμαι νικημένος από το πάθος μου, και γι’
αυτό είμαι δούλος. Αν είμαι δεσμευμένος με κάποια ουσία δεν είμαι ελεύθερος,
είμαι δούλος σ’ αυτά.
Ο Ιησούς όμως υποσχέθηκε: Εάν λοιπόν ο
Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι. Αν δεν είμαι, δύο
πράγματα πρέπει να συμβαίνουν. Είτε ο Χριστός έλεγε ψέματα, είτε εγώ κάνω κάτι
λάθος. Και το λάθος μπορεί να είναι:
(1) είτε σε αυτά που έχω μάθει, στη
διδασκαλία που έχω δεχτεί στα θέματα αυτά,
(2) είτε στη ζωή μου.
Δηλαδή πως έχω κάνει επιλογές αμαρτωλής
συμπεριφοράς στο παρελθόν και τώρα βρίσκω τον εαυτό μου αιχμάλωτο. Έχω ενδώσει
σε αμαρτία που έγινε συνήθεια και τώρα δεν μπορώ να ξεφύγω.
Ο Χριστός υποσχέθηκε ελευθερία. Να
ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Η ελευθερία, δεν είναι «αναμαρτησία». Ο λόγος του Θεού
γράφει στην Α΄ Ιωάννου 1:8-10, Εάν
είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι
εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να
συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας. Εάν
είπωμεν ότι δεν ημαρτήσαμεν, ψεύστην κάμνομεν αυτόν, και ο λόγος αυτού δεν
υπάρχει εν ημίν.
Ο Χριστιανός, όντως αμαρτάνει. Ταυτόχρονα
όμως, ελευθερώνεται. Μιλάμε για αύξηση, για αλλαγή, για μεταμόρφωση, αγιασμό.
Και ναι, δεν μπορεί η συμπεριφορά μας στη γυναίκα μας, στον άντρα μας, στα
παιδιά μας, στη δουλειά, οι συνήθειές μας, να μην αγιάζονται. Δεν είναι δυνατόν
το ηθικό επίπεδο των χριστιανών να είναι το ίδιο με του κόσμου.
Ναι, δεν είμαστε αναμάρτητοι. Επειδή όμως
μέσα μας κατοικεί το Πνεύμα του Θεού που μας ελέγχει, γινόμαστε ακόμη πιο
ευαίσθητοι στην αμαρτία. Και αυτός ο έλεγχος που ποτέ δεν σταματάει στο
χριστιανό (ο χριστιανός ζει σε διαρκή μετάνοια στη ζωή του) τον κάνει σε
σύγκριση με τον κόσμο χωρίς Χριστό να ζει ζωή άγια, παρόλο που ο ίδιος
συνεχίζει να βλέπει την αμαρτία μέσα του. Βλέπουμε πράγματα που δεν βλέπαμε
πριν.
Όταν ο Παύλος λέει «εγώ είμαι ο πρώτος των
αμαρτωλών» (Α΄ Τιμ.α:15) δεν
εννοεί ότι αμαρτάνει περισσότερο από όλους τους άλλους. Αλλά πως έχει
προχωρήσει στον αγιασμό και αυτό το περπάτημα του έχει δείξει πράγματα που πριν
δεν τα έβλεπε, στην ψυχή του βαθιά μέσα και στο χαρακτήρα αμαρτίες που ο κόσμος
ίσως τις θεωρεί «ψιλά γράμματα», όμως ξέρει ο ίδιος ότι είναι αμαρτία. Και
επειδή έχει δει την αγιότητα και την ομορφιά του Θεού, θαυμάζει τη χάρη του
Θεού.
