Ένα σώμα

«Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία, και ουδέ εις έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού αλλ' είχον τα πάντα κοινά» (Πράξ.δ:32).

Δεν υπάρχει νομίζω καλύτερο, υψηλότερο, πολυτιμότερο αγαθό για τη ζωή και την πορεία μιας εκκλησίας.

«...Να γίνουμε πολλοί... να γεμίσουν τα καθίσματα... να βγούμε έξω να μιλήσουμε στον κόσμο... να σωθούν κι άλλοι... να φωνάξουμε δυνατούς ομιλητές...»

Όλα αυτά, όσο σωστά και ωραία και αν φαίνονται, δεν είναι το πρώτο, δεν είναι το βασικό, δεν είναι το σημαντικότερο. Αυτό που χρειάζεται στις μέρες μας η εκκλησία είναι «Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή» ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ!

Να φωνάξουμε τον..... να συνδεθούμε δορυφορικά με... να γεμίσουμε με κόσμο ένα στάδιο... να πλημμυρίσουμε την Ελλάδα φυλλάδια, Ευαγγέλια. ..

Τίποτα. Μην αγωνίζεσαι, μην παιδεύεσαι. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων και απ' αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε, αν θέλουμε ο Κύριος να μας χαρίσει και τα άλλα.

Μια καρδιά, μια ψυχή. Να λέμε όλοι το ίδιο. Να θέλουμε όλοι το ίδιο. Να ζητάμε όλοι το ίδιο. Να αγαπάμε όλοι το ίδιο. Να φρονούμε όλοι το ίδιο. Σαν ένας άνθρωπος, ... όποιον πιάνεις να σου λέει το ίδιο... να μην υπάρχει διαφορά, απόσταση, διάσταση... σαν να είμαστε συνεννοη­μένοι.

Το ζήτησε ο Κύριός μας στην προσευχή Του λίγο πριν φύγει από τον κόσμο μας:

«διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας» (Iωάν.ιζ:21).

Ίσως να το γνωρίζετε ότι το αντίθετο του ένα, του μία, είναι το δύο, το τρία, το πολλά... Ό,τι δεν είναι ένα, είναι κομματιασμένο, είναι διαμελισμένο, δεν είναι το θαυμά­σιο ένα της Αγίας Γραφής, των σχεδίων του Θεού.

Τι κάνει το ένα να γίνεται δύο, τρία, πολλά; Μα είναι γνωστό: παράπονα, ρίζες πικρίας, εγωισμοί, διεκδική­σεις, αμαρτία, συμβιβασμός, κοσμικότητα, ο παλιός μας εαυτός, έλλειψη αγάπης, έλλειψη πίστης.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Τι να κάνουμε;

Κίνηση πρώτη: Να φέρουμε τον εαυτό μας μπροστά στον Κύριο. Να γίνουμε εμείς πηγή αυτού του ένα, αυτής της μιας καρδιάς. Ταυτόχρονα να μην είμα­στε εμείς η αιτία του δύο, του τρία, του πολλά κομμάτια μέσα στην εκκλησία.

Κίνηση δεύτερη: προσευχή. «Κύριε να μου το χαρίσεις. Το θέλω με όλη μου την καρδιά... Κύριε βάλε το σαν πόθο και σε άλλες καρδιές... Καθάρισέ με από το ξένο, το σαρκικό, το βρώμικο, ώστε να γίνω εγώ η πηγή, η αιτία, το θεμέλιο αυτού του ένα μέσα στην εκκλησία μου».

Ο Θεός θέλει και μπορεί να μας το χαρίσει. .