ΕΞΟΔΟΣ - ιδ (1)

ιδ:1-6

Όταν οι Ισραηλίτες αποχαιρέτισαν την Αίγυπτο, ο Κύριος σχεδίασε το ταξίδι της επιστροφής τους κατά τέτοιο τρόπο που θα τους φάνηκε πολύ παράξενο. Υπάρχει ένας σύντομος κι εύκολος δρόμος να φτάσει κανείς στη Χαναάν, αλλά ο Θεός δεν τους επιτρέπει να πάνε απ’ αυτό το δρόμο (Εξοδ.ιγ:17-18).

Τι πολύτιμο μάθημα παίρνουμε εδώ, όταν δηλαδή προτιμούμε ν’ ακολουθούμε το δρόμο που υποδεικνύει ο Θεός παρά αυτόν που εμείς βλέπουμε καλό. Αν μπορούσαμε ν’ ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο, θα διαλέγαμε τον πιο σύντομο και τον πιο εύκολο. Όμως, πολλές φορές ο Θεός περιορίζει τα σχέδιά μας, γιατί Αυτός ξέρει τους κινδύνους που υπάρχουν στη διαδρομή, που τα δικά μας πεπερασμένα μάτια δεν μπορούν να καταλάβουν. Ο Κύριος είδε ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί παρά σαν σκλάβοι, εμπλεκόταν ξαφνικά σε πόλεμο, θ’ αποθαρρυνόταν με αποτέλεσμα να επιστρέψουν στην Αίγυπτο. Ο δρόμος του Θεού μπορεί αρχικά να φαίνεται σκληρός, όμως στην ώρα του αποδεικνύεται ο καλλίτερος.

Ο Κύριος, μέσα στη σοφία Του, έχει να τους διδάξει πολύ περισσότερα, προετοιμάζοντάς τους για να κατατροπώσουν τους εχθρούς τους γύρω απ΄ την Χαναάν. Δεν θέλει μόνο να πάνε και να κατοικήσουν τη γη που τους υποσχέθηκε, αλλά τους θέλει να είναι παράδειγμα μπροστά σ’ άλλα έθνη, σαν λαός που οδηγείται και κατευθύνεται απ’ τον μόνο αληθινό και ζωντανό Θεό. Αν ήθελαν να εκπληρώσουν αυτή την υψηλή κλήση, έπρεπε να καταλάβουν το σχέδιο του Θεού και να υπακούσουν απόλυτα σε κάθε Του εντολή.

Ο Θεός έχει ένα υψηλότερο σχέδιο για το λαό Του σήμερα, απ’ το να ξεφύγει απλά και μόνο την τιμωρία του αμαρτωλού. Θέλει να τον φτιάξει έτσι ώστε να γίνει ο αντιπρόσωπός Του εδώ στη γη, για να φανερώσει σ’ ένα κόσμο που χάνεται, πώς μπορεί να είναι μια ζωή που παραδίδεται πλήρως στο θέλημα του Θεού. Αυτό απαιτεί χρόνο, αλλά όπως η Μαρία, πρέπει να καθίσουμε στα πόδια Του και να μάθουμε τις οδούς Του.       

Οι Ισραηλίτες είχαν ελευθερωθεί απ’ το θάνατο, με το αίμα του αρνιού, αλλά τώρα έπρεπε να φύγουν οριστικά μέσα από την Αίγυπτο. Δεν αρκεί να ομολογήσουμε ότι έχουμε δεχτεί τη θυσία και το αίμα του Χριστού. Πρέπει να βγούμε απ’ τον κόσμο της αμαρτίας, να ξεκολλήσει η ψυχή μας από το κοσμικό φρόνημα, για να είμαστε άγιοι μπροστά στο Θεό.

ΣΟΚΧΩΘ σημαίνει σκηνές. Είμαστε ταξιδιώτες και κατοικούμε σε σκηνές (Εβρ.ιγ:14 & Φιλιπ.γ:20).

ΕΘΑΜ σημαίνει σύνορο, όριο της θάλασσας. Ήρθαμε ζωντανοί στο όριο των εθνών (θάλασσα) και δεν μετέχουμε στις αμαρτίες τους.

ΠΙΑΪΡΩΘ σημαίνει στόμα των περασμάτων ή τόπος των λιβαδιών. Ο Θεός μας φέρνει σε καλά λιβάδια (Ψαλμ.κγ:2 & Φιλιπ.δ:11).

ΜΙΓΔΟΛ σημαίνει πύργος, οχυρό. Ο Θεός είναι πύργος και οχυρό για το λαό Του.

ΒΕΕΛ – ΣΕΦΩΝ σημαίνει ο θεός του τυφώνα ή ο τόπος του τυφώνα (ο τυφώνας αντιπροσώπευε τη δύναμη του κακού για τους Αιγυπτίους). Στο ιδ:2 λέει ότι στρατοπέδευσαν ακριβώς απέναντι. Στεκόμαστε ενάντια στο πνεύμα του κακού και στο φρόνημα του κόσμου.

