Καθώς ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός συνέχισε την ιστορία Του
για τον πλούσιο και το Λάζαρο, αποκάλυψε μερικά ενδιαφέροντα και σημαντικά
γεγονότα σχετικά με τη ζωή μετά το θάνατο, που θα τα μελετήσουμε πιο προσεκτικά.
Πρώτα απ’ όλα έδειξε ότι:
Υπάρχει συναίσθηση
Ο Ιησούς είπε το εξής σχετικά με τον άνθρωπο που χάθηκε: «και
εν τω Άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ
από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού» (Λουκ.ις:23).
Ναι, «εν τω Άδη ύψωσε ιούς οφθαλμούς αυτού... και είδε τον
Αβραάμ». Αυτό σημαίνει ότι ο πλούσιος είχε τις αισθήσεις του. Ήξερε που
βρισκόταν. Γνώριζε τι συνέβαινε γύρω του. Είδε τον Αβραάμ και τον Λάζαρο.
Αυτό μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει ύπνος της ψυχής μετά το
θάνατο. Υπάρχει βέβαια ο ύπνος του σώματος. Δηλαδή, με το θάνατο τα σώματά μας,
αυτές οι επίγειες σκηνές που στεγάζουν τις ψυχές μας, διαλύονται. Τοποθετούνται
στον τάφο. Είναι το χώμα που επιστρέφει στο χώμα, περιμένοντας την ανάσταση. Με
αυτή την έννοια το σώμα «κοιμάται» -όχι όμως και η ψυχή! Αντίθετα, παρ’ όλο που
το σώμα μπορεί να κοιμάται, η ψυχή δεν κοιμάται. Σκεφθείτε το εξής: αν η ψυχή
δεν είχε συναίσθηση αλλά κοιμόταν στο χρόνο αυτό που μεσολαβεί ανάμεσα στο
θάνατο και την ανάσταση, τότε πώς μπορούσε ο Παύλος να λέει ότι φεύγοντας από
το σώμα του θα ’ταν στην παρουσία του Κυρίου; Ή πώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε
την προτίμησή του να αναχωρήσει απ’ αυτήν την ζωή και να είναι με το Χριστό;
Περιμένοντας μια συνειδητή απόλαυση της παρουσίας του Κυρίου, ο απόστολος
μπορούσε να λέει:
«Διότι ει εμέ το ζην είναι ο Χριστός, και το αποθανείν
κέρδος» (Φιλιπ.α:21).
Κι αργότερα στο ίδιο κεφάλαιο διακήρυξε:
«Διότι στενοχωρούμαι υπό των δύο, έχων μεν την επιθυμίαν
να αναχωρήσω, και να ήμαι με τον Χριστόν, διότι είναι πολύ πλέον καλύτερον»
(Φιλιπ.α:23).
Ναι αυτά τα εδάφια μας δείχνουν καθαρά ότι στη ζωή μετά το
θάνατο υπάρχει συναίσθηση.
Δεύτερο, στην περιγραφή Του για τον πλούσιο και τον Λάζαρο,
ο Ιησούς μας αποκάλυψε ακόμα ότι στη ζωή μετά το θάνατο:
Υπάρχει Αναγνώριση
Ο άνθρωπος που δεν είχε σωθεί φώναξε και είπε:
«Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με, και πέμψον τον Λάζαρον, διά να
βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ, και να καταδροσίση την γλώσσαν μου,
διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη» (Λουκ.ις:24).
Ο Λάζαρος στον Άδη όχι μόνο έβλεπε τον Αβραάμ και τον
Λάζαρο, αλλά γνώριζε και ποιοι ήταν. Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο συναίσθηση στην
άλλη ζωή, αλλά και γνώση, και μάλιστα αναγνώριση των άλλων ανθρώπων. Ούτε ο
ουρανός ούτε η κόλαση θα κατοικούνται από μια μάζα από απρόσωπους, άγνωστους
κατοίκους. Όχι. Υπάρχει συναίσθηση. Υπάρχει αναγνώριση. Υπάρχει συνείδηση. Θα
γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Τρίτο, στη ζωή μετά το θάνατο:
Υπάρχει ενθύμηση
Η κραυγή του βασανιζόμενου ανθρώπου για ανακούφιση
απαντήθηκε.
