Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (9)

Η Δεύτερη Ανάσταση

Αφού είδαμε την πρώτη ανάσταση, ας προσέξουμε τώρα για λίγο τη δεύτερη. Αυτή αφορά όλους εκείνους που θα αναστηθούν, όπως ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός χαρακτηριστικά είπε, «εις ανάστασιν κρίσεως». Ο Ιωάννης αναφέρεται σ’ αυτήν την ομάδα στην Αποκάλυψη, περιγράφοντάς τους σαν εκείνους που «δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη». Αυτή η δεύτερη ανάσταση θα συμπεριλάβει όλους τους άπιστους όλων των εποχών. Θα συμπεριλάβει, κάθε άνθρωπο που συνέχισε να απορρίπτει τον Κύριο Ιησού Χριστό από τη ζωή του μέχρις ότου πεθάνει και ο προορισμός του σφραγίστηκε για όλη την αιωνιότητα. Ναι, ακόμη και οι χαμένοι αμαρτωλοί θα δοκιμάσουν μια σωματική ανάσταση. Θα κληθούν να παρουσιαστούν μπροστά στο Θεό.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (8)

Η πρώτη Ανάσταση

Ο απ. Παύλος μας μίλησε για την πρώτη ανάσταση στην A’ Θες.δ:16,17 όταν έγραφε:

«Επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθεί πρώτον. Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου».

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (7)

Ποιος έχει δίκιο;

Η απάντηση βρίσκεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Στην όραση που είχε ο απόστολος Ιωάννης σχετικά με τον ουρανό και τη μέλλουσα ζωή ανάφερε τα εξής:

«Και είδον θρόνους: και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού, και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού- και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών, και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη, αυτή είναι η ανάστασις η πρώτη» (Αποκ.κ:4,5).

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (6)

ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ

«Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει;» Αυτά τα λόγια αναφέρονται στο βιβλίο του Ιωβ ιδ:14. Είναι σπουδαίο το γεγονός ότι αυτή η ερώτηση βρίσκεται σ’ αυτό το βιβλίο. Και τούτο, γιατί ο Ιώβ είναι ένα από τα πιο παλιά αν όχι το πιο παλιό βιβλίο της Αγίας Γραφής. 

Πραγματικά, σ’ αυτό το αρχαίο κείμενο βρίσκουμε μια ερώτηση που απασχόλησε πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους, από την αρχή ακόμα της ανθρώπινης ιστορίας. Υπάρχει λοιπόν ζωή μετά το θάνατο; Κι αν ναι, πώς θα ’ναι αυτή η ζωή; Θα είναι απλώς και μόνον μια πνευματική κατάσταση ή θα πειραματιστούμε και μια φυσική ανάσταση;

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (5)

Καθώς ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός συνέχισε την ιστορία Του για τον πλούσιο και το Λάζαρο, αποκάλυψε μερικά ενδιαφέροντα και σημαντικά γεγονότα σχετικά με τη ζωή μετά το θάνατο, που θα τα μελετήσουμε πιο προσεκτικά. Πρώτα απ’ όλα έδειξε ότι:

Υπάρχει συναίσθηση

Ο Ιησούς είπε το εξής σχετικά με τον άνθρωπο που χάθηκε: «και εν τω Άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού» (Λουκ.ις:23).

Ναι, «εν τω Άδη ύψωσε ιούς οφθαλμούς αυτού... και είδε τον Αβραάμ». Αυτό σημαίνει ότι ο πλούσιος είχε τις αισθήσεις του. Ήξερε που βρισκόταν. Γνώριζε τι συνέβαινε γύρω του. Είδε τον Αβραάμ και τον Λάζαρο.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (4)

ΜΕΤΑΞΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Θα ήθελα τώρα να προσέξουμε ένα από τα πιο συναρπαστικά αναγνώσματα που μπορεί να βρει κανείς σ’ ολόκληρη τη Βίβλο. Είναι η ιστορία που είπε ο Χριστός για τον πλούσιο και τον Λάζαρο στον Άδη (Λουκ.ις:19-31).

Αυτό το ανάγνωσμα μας βοηθάει πολύ να καταλάβουμε πώς θα είναι η μετά θάνατον ζωή. Και ιδιαίτερα μας δίνει πληροφορίες σχετικά με την ενδιάμεση κατάσταση - Το χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στο θάνατο και στην ανάσταση του σώματος. Κάποιος σχολιαστής της Βίβλου είπε ότι το 16 κεφ. του Λουκά είναι το μοναδικό μέρος της Βίβλου που αναφέρει πώς αισθάνονται οι ασεβείς άνθρωποι μετά το θάνατό τους.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (3)

Οι ευλογίες του παραδείσου

Οι άγιοι της Παλαιός Διαθήκης δεν μπορούσαν να περιμένουν ότι θα πάνε στην παρουσία του Κυρίου μετά το θάνατό τους. Κανένας απ’ αυτούς δεν μπορούσε ποτέ να πει με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια βεβαιότητα που έλεγε ο Παύλος ότι «το αποθανείν είναι κέρδος». Όχι ποτέ δεν μπορούσαν να έχουν την ελπίδα αυτή που έχουμε εμείς σήμερα.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (2)

Η μετάθεση του Παράδεισου

Υπήρξε, παρ’ όλα αυτά, μια σημαντική αλλαγή στον κόλπο του Αβραάμ. Ο Παράδεισος τώρα πια βρίσκεται στον Ουρανό. Ο κάθε πιστός, όταν φεύγει από αυτή τη ζωή, αντί να πηγαίνει σ’ αυτό το μέρος του Άδη, μπαίνει στον ουρανό, όπου απολαμβάνει αμέσως την ίδια ευλογημένη παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Πότε όμως έγινε αυτή η τόσο σπουδαία αλλαγή; Απαντώντας στην ερώτηση αυτή, θα ήθελα αμέσως να πω ότι η αλλαγή αυτή δεν έγινε πριν από το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Κι αυτό φαίνεται όταν συγκρίνουμε τρία μέρη από το λόγο του Θεού. Ο Δαβίδ, διακήρυξε: «...έτι δε και η σαρξ μου θέλει αναπαυθεί επ’ ελπίδι. Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Άδη... (Ψαλμ.ις:9,10).

