ιδ:15
Φαίνεται ότι ο Μωυσής δεν ήξερε τι να κάνει
κι έκραξε, αλλά η απάντηση του Θεού ήταν:
«ειπέ
προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι».
Ο Θεός έχει πάντοτε οδό διαφυγής. Δεν ήταν
ώρα για προσευχή, αλλά για δράση (Ι.Ναυή ζ:6,7
10-13). Είναι ανώφελο να βοά κανείς προς το Θεό, όταν οφείλει να
ενεργεί, όπως είναι ανώφελο να ενεργεί όταν οφείλει να περιμένει.
Αυτός που έχει εξουσία πάνω στα στοιχεία
της φύσης είναι ο Πατέρας μας και πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε το Θεό
μας. Τα νερά που μπορεί να είναι για μας θάνατος, ο Θεός μπορεί να τα σχίσει
στα δύο για να περάσουμε.
«να κινήσωσι»
Δεν έρχεται σε αντίθεση με το «σταθήτε»
του εδαφίου 13, γιατί δεν μπορείς να κινήσεις με πίστη μπροστά, αν δεν σταθείς
πρώτα για να δεις τη νίκη δια πίστεως. Μόνο όταν έχουμε μάθει να μένωμεν
ήσυχοι, μπορούμε να προχωράμε αποτελεσματικά. Στην πραγματικότητα μπορούμε
να «στεκόμαστε» και να «προχωράμε» συγχρόνως. Η σάρκα στέκεται με υπομονή στον
Κύριο, ενώ το πνεύμα μας προχωράει μπροστά. Πρέπει να σταματήσουμε από τα έργα
μας για να εργαστεί στη ζωή μας το Πνεύμα του Θεού.
Οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να αναρωτηθούν:
Που να πάμε; Μπροστά τους απλωνόταν η θάλασσα που εμπόδισε κάθε κίνηση. Ο Θεός
ποτέ δεν δίνει μια εντολή, χωρίς να μεταδώσει ταυτόχρονα και τη δύναμη της
υπακοής. Η πραγματική κατάσταση της καρδιάς δοκιμάζεται με τις εντολές του
Θεού, αλλά ο άνθρωπος που με τη χάρη του Θεού είναι διατεθειμένος να υπακούει,
παίρνει και τη δύναμη να κάνει αυτό που ο Θεός διατάζει. Ο άνθρωπος που διέταξε
ο Χριστός να εκτείνει το ξερό χέρι του, θα μπορούσε φυσικότατα να ρωτήσει: Πώς
να εκτείνω ένα νεκρό χέρι; Δεν ρώτησε όμως, γιατί με την εντολή, από την ίδια
πηγή, ήρθε και η δύναμη προς υπακοή.
ιδ:16
Ο λαός Ισραήλ στέκεται μπροστά στην Ερυθρά
θάλασσα, με τα στρατεύματα του Φαραώ από πίσω του. Ο Θεός επιτρέπει ή μας
φέρνει σε τέτοιες καταστάσεις για να μας κάνει να Τον εμπιστευτούμε, να καταλάβουμε
την αδυναμία μας και την παντοδυναμία Του. Να αυξηθεί η πίστη μας και να δούμε
το μεγαλείο και τη δόξα Του.
Όταν η καρδιά μας είναι σωστά τοποθετημένη
απέναντι στον Κύριο, όταν η ζωή μας είναι αυτή που πρέπει, όταν δεν εργαζόμαστε
στο έργο του Θεού για να μας δουν οι άνθρωποι ή για να κάνουμε ένα όνομα για
τον εαυτό μας, τότε ο Θεός μπορεί να συνεργαστεί μαζί μας. Ο Ιησούς είπε κάποτε
ότι εργάζεται τα έργα του Πατέρα.
Ο Θεός θα μπορούσε να σχίσει την Ερυθρά
θάλασσα χωρίς να πει τίποτα στο Μωυσή, αλλά δεν το έκανε. Θέλει να συνεργάζεται
μαζί μας.
«σχίσον»
Τύπος του όρους των Ελαιών που θα σχιστεί
για να διαφύγει και πάλι ο λαός Ισραήλ από τον Αντίχριστο (Ζαχ.ιδ:4).
