Έτρεχαν
βιαστικοί να μπουν στον Παράδεισο.
Αλίμονο!!!
«Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Είχαν καταλάβει τον Παράδεισο οι
αμαρτωλοί.
Τους τα
είχε ειπεί ο Χριστός. Μα δεν Τον άκουσαν. «Oι τελώναι και αι πόρνοι
προάγουσιν υμάς εις την Βασιλείαν του Θεού», οι τελώνες και οι πόρνες θα
μπουν πριν από σας στη Βασιλεία τού Θεού (Ματθ.κα:31).
Παράδοξο!
Απαράδεκτο! Πώς είναι δυνατό αυτό; φωνάζουν. Πώς μπορεί να είναι οι αμαρτωλοί
μέσα στον Παράδεισο κι εμείς απ’ έξω;
Πέρασαν
όλη τους τη ζωή με προσευχές και κομποσχοίνια και θαυμάζοντας τους εαυτούς
τους. Ξέχασαν όμως βασικά πράγματα. Ξέχασαν τη μετάνοια. Το ίδιο δεν έκαμε κι ο
Φαρισαίος; Ξέχασαν το «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε». Ξέχασαν να διορθώσουν
τις αδικίες, όπως σωστά έκανε ό Ζακχαίος. Ξέχασαν το «Ουδείς αναμάρτητος».
(...)
Ακούστε
Χριστιανοί. Στον Παράδεισο εκτός από το Χριστό κανείς άλλος αναμάρτητος δεν
μπήκε.
Ο
Παράδεισος είναι γεμάτος από αμαρτωλούς πού μετανόησαν. Και η πιο μεγάλη
αμαρτία δεν μπορεί να κρατήσει τον άνθρωπο έξω από τον Παράδεισο. Το κλειδί της
κάθε ψυχής για να ανοίξει τον Παράδεισο είναι η μετάνοια. Το μόνο που κρατεί
τον άνθρωπο έξω από τον Παράδεισο είναι η αμετανοησία του. (...)
Εσύ κι
εγώ χριστιανέ μου τι θα κάνομε; Θα παραμείνομε στην υποκρισία; Στον ναρκισσισμό
μας; Στην κρίση, την κατάκριση, την καταδίκη του αδελφού μας; Μη γένοιτο! (...)
Να
μετανοήσομε για τις αμαρτίες μας «Ίνα μη μείνομε έξω του νυμφώνος Χριστού».
Για να μη μείνομε έξω απ’ τον Παράδεισο. Στον Παράδεισο υπάρχει χώρος για όλους
τους μετανοήσαντες. Δεν υπάρχει χώρος για κανένα αμετανόητο. (...)
