Εννοείται ότι ο Αδάμ και η Εύα έζησαν αρκετό καιρό μέσα στον κήπο της Εδέμ όμορφα και ταπεινά, μέσα στο θέλημα του Θεού και γίνονταν καθ’ ομοίωσή Του εφ’ όσον ζούσαν δια πίστεως.
Το κεφάλαιο αυτό του βιβλίου της Γένεσης μας φανερώνει την τέλεια καταστροφή της κατάστασης των πραγμάτων που μας απασχόλησε μέχρι εδώ. Εδώ περιέχονται αρχές ύψιστης σπουδαιότητας και βλέπουμε την κατάσταση που έφθασε ο άνθρωπος, αλλά και τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Θεός για να τον ξανασηκώσει!
Όφις: Στα Εβραϊκά είναι «Ναχάς» και προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει ψιθυρίζω, συρίζω. Ακόμη η ρίζα αυτή έχει την έννοια του κάνω μάγια και ξόρκια κι έχει να κάνει με τους ψιθυρισμούς των μάγων.
Εδώ δεν μιλάει γενικά για τα φίδια, αλλά για ένα συγκεκριμένο όφη και γι’ αυτό λέει «Ο» όφις, και αυτός είναι ο Σατανάς. Μπορούμε να πούμε ότι για 3 λόγους (μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι) πιστεύουμε ότι ο όφις ήταν ο Σατανάς:
1. Φανέρωσε τον εαυτό του σε σχήμα φιδιού, όπως οι άγγελοι του Θεού για να γίνουν αντιληπτοί πρέπει να πάρουν κάποια ορατή μορφή.
2. Ο Σατανάς μπορεί να μίλησε δια μέσου του όφη - όπως ο Θεός μίλησε μέσα απ’ ένα γάιδαρο (Αρ.κβ:28 )- μπαίνοντας μέσα του όπως τα δαιμόνια μπήκαν στους χοίρους (Μαρκ.ε).
3. Ίσως να μην ήταν κανένα φίδι εκεί, αλλά μια παρουσία με κάποια άλλη μορφή και ονομάζεται όφις σαν αντίτυπο (Αποκ.ιβ:7).
φρονιμώτερον: Στα Εβραϊκά είναι “Αρούμ” και σημαίνει έξυπνος, πονηρός, πανούργος, φρόνιμος με την κακή έννοια, αλλά και πολλές φορές με την καλή δηλαδή του ανθρώπου που είναι σοφός και προσεκτικός.
Ο Σατανάς απ’ την αρχή είναι πανούργος και πονηρός. Συνεχώς ψεύδεται, διαστρεβλώνει και συγχύζει το λόγο του Θεού. Αυτός δημιούργησε τη Βαβυλώνα (Βαβέλ) που θα πει σύγχυση. Εφεύρε τη μυθολογία για την Ελλάδα, Αίγυπτο, Ινδία, Περσία, Βαβυλώνα με σκοπό να μπερδέψει τον άνθρωπο και να τον κάνει να πιστεύει ότι και η Βίβλος είναι ένα παραμύθι όπως τα υπόλοιπα. Εφεύρε τις ψευδοθρησκείες για να συγχύσει τον άνθρωπο και να κάνει τον χριστιανισμό να μοιάζει με μια ακόμη ανθρώπινη θρησκεία. Έτσι βγήκε το σκεπτικό ότι όπως εσύ λες ότι είσαι χριστιανός, έτσι ο άλλος είναι Μωαμεθανός, Βουδιστής, Βραχμάνος κτλ.
Ο Ιησούς μας λέει να είμαστε «φρόνιμοι ως οι όφεις» (Ματθ.ι:16). Τα φίδια έχουν μια φρονιμάδα, και μια ικανότητα να αποφεύγουν τις δυσκολίες και αυτό είναι μάλλον που ο Ιησούς μας προτρέπει να μιμηθούμε με την καλή πάντοτε έννοια.
Στη Β’ Κορ.ιβ:16 ο απόστολος Παύλος λέει «πανούργος ών, σας επίασα με δόλον». Η πανουργία αυτή του Παύλου δεν είναι πονηρή, αλλά με την καλή έννοια.