Ο Ιησούς υπόσχεται ελευθερία. Ο λόγος του
Θεού υπόσχεται νίκη στην αμαρτία και τον πειρασμό. Αν όμως είναι έτσι τα
πράγματα, γιατί εγώ δεν είμαι ελεύθερος, θα πει κάποιος. Που κάνουμε λάθος;
Είναι το λάθος στη διδασκαλία που έχουμε, ή στη ζωή μας; Πιστεύω πως σε ένα
βαθμό και στα δύο, αλλά κυρίως - τολμώ να πω - στη ζωή μας. Δεν νομίζω να
υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που να αρνείται πως ο Θεός μας υπόσχεται δύναμη
Αγίου Πνεύματος. Όλοι, όμως, μπορούμε να δούμε τη ζωή μας και να βάλουμε το
δάχτυλο μας, στους δικούς μας καθημερινούς μικροσυμβιβασμούς και υποχωρήσεις,
που όμως, καταλήγουν να αποτελούν το σύνολο της ζωής μας.
Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε
τι λέει ο λόγος του Θεού. Ο Θεός θέλει να ελευθερώσει τη ζωή μας για να γίνουμε
φως και αλάτι στον κόσμο. Τότε θα ελκύσουμε τους ανθρώπους στο Χριστό. Τότε η
μαρτυρία θα είναι ξεχείλισμα. Η υπακοή δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι βάρος,
είναι προνόμιο, ευλογία, απόλαυση.
Γιατί ο Θεός επιτρέπει να πειραζόμαστε; Γιατί
να επιτρέπει να πέσουμε σ’ αυτό τον φαύλο κύκλο της αμαρτίας, ενοχής, συγνώμης,
και πάλι αμαρτία, ενοχή συγνώμη; Γιατί να επιτρέπει τον οποιοδήποτε πειρασμό;
Την οποιαδήποτε δοκιμασία πίστης;
Σε όλους μας έχουν ανέβει παρόμοια ερωτήματα.
Γιατί ο Θεός το επιτρέπει; Γιατί δεν περιορίζει τον Σατανά; Γιατί δεν εξαφανίζει
το κακό; Ή ακόμη γιατί δεν έρχεται σαν αναισθησιολόγος να κοιμίσει μέσα μας τα
πάθη αυτά; Δεν μπορούσε ο Θεός να φυλάξει τον Δαβίδ να μη δει τη Βηθσαβεέ; Δεν
μπορούσε να μην επιτρέψει στον Αχάν να βρει την Βαβυλωνιακή στολή; Δεν μπορούσε
να κάνει κάτι ώστε ο Ανανίας και η Σαπφείρα να μην μπουν στον πειρασμό; Με
αυτές τις ερωτήσεις όμως, αποποιούμαστε εμείς των ευθυνών μας. Θέλουμε να
είμαστε ελεύθεροι, αλλά όταν σκεφτόμαστε έτσι λέμε στο Θεό, γιατί με αφήνεις να
έχω επιλογές;
Ο Θεός δεν υπόσχεται πως δεν θα έρθει ο
πειρασμός. Από την άλλη ο Θεός δεν πειράζει κανέναν.
Ιάκ.α:13-15 Μηδείς
πειραζόμενος ας λέγη ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος
κακών και αυτός ουδένα πειράζει.Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού
επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη,
γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.
Η αιτία του πειρασμού είναι ο ίδιος μας ο
εαυτός. Οι δικές μας επιθυμίες που μας οδηγούν να κάνουμε αυτά που δεν θέλουμε
γιατί δεν αντιστεκόμαστε. Μας δελεάζουν, μας παρασύρουν και όταν εκτελεστούν
φέρνουν το θάνατο.
Η ερώτηση, όμως παραμένει: Γιατί τόσο σκληρή
η μάχη; Γιατί τόσοι πολλοί πειρασμοί; Υπάρχουν εδάφια που δίνουν φως στις
ερωτήσεις αυτές και θα ξεκινήσουμε από την Ιακ.α:2-3,
Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς,
γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας
έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν
ελλιπείς.
