Χάρηκα που σε είδα προ καιρού, αν
και λυπήθηκα για την πνευματική σου κατάσταση. Είχα ακούσει ότι έχεις «ατονήσει»
τελευταία στη χριστιανική σου ζωή, γι’ αυτό επιδίωξα να σε δω. Σε κάποια στιγμή
που μιλούσαμε μου έδωσες την εντύπωση ότι η θέση σου ήταν απελπιστική, αλλά
όταν στο τέλος προσευχηθήκαμε μαζί και είδα τα μάτια σου «υγρά», κατάλαβα ότι η
πτώση σου δεν ήταν τελική.
Γι’ αυτό σου γράφω αυτό το γράμμα,
Γιάννη μου αγαπητέ- σε σένα και σε όποιο νέο βρίσκεται στη θέση σου- για να σου
πω ότι συνεχίζω να προσεύχομαι για σένα, και επίσης ότι αυτή τη στιγμή δεν
είσαι ακόμα ηττημένος, έστω κι αν νιώθεις πεσμένος. Βρίσκεσαι ακόμα στο στάδιο
του αγώνα, μπορείς να κάνεις μια ανασύνταξη των δυνάμεών σου. Ο Χριστός θα σε
βοηθήσει. Το Άγιο Πνεύμα θα σου παρασταθεί. Μπορείς να νικήσεις. Αλήθεια σου
λέω. Μπορείς να πετύχεις το στόχο που είχες βάλει από την αρχή στη ζωή σου,
όταν έδωσες την καρδιά σου στο Χριστό. Θυμάσαι με πόσο ενθουσιασμό έκανες τα
πρώτα σου χριστιανικά βήματα; Θυμάσαι το πρώτο σου ξεκίνημα; Ήταν εκείνη η
πρώτη αρχή μαζί με το Χριστό στη ζωή σου.
Σ’ αυτό τον κόσμο όλα έχουν κάποια
αρχή, ένα ξεκίνημα. Για μας όμως που έχουμε δώσει την καρδιά μας στο Χριστό
εκείνη η στιγμή έχει μείνει χαραγμένη βαθιά στη μνήμη μας. Είναι η ώρα εκείνη
που και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τη σημείωσε και τη θυμάται ζωηρά, όπως γράφει
στο κατά Ιωάννη α:39 «Η δε ώρα ήτο ως δεκάτη».
Δεν αμφιβάλλω πως αυτή η μέρα
είναι γραμμένη και στο δικό σου ημερολόγιο. Θυμάμαι την ανέφερες συχνά με
ευγνωμοσύνη για το Σωτήρα σου Χριστό. Είχες τη χαρά Του, ζούσες την ειρήνη Του.
Τέτοια που μόνο ο Χριστός χαρίζει. Και είχες κάνει ένα ωραίο ξεκίνημα. Στην
αρχή δειλό, αλλά σταθερό. Αργότερα δυναμικό, γεμάτο ενθουσιασμό. Η θεληματική
σου προσφορά στον καλό αγώνα ήταν θετική και με αποτελέσματα.
Έδωσες τον εαυτό σου στη μάχη,
πάλεψες σκληρά, και χάρηκες πολλές νίκες και ‘μεις μαζί σου. Και ο Χριστός
δοξαζόταν με τη ζωή σου.
Όλα πήγαιναν καλά, ώσπου μια μέρα
κάτι σε τάραξε. Ήταν η παγίδα. Ένα γεγονός που το ποθούσες να συμβεί στη ζωή
σου, με όνειρα πολλά. Αλλά δυστυχώς ο εχθρός το εκμεταλλεύτηκε. Η πόρτα της
ψυχής σου είχε μείνει αφύλαχτη. Δε ρώτησες τον Κύριο. Είχες στηρίξει την εκλογή
σου πιο πολύ στα αισθήματά σου, παρά στην οδηγία του Θεού. Ύστερα έκανες ακόμα
ένα λάθος. Καθυστέρησες να φωνάξεις, να ζητήσεις βοήθεια. Και ‘μεις που δεν
πάψαμε να προσευχόμαστε για σένα νιώσαμε τη δυσκολία που περνούσες με τη
μαρτυρία του Πνεύματος. Το Πνεύμα του Κυρίου μας ξεσήκωσε για προσευχή
συμπαράστασης για σένα, και ‘μεις απορούσαμε «άραγε τι σου συμβαίνει;». Και
όταν με ενδιαφέρον σε ρωτήσαμε μας είπες «Συνεχίστε να προσεύχεστε, χρειάζομαι
βοήθεια». Δεν μας απόμεινε τώρα παρά μόνο ο θρήνος. Ο θρήνος όχι του χαμού σου,
αλλά του πόνου για σένα, και για τη ψυχή σου, μαζί με μια κρυφή ελπίδα πως
μπορείς μια μέρα να κάνεις τη δεύτερη αρχή- ένα νέο ξεκίνημα. Την ευλογημένη
εκείνη στιγμή που θα αποφασίσεις να αποτινάξεις αυτό το βαρύ ζυγό με τον οποίο
ο εχθρός της ψυχής σου σε παγίδεψε.
