Όταν κάποιος ρωτήθηκε αν βρίσκεται στο δρόμο για τον Ουρανό,
απάντησε: «Στο δρόμο, όχι. Ζω από τώρα εκεί!».
Και σαν πιστός, αυτό που είπε
ήταν αλήθεια. Ναι, ο ουρανός είναι το πραγματικό σπίτι κάθε ανθρώπου που έχει
πιστέψει κι εμπιστευθεί τη ζωή του στον Χριστό. Ο πιστός δεν είναι παρά ένας
οδοιπόρος πάνω στη γη, περαστικός από δω καθώς πηγαίνει στη δόξα -στη μόνιμη
κατοικία του. Στην πραγματικότητα, όλοι εκείνοι που γνωρίζουν τον Κύριο είναι
από τώρα καθισμένοι «εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού» (Εφες.β:6).
Ναι, σε σχέση με τη θέση μας, εμείς που γνωρίζουμε τον Κύριο βρισκόμαστε από
τώρα στον Ουρανό. Και με τον θάνατο οι ψυχές μας, στην πραγματικότητα θα πάνε
στον Ουρανό, όπου θα απολαύσουμε την παρουσία του Θεού και τις πολλές ευλογίες
που είναι φυλαγμένες για όλους όσους Τον αγαπούν.
Όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Όταν ένας πιστός
πέθαινε πριν από την ανάληψη του Χριστού, αντί να πάει στον Ουρανό η ψυχή του
πήγαινε στον «Άδη» (όπως ονομάζεται στην Αγία Γραφή). Κανένας λοιπόν στην
Παλαιά Διαθήκη δεν μπορούσε ποτέ να μιλάει όπως ο Παύλος μιλούσε στους Κορίνθιους λέγοντάς τους ότι «επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του
σώματος, και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον» (Β' Κορ.ε:6,8).
Ο Δαβίδ, ο άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού», το
μόνο που μπορούσε να λέει ήταν:
«...έτι δε και η σάρξ μου θέλει αναπαυθεί επ’ ελπίδι.
Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Άδη...» (Ψαλμ.ις:9,10).
Όταν ο Ιακώβ έφθασε στο τέλος της επίγειας πορείας του: «...έσυρε
τους πόδας αυτού επί την κλίνην, και εξέπνευσε και προσετέθη εις τον λαόν αυτού»
(Γέν.μθ:33).
Αντίθετα με τον απόστολο Παύλο που περίμενε το θάνατο με
φανερή προσδοκία γιατί θα συναντιόταν προσωπικά με τον Χριστό στον Ουρανό, ο
Δαβίδ, ο Ιακώβ και όλοι οι άλλοι άγιοι της Παλαιός Διαθήκης προσδοκούσαν να
συγκεντρωθούν μαζί με το λαό τους στον Άδη. Πράγματι ο πρώτος που πήρε τη
διαβεβαίωση ότι θα πήγαινε να συναντήσει προσωπικά τον Χριστό μετά το θάνατό
του ήταν ο ληστής που κρεμόταν στο σταυρό δίπλα στον Κύριο. Σ’ αυτόν τον
μετανοημένο άνθρωπο, ο Χριστός είπε «Σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω
παραδείσω» (Λουκ.κγ:43). Ναι ο άνθρωπος αυτός -που κρεμάστηκε δίπλα από τον
Κύριον μας Ιησού Χριστό- θα απολάμβανε την παρουσία του Χριστού εκείνη την ίδια
μέρα στον Παράδεισο. Αλλά και σήμερα όταν ένα πιστό παιδί του Θεού πεθαίνει,
απολαμβάνει αμέσως την ευλογία της προσωπικής παρουσίας του Χριστού.
Δύο διαμερίσματα
στον Άδη
Πού είναι όμως ο Παράδεισος;
Κάποιος είπε: «Ο Παράδεισος ήταν για πρώτη φορά στη γη -ο
κήπος της Εδέμ. Έπειτα ήταν κάτω από τη γη -στα ανώτερα μέρη του Άδη, όπου
κατέβηκε ο Χριστός. Τώρα βρίσκεται ψηλά, εκεί που είναι ο Χριστός. Κάποια μέρα
θα είναι πάλι στη γη — πιθανόν «η Νέα Ιερουσαλήμ που κατεβαίνει από τον ουρανό
πάνω στη γη».
Βέβαια είτε συμφωνούμε είτε όχι με όλα όσα λέει, για ένα
πράγμα είμαστε απόλυτα βέβαιοι. Ο παράδεισος, η κατοικία του δίκαιου βρίσκεται
στον Ουρανό όπου είναι ο Χριστός. Στην Β’ Κορ.ιβ:2, ο απόστολος Παύλος
περιγράφει μια καταπληκτική εμπειρία στη ζωή του όταν λέει ότι «ηρπάγει
έως τρίτου ουρανού».
Και στο εδάφιο 4, αναφερόμενος σ’ αυτό το ίδιο μέρος, λέει
ότι «ηρπάγη εις τον παράδεισον». Είναι φανερό λοιπόν ότι Ουρανός και
Παράδεισος είναι ένα και το αυτό. Ο Παράδεισος είναι στον Ουρανό.
Ο Παράδεισος όμως δεν ήταν πάντοτε στον ουρανό. Ο παράδεισος
κάποτε ήταν «στον Άδη». Τοποθετημένος σε μια περιοχή (πνευματική) κάτω από
την επιφάνεια της γης, ήταν ο τόπος όπου οι ψυχές των δικαίων νεκρών περίμεναν
την ανάσταση του σώματος. Στον Άδη βρίσκονταν (και εξακολουθούν
να βρίσκονται ακόμα) οι ψυχές των ασεβών νεκρών, περιμένοντας την ανάσταση του
σώματός τους και την οριστική μετάβασή τους στην τελευταία κατοικία τους που
είναι η λίμνη του πυρός.
Στην ιστορία που είπε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός για τον Λάζαρο
και τον πλούσιο (Λουκ.ις:19-31), ο Λάζαρος «εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον
κόλπον του Αβραάμ» (εδ.22). Ο πλούσιος, αντίθετα, περιγράφεται ότι
βρίσκονταν στον Άδη και μάλιστα σε μεγάλα βάσανα, (εδ.23). Ο Κύριος λέει
κατόπιν ότι υπήρχε μεγάλο χάσμα ανάμεσά τους. Και οι δύο όμως ήταν στον Άδη. Ο
Λάζαρος βρισκόταν στο ένα διαμέρισμα, ενώ ο πλούσιος στο άλλο. Ο τόπος που βρισκόταν ο Λάζαρος ονομάζεται «κόλπος του Αβραάμ» ή παράδεισος, και ήταν ένας
τόπος παρηγοριάς, ευλογίας και χαράς. Ο άλλος τόπος αντίθετα, ήταν
κι εξακολουθεί να είναι, ένας τόπος γεμάτος τύψεις και βάσανα.
Συνεχίζεται