Ένας λόγος λοιπόν για τον οποίο έρχονται οι
πειρασμοί, και μάλιστα ο λόγος αυτός πρέπει να μας δίνει χαρά όταν
πειραζόμαστε, είναι πως μέσα από τη δοκιμασία της πίστης αποκτάμε υπομονή και
με την υπομονή γινόμαστε τέλειοι χωρίς να μας λείπει τίποτε. Με άλλα λόγια, όλα
αυτά που γίνονται και βάζουν σε δοκιμασία την πίστη σου, δεν γίνονται χωρίς
λόγο. Ο Θεός δοκιμάζει την πίστη σου και σε κάνει τέλειο. Σε κάνει άνθρωπο
υπομονετικό από τον οποίο δεν θα λείπει κάτι.
Τι είναι αυτή η τελειότητα; Ο πειρασμός είναι
ένας μεγεθυντικός φακός που δείχνει ποιοι είμαστε πραγματικά. Αν αυτά που λέμε
ότι τα πιστεύουμε, τα πιστεύουμε αληθινά ή όχι. Είναι ένα τεστ χαρακτήρα.
Όταν ο λαός Ισραήλ γύριζε μέσα στην έρημο, ο
Θεός επέτρεψε να πεινάσουν και να διψάσουν. Κάποια στιγμή έμειναν χωρίς νερό
για 3 μέρες. Απογοητεύτηκαν από το ταξίδι τους. Έχασαν την υπομονή τους με το
Μωυσή που αργούσε να κατέβει. Άρχισαν την γκρίνια.
Στο Δευτ.η:2
όμως, ο Μωυσής σχολίασε γιατί συνέβηκε αυτό. Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την
οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν
τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία
σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί.
Ο Θεός επέτρεψε να έχουν αυτούς τους πειρασμούς
για να φανεί που ήταν η πίστη τους. Ο πειρασμός βγάζει στην επιφάνεια το
καλύτερο ή το χειρότερο χαρακτήρα μας. Οι Ισραηλίτες δεν είχαν συναίσθηση της
επαναστατικότητάς τους ωσότου πείνασαν. Φέρνει ο πειρασμός την αμαρτωλή
μας φύση και τάση στην επιφάνεια. Μας δείχνει την αλήθεια για μας. Και αν
νικήσουμε, ή αν μετανοήσουμε ειλικρινά εφόσον έχουμε αμαρτήσει μπορούμε να
προχωρήσουμε.
Ακόμη, όμως, είμαι σίγουρος πως η ερώτηση
παραμένει στο μυαλό μας. Γιατί όλα αυτά; Αφού ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος,
γιατί δεν τα απομακρύνει; Η απάντηση σχετίζεται με κάτι μεγαλύτερο: Ποιο είναι
το θέλημα του Θεού για τη ζωή μας; Τι περιμένει ο Θεός από εμάς εδώ στη γη, όσο
καιρό ζήσουμε; Ποιος είναι ο στόχος του Θεού;
Φοβάμαι πως στο θέμα αυτό, η σκέψη μας είναι
μπερδεμένη. Και όσο περνάνε οι γενιές, μπερδεύεται ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος
χωρίς Θεό θέλει να περνάει «καλά». Το να περνάω καλά σημαίνει να ζω χωρίς
προβλήματα, ή με όσο το δυνατόν λιγότερα, να απολαμβάνω την κάθε μέρα, να ζω
για το τώρα γιατί το αύριο δεν το έχω. Να ικανοποιώ τις ανάγκες μου. Να μην
ενοχλώ και να μην με ενοχλούν. Να ζήσω τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω πιο καλά. Να
μεγαλώσω τα παιδιά μου σε ένα καλύτερο κόσμο. Και προσέξτε, όλα αυτά έχουν –
είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι – τον εαυτό μας στον κέντρο: «Θέλω να περάσω
καλά».
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι χριστιανοί
συνεχίζουμε να έχουμε την ίδια σκέψη. Μόνο που θεωρούμε τους εαυτούς μας,
προνομιούχους γιατί ενώ όλοι οι άλλοι θέλουν να περνάνε καλά χωρίς το Θεό,
εμείς οι χριστιανοί έχουμε και το Θεό μαζί μας να μας βοηθάει. Θα ρωτήσει
κάποιος, «που είναι το λάθος»;
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερο λάθος.
