Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καλούν σήμερα τους χριστιανούς και τις χριστιανικές εκκλησίες σε μια ενότητα θρησκευτική. Έκφραση και άξονας αυτής της ενότητας είναι η ένωση των εκκλησιών σε μία εκκλησία ή τουλάχιστον η μείωση του αριθμού τους ή η δημιουργία συνδέσμων αποτελουμένων από διάφορες εκκλησίες που αποδέχονται κάποιες κοινές βιβλικές αρχές.
Όταν, όμως, ο Ιησούς προσευχήθηκε και ζήτησε από τον Πατέρα «Να είναι όλοι (οι μαθητές) ένα ... όπως εμείς είμαστε ένα», τι άραγε εννοούσε; (Iωάν.ιζ:21, 22-23). Τι περιέκλειε μέσα της η λέξη «ένα»;
H ενότητα του Χριστού με τον Πατέρα, με βάση το παραπάνω εδάφιο, δεν αφορούσε μια ενότητα συμφωνίας αρχών. O Χριστός ήταν ένα με τον Πατέρα, γιατί είχε τον ίδιο με Αυτόν άγιο χαρακτήρα. Πάνω λοιπόν σ' αυτή, την AΓIAΣTIKH BAΣH, προσευχήθηκε ο Χριστός για την εκκλησία Του.
Έτσι, σε ό,τι αφορά τους Χριστιανούς, αυτό το «ένα» προσδιορίζει την κοινή αγιότητα, την ίδια δηλαδή άγια ζωή των πιστών. Μια ζωή που περνάει μέσα από το όμορφο αλλά σκληρό μονοπάτι της ταπείνωσης. Εκεί, όπου δεν υπάρχουν εγωιστικά περιθώρια για προσωπική προβολή, ανταγωνισμούς, συμφέροντα υλικά και δογματικές υπερηφάνειες.
O Θεός μέσα στο λόγο Του ζητάει πράγματα που, όταν τα εκτελέσουμε, θα φέρουμε καρπούς και αποτελέσματα και για μας προσωπικά και για την ορατή Εκκλησία, σαν σύνολο.
O σοφός Θεός δεν μας καλεί να παράγουμε κατ' ευθείαν άνθη πνευματικά και καρπούς άγιους, αν πρώτα δεν πεθάνουμε ως προς την αμαρτία: O Χριστός διαβεβαίωσε ότι, «Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει» (Iωάν.ιβ:24).
O καρπός της Ανάστασης ήταν αποτέλεσμα της σποράς του Σταυρού. Και ο καρπός της ενωμένης εκκλησίας είναι αποτέλεσμα μιας άγιας ζωής και μιας άγιας θυσίας που αντανακλά σε χρόνο, σε χρήμα και, αν χρειαστεί, και σε ζωή!
Πόσο λάθος κάνουμε, όταν ζητάμε την ενότητα την εκκλησιαστική, αλλά δεν ζητάμε ―και ουσιαστικά μάλλον δεν επιθυμούμε στην προσωπική μας ζωή― να περπατήσουμε τον δρόμο των θλίψεων που οδηγεί σε μια ενωμένη Εκκλησία.
Όταν η εκκλησία ―σαν Νύμφη Χριστού― δεν ξεχωρίζει από τον κόσμο, τότε οποιαδήποτε εκκλησιαστική ενότητα κι αν υπάρξει, αυτή θα είναι μόνο στους λατρευτικούς τύπους, στις γραπτές διακηρύξεις, στα συναισθήματα, στα χαμόγελα και στις χειραψίες... στην επιφάνεια. Μια ενότητα, δηλαδή, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς κόστος, χωρίς σταυρό. Μια ενότητα για να περνάμε ωραία ...τις ώρες των συναθροίσεων.
Γι' αυτό, το μυστικό της ενότητας της Εκκλησίας (ή των εκκλησιών) βρίσκεται στην καθαρότητα, στον αποχωρισμό από τον κόσμο της αμαρτίας, και όχι στα γεμάτα καθίσματα της Κυριακής, στα μαζεμένα δηλαδή θολά νερά του σύμμικτου θρησκευτικού πλήθους.