«να στρέψωσι»

Μάλλον πήγαιναν ανατολικά κι ο Θεός τους λέει ν’ αλλάξουν πορεία και να πάνε Νοτιοδυτικά. Ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που ο φυσικός άνθρωπος έκανε και γι’ αυτό ο Φαραώ είπε «πλανώνται εν τη γη, συνέκλεισεν αυτούς η έρημος». Ο Θεός χρησιμοποίησε τους Ισραηλίτες όπως ο ψαράς χρησιμοποιεί το σκουλήκι, για δόλωμα (Ψαλμ.κβ:6). Ο Θεός περνά και σ’ εμάς τα σκουλήκια το αγκίστρι, το λόγο Του που δεν σπάει ούτε χαλάει και μας ρίχνει μέσα στα βαθιά νερά. Ο Φαραώ, ο όφις ο αρχαίος ο καλούμενος διάβολος, βλέπει το σκουλήκι και ορμάει για να το κατασπαράξει, όμως μέσα σ’ αυτό το σκουλήκι είναι το αγκίστρι, ο λόγος του Θεού κι έτσι βρίσκει το μπελά του ο διάβολος.

Δεν θα υπήρχε ευκολότερη λεία για την κοσμοκράτειρα Αίγυπτο, από ένα λαό που λίγο πριν ήταν σκλάβοι, δεν είχαν όπλα, ούτε ιδέα από πόλεμο. Όμως, αυτό που δεν ήξερε ο Φαραώ ήταν ότι όποιος τα βάζει με το λαό του Θεού τα βάζει με τον ίδιο τον Κύριο (Ζαχ.β:8  Ματθ.ι:30,31).

Ένας λόγος που ο Θεός τους οδήγησε από τόσο δύσκολο δρόμο ήταν ότι ήθελε να καταστρέψει τον Αιγυπτιακό στρατό χωρίς να σκοτωθεί ούτε ένας Ισραηλίτης. Ο Θεός μας οδηγεί έτσι ώστε να καταστρέψει το Σατανά και τις δυνάμεις του, αλλά εμείς χρειάζεται να έχουμε πίστη για ν’ ακολουθούμε το δρόμο του Θεού, γιατί Αυτός είναι που κερδίζει τις μάχες μας (Ησ.νε:8 & Ρωμ.ις:20).

Ψαλμ.ρζ:23-24 Πόσο αλήθεια είναι αυτά τα λόγια, αλλά και πόσο δειλές είναι οι φτωχές καρδιές μας μπροστά σ’ αυτά τα «πολλά ύδατα»! Προτιμάμε τα ρηχά, με αποτέλεσμα να μην έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε τα έργα και τα θαυμάσια του Θεού μας, αφού αυτά φαίνονται μόνο στα «πολλά ύδατα» τα βαθιά νερά.

Τη μέρα της δοκιμασίας και των δυσκολιών, η ψυχή αποκτά την πείρα της ευτυχίας εκείνων που μπορούν να εμπιστεύονται το Θεό. Αν όλα πήγαιναν καλά, δεν θα συνέβαινε αυτό. Όταν «κυλάει» κανείς στα νερά μιας ήρεμης λίμνης, η πραγματικότητα της παρουσίας του Θεού δεν είναι αισθητή. Αποκτά όμως πείρα αυτής της παρουσίας, όταν σηκωθεί η τρικυμία και τα κύματα αρχίζουν να καλύπτουν το πλοίο. Ο Κύριος δεν μας υπόσχεται δρόμο χωρίς δοκιμασίες και θλίψεις, αντίθετα λέει ότι θα τα συναντήσουμε και τα δύο. Μας υπόσχεται όμως ότι είναι μαζί μας, κι αυτό είναι που πραγματικά αξίζει, παρά να μας απάλλασσε απ’ όλα αυτά.

Αξίζει πολύ περισσότερο ν’ απολαμβάνει κανείς την παρουσία του Θεού μέσα στις δοκιμασίες, παρά να είναι απαλλαγμένος απ’ αυτές και να του λείπει αυτή η εμπειρία. Συνήθως θέλουμε να προχωράμε στο δρόμο μας χωρίς δοκιμασίες, αλλά έτσι χάνουμε πολλά, γιατί ποτέ η παρουσία του Κυρίου δεν είναι τόσο γλυκιά, όσο μέσα σε μια μεγάλη δοκιμασία.

Ακριβώς αυτό δοκιμάζουν οι Ισραηλίτες στις περιστάσεις που μας περιγράφει αυτό το κεφάλαιο. Καλούνται να «κάμνουν εργασίας εν ύδασι πολλοίς», «και πάσα η σοφία αυτών χάνεται» (Ψαλμ.ρζ:27).

«πλανώνται»

Ο Φαραώ θα νόμιζε ότι οι Ισραηλίτες έχασαν το δρόμο και αιχμαλωτίστηκαν μεταξύ της Ερυθράς θάλασσας και της ερήμου. Δεν ήξερε ότι αυτός που τους οδηγούσε δεν ήταν ο Μωυσής, αλλά ο ίδιος ο Θεός. Σήμερα, οι άνθρωποι δεν ξέρουν ότι δεν διοικούμαστε από ανθρώπους, αλλά ο ίδιος ο Κύριος είναι Αυτός που διοικεί το λαό Του με το Πνεύμα Του.