Όταν καταλάβουμε ότι οι Γραφές παραλληλίζουν καθαρά τον Ισραήλ και την εκκλησία κι ότι έχουμε το δικαίωμα να ονομάζουμε την εκκλησία «πνευματικό Ισραήλ», έχουμε στην κατοχή μας μια απ' τις πιο σημαντικές αρχές για την κατανόηση του λόγου του Θεού.
Αφού σχεδόν τα 2/3 της Γραφής αναφέρονται κυριολεκτικά στο φυσικό Ισραήλ, η εκκλησία θα είχε πολύ λίγα πράγματα που θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι γι' αυτήν, εκτός αν όλες οι υποσχέσεις που έχουν δοθεί κυριολεκτικά στο φυσικό Ισραήλ, είναι και για την εκκλησία σε πνευματικό επίπεδο.
Θα δούμε ότι η εκκλησία υποσκελίζει τον Ισραήλ, έρχεται μπροστά και απολαμβάνει τις υποσχέσεις του Θεού προς τον εκλεκτό λαό Του πριν ακόμα εκπληρωθούν στο φυσικό Ισραήλ.
Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να κάνουμε είναι: «Ποιοι αποτελούν τον Ισραήλ και ποιοι την εκκλησία»; Μπορούμε εύκολα να βρούμε ότι Ισραηλίτες είναι οι απόγονοι του Αβραάμ δια του Ισαάκ και του Ιακώβ, ενώ η εκκλησία είναι το πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ δια του Χριστού.
Ρωμ.θ:4 Εδώ βλέπουμε ότι οι φυσικοί συγγενείς του Παύλου είναι οι Ισραηλίτες, στους οποίους ανήκει η υιοθεσία, η δόξα, οι διαθήκες, η νομοθεσία, η λατρεία και οι υποσχέσεις. Η ερώτηση είναι: αν όλα αυτά ανήκουν στους Ισραηλίτες, τότε τι μένει για την εκκλησία;
Αν η δόξα ανήκει στον Ισραήλ, αν αυτοί είναι οι μόνοι που πρέπει να υπηρετούν και να λατρεύουν το Θεό, αν οι υποσχέσεις έχουν δοθεί μόνο σ' αυτούς, πού είναι η δόξα της εκκλησίας, πώς η εκκλησία θα υπηρετήσει τον Κύριο και τι μέρος των υποσχέσεων μπορεί να ελπίζει;
Μιλώντας γι' αυτές τις υποσχέσεις, ο Παύλος προχωρώντας στο εδαφ.5 μας λέει: «εις τους οποίους ανήκουν οι πατέρες (με άλλα λόγια οι υποσχέσεις δόθηκαν στον Αβραάμ Ισαάκ και Ιακώβ) και εκ των οποίων κατάγεται ο Χριστός».
Η απάντηση σ' όλα αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Αβραάμ είχε φυσικό και πνευματικό σπέρμα. Στη Γέν.κβ:17 διαβάζουμε την υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ. Ο Θεός απεικόνισε το σπέρμα του Αβραάμ και με την ΑΜΜΟ της θάλασσας και με τ' ΑΣΤΡΑ τ' ουρανού, δείχνοντας έτσι ότι το σπέρμα του θα αποτελείτο από ουράνιους καθώς κι από γήινους ανθρώπους.
Όμως λέγοντας ο Παύλος ότι η δόξα και οι υποσχέσεις έχουν δοθεί στον Ισραήλ, τη στιγμή που έχει δηλώσει ότι οι Ισραηλίτες αρνήθηκαν το Χριστό, αυτό ακούγεται σαν να έχει αποτύχει το σχέδιο του Θεού! Αλλά ο Παύλος είναι προσεκτικός και δίνει την εξήγηση στο εδαφ.6 Δηλαδή, όλοι όσοι έχουν ξεπηδήσει απ΄ τον Ισραήλ δεν λογίζονται σαν αληθινό σπέρμα.