Β’ Κορ.ια:3 Υπήρχε μια απλότητα και αθωότητα στην Εύα. Όμως ο Σατανάς με πανουργία την εξαπάτησε κι έφυγε αυτή η απλότητα από μέσα της. Αυτό κάνει τον απόστολο Παύλο να προειδοποιεί τους χριστιανούς να προσέχουν να μην εξαπατηθούν απ’ το διάβολο κι εκπέσουν απ’ αυτή την απλότητα εν Χριστώ Ιησού. Η Εύα δεν φοβόταν τον όφη ούτε ήταν επιφυλακτική μαζί του επειδή ποτέ δεν είχε δει κακό, θάνατο, κίνδυνο, καταστροφή. Δεν είχε εμπειρίες ώστε να μπορεί να κρίνει. Ήξερε όμως η Εύα το Θεό, ήξερε ότι είναι Άγιος, ότι ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη εκεί που την έβαλε, κι αυτό έπρεπε να είναι αρκετό γι’ αυτήν. Γι’ αυτό δεν έπρεπε να δώσει καμιά σημασία σ’ αυτά που της είπε ο όφις. Μήπως εμείς που έχουμε εμπειρίες, μένουμε αναμάρτητοι όταν μας πειράζει ο Σατανάς;
Τω όντι είπεν ο Θεός; Ο Σατανάς πρώτα αμφιβάλλει το λόγο του Θεού, μετά τον αντιστρέφει και τελικά τον αρνείται. Έρχεται με μια ύπουλη ερώτηση με την οποία προσπαθεί να ρίξει αμφιβολία στη θεία αποκάλυψη. Ο Θεός είπε: Με θάνατο θα πεθάνεις, και ο Σατανάς λέγει: Δεν θέλεις βεβαίως αποθάνει!
Το να δεχτεί κανείς αυτή την ερώτηση αποτελεί απιστία όταν γνωρίζει ότι ο Θεός έχει μιλήσει και τι έχει πει. Το γεγονός και μόνο της παραδοχής της ερώτησης κάνει το άτομο ανίκανο να την πολεμήσει!
Αυτή η ερώτηση είναι το τρομακτικό υπόδειγμα και ο πρόδρομος όλων των ασεβών και βλάσφημων ερωτήσεων που έχουν υποκινηθεί κατά καιρούς από τους πιστούς υπηρέτες του όφη, ερωτήσεις που μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο με την εξουσία της Αγίας Γραφής.
Εάν ο λόγος Του Θεού είχε «κατοικήσει πλουσίως» στην καρδιά της Εύας (Κολ.γ:16) η απάντησή της θα ήταν απλή, σωστή και αποφασιστική. Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος να απαντάμε στις ερωτήσεις και τις εισηγήσεις του διαβόλου, και αυτός είναι να τις μεταχειριζόμαστε σαν ερχόμενες απ’ αυτόν, και να τις απωθούμε με το λόγο του Θεού. Αν τις προσέξεις έστω και μία στιγμή, κινδυνεύεις να χάσεις τη μόνη δύναμη με την οποία μπορείς να τις πολεμήσεις.
Ο διάβολος στρέφεται στην υπερηφάνεια του ανθρώπου, στους διαλογισμούς, και στην επιθυμία του να αξιολογεί μόνος του τα πράγματα. Εδώ βάζει την Εύα να γίνει κριτής των λόγων του Θεού.
· Στα Εβραϊκά, η ερώτηση του Σατανά φανερώνει μεγάλη έκπληξη!
Μιλάμε σε μια ψυχή για τη σωτηρία, και λέμε ότι αν κάνει τον Ιησού Χριστό Κύριο στη ζωή της, θα της δώσει αιώνια ζωή, χαρά, ειρήνη και ευτυχία. Έρχεται μετά ο Σατανάς και αρχίζει να ψιθυρίζει: Αυτό θα σου στερήσει την καλοπέρασή σου, δεν θα μπορείς να απολαύσεις τίποτα σ’ αυτή τη ζωή, θα γίνεις καλόγερος ή καλόγρια κτλ, κτλ. Φυσικό είναι αυτός ο άνθρωπος να τα χάσει, αλλά ο διάβολος έχει κάνει την ίδια δουλειά που έκανε με την Εύα. Ο λόγος του Θεού δεν βρίσκει απήχηση στην καρδιά του μη αναγεννημένου γιατί βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση ώστε να είναι ανοικτή στο ψέμα του Σατανά, γι’ αυτό ο Κύριος είπε στο Νικόδημο «Πρέπει να γεννηθείτε άνωθεν, εξ αρχής» (Ιωάν.γ:7).
