ιδ:15
Φαίνεται ότι ο Μωυσής δεν ήξερε τι να κάνει
κι έκραξε, αλλά η απάντηση του Θεού ήταν:
«ειπέ
προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι».
Ο Θεός έχει πάντοτε οδό διαφυγής. Δεν ήταν
ώρα για προσευχή, αλλά για δράση (Ι.Ναυή ζ:6,7
10-13). Είναι ανώφελο να βοά κανείς προς το Θεό, όταν οφείλει να
ενεργεί, όπως είναι ανώφελο να ενεργεί όταν οφείλει να περιμένει.
Αυτός που έχει εξουσία πάνω στα στοιχεία
της φύσης είναι ο Πατέρας μας και πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε το Θεό
μας. Τα νερά που μπορεί να είναι για μας θάνατος, ο Θεός μπορεί να τα σχίσει
στα δύο για να περάσουμε.
«να κινήσωσι»
Δεν έρχεται σε αντίθεση με το «σταθήτε»
του εδαφίου 13, γιατί δεν μπορείς να κινήσεις με πίστη μπροστά, αν δεν σταθείς
πρώτα για να δεις τη νίκη δια πίστεως. Μόνο όταν έχουμε μάθει να μένωμεν
ήσυχοι, μπορούμε να προχωράμε αποτελεσματικά. Στην πραγματικότητα μπορούμε
να «στεκόμαστε» και να «προχωράμε» συγχρόνως. Η σάρκα στέκεται με υπομονή στον
Κύριο, ενώ το πνεύμα μας προχωράει μπροστά. Πρέπει να σταματήσουμε από τα έργα
μας για να εργαστεί στη ζωή μας το Πνεύμα του Θεού.
Οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να αναρωτηθούν:
Που να πάμε; Μπροστά τους απλωνόταν η θάλασσα που εμπόδισε κάθε κίνηση. Ο Θεός
ποτέ δεν δίνει μια εντολή, χωρίς να μεταδώσει ταυτόχρονα και τη δύναμη της
υπακοής. Η πραγματική κατάσταση της καρδιάς δοκιμάζεται με τις εντολές του
Θεού, αλλά ο άνθρωπος που με τη χάρη του Θεού είναι διατεθειμένος να υπακούει,
παίρνει και τη δύναμη να κάνει αυτό που ο Θεός διατάζει. Ο άνθρωπος που διέταξε
ο Χριστός να εκτείνει το ξερό χέρι του, θα μπορούσε φυσικότατα να ρωτήσει: Πώς
να εκτείνω ένα νεκρό χέρι; Δεν ρώτησε όμως, γιατί με την εντολή, από την ίδια
πηγή, ήρθε και η δύναμη προς υπακοή.
