Ο φόβος

Μια κατάρα μαστίζει όλη την ανθρωπότητα, κατάρα εγγενής, βαθιά ριζωμένη μέσα στην ύπαρξή τους:

Ο φόβος.

Τους βασανίζει μέρα και νύχτα, γιατί και τη νύχτα έρχονται στην επιφάνεια τα αντανακλαστικά της μέρας.

Βασανίζει νέους και γέρους, μα πιο πολύ τους νέους, και ας κάνουν πως δεν τον λογαριάζουν.

Βασανίζει υγιείς και αρρώστους, γιατί οι υγιείς φοβούνται ότι μπορούν να έχουν όλων των ειδών τις αρρώστιες, που ακόμα δεν έχουν εκδηλωθεί.

Ο φόβος, η κατάρα με τα χίλια πρόσωπα.

Μπροστά μας απλώνεται ένα μέλλον, που είναι άγνωστο, απροσδιόριστο, αβέβαιο. Όλα μπορούν να κρύβονται μέσα στο μέλλον αυτό.

Τα πάντα, πέρα για πέρα τα πάντα, μπορούν να συμβούν, αυτά που βάζει ο νους μας και αυτά που δεν βάζει, και δεν περνούν από τη σκέψη μας. Τα ενδεχόμενα είναι ένας απέραντος αγρός, που χάνεσαι μέσα σ' αυτόν. Και όλα, μα όλα μπορούν να συμβούν, και τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε.

Φόβος, σε μόνιμη βάση φοβία, πανικός στο τέλος.

Ο σφυγμός γίνεται γρήγορος, το χρώμα γίνεται κατάλευκο, τα μάτια απλανή και τρομαγμένα.

Δυστυχώς, ακόμα και χριστιανοί, που έχουν ομολογία μα δεν έχουν Χριστό στην καρδιά τους, ζουν μέσα σ' αυτή την κόλαση του φόβου.

Όλα λες και έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας. Και δεν ξέρω γιατί χωρίζουν το φόβο από το θάνατο. Στερνή κατάληξη του φόβου είναι ο θάνατος.

Ο φόβος έχει μια ιστορία. Μόνον ο λόγος του Θεού, που παρακολουθεί τον άνθρωπο, μπορεί να την αποκαλύψει. Μέσα από τη ζωή των πρωτόπλαστων ξεκινά αυτός ο φόβος.

Πώς θα ήτανε η ζωή τους χωρίς το φόβο, δεν μπορούμε να φανταστούμε. Εμείς γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε με το φόβο. Αδύνατο να συλλάβουμε την έννοια της ζωής, χωρίς το φόβο.

Ζούσαν στον Παράδεισο, με το Θεό, χωρίς φόβο, και ξάφνου ανακαλύπτουν μέσα στα στήθια τους έναν άγριο εχθρό να τους δαγκάνει. Ο φόβος. Άγνωρό τους μέχρι τότε. Μα τόσο βασανιστικό. Λες να ήτανε ο θάνατος που τους είχε μιλήσει; Μα ναι. Αυτό θα ήτανε. Ένας πανικός τους κατέλαβε. Και πήγαν να κρυφτούν μέσα στα δέντρα του Παραδείσου, όταν μάλιστα άκουσαν και τη φωνή Του να τους φωνάζει, μέσα στα βάθη της ένοχης συνείδησής τους. Είχαν παρακούσει την εντολή του Θεού. Είχαν πέσει μέσα στα γρανάζια της αμαρτίας. Είχαν αποκοπεί από το Θεό. Είχαν μπει μέσα στο θάνατο. Ο φόβος του Θεού.

Από τότε η ζωή τους έγινε μια ζωή θανάτου. Ο καθημερινός θάνατος, που λέει ο απ. Παύλος. Ένας επικρεμάμενος θάνατος. Ανά πάσα στιγμή. Η ζωή έπαυσε να είναι αυτή που γνώριζαν. Μια ζωή θανάτου τη διαδέχθηκε. Όλα πιθανά, όλα δυνατά. Όλα ενδεχόμενα. Ο επικρεμάμενος φόβος. Αυτή η Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μας.