Είπε δε ο Αβραάμ, Τέκνον, ενθυμήθηπ ότι απέλαβες συ τα
αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά· τώρα ούτος μεν
παρηγορείται, συ δε βασανίζεσαι (Λουκ.ις:25).
Ο Αβραάμ είπε στον άνθρωπο που βρισκόταν στον Άδη,
«θυμήσου». Αυτή η ίδια η θύμηση θα είναι μια από τις μεγαλύτερες κατάρες για
όλους εκείνους που πεθαίνουν σε απιστία. Το να θυμάται κανείς το παρελθόν
γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δεν μπορούν ποτέ πια να αντιστραφούν, να θυμάται το
παρελθόν με λύπη, να θυμάται το παρελθόν με τις χαμένες ευκαιρίες για να γνωρίσει
τον Χριστό, ναι, να θυμάται το παρελθόν και να γνωρίζει ότι τα πράγματα θα
μπορούσαν να ’ναι τόσο διαφορετικά, αυτή η ίδια η θύμηση θα αποτελεί ένα μέρος
της αγωνίας και της οδύνης για όλους εκείνους που μπαίνουν στην αιωνιότητα
χωρίς να έχουν δεχτεί τον Χριστό.
Και θα ’θελα να δούμε πώς τελειώνει η ιστορία του Ιησού
(Λουκ.ις:27-31).
Σύμφωνα με τον Αβραάμ, ένας λόγος που προερχόταν από κάποιον
που θα επέστρεφε απ’ τους νεκρούς δεν θα ’ταν πιο πειστικός απ’ αυτή την ίδια
τη μαρτυρία του Μωυσή και των προφητών.
Παρ’ όλο που οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, μπορεί να
περιφρονούν την Βίβλο και παρ’ όλο που αρνούνται τη μαρτυρία κάποιου που γύρισε
πίσω απ’ τον τάφο, θα πιστέψουν εντούτοις όταν αυτοί οι ίδιοι θα βρεθούν με
τους νεκρούς. Δεν υπάρχουν άπιστοι στην άλλη ζωή. Προτού πεθάνει ο πλούσιος της
ιστορίας που είπε ο Χριστός, ίσως να περιφρονούσε τον Θεό και να γελούσε με τη
σκέψη μιας άλλης μελλοντικής ζωής. Τη στιγμή όμως που του ήρθε η κλήση του
θανάτου και άνοιξε τα μάτια του στον Άδη, πίστεψε.
Όχι, στη ζωή μετά το θάνατο δεν υπάρχουν άπιστοι. Για όλους
εκείνους όμως που φεύγουν χωρίς Θεό, είναι πολύ αργά πια. Πόσο σημαντικό
αλήθεια, είναι ν’ ακούσεις και να πιστέψεις στο λόγο του Θεού τώρα! Και να
θυμάσαι, αγαπητέ μου αναγνώστη, ότι αν το μήνυμα της Αγίας Γραφής όπως
κηρύττεται από πιστούς δούλους του Θεού δεν σου αρκεί για να σε φέρει στο
Χριστό, ούτε η φωνή κάποιου που γύρισε απ’ τους νεκρούς είναι ικανή να σε κάνει
να πιστέψεις.
Σε συμβουλεύω λοιπόν να πιστέψεις με όλη σου την καρδιά ό,τι
έχεις ακούσει από το λόγο του Θεού. Η ζωή είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτά τα
λίγα χρόνια που περνούν τόσο γρήγορα. Ο θάνατος δεν είναι τo τέλος. Ο καθένας
από μας θα περάσει την αιωνιότητα σε κάποιο από τα δύο μέρη. Η εκλογή είναι
δική σου. Έτσι, αν το Πνεύμα του Θεού έχει μιλήσει στην καρδιά σου αυτή την ώρα
που διαβάζεις αυτές τις γραμμές κι αν αισθάνεσαι ότι αν πέθαινες αυτή την ώρα
δε θα ’σουν έτοιμος για τον Ουρανό, γιατί δεν ζητάς απ’ τον Ιησού Χριστό να σε σώσει;
Γιατί δεν πηγαίνεις σ’ Αυτόν με μετάνοια και πίστη στη λυτρωτική του θυσία;
Εκείνος είπε: «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον,
διά να κρίνει τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν.γ:17).
Ο Ιησούς ακόμη είπε και τούτο:
«Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι ο ακούων τον λόγον μου, και
πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται,
αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.ε:24).
Συνεχίζεται