Όχι, ο λόγος του Θεού δεν κάνει λάθος, έστω κι αν «στους δικούς του ήλθε αλλ' οι δικοί του δεν τον εδέχθησαν». Ψαλμ.κβ:30
Στη Ρωμ.θ:7 βλέπουμε ότι αυτοί που παίρνουν την «υπόσχεση», λογίζονται σαν σπέρμα, πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ, και ως εκ τούτου αληθινά παιδιά του Θεού. Δεν λογίζονται όλοι οι απόγονοι του Αβραάμ σαν φυσικός Ισραήλ, αλλά μόνο αυτοί που προέρχονται απ' τον Ισαάκ, γιατί ο Ισαάκ ήταν το παιδί της υπόσχεσης.
Στο εδάφιο 8 ο Παύλος μας δίνει τον παραλληλισμό ανάμεσα στον Ισραήλ και την εκκλησία. Ούτε όλοι οι απόγονοι του Ισαάκ ονομάζονται φυσικός Ισραήλ, αλλά μόνο αυτοί που προήλθαν απ' το γιο του Ιακώβ. Αυτή τη στιγμή, ο Κύριος αλλάζει την τάξη των πραγμάτων πριν γεννηθούν τα παιδιά, λέγοντας «ο μεγαλύτερος θα δουλέψει τον νεώτερον» (εδ.12).
Ο Κύριος δείχνει εδώ πόσο πιο πολύ υπολογίζει τη δεύτερη γέννα από την πρώτη. Το φυσικό σπέρμα έπρεπε να προέλθει δια μέσου του γιου της δεύτερης γέννας για να γίνει ο τύπος καθαρός, ότι μόνο όσοι έχουν αναγεννηθεί μπορούν να είναι το πνευματικό σπέρμα, η εκκλησία.
Στη Ρωμ.δ:11-13 βρίσκουμε πώς τα έθνη δια της πίστεως μπορούν να λογιστούν πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ. Ο Αβραάμ περιτμήθηκε όταν ήταν 99 χρονών και αυτό έγινε η σφραγίδα της πίστης που ήδη είχε φανερώσει πριν περιτμηθεί.
Αυτό έγινε με το σκοπό να λογιστεί πατέρας όλων των πιστών, ακόμα κι αυτών που δεν είχαν περιτμηθεί. Ο πνευματικός Ισραηλίτης περιγράφεται στη Ρωμ.β:28-29. Πνευματικοί Ισραηλίτες λογίζονται αυτοί που έχουν πάψει απ' τα έργα της σάρκας. Γαλ.γ:7 & 29.
Αυτοί που πίστευαν ότι είχαν το πλεονέκτημα επειδή ήταν φυσικό σπέρμα του Αβραάμ, επιτιμήθηκαν απ' τον Κύριο όπως διαβάζουμε στο Ιωάν.η:39.
Ωστόσο, η εκκλησία γίνεται κληρονόμος των υποσχέσεων που δόθηκαν στον Αβραάμ επειδή είναι συγγενείς αίματος με το Χριστό ο οποίος ήταν το σπέρμα του Αβραάμ (Εφεσ.β:14-16).
Αυτός ο «νέος άνθρωπος» που δημιουργήθηκε με το θάνατο του Ιησού είναι η εκκλησία, το σώμα του Χριστού (Κολ.α:18,24). Όταν γινόμαστε «τέκνα πίστης», έχουμε δικαίωμα στη δόξα, στην υπηρεσία του Θεού και στις υποσχέσεις που δόθηκαν στον φυσικό Ισραήλ.
ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ
Στους Εβρ.η:8 βλέπουμε ότι ακόμα και η Νέα Διαθήκη έγινε στο φυσικό Ισραήλ. Ωστόσο, δεν θα εκπληρωθεί γι' αυτούς μέχρι η γη να φθάσει στην κατάσταση που λέει στο Εβρ.η:11. Εδώ περιγράφεται η κατάσταση που θα επικρατεί στη γη κατά τη χιλιετή Βασιλεία, και μας δείχνει ότι η υπόσχεση της Νέας Διαθήκης που δόθηκε στον οίκο Ισραήλ, δεν θα ισχύσει γι' αυτούς σαν φυλή, μέχρι αυτή την οικονομία.
Εδώ ο απόστολος Παύλος παίρνει ένα εδάφιο που κατά γράμμα αναφέρεται στο φυσικό Ισραήλ και το κηρύττει στην εκκλησία! Βλέπουμε λοιπόν ότι η εκκλησία «ξεγλιστρά» κι έρχεται μπροστά απ' τον Ισραήλ και απολαμβάνει την υπόσχεση της Νέας Διαθήκης τώρα, στην οικονομία της χάρης.