Ο απόστολος Παύλος λέγει να υποτάσσουμε κάθε λογισμό στην υπακοή του Χριστού (Β’ Κορ.ι:5). Ένας άπιστος μπορεί να χαρακτηρίσει αυτή την υπακοή “τυφλή υπακοή”, ο Χριστιανός όμως την ονομάζει “υπακοή νοήμονα” γιατί στηρίζεται στη γνώση που έχει ότι υπακούει το λόγο του Θεού! Αυτό που μας χρειάζεται είναι να ξέρουμε ότι ο Θεός μίλησε, τότε η υπακοή γίνεται ό,τι πιο υψηλό στις δραστηριότητες του νου μας.
Κάθε πράξη υπακοής περιέχει μια ευλογία, όταν όμως αρχίσει κανείς να διστάζει, ο εχθρός υπερισχύει, και θα χρησιμοποιήσει αυτό το δισταγμό για να απομακρύνει το άτομο περισσότερο και περισσότερο απ’ το Θεό.
Όλη η ενέργεια του Σατανά είναι στραμμένη στο να διαβάλλει το Θεό στον άνθρωπο και καθένα που εργάζεται για το Θεό. Εμείς όμως πρέπει να τρεφόμαστε μόνο απ’ το δένδρο της ζωής κι ούτε καν να πλησιάζουμε ή να τριγυρνάμε γύρω απ’ το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. τι δουλειά είχε η Εύα κοντά σ’ αυτό το δένδρο;
Πρέπει να μάθουμε να υπακούμε στο Θεό, ακόμη κι αν αυτό που απαιτεί ο Θεός από μας είναι αντίθετο με το θέλω μας, με τις σκέψεις μας ή με αυτό που βλέπουμε. Πρέπει να μάθουμε να υποτασσόμαστε στο γεγραμμένο, σ’ αυτό που ο Θεός μας έχει παραδώσει. Και μας το έχει παραδώσει με πιστά και άξια χέρια και με ζωές ανθρώπων που μέχρι την τελευταία τους πνοή κήρυτταν το Χριστό. Να μάθουμε να “κλείνουμε το τηλέφωνο” στο Σατανά και να μην περιεργαζόμαστε πράγματα που δεν είναι δικά μας. Ο Θεός βλέπει και κάνει πολύ περισσότερα απ’ ότι εμείς μπορούμε να δούμε ή να αντιληφθούμε, και να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση Του παραδιδόμενοι στο θέλημά Του! Ο Ιησούς ποτέ δεν λογομάχησε με το Σατανά, απλώς τον επετίμησε. Ο Σατανάς δεν μπορεί να σε πιέσει, αν εσύ δεν ενδώσεις! (Ιακ.δ:7).
Σημείωση: Εκεί που λέει: «τω όντι είπεν ο Θεός» βλέπουμε ότι ο Σατανάς δεν ονομάζει το Θεό με το προσωπικό Του όνομα ΓΙΑΧΒΕ αλλά χρησιμοποιεί τον όρο ΕΛΟΧΙΜ. Ο κόσμος που δεν γνωρίζει το Θεό δεν Τον λέει ΙΗΣΟΥ, αλλά Θεό, μια ανώτερη δύναμη.
Γέν.γ:2,3
Η Εύα αρχίζει να διαλέγεται με το Σατανά.
Μηδέ εγγίσητε: Ο Θεός δεν είπε κάτι τέτοιο (β:17), που σημαίνει ότι η Εύα πρόσθεσε στο λόγο του Θεού. Αλλά και αφαίρεσε, γιατί είπε: διά να μη αποθάνητε ενώ ο Θεός είχε πει «θέλεις εξάπαντος αποθάνει».
Στο ίδιο λάθος έπεσε και η εκκλησία που πρόσθεσε και αφαίρεσε στο λόγο του Θεού, κι έτσι έδωσε το δικαίωμα στον διάβολο να μπει μέσα και να καταστρέψει.
Γέν.γ:4
Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει Βλέπουμε εδώ ότι ο Σατανάς τελείως ψυχρά έρχεται να πει το ψέμα με τέτοια πειστικότητα που να είναι δύσκολο ν’αντιδράσεις. Είναι αδίστακτος προκειμένου να φέρει τον Θάνατο. Βλέπουμε ότι ο ισχυρισμός του είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με το λόγο του Θεού. Στα Εβραϊκά είναι ακόμα πιο εμφατικό: “Σίγουρα δεν θα πεθάνετε”.