H ιστορία έχει αποδείξει ότι ακόμα και οι πιο ετερόκλητες μάζες γίνονται ένα, κάτω από μια χαρισματική ηγετική φυσιογνωμία, ή κάτω από ένα οργανωμένο και οικονομικά δυνατό θρησκευτικό ή πολιτικό κατεστημένο. Και αυτό είναι μία ενότητα...
O Κύριος μας λέει: «Τώρα, εσείς είστε καθαροί, εξαιτίας του λόγου που σας μίλησα. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου κι εγώ ενωμένος μαζί σας... εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, κι εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάν.ιε:3-5).
O καρπός της αγιότητας, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, είναι απόδειξη γνήσιας ένωσης του πιστού με τον Ιησού Χριστό. Αν είσαι καθαρός, είσαι ενωμένος με το Θεό και με όλο το σώμα των αγίων που είναι καθαροί και είναι ενωμένοι μαζί Του.
Και εάν υπάρχουν δύο εκκλησίες που τις «χωρίζει» το όνομα, αλλά αυτές είναι καθαρές και αληθινά ενωμένες με το Θεό, τότε και μεταξύ τους είναι ενωμένες. Ας έχουν διαφορετικά ονόματα, ας μιλάνε διαφορετική γλώσσα και ας απέχουν πολλά χιλιόμετρα μεταξύ τους.
Δεν ενώνουν τις εκκλησίες οι κοινές ταμπέλες, οι κοινές τελετές ή συναθροίσεις, οι κοινές διακηρύξεις, η ίδια γλώσσα αλλά η κοινή καθαρή (άγια) ζωή είναι αυτή που ενώνει το λαό του Θεού.
O Θεός θέλει να είμαστε ίδιοι και απαράλλαχτοι στην καθαρότητα με Αυτόν. «Δέστε τι είδους αγάπη έχει δώσει σε μας ο Πατέρας, ώστε να ονομαστούμε παιδιά του Θεού. Γι' αυτό ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, επειδή δεν γνώρισε Αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά του Θεού· κι ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε. Γνωρίζουμε, όμως, ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι μ' Αυτόν. Και καθένας που έχει αυτή την ελπίδα επάνω σ' Αυτόν, αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος είναι αγνός» (A΄Iωάν.γ:1-3)
Δεν έχει σημασία τι συνυπογράφουν οι εκπρόσωποι των εκκλησιών στα μεταξύ τους διαχριστιανικά συνέδρια και στα θεολογικά σεμινάρια, αλλά τι γράφει ο Θεός στο δικό Του το βιβλίο. Κάποια μεγάλα θρησκευτικά συγκροτήματα, που κάποτε χώρισαν, μπορεί να σμίξουν μεταξύ τους πάλι, αλλά με το Χριστό δεν θα έχουν ποτέ πνευματική ένωση, αφού επίσημα υποβαθμίζουν το λόγο Του και λατρεύουν τα είδωλα. Το ίδιο ισχύει και για εκκλησίες που έχουν την αλήθεια του ευαγγελίου στα δόγματά τους, όμως τους λείπει η άγια ζωή. «Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω όπως το κλήμα, και ξηραίνεται» (Ιωάν.ιε:6).
Αυτή την καθαρότητα την προσφέρει ο Χριστός πάνω στο σταυρό στο Γολγοθά. Αυτός είναι ο αγιάζων. Εμείς οι αγιαζόμενοι. «Επειδή και αυτός που αγιάζει και αυτοί που αγιάζονται είναι όλοι από έναν» (Εβρ.β:11). O Χριστός με τη Θυσία Του, αφού έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας (αφού μας αγίασε), μας ένωσε με τον Πατέρα με δεσμό αγιότητας. H καθαρότητα όμως εξαρτάται πρώτα από τη δική μας θέληση και καρδιά. Εξαρτάται από το εάν εμείς θα πιστέψουμε στο έργο του καθαρισμού, στο έργο του Σταυρού, και από το εάν παίρνουμε το σταυρό μας και ακολουθούμε τον Χριστό.
O λόγος του Θεού λέει ότι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλ.ε:22). Όλα αυτά παράγουν αυτοδίκαια και την εκκλησιαστική ενότητα. Δεν γίνεται τα μέλη μιας κοινωνίας να έχουν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια, και να μην έχουν ενότητα.