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (1)

Όταν κάποιος ρωτήθηκε αν βρίσκεται στο δρόμο για τον Ουρανό, απάντησε: «Στο δρόμο, όχι. Ζω από τώρα εκεί!». 

Και σαν πιστός, αυτό που είπε ήταν αλήθεια. Ναι, ο ουρανός είναι το πραγματικό σπίτι κάθε ανθρώπου που έχει πιστέψει κι εμπιστευθεί τη ζωή του στον Χριστό. Ο πιστός δεν είναι παρά ένας οδοιπόρος πάνω στη γη, περαστικός από δω καθώς πηγαίνει στη δόξα -στη μόνιμη κατοικία του. Στην πραγματικότητα, όλοι εκείνοι που γνωρίζουν τον Κύριο είναι από τώρα καθισμένοι «εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού» (Εφες.β:6). Ναι, σε σχέση με τη θέση μας, εμείς που γνωρίζουμε τον Κύριο βρισκόμαστε από τώρα στον Ουρανό. Και με τον θάνατο οι ψυχές μας, στην πραγματικότητα θα πάνε στον Ουρανό, όπου θα απολαύσουμε την παρουσία του Θεού και τις πολλές ευλογίες που είναι φυλαγμένες για όλους όσους Τον αγαπούν.

Που πηγαίνουν οι νεκροί;

Ξέρουμε από την Αγία Γραφή, ότι μετά το θάνατο, οι ψυχές των ανθρώπων συνεχίζουν να ζουν. Πηγαίνουν σε κάποιο τόπο και περιμένουν την ανά­σταση, οπότε θα ενωθούν με το νέο σώμα που θα τους δώσει ο Θεός.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο τόπος διαμονής όλων των νεκρών μέχρι την ανάσταση του Χριστού ήταν ο Άδης. Ο Άδης δεν ήταν τόπος βασάνων για όλους τους νεκρούς. Ένα τμήμα του, που ο Χριστός το ονομάζει «Κόλπο του Αβραάμ» (αγκαλιά του Αβραάμ), ήταν τόπος ανάπαυσης και παρηγοριάς. Εκεί πήγαν ο Αβραάμ και οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί πήγε και ο Λάζαρος (Λουκ.ις:19-31). Το τμήμα αυτό ήταν ο παράδεισος[1] των ψυχών των δίκαιων της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν πέθανε ο Χριστός η ψυχή του πήγε εκεί (Πράξ.β:27). Λίγες ώρες αργότερα πήγε εκεί και ο ληστής που μετανόησε, όπως του είχε υποσχεθεί ο Χριστός (Λουκ.κγ:43: «σήμερον[2] θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω»).

Αμαρτωλοί κατέλαβαν τον Παράδεισο

Έκαναν μεγάλους σταυρούς. Βαθιές μετάνοιες. Ατέλειωτες προσευχές. Κόβονταν για τα ράσα, τα γένια και τα μαλλιά. Έκριναν τους πάντες και τα πάντα. Τα ήξεραν όλα. Νόμισαν, ότι είχαν την “εξ αποκαλύψεως αλήθεια”... Ήσαν καλύτεροι άπ’ όλους. Χτύπησε την πόρτα τους ο θάνατος. Άνοιξε η πόρτα για την άλλη ζωή.

Έτρεχαν βιαστικοί να μπουν στον Παράδεισο.

Αλίμονο!!! «Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Είχαν καταλάβει τον Παράδεισο οι αμαρτωλοί.

Που πηγαίνουν οι νεκροί;

Η Αγία Γραφή, η οποία μας λέει ότι οι ψυχές των ανθρώπων υπάρχουν μετά το θάνατο, μας λέει και που πηγαίνουν. Πηγαίνουν σε κάποιο τόπο και περιμένουν την ανά­σταση, οπότε θα ενωθούν με το νέο σώμα που θα τους δώσει ο Θεός.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο τόπος διαμονής όλων των νεκρών μέχρι την ανάσταση του Χριστού ήταν ο Άδης. Ο Άδης δεν ήταν τόπος βασάνων για όλους τους νεκρούς. Ένα τμήμα του, που ο Χριστός το ονομάζει «Κόλπο του Αβραάμ» (αγκαλιά του Αβραάμ), ήταν τόπος ανάπαυσης και παρηγοριάς. Εκεί πήγαν ο Αβραάμ και οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί πήγε και ο Λάζαρος (Λουκ.ις:19-31). Το τμήμα αυτό ήταν ο παράδεισος[1] των ψυχών των δίκαιων της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν πέθανε ο Χριστός η ψυχή του πήγε εκεί (Πράξ.β:27). Λίγες ώρες αργότερα πήγε εκεί και ο ληστής που μετανόησε, όπως του είχε υποσχεθεί ο Χριστός (Λουκ.κγ:43: «σήμερον[2] θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω»).