Ο Παύλος ήξερε πολύ καλά ότι η υπόσχεση είναι για τον Ισραήλ, όπως ήξερε ότι η εκκλησία είναι ο πνευματικός Ισραήλ, και γι' αυτό οι υποσχέσεις που έχουν δοθεί στο φυσικό Ισραήλ ισχύουν και για την εκκλησία σε πνευματικό επίπεδο.
Τώρα θα εξιχνιάσουμε την υπόσχεση που δόθηκε στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ δια Ιησού Χριστού, και τελικά στην εκκλησία. Η υπόσχεση δόθηκε στον Αβραάμ και το σπέρμα του. Ο όρος «σπέρμα» αναφέρεται στο Χριστό (Γαλ.γ:16).
Στη Γεν.κβ:18 ένας άγγελος απ' τον ουρανό επαναλαμβάνει την υπόσχεση που είχε δοθεί στον Αβραάμ. Ο Χριστός έπρεπε να έρθει δια του Αβραάμ, και δια του Χριστού η ευλογημένη υπόσχεση που θα ευλογούσε όλα τα έθνη. Αφότου η δύναμη του Θεού άρχισε να φανερώνεται μέσα απ' το έθνος Ισραήλ - απ' τους κριτές και τους προφήτες - θα φαινόταν σαν κάτι πολύ παράξενο ο Θεός να υπόσχεται ότι μια μέρα μέσα απ' το σπέρμα του Αβραάμ, θα ευλογούσε όλα τα έθνη. Τι μπορούσε να σημαίνει αυτή η υπόσχεση;
Στη Γεν.κς:1-4 η ίδια υπόσχεση δίνεται, όμως όχι σ' όλα τα παιδιά του Αβραάμ, αλλά στον Ισαάκ. Στη Γεν.κη:1-4 η υπόσχεση περνά στον Ιακώβ κι απ' αυτόν στον Ιούδα Γεν.μθ:10.
Στους Ψαλμ.ρλβ:1-11 ο Θεός υπόσχεται στο Δαβίδ ότι «εκ του καρπού του σώματός σου θέλω θέσει επί τον θρόνον σου». Στο εδάφιο 4 ο Δαβίδ υπόσχεται «να μην δώσει ύπνο εις τους οφθαλμούς του εωσού εύρει τόπον δια τον Κύριον...»
Είχε δει ο Δαβίδ ότι την ίδια στιγμή που ο λαός κατοικούσε σε όμορφα σπίτια, η λατρεία προς τον Κύριο γινόταν σε μια σκηνή. Ήθελε λοιπόν να οικοδομήσει ένα οίκο κατοίκησης για τον Κύριο, άξιο της δόξας Του. Υπόσχεται λοιπόν να μην κοιμηθεί μέχρι ο Κύριος να του δείξει τον τόπο της εκλογής Του για να κατοικήσει ο Ισχυρός Θεός του Ιακώβ.
Αυτό ακούγεται κατ' αρχήν σαν μια πολύ απερίσκεπτη υπόσχεση του Δαβίδ, επειδή ο Θεός δεν του επέτρεψε να ανεγείρει το ναό. Ωστόσο, ο Δαβίδ πηγαίνει για ύπνο γιατί η προσευχή του απαντήθηκε, ο Θεός του έδειξε πού ο Ισχυρός Θεός του Ιακώβ επρόκειτο να κατοικήσει πραγματικά!
Στο εδάφιο 6 ο Δαβίδ λέει: «Ιδού, ηκούσαμεν περί αυτής (της κατοικίας) εν Εφραθά». Εφραθά είναι η Βηθλεέμ! Έτσι, ο Κύριος δείχνει στο Δαβίδ ότι ο πραγματικός τόπος της κατοίκησής Του επρόκειτο να είναι ο Χριστός που θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ. Βηθλεέμ σημαίνει «πανέρι ψωμιού», κι ήταν σωστό σαν όνομα, γιατί απ' τη Βηθλεέμ προήλθε Αυτός που είναι ο 'Αρτος της ζωής.
