Όταν οι Ισραηλίτες αποχαιρέτισαν την Αίγυπτο, ο Κύριος σχεδίασε το ταξίδι της επιστροφής τους κατά τέτοιο τρόπο που θα τους φάνηκε πολύ παράξενο.
Υπάρχει ένας σύντομος κι εύκολος δρόμος να φτάσει κανείς στη Χαναάν, αλλά ο Θεός δεν τους επιτρέπει να πάνε απ’ αυτό το δρόμο (Εξοδ.ιγ:17-18).
Υπάρχει ένας σύντομος κι εύκολος δρόμος να φτάσει κανείς στη Χαναάν, αλλά ο Θεός δεν τους επιτρέπει να πάνε απ’ αυτό το δρόμο (Εξοδ.ιγ:17-18).
Τι πολύτιμο μάθημα παίρνουμε εδώ, όταν δηλαδή προτιμούμε ν’ ακολουθούμε το δρόμο που υποδεικνύει ο Θεός παρά αυτόν που εμείς βλέπουμε καλό. Αν μπορούσαμε ν’ ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο, θα διαλέγαμε τον πιο σύντομο και τον πιο εύκολο. Όμως, πολλές φορές ο Θεός περιορίζει τα σχέδιά μας, γιατί Αυτός ξέρει τους κινδύνους που υπάρχουν στη διαδρομή, που τα δικά μας πεπερασμένα μάτια δεν μπορούν να καταλάβουν.
Ο Κύριος είδε ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί παρά σαν σκλάβοι, εμπλεκόταν ξαφνικά σε πόλεμο, θ’ αποθαρρυνόταν με αποτέλεσμα να επιστρέψουν στην Αίγυπτο.
Ο δρόμος του Θεού μπορεί αρχικά να φαίνεται σκληρός, όμως στην ώρα του αποδεικνύεται ο καλλίτερος. Ο Κύριος, μέσα στη σοφία Του, έχει να τους διδάξει πολύ περισσότερα προετοιμάζοντάς τους για να κατατροπώσουν τους εχθρούς τους γύρω απ΄ την Χαναάν. Δεν θέλει μόνο να πάνε και να κατοικήσουν τη γη που τους υποσχέθηκε, αλλά τους θέλει να είναι παράδειγμα μπροστά σ’ άλλα έθνη, σαν λαός που οδηγείται και κατευθύνεται απ’ τον μόνο αληθινό και ζωντανό Θεό.
Αν ήθελαν να εκπληρώσουν αυτή την υψηλή κλήση, έπρεπε να καταλάβουν το σχέδιο του Θεού και να υπακούσουν απόλυτα σε κάθε Του εντολή. Ο Θεός έχει ένα υψηλότερο σχέδιο για το λαό Του σήμερα, απ’ το να ξεφύγει απλά και μόνο την τιμωρία του αμαρτωλού. Θέλει να τον φτιάξει έτσι ώστε να γίνει ο αντιπρόσωπός Του εδώ στη γη, για να φανερώσει σ’ ένα κόσμο που χάνεται, πώς μπορεί να είναι μια ζωή που παραδίδεται πλήρως στο θέλημα του Θεού.
Αυτό απαιτεί χρόνο, αλλά όπως η Μαρία, πρέπει να καθίσουμε στα πόδια Του και να μάθουμε τις οδούς Του. Αφού έφυγαν οι Ισραηλίτες, ο Φαραώ αποφάσισε ότι ήταν ανοησία να υποχωρήσει κι ετοιμάζεται εσπευσμένα να τους καταδιώξει.