Ένα λάθος στο τιμόνι του αυτοκινήτου.

Ένα λάθος στη δοσολογία του φαρμάκου που παίρνουμε.

Ένα λάθος στο διακόπτη που γυρίζουμε.

Μια ζωή άστατη, ανεξέλεγκτη, αδέσμευτη, που όλα μπορούν να συμβούν και να μη συμβούν.

Δυστυχώς έτσι τη βλέπουν τη ζωή, και δεν μπορούν να φανταστούν πως είναι δυνατόν η ζωή να είναι διαφορετική.

Αυτή είναι η ζωή χωρίς Θεό.

Αυτή είναι η ζωή χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα.

Ταλαίπωροι άνθρωποι.

Μα δεν είναι πάντα έτσι. Είναι και Θεός. Είναι Κύριος. Είναι Αφέντης.

«Και αι τρίχες της κεφαλής είναι ηριθμημέναι» (Λουκάς ιβ:7). Είναι λόγια Του. Είναι για μένα και για σένα. Εάν πιστεύεις.

Τα πάντα στο χέρι της δυνάμεώς Του. Όλα στην εξουσία Του. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα απόλυτα.

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς να προστάξει Αυτός.

Είναι ο Κύριος και ο εξουσιαστής.

Από τη σύγκριση, με τα άλλα που κάτω από το πέλμα του φόβου σκεπτόμασταν, προκύπτει μια πραγματική άβυσσος. 

Χάσμα μέγα.

Ο φόβος είναι κατάρα.

Ο φόβος είναι αμαρτία, πρόσεξέ το.

Ο φόβος είναι απιστία, που έχει συνέπεια.

Ο φόβος είναι τιμωρία μιας ζωής χωρίς Θεό. Είσαι καταδικασμένος να ζεις μ’ αυτό τον τρόπο.

Διαρκώς, με τη φαντασία, θα βλέπεις τρακαρισμένα και φτιαγμένα παλιοσιδερικά.

Διαρκώς, με τη φαντασία, θα ακούς σειρήνες του 166 και θα βλέπεις κρεβάτια νοσοκομείου με σωληνάκια και ορούς.

Τι μεγαλείο, που όταν ρώτησα μια ηλικιωμένη κυρία, που για πρώτη φορά ερχότανε μετά την αρρώστια της, τι κάνει, μου έδωσε την απάντηση «όπως θέλει ο Κύριός μου»!

Άλλη, τόσο διαφορετική όψη του κόσμου και της ζωής. Που είναι και για σένα.

Πιστέψαμε πως ο πολιτισμός θα έδιωχνε το φόβο, μα τον πολλαπλασίασε.

Πιστέψαμε πως τα φάρμακα θα διώχνανε το θάνατο, μα τον φέρανε πιο κοντά.

Πιστέψαμε πως οι αστυνομίες θα συγκρατούσανε το κακό, μα απλώς το καταμέτρησαν και μας το παρουσίασαν.

Μπορεί να πεις, δεν πιστεύω στην αγάπη Του.

Μπορείς να πεις, δεν πιστεύω στην προστασία Του.

Μπορείς να πεις, δεν πιστεύω στην παρουσία Του.

Εσείς, ζήστε αν μπορείτε, με το αγκάθι του φόβου. Ταλαίπωροι. Σας λυπούμαι.

Θα μου πεις, ακόμα και αν πιστεύω, δεν αλλάζει τίποτα, αφού δεν ξέρω.

Ευχαριστούμε και δοξάζουμε το Θεό.

Δεν ξέρω τι ο Θεός θα επιτρέψει. Ναι, μα ό,τι και αν επιτρέψει, ξέρω ότι θα είναι μόνο από αγάπη.

Δεν ξέρω τι θα με βρει. Μα ό,τι και να με βρει, θα είναι οπωσδήποτε για το αγαθό μου.

Δεν ξέρω τι κρύβει το μέλλον. Ξέρω ότι θα συμβεί ό,τι Αυτός αποφασίσει. Και Τον ξέρω τόσο καλά!