Στο Μιχαία ε:2 είναι η απόδειξη ότι η Εφραθά είναι η Βηθλεέμ, κι ότι από κει θα προέλθει ο ηγούμενος του Ισραήλ, το σπέρμα του Αβραάμ.
Στο Λουκ.κδ:49 ο Ιησούς έδωσε οδηγίες στους μαθητές πως να λάβουν την ευλογία του Αβραάμ, την ο ποία ονόμασε «η υπόσχεση του Πατέρα».
Τώρα, αν κάποιος ρωτήσει με ποια εξουσία ταυτίζουμε «την υπόσχεση του Πατέρα» με την «ευλογία του Αβραάμ», ας γυρίσουμε να διαβάσουμε τι λέει στους Γαλ.γ:14.
Ο Παύλος επικυρώνει αυτή τη σχέση των εδαφίων βεβαιώνοντας ότι η ευλογία του Αβραάμ εκπληρώνεται στην εκκλησία με την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος.
Μπορούμε να δούμε τώρα ότι όσοι δεν βαπτίζονται με Πνεύμα 'Αγιο, στερούνται αυτό με το οποίο ο Κύριος έχει σχεδιάσει να ευλογήσει όλα τα έθνη.
Ο Παύλος δίνει έμφαση σ' αυτό το θέμα στην Εφεσ.α:13-14 όταν ονομάζει το 'Αγιο Πνεύμα, το «'Αγιο Πνεύμα της επαγγελίας».
Σχετικά με τους προφήτες και τους πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης ο Παύλος μιλάει στην Εβρ.ια:39-40.
Με την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος, πήραμε κάτι πολύ καλύτερο απ' ό,τι οι προφήτες είχαν το προνόμιο ν' απολαμβάνουν.
Ο προφήτης Ιωήλ επίσης εξήγησε τι είδους ευλογία επρόκειτο να δοθεί σ' όλα τα έθνη μέσα απ' την υπόσχεση του Αβραάμ όταν έλεγε Ιωήλ β:28.
Ο Πέτρος πολύ προσεκτικά εξήγησε την ημέρα της Πεντηκοστής ότι η εμπειρία που είχαν οι 120 μιλώντας σε άγνωστες γλώσσες, ήταν ακριβώς αυτή η έκχυση του Πνεύματος που ο Ιωήλ προφήτεψε ότι ο Θεός θα εκχύσει επί πάσα σάρκα Πραξ.β:15-18.
Στις Πραξ.γ:25,26 ο Πέτρος θυμίζει στους Εβραίους ότι αυτοί είναι τα τέκνα του Αβραάμ στους οποίους ο Θεός υποσχέθηκε....
I. Οι Ισραηλίτες ήταν οι «εκλεκτοί του Θεού» κατά φυλή - επίγειος λαός - ενώ η εκκλησία είναι οι εκλεκτοί του Θεού κατά χάρη - ουράνιος λαός.
Ο φυσικός Ισραήλ ήταν και είναι η εκλεκτή φυλή του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους Ησ.με:4 Δες ακόμα Ρωμ.ια:28.
Η εκκλησία - ο πνευματικός Ισραήλ - ονομάζεται κι αυτή εκλεκτός λαός του Θεού, το σώμα των πιστών που κατά χάρη είναι εκλεκτοί.
Ρωμ.ια:5 εδώ ο Παύλος μιλάει για ένα υπόλοιπο απ' τον φυσικό Ισραήλ το οποίο πίστεψε και γι' αυτό ανήκει τώρα στον εκλεκτό κατά χάρη λαό του Θεού. Α' Πετρ.ε:13 Λουκ.ιη:7 Β' Πετρ.α:10
II. Αυτοί οι Ισραηλίτες προέρχονται απ' τον Ισαάκ που γεννήθηκε από θαύμα. Το ίδιο κι αυτοί οι πιστοί, η εκκλησία, προέρχονται από μια υπερφυσική γέννηση σε πνευματικό επίπεδο.
Στη Ρωμ.θ:7-9 διαβάζουμε ότι το σπέρμα του Αβραάμ θα προερχόταν απ' τον Ισαάκ, γιατί αυτός ήταν ο γιος της επαγγελίας, που γεννήθηκε υπερφυσικά, επειδή η Σάρρα ήταν στείρα κι ο Θεός έπρεπε μ' ένα θαύμα να της προμηθεύσει το γιο.