Γιατί ο Θεός βλέπει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Διαφορετικά και πολύ πιο
ένδοξα. Ο Θεός δεν είναι απλά στη ζωή μας η καλή νεράιδα. Ο Θεός δεν
υπάρχει για να μας εξυπηρετεί. Εμείς υπάρχουμε για να Τον λατρεύουμε. Εμείς
πλαστήκαμε για Εκείνον, για τη δική Του δόξα.
Το θέλημά Του λοιπόν, είναι κάτι πολύ
μεγαλύτερο από το να περνάμε καλά. Και αν το καταλάβουμε θα λυθούν πολλές απορίες,
και ίσως πικρίες με το Θεό. Το θέλημα του Θεού για μας εδώ στη γη είναι: Να
γίνουμε σαν το Χριστό. Να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας.
Γαλ.δ:19, Τεκνία μου, δια
τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν.
Ρωμ.η:29, διότι όσους προεγνώρισε,
τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού.
Πότε θα συμβούν αυτά; Εδώ στη γη! Το θέλημα
του Θεού για μένα είναι να γίνομαι σαν το Χριστό.
Εφες.δ:13 εωσού
καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του
Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού. Και
λίγο πιο κάτω στο δ:15, αλλά
αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η
κεφαλή, ο Χριστός.
Το θέλημα του Θεού για τη ζωή μου, είναι να
γίνομαι σαν το Χριστό. Να μάθω να σκέφτομαι όπως Εκείνος, να μιλάω, να
ονειρεύομαι, να διαλέγω, να υπηρετώ, να «περνάω καλά» όπως Εκείνος περνούσε
καλά: δίνοντας παρά παίρνοντας.
Και επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού,
επειδή αυτό σημαίνει να είμαι τέλειος και να μην μου λείπει τίποτα, γι’ αυτό ο
Θεός επιτρέπει, ό,τι επιτρέπει. Είναι στη δική Του δικαιοδοσία το πως θα
χειριστεί τη ζωή μου. Εκείνος ξέρει πόσους πειρασμούς αντέχω και υπόσχεται πως
δεν θα πειραστώ πάνω από τη δύναμή μου.
Υπάρχει απελευθέρωση από τη δύναμη της
επαναλαμβανόμενης αμαρτίας; Μπορώ να ελευθερωθώ από αυτές τις αμαρτωλές
συνήθειες που με αιχμαλωτίζουν; Ο λόγος του Θεού λέει ΝΑΙ. Ο Χριστός ήρθε
να με ελευθερώσει από την κατάρα της αμαρτίας, αλλά και από τη δύναμή της. Δεν
με σώζει μόνο για τον ουρανό. Με σώζει για το «σήμερα». Με σώζει από τη σάρκα
μου, από την περηφάνια, τον εγωισμό μου, την πλεονεξία μου, την τάση να υποτιμώ
τους άλλους για να φαίνομαι εγώ, από τη ζήλια, την πικρία, τα νεύρα.
Θέλεις να είσαι ελεύθερος; Ο Χριστός λέει πως
είναι δικαίωμά σου να είναι ελεύθερος! Μας χαρίζει το δικαίωμα να ζούμε
ελεύθεροι από τον εαυτό μας. Και θέλει να μας κάνει τόσο ελεύθερους όσο ήταν
και ο ίδιος. Εσύ το θέλεις; Αυτό είναι το ερώτημα. Θέλεις αυτή την ελευθερία;
Θέλεις την απόλαυση του μεγαλείου και της παρουσίας του Θεού; Χάσε τη ζωή σου
για το Χριστό, γιατί τότε θα την βρεις πραγματικά!
Η ευλογία είναι πάντα το αποτέλεσμα της
υπακοής. Ιακ.α:25, Όστις όμως
εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος
ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις
την εκτέλεσιν αυτού.