Εβρ.ια:29 Αυτό το εδάφιο, μας δίνει αφορμή
να σκεφτούμε ότι η θάλασσα δεν άνοιξε με μιας, αλλά σιγά – σιγά. Το χέρι του
Θεού ανοίγει το δρόμο για να κάνουμε το πρώτο βήμα. Πρέπει να κάνουμε το πρώτο
βήμα, μετά το δεύτερο κι έτσι η καρδιά μας φυλάσσεται σε μια συνεχή εξάρτηση
από το Θεό. Ο Θεός ήθελε να οδηγήσει το λαό Του δια πίστεως και όχι δια της
όψεως. Δεν χρειάζεται πίστη για να βαδίσεις ένα δρόμο που τον βλέπεις σε όλη
του την έκταση. Η θάλασσα χωριζόταν καθώς ο Ισραήλ προχωρούσε. Οι Αιγύπτιοι δεν
μπορούσαν να περπατήσουν τον ίδιο δρόμο, γιατί τον έβλεπαν ανοιχτό μπροστά τους
(ια:29). Όταν δοκιμάζει να κάνει κανείς αυτό που μόνο η πίστη μπορεί, συναντά
την αποτυχία και τη σύγχυση.
Ο δρόμος που ο Θεός καλεί το λαό Του να
περπατήσει, είναι ένα έδαφος που ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να πατήσει (Α’
Κορ.ιε:50). Η πίστη είναι το χαρακτηριστικό της βασιλείας του Θεού και είναι η
δύναμη που μας κάνει ικανούς να περπατήσουμε στο δρόμο του Θεού.
ιδ:17-20
Ο άγγελος του Θεού, στο ιγ:21
ονομάζεται Γιάχβε και ήλθεν οπίσω αυτών (Ησ.νη:8). Ο Γιάχβε πήρε θέση
ακριβώς μεταξύ του Ισραήλ και του εχθρού για να τους προστατέψει. Πριν μπορέσει
ο Φαραώ ν’ αγγίξει έστω και μια τρίχα του Ισραήλ, έπρεπε να διασχίσει την ίδια
τη σκηνή του Παντοδυνάμου. Ο Θεός παίρνει πάντοτε αυτή τη θέση ανάμεσα στο λαό
Του και τον εχθρό, ώστε «ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον του να μη
ευωδοθή» (Ησ.νδ:17). Πήρε αυτή τη θέση ανάμεσα σ’ εμάς και τις αμαρτίες
μας, παίρνει αυτή τη θέση ανάμεσα σ’ εμάς και τις δυσκολίες μας. Αντί λοιπόν να
σταματάμε στις αμαρτίες και τις ταλαιπωρίες μας, το βλέμμα μας μπορεί να μένει
προσηλωμένο στο Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας. Τότε,
πολλά πικρά ποτήρια θα γλύκαιναν και πολλές σκοτεινές ώρες θα φωτίζονταν. Αλλά,
αυτό είναι πείρα που ο Χριστιανός αποκτά σιγά – σιγά, ότι οι περισσότερες
δοκιμασίες και θλίψεις μας οφείλονται σε φανταστικά δεινά που δεν υπάρχουν παρά
στο δικό μας φτωχό μυαλό εξαιτίας της απιστίας μας.
Η θέση που ο Θεός πήρε είναι ακόμα ένας
τύπος του Κυρίου Ιησού και του λόγου Του που έρχεται ανάμεσα στα πρόβατα και τα
κατσίκια. Αυτό που μας διαχωρίζει απ’ τον κόσμο είναι ο Ιησούς και ο λόγος Του.
Ακόμα ο λόγος του Θεού διαχωρίζει τη χαμηλή
φύση του ανθρώπου (Αίγυπτος), από το πνεύμα (Ισραήλ) (Εβρ.δ:12). Γι’ αυτό είναι
απαραίτητο να διαβάζουμε το λόγο του Θεού κάθε μέρα, να ακούμε το λόγο του Θεού
όταν κηρύττεται, για να ξεχωρίζει μέσα μας το καλό από το κακό.
«νέφος σκοτίζον – φωτίζον»
Αυτό είναι μια πολύ όμορφη εικόνα του πώς η
ίδια φανέρωση του Πνεύματος του Θεού δημιουργεί μεγάλη χαρά στους αγίους, ενώ
την ίδια στιγμή χλευάζεται απ’ τους αμαρτωλούς. Η ενωμένη προσευχή μιας ομάδας
πιστών αντηχεί σαν μουσική στ’ αυτιά αυτών που τους αρέσει να προσεύχονται, ενώ
για τους άπιστους φαίνεται ανοησία. Η διαφορά είναι από ποια πλευρά είσαι
(Α΄Κορ.β:14)!
Ο Χριστός και ο λόγος Του είναι κρίση για
τον κόσμο αλλά ζωή για τους πιστούς. Ο ίδιος λόγος, ο ίδιος Θεός, αλλά οι
Αιγύπτιοι ήταν απ’ τη λάθος μεριά (Ρωμ.ια:22).
Β΄Κορ.β:16 Οσμή θανάτου για
κάποιους και οσμή ζωής για κάποιους άλλους.
Λουκ.β:34 Ο Χριστός δεν ήταν πολιτικός να τα
έχει καλά με όλους!
