Καράβι στο μπουκάλι

Πρόκειται για μια παλιά ιστορία που η αρχή της πρέπει ν' αναζητηθεί ανάμεσα στα μακρόχρονα ταξίδια των ιστιοφόρων και τις πολυετείς φυλακίσεις και εξορίες. Μιλάμε για εκείνα τα περίεργα μπουκάλια, που ξαπλωμένα πάνω σε κάποιο ράφι ή βιβλιοθήκη, μας δείχνουν το περίεργο πε­ριεχόμενό τους: ένα πλοίο.

Αξίζουν το θαυμασμό μας, καθώς απορεί καθένας που δε γνωρίζει την τεχνική της κατασκευής τους, πώς ολόκληρο αυτό το σύνολο (το σκάφος, τα κατάρτια του, τα πανιά του κι όλες οι άλλες λεπτομέρειες) μπόρεσαν να περάσουν από το στενό λαιμό του μπουκαλιού.

Στο δικό μας καιρό, που ο χρόνος είναι δυσεύρετος, είναι ένα πολύ σπάνιο χόμπι, γι' αυτό και η κατοχή ενός τέτοιου κομψο­τεχνήματος δεν περνά απαρατήρητη.

Αλλά, όσο όμορφα και αν είναι, όσο και αν κολακεύουν τον κάτοχό τους, τα πλοία μέσα στα μπουκάλια είναι μια μελαγχολική εικόνα, κάτι αφύσικο και τραγικό. Τα πλοία κατασκευάζονται για το πέλαγος, για το νερό, για το ταξίδι. Ακόμα και ένα ναυάγιο είναι σε καλύτερη μοίρα από το πλοίο που μας βλέπει μέσα από το μπουκάλι. Τουλάχιστον εκείνο έζησε στο στοιχείο του, αγωνίστηκε με τα κύματα, άφησε κάποια ιστο­ρία. Όμως το άλλο, σκλαβωμένο μέσα στο γυαλί, ερμητικά κλεισμένο από τον έξω κό­σμο, δεν έχει να πει τίποτα για τον εαυτό του. Το ίδιο δεν έχει ζωή, δεν έχει ιστορία, δεν έχει δύναμη.

O θαυμασμός μας δεν στρέφεται προς το ίδιο το πλοίο αλλά μάλλον στη δεξιοτεχνία εκείνου που κατάφερε να το σφραγίσει μια για πάντα στη γυάλινη φυλακή του.

Αλήθεια, μήπως η εικόνα αυτή σου θυμίζει μια σύγχρονη πραγματικότητα; Την κατάσταση κάποιων Χριστιανών; Ή μήπως εικονίζει την περίπτωση τη δική σου;

Δυστυχώς υπάρχει και τούτο το φαινόμενο, Χριστιανών «κλεισμένων σε μπουκάλια». Χριστιανών που ποτέ δε δοκίμασαν την πείρα της πλούσιας πνευματικής ζωής.

Και είναι πολλά τα «μπουκάλια» που προσφέρονται για να δεσμεύσουν τον πιστό. Το «δόγμα», η «παράδοση», η οκνηρία, η σκοπιμότητα, η «αξιοπρέπεια», η υπεροψία και ο φόβος, για να αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά, είναι όλα «μπουκάλια» πρόθυμα να δεχτούν και να σφραγίσουν εκείνο το Χριστιανό που θα κάνει το λάθος να περάσει από το στόμιό τους.

Aς το αναλύσουμε: Είναι το δόγμα ένα στοιχείο απαραίτητο για την πνευματική μας ζωή, όμως το ίδιο, κάτω από άλλες συνθήκες, μπορεί να μας απομονώσει από την κοινωνία με τον υπόλοιπο λαό του Θεού. Μπορεί να μας καλλιεργήσει την εντύπωση πως εμείς είμαστε και κανένας άλλος. Να μας απομονώσει σε τρόπο που να δείχνουμε τη δογματική μας «τελειότητα» παραμένοντας ωστόσο αργοί και άκαρποι.

Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει με την «αξιοπρέπεια». Μερικοί δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν όποια κι όποια πνευματική διακονία τους ζητηθεί από το Θεό. Για την αφεντιά τους διαλέγουν μόνο πόστα φανταχτερά στα μάτια του κόσμου και θέσεις περίοπτες. «Να μας βλέπουν!» «Να μας ακούνε!» Και η πιο κατάλληλη θέση γι' αυτές τις προοπτικές είναι, ξέρετε, μέσα σ' ένα μπουκάλι, στο ράφι...

Υπάρχει και κάτι άλλο στο μπουκάλι. Εί­ναι η ασφάλεια. Εκεί ένα καράβι δεν κινδυ­νεύει από τα κύματα, ούτε από τις θύελλες, ούτε από τους ύφαλους. Όμως στο ράφι δεν προσφέρεις τίποτα. Είσαι άχρηστος. Μόνο σκόνη μαζεύεις - εκτός αν σου αρέσει να σε «ξεσκονίζουν».

Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: "γίνε­σθε δέ εΙς αλλήλους χρηστοί» (χρήσιμοι). (Εφ.δ:32).

Καθώς θαυμάζεις τα διάφορα σκαριά να πλέουν στις θάλασσές μας, μη λησμονήσεις εκείνα τα άλλα, τα κακόμοιρα, τα κλεισμένα στα μπουκάλια. Βεβαιώσου ότι δεν είσαι κι εσύ ένα παρόμοιο «φάντασμα». Σκέψου εκείνους που δεσμεύτηκαν και προσευχήσου γι' αυτούς και όσο είναι δυνατό, βοήθησέ τους.