Ο Παύλος μας δίνει την εξουσία να το χρησιμοποιήσουμε αυτό σαν μια εικόνα της υπερφυσικής γέννησης των μελών της εκκλησίας, όταν λέγει στην Γαλ.δ:28 Ημείς δε αδελφοί, καθώς ο Ισαάκ, επαγγελίας τέκνα είμεθα.
III. Ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός διάλεξε τον Ισραήλ, είναι ο ίδιος για τον οποίο διάλεξε την εκκλησία.
Ο σκοπός που ο Θεός διάλεξε τον Ισραήλ, ήταν να είναι μάρτυρας της δύναμης του Θεού ανάμεσα στα ειδωλολατρικά έθνη, και η ευλογία του Θεού θα ερχόταν σ' όλο τον κόσμο μέσα απ' αυτούς. Δες Γεν.ιβ:3
Μερικά έθνη δέχτηκαν τον Γιάχβε, το Θεό του Ισραήλ, σαν τον ζωντανό κι αληθινό Θεό βλέποντας Τον τι έκανε υπέρ του λαού Του. Η Ραχάβ η πόρνη είναι ένα καλό παράδειγμα.
Ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός διάλεξε την εκκλησία είναι να γίνει μάρτυρας της δύναμης του Θεού ανάμεσα στους αμαρτωλούς, και δι' αυτής το ευαγγέλιο θα φτάσει μέχρι τα πέρατα της γης. Πραξ.α:8 & Ματθ.κδ:14
IV. Οι ίδιες υποσχέσεις που δόθηκαν στον Ισραήλ φυσικά, δόθηκαν και στην εκκλησία πνευματικά, έτσι:
Στο Δευτ.γ:22, ο Θεός υποσχέθηκε να πολεμήσει για τον Ισραήλ. Ωστόσο, οι μάχες τους ήταν κυρίως κατά σάρκα και με σαρκικά όπλα. Η ίδια υπόσχεση δίνεται στην εκκλησία σε πνευματικό επίπεδο, αλλά σημειώστε ότι τα όπλα μας είναι πνευματικά, όχι σαρκικά (Β'Κορ.ι:4).
Στον Ησ.ξε:23 ο Θεός υποσχέθηκε στον Ισραήλ αλλά και στην Α'Κορ.ιε:58 υπόσχεται στην εκκλησία.
Σύγκρινε το Ησ.ξβ:6-7 με το Εφεσ.ε:27. Στον Ησαΐα ο Θεός είπε στον Ισραήλ ότι θα καταστήσει φύλακες πάνω στα τείχη της Ιερουσαλήμ που δεν θα σιωπήσουν μέχρι να γίνει η Ιερουσαλήμ αίνεση επί της γης. Ο Θεός όμως έχει φύλακες και μέσα στην εκκλησία που περνάνε ωδίνες τοκετού μέχρι ο λαός Του να γίνει αίνεση επί της γης. Ματθ.ε:13-14.
V. Οι προειδοποιήσεις που δόθηκαν στον Ισραήλ, αφορούν το ίδιο και την εκκλησία.
Σύγκρινε το Λευιτ.κς:15,17 με το Ρωμ.ια:21,22.
Αυτή η σκέψη φαίνεται καθαρά στην Α'Κορ.ι:5,11 όπου ο απόστολος Παύλος παίρνει τις κρίσεις που έπεσαν στον Ισραήλ για να προειδοποιήσει την εκκλησία να μην γογγύζει όπως αυτοί και να μην πειράζει τον Χριστό.......
VI. Η εκκλησία συχνά παιδεύεται όπως ο Ισραήλ (Εβρ.ιβ:6).
Ακόμα έχει εχθρούς που πολλές φορές είναι πολύ δυνατοί (Εφεσ.ς:12), αλλά με τη δύναμη του Θεού, μπορούμε να υπερνικούμε δια της υπακοής όπως ο φυσικός Ισραήλ.
Αν και παιδεύεται, η εκκλησία έχει την υπόσχεση ότι «εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς». Παρά τη δύναμη των εχθρών της, ο Παύλος ήταν πεπεισμένος ότι τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει απ' την αγάπη του Θεού (Ρωμ.η:37-39).