Ίσως να φοβήθηκε οικονομική καταστροφή αν έπρεπε να πληρώνει από δω και στο εξής τη δουλειά που μέχρι τώρα έκαναν οι Εβραίοι. Η σκέψη ότι έχασε για πάντα 2.000.000 σκλάβους τον τρελαίνει. Οι άμαξές του πρόφθασαν το στρατόπεδο των Ισραηλιτών κοντά στη θάλασσα. Σε τι επικίνδυνη θέση είναι ο λαός του Θεού! Έχουν οδηγηθεί σε μια τριγωνική παγίδα θανάτου: απ’ τη μια μεριά το βουνό, απ’ την άλλη η Ερυθρά θάλασσα κι ακριβώς από πίσω τους ο στρατός του Φαραώ.
Η πρώτη τους αντίδραση ήταν να φωνάξουν εναντίον του Μωυσή, αλλά ο Μωυσής κράζει στο Θεό. Εμείς ποια πορεία ακολουθούμε όταν βρεθούμε σε φοβερή απελπισία; Αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε και να παραπονιόμαστε για τη μοίρα μας, ή κράζουμε στον Κύριο;
Η πρώτη οδηγεί σε πικρία και απογοήτευση, η δεύτερη σε σίγουρη νίκη. Η απάντηση του Θεού στο Μωυσή ήταν: «ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι» (Εξοδ.ιδ:15).
Ο Θεός έχει πάντοτε οδό διαφυγής. Καθώς ο Μωυσής εκτείνει τη ράβδο του, ένας δυνατός άνεμος συσσωρεύει τα νερά σε δύο άκριες και ο λαός πέρασε πάνω από ξερή γη. Σημειώστε ότι η νεφέλη που τους οδηγούσε, μετακινείται και πηγαίνει από πίσω τους, κρύβοντάς τους έτσι απ’ τους εχθρούς τους (ιδ:19-20).
Αυτό είναι μια πολύ όμορφη εικόνα του πώς η ίδια φανέρωση του Πνεύματος του Θεού δημιουργεί μεγάλη χαρά στους αγίους, ενώ χλευάζεται απ’ τους αμαρτωλούς. Η ενωμένη προσευχή μιας ομάδας πιστών αντηχεί σαν μουσική στ’ αυτιά αυτών που τους αρέσει να προσεύχονται, ενώ για τους άπιστους φαίνεται ανοησία. Η διαφορά είναι από ποια πλευρά είσαι!
Α΄Κορ.β:14 Μόλις οι Αιγύπτιοι καταφέρνουν να δουν το δρόμο μπροστά τους, αρχίζουν να καταδιώκουν τη λεία τους, αλλά ο Μωυσής εκτείνει και πάλι τη ράβδο του και τα νερά επανέρχονται κατακλύζοντας τους Αιγυπτίους. Αυτή τη νίκη την ακολούθησε μια έκρηξη δοξολογίας. Η Μαριάμ μαζί μ’ άλλες γυναίκες παίζοντας τα ντέφια τους χόρευαν μπροστά στον Κύριο.
Ο χορός είναι ένα σημείο νίκης. Όμως οι Ισραηλίτες δεν συνέχισαν τη δοξολογία τους. Αντίθετα, ξανάπεσαν στην πρώτη δοκιμασία. Άλλο πράγμα είναι να δοξάζεις το Θεό όταν βλέπεις τον εχθρό να κατατροπώνεται, και τελείως διαφορετικό ν’ αντέχεις υπομονετικά τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες του δρόμου, εμπιστευόμενος συνέχεια το Θεό ν’ ανοίξει δρόμο εκεί που δεν φαίνεται τίποτα.
Αυτή η άσκημη κατάληξη του βασιλιά Φαραώ θα πρέπει να γίνει μια σοβαρή προειδοποίηση για τον κάθε αμαρτωλό που σκληραίνει την καρδιά του απέναντι στο Θεό. Ο Φαραώ είχε τη μια μετά την άλλη τις ευκαιρίες να μετανοήσει και ν’ αναγνωρίσει τον Γιάχβε σαν τον αληθινό Θεό. Όμως ήταν αποφασισμένος ν’ ακολουθήσει το δικό του δρόμο, που τελικά τον οδήγησε στην καταστροφή και το θάνατο (Παρ.κθ:1).
