Η καλοσύνη δεν ακολουθεί απαραίτητα την ευσέβεια.
Έχω ένα πρόβλημα. Είμαι από τα άτομα που θέλουν να
ικανοποιούν τους πάντες.
Η επιθυμία μου αυτή, να τους κάνω όλους χαρούμενους, ήρθε αρκετά
αθώα. Στην εκκλησία μας μαθαίναμε ότι ο Ιησούς ήταν καλός με όλους τους
ανθρώπους, ένα συναίσθημα που με ακολούθησε μέχρι την ενήλικη ζωή μου,
χειροτερεύοντας την κατάσταση. Αποδεικνύεται ότι κανένας από τον καρπό του
Πνεύματος δεν έχει να κάνει τίποτα με το
να είσαι μια ζωή το κορόιδο, αλλά εγώ δυστυχώς ήμουν και είμαι. Δεν μπορώ να πω
όχι. Δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής. Δεν μπορώ να εκφράσω συναισθήματα, εκτός
από ευτυχία.
Απλά κατέληξα να γίνω ένας «ωραίος» Χριστιανός και αναρωτιόμουν
ποιο ήταν το λάθος που έκανα.
Είμαστε όλοι ένοχοι σε κάποιο βαθμό για απροθυμία να είμαστε
ειλικρινείς με τους ανθρώπους, από φόβο μήπως πληγώσουμε τα αισθήματά τους, αναζητώντας
λιγότερο τα πνευματικά, φοβούμενοι μην χάσουμε ένα φίλο. Πολλές φορές, εις
βάρος της δικής μας καλοπέρασης, κρατάμε περισσότερα απ’ αυτά που αντέχουμε,
δεσμευόμαστε για περισσότερα απ’ όσα μπορούμε, και τεντωνόμαστε μέχρι εκεί που
δεν πάει, στο όνομα να είμαστε ένας καλός Χριστιανός. Αν και ασφαλώς όλοι έχουμε
καλεστεί να θυσιάσουμε για το μεγαλύτερο καλό, κάτι είναι ριζικά λάθος, όταν η
πλειοψηφία των χριστιανών βιάζονται, είναι κουρασμένοι και ζουν μέσα σε μια ομίχλη.
Πώς συμβαίνει αυτό;
Σε καλούν σε μια αδελφική σπιτική συγκέντρωση, αλλά δεν
έχεις καμία διάθεση να πας. Όμως, επειδή ο ποιμένας σου το ζήτησε, αποφασίζεις
να πας. Σε έχουν βομβαρδίσει και διάφοροι άλλοι με μηνύματα του τύπου: θα τα
πούμε όταν βρεθούμε όλοι μαζί, θα σε περιμένουμε, είμαι σίγουρος ότι θα
περάσουμε όμορφα…. Και απαντάς: Ω, ναι χαίρομαι που θα βρεθούμε…
Γιατί να το κάνουμε αυτό; Γιατί πολλοί από εμάς, πιστεύουμε
λάθος, ότι το να είσαι «καλός» είναι συνώνυμο του «ευσεβή». Δεν θέλουμε να αναστατώνουμε,
δεν θέλουμε να παραβούμε τους κανόνες, δεν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά και
δεν θέλουμε να πούμε όχι. Γιατί το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας; Επειδή
είμαστε πάρα πολύ καλοί, κρυπτόμενοι κάτω από το πρόσχημα της πίστης μας και της
εκτέλεσης των καθηκόντων που πιπιλίζουν τη ζωή από όλους μας, επειδή πιστεύουμε
με κάποιο τρόπο, ότι θα ήθελε ο Θεός να ζήσουμε.
Όμως, εξετάζοντας την ζωή του Ιησού, του γιου του Θεού,
βλέπουμε ότι μερικές φορές ο Ιησούς έκανε πράγματα που δεν ήταν «ωραία» αν και
εκπλήρωναν το σκοπό του Θεού, μια πολύ πιο υψηλή κλήση από αυτή των ατόμων που
θέλουν όλους να τους ευχαριστούν.
Στην ιστορία του Ιησού, που ανάστησε τον φίλο Του Λάζαρο,
βλέπουμε τρεις συνιστώσες του χαρακτήρα Του, που μπορεί να μας προκαλούν να ζήσουμε
όπως ζούσε εκείνος: ο Ιησούς είπε όχι. Ο Ιησούς είναι ειλικρινής. Ο Ιησούς φανερώνει
κι άλλα συναισθήματα εκτός από ευτυχία.