O λόγος του Θεού, όμως, δεν σταματάει μόνο στην αναφορά του καρπού του Πνεύματος (εδ.22-23), αλλά στο επόμενο εδάφιο (24) αναφέρει την προϋπόθεση της άγιας αυτής καρποφορίας: «Όσοι είναι του Χριστού, σταύρωσαν τη σάρκα, μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες» (Γαλ.ε:24). Σ' αυτό ακριβώς το σημείο χωλαίνουμε: Θέλουμε την ενότητα, αλλά δεν θέλουμε να περπατήσουμε το δρόμο των θλίψεων που οδηγεί σ' αυτήν. Θέλουμε το αποτέλεσμα, αλλά δεν θέλουμε να καταβάλλουμε το τίμημα. Θέλουμε το μισθό, αλλά δεν θέλουμε την εργασία.
Και νομίζουν πολλοί ότι με ενωτικές κηρυγματικές παραινέσεις και με ωραίες ενωτικές προσευχές θα φέρουν αποτέλεσμα. Λάθος. Αγάπη χωρίς σταυρό δεν έρχεται. Αγάπη με σάρκα, με εγωισμό, με πάθη και με επιθυμίες δεν είναι αγάπη. Μόνο όταν η φωτιά του αγιασμού, η πύρινη φλόγα του Αγίου Πνεύματος, καίει μέσα στις καρδιές μας, τότε θα έχουμε πνευματική αναζωπύρωση, καρποφορία και άγια ζωή. Γι' αυτό, όσοι ποθούμε την ενότητα, ας μη ξεχάσουμε πρώτα να σταυρώσουμε τη σάρκα μας, μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες.
Καλοπροαίρετα, πολλοί από μας οραματιζόμαστε μια εκκλησία ενωμένη, αλλά δεν θέλουμε να δούμε την απόσταση που υπάρχει από τον οραματιστή εαυτό μας ... μέχρι το όραμα! H απόσταση είναι μεγάλη και περνάει από ένα δρόμο θυσίας. O Χριστός δεν οραματίστηκε απλά την ένωσή μας με τον Θεό, αλλά περπάτησε τον ανηφορικό δρόμο του σταυρού και θυσιάστηκε και πλήρωσε γι' αυτή την ειρήνη!
Είναι ο σταυρός, λοιπόν, αυτός που ενώνει: O Σταυρός του Χριστού και ο δικός μας σταυρός...
O Παύλος δεν ήταν απλά ένας οραματιστής της ενότητας, ένας εκ του ασφαλούς ιεροκήρυκας, αλλά έφερνε πάνω του «τα σημάδια του Κυρίου Ιησού» (Γαλ.ς:17). Το ίδιο και όσοι έζησαν ευσεβώς και πλήρωσαν για την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Μέσα από τέτοιους πιστούς καρποφορεί το Άγιο Πνεύμα την ενότητα της εκκλησίας. O μοντερνισμός, η σάρκα, η κοσμικότητα, ο οικουμενισμός, δεν παράγουν ένωση. Μπορεί όλα αυτά να μαζεύουν κόσμο αλλά... χωρίς Χριστό.
H ζωή - όπως έγραψε ένας άγιος άνθρωπος - είναι δρόμος και όχι κατοικία! Θα πρέπει να περπατήσουμε το στενό δρόμο που χάραξε ο Χριστός: Την ταπείνωση, την απλότητα, τη θυσία, τον ευαγγελισμό. «Όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του, και ακολουθεί πίσω από μένα, δεν είναι άξιος για μένα» (Ματθ.ι:38).
Την πρώτη εκκλησία - εκτός των άλλων - την συσπείρωνε και την ένωνε και το μίσος του κόσμου. «Αν ο κόσμος σάς μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα. Αν ήσασταν από τον κόσμο, ο κόσμος θα αγαπούσε το δικό του» (Ιωάν.ιε:18-20).
O Παύλος θα πει στον Τιμόθεο: «Εσύ, όμως, παρακολούθησες τη διδασκαλία μου, τη διαγωγή, την πρόθεση, την πίστη, τη μακροθυμία, την αγάπη, την υπομονή, τους διωγμούς, τα παθήματα, που μου συνέβησαν στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λίστρα, ποιους διωγμούς υπέφερα· και απ' όλα ο Κύριος με ελευθέρωσε. Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με ευσεβή τρόπο εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν» (B΄ Τιμ.γ:10-12).