Αποφασίσαμε λοιπόν να σε
βοηθήσουμε πιο πολύ ακόμα με προσευχή, και ακόμα με μια έκκληση με τούτο μου το
γράμμα.
Μάθε Γιάννη μου - και όλοι οι
νέοι- πως πάνω απ’ όλα ο εχθρός φοβάται και τρέμει αυτή την ώρα, τη δεύτερη
αρχή. Τη δεύτερη μετάνοια. Το νέο ξεκίνημα. Εδώ υπάρχει βέβαια δυσκολία, αλλά
αυτή βρίσκεται μόνο στην αρχή. Στο πρώτο βήμα που θα κάνεις για να περάσεις
στην πόρτα της μετάνοιας. Ύστερα απ’ αυτό όλα είναι εύκολα. Πιο εύκολα από την
πρώτη φορά. Γιατί τώρα έχεις την εμπειρία της αιχμαλωσίας που πέρασες. Γεύτηκες
τις τύψεις, την ενοχή. Κατάλαβες τι σημαίνει να πιαστείς στα σατανικά πλοκάμια.
Αρκεί να το αποφασίσεις, φτάνει να ξεκινήσεις. Όπως ο άσωτος γιος «ελθών εις
εαυτόν» αποφάσισε και είπε «θα επιστρέψω στον πατέρα μου», και μετά ξέρω ότι θα
γίνεις ασυγκράτητος, δυναμικός, ασυμβίβαστος. Δε θα ξεγελιέσαι από τις
φανταχτερές παγίδες της αμαρτίας. Θα τρέχεις ακάθεκτος στον πνευματικό σου
αγώνα. Θα ορμήσει μέσα σου η φωτιά του Αγίου Πνεύματος υποτασσόμενος στο
Χριστό.
Γιάννη μου, αγαπητέ, όποιος έφτασε
στη δεύτερη αρχή φλέγεται ακόμα από ένα ζωηρό πόθο που τον κάνει ανήσυχο.
Επιθυμεί να σωθούν κι άλλοι άνθρωποι. Σκέπτεται τους δικούς του, τους φίλους
του , τους συναδέλφους του, τα αγαπητά του πρόσωπα. Ποθεί να τους φέρει στο
Χριστό. Όλα τα παραπάνω γεμίζουν τη ζωή του. Της δίνουν αξία, νόημα, σκοπό. Σε
γεμίζουν με τόση ορμή που καμιά δύναμη δε μπορεί να σου αντισταθεί. Κι αυτός ο
εχθρός, ζαλισμένος ακόμα από την ξαφνική ήττα του δεν τολμάει να κάνει
αντεπίθεση.
Φίλε μου Γιάννη, η δεύτερη αρχή θα
είναι η πιο μεγάλη ώρα της ζωής σου. Της αιώνιας ζωής σου με το Χριστό. Η
λευτεριά από την αιχμαλωσία. Το σήκωμά σου από το κρεβάτι. Η έξοδός σου από το
μνήμα. Η σταθεροποίηση στην αληθινά νικηφόρα ζωή.
Δεν ξέρω πως τα δέχεσαι όλα αυτά.
Πως αντιδράς. Τι σκέπτεσαι. Και το πιο σπουδαίο, τι αποφασίζεις. Ξέρεις πόσο σε
αγαπώ. Πόσο όλοι σε αγαπούμε. Εκείνο που εγώ ξέρω σίγουρα είναι πως μέσα μου σε
έχω κιόλας αναστήσει. Σε φαντάζομαι αποφασισμένο, πιο γενναίο από πρώτα. Μαχητή
και νικητή. Χαρούμενο, διπλά ευτυχισμένο.
Έλα Γιάννη μου. Ξεκίνα. Ο φίλος
σου σε χειροκροτεί. Σου συμπαραστέκεται. Κι ο Θεός είναι μαζί σου.
Με αγάπη πολλή
Ο αδελφός σου
Υστ: Αν θέλεις Γιάννη γράψε μου -
ή όποιος άλλος νέος.