Και σήμερα οι υπηρέτες του Σατανά λένε ότι ο Θεός είναι τόσο καλός που δεν πρόκειται ν’αφήσει κανένα να χαθεί, αρνούμενοι την κρίση του Θεού και τον αιώνιο θάνατο. Αρνούνται το λόγο του Θεού που είπε «με θάνατο θα πεθάνεις» και αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος που πραγματικά σκοτώνει τον άνθρωπο. Ο πρώτος θάνατος είναι προσωρινός αποχωρισμός, ο δεύτερος είναι αιώνιος και αυτόν εννοούσε ο Θεός.
Ο Σατανάς δεν είπε αμέσως στην Εύα να φάει, πρώτα αρνήθηκε την κρίση του Θεού και μετά πρόσφερε το επιθυμητό και ευχάριστο αποτέλεσμα. Κι εφ’ όσον δεν υπάρχει κρίση......
Ησ.νθ:2 η αμαρτία βάζει χώρισμα ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο.
Αποκ.κ:14 Αυτό εννοούσε ο Θεός όταν έλεγε «με θάνατο θα πεθάνεις»
Γέν.γ:5
Ο Σατανάς εδώ κατηγορεί το Θεό για ζήλια, και πείθει την Εύα ότι δεν τους αγαπάει γιατί κατακρατεί κάτι που είναι καλό για τον άνθρωπο. Αν τους αγαπούσε δεν θα τους εμπόδιζε!
Είναι σημαντικό να δούμε το μέσο που χρησιμοποίησε ο Σατανάς για να κλονίσει την εμπιστοσύνη της Εύας στην αλήθεια του Θεού, και να την κάνει να σκεφθεί “λογικά”!! Ο Σατανάς το κατάφερε όταν κλόνισε την εμπιστοσύνη της Εύας στην αγάπη του Θεού και σ’ αυτό που είπε ο Θεός. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με την ερώτηση που της έκανε, κάνει το Θεό να φαίνεται απερίσκεπτος.
Επιδέξια της είπε ότι αυτό που τους είπε ο Θεός δεν στηρίζεται στην αγάπη, αλλά «εξεύρει ο Θεός ότι καθ’ ήν ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσι ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθε ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν» (εδ.5). Αυτό είναι σαν να της έλεγε: Υπάρχει κάτι καλό αν φάτε απ’ αυτό τον καρπό που ο Θεός θέλει να σας στερήσει! Άρα δεν σας αγαπά, γιατί αν σας αγαπούσε δεν θα σας στερούσε αυτή τη χαρά!
Αν η Εύα στηριζόταν με απλότητα πάνω στην άπειρη αγάπη του Θεού, θα ήταν ασφαλής και θα μπορούσε ν’ αντισταθεί στην επιρροή αυτού του συλλογισμού. Θα μπορούσε να είχε απαντήσει:
“Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγαθότητα του Θεού, και είναι αδύνατον να με στερήσει ο Θεός από κανένα πραγματικό αγαθό. Αν αυτός ο καρπός είναι καλός για μένα, ασφαλώς θα μου τον έδινε, το γεγονός όμως ότι ο Θεός μου τον απαγορεύει, φανερώνει ότι αν φάω, αντί να βρεθώ καλύτερα θα είμαι πολύ χειρότερα. Είμαι πεπεισμένη περί της αγάπης και της αλήθειας του Θεού. Ξέρω ότι είσαι πονηρός, και ήλθες εδώ για να απομακρύνεις την καρδιά μου από την πηγή πάσης αγαθότητας και πάσης αληθείας. Υπαγε οπίσω μου Σατανά!”
Ιωάν.ιζ:3 «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίσωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό και να μην έχουμε τη ζωή. Η απώλεια της γνώσης του Θεού υπήρξε ο θάνατος. Αυτό, τοποθετεί την ζωή τελείως έξω από τον εαυτό μας, και την κάνει να εξαρτάται από εκείνο που είναι ο Θεός. Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο βαθμός της γνώσης του εαυτού μας, στον οποίο έχουμε φθάσει, η Γραφή δεν λέγει: “Αύτη είναι η αιώνιος ζωή, να γνωρίσουν τους εαυτούς τους”, αν και πολλές φορές η γνώση του Θεού και η γνώση του εαυτού μας είναι ενωμένα μεταξύ τους. Είναι σημαντικό το να αναγνωρίσει κανείς ότι εκείνο που στην πραγματικότητα ορίζει την κατάσταση και τη θέση του ανθρώπου, είναι η γνώση ή η άγνοιά του περί Θεού. Αν ο άνθρωπος είναι κακός στις σκέψεις, τα λόγια, και τις πράξεις του, αυτό προέρχεται απ’ το γεγονός ότι δεν γνωρίζει το Θεό. Αντίθετα αν είναι αγνός στις σκέψεις του, άγιος στις συνομιλίες του, γεμάτος χάρη στα έργα του, όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πρακτικό αποτέλεσμα της γνώσης που έχει περί Θεού.