Πόσο μοιάζει αυτή η διπλή όψη του «στύλου»
με το σταυρό του Χριστού! Ο σταυρός είναι το θεμέλιο της ειρήνης του πιστού και
την ίδια στιγμή επισφραγίζει την καταδίκη του ένοχου κόσμου. Το αίμα που καθαρίζει
τη συνείδηση του πιστού και του δίνει τέλεια ειρήνη, γίνεται αιτία αιώνιας
τιμωρίας γι’ αυτούς που θα το θεωρήσουν κοινό.
ιδ:21
«και έκαμεν ο Κύριος την θάλασσαν να συρθή»
Αυτό σημαίνει ότι δεν άνοιξε ένα μικρό
πέρασμα, αλλά ότι ο Θεός τράβηξε τη θάλασσα. Δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιου
φυσικού φαινομένου (άμπωτης) ή του ανατολικού ανέμου, αλλά ο ίδιος ο Κύριος που
ενήργησε. Ο ανατολικός άνεμος χρησίμευσε μάλλον για να ξεραθεί ο βυθός κι έτσι
να περάσουν οι Ισραηλίτες «ως δια ξηράς».
«σφοδρός ανατολικός άνεμος»
Δεν ήταν φυσικός άνεμος, ερχόταν απ’ την
Ανατολική έρημο και γι’ αυτό ήταν θερμός με αποτέλεσμα να ξηράνει γρήγορα το
βυθό. Όσο δυνατός κι αν ήταν δεν μπορούσε να διαχωρίσει τη θάλασσα. Αν ο άνεμος
χώρισε τα νερά και τα κρατούσε υψωμένα σαν τείχη, πως μπόρεσαν να περάσουν οι
Ισραηλίτες χωρίς να τους παρασύρει;
ιδ:22
«τοίχος εκ δεξιών και εξ αριστερών»
Αυτό είναι πραγματικά μεγαλείο! Είναι
φανερά υπερφυσικό, παρά τις αντιρρήσεις των κριτικών. Ο διάβολος τους έχει
βάλει να γράψουν βιβλία όπου προσπαθούν να εξηγήσουν με φυσικούς τρόπους τα
θαύματα που έκανε ο Θεός με το Μωυσή, αλλά και με το Χριστό.
Μόλις οι Αιγύπτιοι καταφέρνουν να δουν το
δρόμο μπροστά τους, αρχίζουν να καταδιώκουν τη λεία τους, αλλά ο Μωυσής
εκτείνει και πάλι τη ράβδο του και τα νερά επανέρχονται κατακλύζοντας τους
Αιγυπτίους.
Αυτή η άσκημη κατάληξη του βασιλιά Φαραώ θα
πρέπει να γίνει μια σοβαρή προειδοποίηση για τον κάθε αμαρτωλό που σκληραίνει
την καρδιά του απέναντι στο Θεό. Ο Φαραώ είχε τη μια μετά την άλλη τις
ευκαιρίες να μετανοήσει και ν’ αναγνωρίσει τον Γιάχβε σαν τον αληθινό Θεό. Όμως
ήταν αποφασισμένος ν’ ακολουθήσει το δικό του δρόμο, που τελικά τον οδήγησε
στην καταστροφή και το θάνατο (Παρ.κθ:1).
Τι λένε οι «απελευθερωμένοι» κριτικοί:
Ø Αν φανταστούμε τις
πικρές λίμνες ενωμένες με την Ερυθρά θάλασσα διαμέσου ενός στενού και ρηχού
καναλιού κι ένα Ν.Α. άνεμο να φυσά προς αυτό, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε
πως τραβήχτηκαν τα νερά στις πικρές λίμνες προς βορά και αργότερα η άμπωτη τα
επανέφερε νότια.
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στην ιστορία
για ένα τέτοιο κανάλι που ένωνε αυτές τις λίμνες – που βρισκόταν λίγο
βορειότερα - με την Ερυθρά θάλασσα εκείνο τον καιρό. Ακόμα δεν έχουμε καμία
αναφορά για άμπωτη. Αν το κανάλι ήταν τόσο ρηχό, τα νερά δεν θα γινόταν τοίχος
δεξιά και αριστερά του λαού Ισραήλ (ιε:8 & ιδ:22) και δεν θα επανερχόταν
ακριβώς την ώρα που έπρεπε για να πνίξουν το στρατό του Φαραώ, αν δεν ήταν ο
Θεός. Ακόμα διαβάζουμε ότι το γεγονός τρομοκράτησε τα γειτονικά έθνη
(ιε:14-16).