Πού είναι σήμερα η ευσέβεια; Σπανίζει! Στη θέση της ευσέβειας μπήκε το πνεύμα του κόσμου! Γι' αυτό δεν υπάρχει και διωγμός. (O στόχος βέβαια δεν είναι ο διωγμός, αλλά η άγια ζωή).
Είναι αλήθεια ότι όταν η εκκλησία και η ζωή μας κινδυνεύουν, τότε θυμόμαστε την συμπροσευχή της εκκλησίας, το Δείπνο του Κυρίου, τη νηστεία, την εγκράτεια, το δέκατο, την άγια ζωή. Τότε μας κόβεται η όρεξη για αμαρτία και κριτική κατά των αδελφών.
Όταν είμαστε καλά, γινόμαστε ένα με τον κόσμο, και με τα όσα ο κόσμος έχει καθιερώσει ως νόμιμα με την γενική χρήση της αμαρτίας στο πέρασμα του χρόνου. Φτάνουμε στο σημείο να συμβιβαζόμαστε με τα θρησκευτικά κατεστημένα και να φέρνουμε την αμαρτία μέσα στα σπίτια μας, μέσα στην εκκλησία μας και μέσα στην καρδιά μας. «Και ο λαός άρχισε να πορνεύει με τις θυγατέρες του Μωάβ, οι οποίες προσκάλεσαν τον λαό στις θυσίες των θεών τους· και ο λαός έφαγε, και προσκύνησε τους θεούς τους»! (Αριθ.κε:1-2).Kαι επειδή όλα αυτά μας κάνουν δυστυχείς και άδειους, δεν ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε την αιτία, αλλά γύρω μας...
Αδέλφια, η ζωή του Χριστιανού είναι ένας δρόμος ανηφορικός... Και δεν φτάνουν όλοι οι Χριστιανοί στο τέρμα. Γι' αυτό ας επιδιώξουμε την ενότητα του Σταυρού. Την ενότητα της άγιας ζωής. Παίρνοντας δύναμη από τον Σταυρό του Κυρίου μας, ας σηκώνουμε τον δικό μας σταυρό, και ας Τον ακολουθούμε μέχρι το τέρμα της δόξας. O Κύριος μας καλεί: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» (Ματθ.ια:28-30).
Μια χήρα Ολλανδή αδελφή μας και μάρτυρας του Χριστού, η Άνεκεν Γιανς, η οποία θανατώθηκε με πνιγμό για την αγάπη του Κυρίου μας στο Ρότερνταμ, στις 24 Ιανουαρίου 1539, άφησε στο δεκαπεντάμηνο βρέφος της την παρακάτω διαθήκη:
«Γι' αυτό, αγόρι μου, μη προσέξεις στο πλήθος των ανθρώπων και μη περπατήσεις στο δρόμο τους... Αλλά όπου ακούσεις ότι υπάρχει μια μικρή ομάδα, φτωχή, απλή, περιφρονημένη, που την απορρίπτει ο κόσμος, ενώσου μαζί της! Και όπου ακούς ότι υπάρχει σταυρός, εκεί είναι ο Χριστός» (Με τον όρο «σταυρός» εδώ εννοείται ο άγιος και στενός δρόμος του Χριστιανού).
Αυτή η τόσο συγκινητική διαθήκη δεν έχει μέσα της σπίτια και κτήματα, κοσμήματα και πλούτη, αλλά φτώχεια, απλότητα, περιφρόνηση, απόρριψη από τους πολλούς.
Αυτός είναι ο δρόμος του Χριστού. Αυτός, όμως ο δρόμος έχει μισθό, έχει Ουρανό, έχει δόξα. «Όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του, και ακολουθεί πίσω από μένα, δεν είναι άξιος για μένα».
«Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη· επειδή, είναι πλατιά η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και είναι πολλοί αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή. Επειδή, είναι στενή η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και είναι λίγοι αυτοί που τον βρίσκουν» (Ματθ.ι:38, ζ:13-14).
Συγγραφέας:
Συγγραφέας:
| Σωτήρης Κ. Iωάννου Αθήνα, 2000 http://www.believe.gr/pages/FOLDER_texts_books/united_church.html | |