Ακόμα και μετά που άκουσε την είδηση της αρρώστιας του,
περίμενε δύο ημέρες για να πάει να τον επισκεφθεί. Οι μαθητές Του Τον προέτρεψαν
να μην πάει, γιατί πριν λίγο καιρό, οι Εβραίοι προσπάθησαν να Τον λιθοβολήσουν
στην Ιουδαία. Κι όμως, ο Ιησούς είπε όχι, μη ενδίδοντας στις πιέσεις άλλων,
αλλά ακολούθησε αυτό που ο Θεός είχε βάλει στην καρδιά Του να ολοκληρώσει.
Η Μάρθα και η Μαρία ήταν και οι δύο βαθύτατα δυσαρεστημένες
περιμένοντας τόσο πολύ τον Ιησού να φτάσει, επιμένοντας ότι αν ο Ιησούς ήταν
εκεί, σίγουρα ο αδελφός τους θα ήταν ακόμα ζωντανός. Αλλά ο σκοπός Του δεν ήταν
να κρατήσει τον Λάζαρο ζωντανό, αλλά να τον αναστήσει από τους νεκρούς,
δείχνοντας έτσι τη δύναμη του Θεού. Ο Ιησούς δεν έφτιαξε μια ιστορία, ότι για παράδειγμα
χάθηκε, όταν αντιμετώπισε τη Μάρθα, αλλά της μίλησε ειλικρινά ότι ο αδελφός της
θα ζούσε ξανά – που τελικά αυτός ήταν και ο σκοπός του ερχομού Του.
Τελικά, όταν ο Ιησούς βρέθηκε στη μέση της οικογένειας και
των φίλων που θρηνούσαν τον χαμό του Λαζάρου, δεν τους επέπληξε με μια θεοσεβή
υπερηφάνεια. Δεν πνευματικοποίησε τον πόνο τους με τη φράση «Είναι θέλημα Θεού».
Δεν τους αγκάλιασε λέγοντας τα τετριμμένα λόγια «όλα θα πάνε καλά». Όχι, αλλά
λόγω του ταραγμένου πνεύματός Του, εκείνη τη στιγμή, ο Ιησούς έκλαψε με
εκείνους που θρηνούσαν, αποδεικνύοντας την αγάπη του για τον Λάζαρο, σε όλους
τους συγκεντρωμένους.
Πολλοί από
εμάς δεν μπορούμε να πούμε όχι στους ανθρώπους, κάθε φορά που παρουσιάζουν μια
ιδέα διαφορετική από τη δική μας, ακόμη και αν είναι κάτι που ο Θεός έχει βάλει
βαθιά στην καρδιά μας. Ο Ιησούς είπε όχι, και δεν πρέπει να φοβόμαστε ούτε
εμείς. Πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους ανθρώπους,
ειδικά αν αισθάνονται ότι τους έχουμε εγκαταλείψει. Δικαιολογούμαστε ή ακόμα λέμε
και ψέματα για να φαινόμαστε ότι είμαστε καλά, αντί να μιλήσουμε ειλικρινά.
Πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να φανερώσουμε συναισθήματα εκτός από ευτυχία,
επειδή πιστεύουμε ότι είναι η φυσική στάση του χριστιανού, όμως, ακόμα και ο
Ιησούς έκλαψε σε μια στιγμή λύπης.
Αφήνοντας τον Ιησού να φανερωθεί μέσα από εσένα δεν θα είναι
απαραίτητα «ωραίος», αλλά αναμφίβολα θα είναι «θείος». Μπορεί να μην είναι τόσο
ευχάριστο, αποτελεσματικό ή ακόμη και ασφαλές, αλλά θα είναι σωστό και θα δημιουργήσει
έναν καλύτερο μαθητή του Ιησού.
Μια τελευταία σημείωση: Μερικοί, διαβάζοντας αυτό το άρθρο,
μπορεί να πάνε στο άλλο άκρο των ανθρώπων που θέλουν να ικανοποιούν τους
πάντες, και να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες για να γίνουν ένας που
μιλά «την αλήθεια εν αγάπη», αλλά χωρίς να έχει καθόλου αγάπη, κάποιος που
μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει το «χάρισμα» της αποθάρρυνσης. Σε παρακαλώ, μην είσαι
τέτοιος άνθρωπος.
Αν και ο Ιησούς είναι σίγουρα κάθετα διαφορετικός από τους
ανθρώπους που θέλουν να τους ευχαριστούν όλους, πολλοί από εμάς βρίσκουμε τον
εαυτό μας κατά καιρούς να λειτουργεί έτσι. Ο Ιησούς δεν είναι ένα σφυρί που
ψάχνει να καρφώσει κάθε άτομο που βλέπει. Μακάρι ο Θεός να μας δώσει διάκριση, σοφία
και τακτ καθώς ταξιδεύουμε σ’ αυτή τη ζωή, επιτρέποντας στο Πνεύμα Του να μας μεταμορφώνει
κατά την εικόνα Του, όλο και περισσότερο, κάθε μέρα.