Ø Οι Ισραηλίτες
πέρασαν από ένα ρηχό και ελώδες μέρος που ονομαζόταν θάλασσα των καλαμιών που
εύκολα μπορούσε να αποστραγγιχτεί από τα νερά και να ξεραθεί από ένα συνηθισμένο
δυνατό άνεμο.
Τότε, έχουμε ένα πολύ μεγαλύτερο θαύμα,
γιατί όλος αυτός ο στρατός με τους ιππείς και τις άμαξες, πνίγηκε σε 20 πόντους
νερό!
Ø Η σωστή ονομασία
της Ερυθράς θάλασσας μήπως είναι καλαμοθάλασσα;
Στα Εβραϊκά είναι Γιαμ Σουφ. Γιαμ σημαίνει
θάλασσα, είναι συνηθισμένη λέξη και προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει βράζω,
αφρίζω. Η λέξη Σουφ χρησιμοποιείται 29 φορές στην Παλαιά Διαθήκη, από τις οποίες
τις 25 είναι ενωμένη με τη λέξη Γιαμ και σημαίνει Ερυθρά θάλασσα. Οι υπόλοιπες
4 είναι: Έξ.β:3 καλαμώδες έλος, Έξ.κε καλαμώδες έλος, Ης.ιθ:6 κάλαμος και
σπάρτος, Ιωνάς β:6 φίκια.
Ο Γεσένιος λέει ότι η ετυμολογία της λέξης
είναι άγνωστη, αναφέρεται σε καλάμια, βούρλα, φίκια.
Ίσως η καλύτερη μετάφραση είναι αυτή που
δίνεται απ’ το αναλυτικό Εβραϊκό λεξικό: Θάλασσα φυκιών. Αυτή ήταν η αρχική
ονομασία, αργότερα ονομάστηκε Ερυθρά θάλασσα (Πράξ.ζ:36 Εβρ.ια:29).
Το ίδιο όνομα, Ερυθρά θάλασσα, χρησιμοποιεί
και η μετάφραση των Ο’. Δεν είναι σίγουρο πώς πήρε αυτό το όνομα, πιθανόν από
το κόκκινο χρώμα του ήλιου το δειλινό, που καθρεπτίζεται στα νερά της.
Καλύτερα να χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα
που είναι πιο γνωστό και καθιερωμένο, άλλωστε το χρησιμοποιεί ο λόγος του Θεού.
Η ονομασία καλαμοθάλασσα χρησιμοποιείται απ’ αυτούς που θέλουν να δώσουν μια
άλλη διάσταση στο θαύμα που ο Κύριος έκανε.
Για να φοβηθούν και να γογγύσουν οι
Ισραηλίτες στο Μωυσή, τα νερά έπρεπε να ήταν αξεπέραστο εμπόδιο γι’ αυτούς. Η
Γραφή ονομάζει το γεγονός «θαύμα του Γιάχβε». Η περιγραφή που μας δίνει ο
Μωυσής δεν ταιριάζει με τις ρηχές ελώδεις λίμνες που λένε οι απελευθερωμένοι
θεολόγοι, αλλά με τοίχους νερού (Ψαλμ.οη:13, ρς:9, Ης.μγ:16).
Τα νερά επέστρεψαν βίαια και κατέστρεψαν
τους Αιγυπτίους (Εξ.ιε:1, 4, 5, 6, 10). Τα γεγονότα αυτά περιγράφονται από
άνθρωπο που πέρασε ανάμεσα από τους υδάτινους τοίχους. Δεν είναι δυνατόν μια
άμπωτη να τραβιέται τόσο αργά, ώστε να προλάβουν να περάσουν 3,5 εκατομμύρια
κόσμος με κοπάδια και αποσκευές και αμέσως μόλις περάσουν να γίνεται ορμητική
παλίρροια που διαλύει το στρατό της Αιγύπτου! Οι «απελευθερωμένοι δεν έχουν να
που τίποτα για το πέρασμα του Ιορδάνη (Ι.Ναυή γ:16, δ:23).
Αυτή τη νίκη την ακολούθησε μια έκρηξη
δοξολογίας. Η Μαριάμ μαζί μ’ άλλες γυναίκες παίζοντας τα ντέφια τους χόρευαν
μπροστά στον Κύριο. Ο χορός είναι ένα σημείο νίκης.
Όμως οι Ισραηλίτες δεν συνέχισαν τη
δοξολογία τους. Αντίθετα, ξανάπεσαν στην πρώτη δοκιμασία. Άλλο πράγμα είναι να δοξάζεις το Θεό όταν
βλέπεις τον εχθρό να κατατροπώνεται, και τελείως διαφορετικό ν’ αντέχεις
υπομονετικά τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες του δρόμου, εμπιστευόμενος συνέχεια
το Θεό ν’ ανοίξει δρόμο εκεί που δεν φαίνεται τίποτα.