Το σχέδιο λοιπόν του Σατανά ήταν να απογυμνώσει τον άνθρωπο από την αληθινή γνώση του μόνου αληθινού Θεού. Έδωσε μια λάθος ιδέα περί Θεού, υπαγορεύοντας στην Εύα ότι ο Θεός δεν είναι αγαθός. Από τότε, λίγο ενδιαφέρει η μορφή που πήρε η αμαρτία. Ο πιο λεπτός κι εκπαιδευμένος ηθικολόγος, ο πιο ευλαβής άνθρωπος, ο πιο καλός φιλάνθρωπος, αν δεν γνωρίζουν τον μόνο αληθινό Θεό, ευρίσκονται τόσο μακριά απ’ την ζωή όσο και ο τελώνης και η πόρνη.
O διάβολος ξέρει ότι η γνώση είναι δύναμη. Και πειράζει τον άνθρωπο να πάρει αυτή την δύναμη από την γνώση αλλά όχι με το σωστό τρόπο. Όχι απ’ το δένδρο της ζωής, αλλά από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού.
Πολύ γνώση και πολύ δύναμη είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Αν όμως αφεθούμε στην φροντίδα του ουράνιου Πατέρα μας, Αυτός ξέρει πόσο μπορούμε ν’ αντέξουμε για να μην υπερηφανευθούμε και καταστραφούμε, και μας δίνει ανάλογα.
Καθώς περπατάμε δια πίστεως, αυξάνουμε συστηματικά σε γνώση και με τη χάρη του Θεού μαθαίνουμε πώς να χρησιμοποιούμε αυτή τη δύναμη που ο Θεός μας προσθέτει.
Ο Ιησούς είχε όλη τη γνώση και τη δύναμη και ο Σατανάς ακριβώς εκεί Τον πείραξε όταν Του ζήτησε να τα χρησιμοποιήσει λάθος, για ιδιοτελείς σκοπούς, κάνοντας τις πέτρες άρτους.
και θέλετε είσθε ως θεοί: Μα ακριβώς αυτό είναι το σχέδιο του Θεού, να μας κάνει κατά την εικόνα και την ομοίωσή Του! Ψαλμ.πβ:6 & Ιωάν.ι:34
Βλέπουμε ότι ο διάβολος ήξερε το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Προκειμένου τώρα να τον ρίξει απ’ αυτή την θέση, τον διαβάλλει μπροστά στο Θεό προσφέροντάς του άλλους εύκολους δρόμους απ’ αυτόν που ο Θεός διάλεξε και που είναι ο δρόμος της υπακοής και της υποταγής στο θέλημά Του! Και ο άνθρωπος πέφτει! Η Εύα έφαγε απ’ τον καρπό, αλλά δεν έγινε Ελοχίμ, αντίθετα έχασε ό,τι είχε απ’ τον Ελοχίμ.
Ο διάβολος δεν τους είπε ότι θα γνώριζαν το καλό αλλά δεν θα είχαν την δύναμη να το κάνουν, και ότι θα γνώριζαν το κακό χωρίς να μπορούν να το αποφύγουν.
Γέν.γ:6
και είδεν η γυνή: Αυτό το εδάφιο μας τοποθετεί μπροστά σε τρία πράγματα για τα οποία μιλάει ο απόστολος Ιωάννης: Την επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου (Α’ Ιωάν.β:16). Αυτά τα τρία περικλείουν «πάν το εν τω κόσμω». Μόλις ο Θεός αποκλείσθηκε, αυτά τα πράγματα κυριάρχησαν κατ’ ανάγκη στην καρδιά της Εύας. Και ο διάβολος τα χρησιμοποιεί τόσο πολύ.
Εξοδ.κ:17 Μή επιθυμήσεις....πάν ό,τι είναι του πλησίον σου. Το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν ανήκε στην Εύα, αλλά ο Σατανάς την έριξε στην επιθυμία των οφθαλμών.
Ι.Ναυή ζ:20,21 Και ο Αχάν είδε και επιθύμησε, αλλά αν η επιθυμία που διεγείρεται μέσα μας είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού, δεν πρέπει να την αφήνουμε να εκτελεσθεί.
Ιακ.α:12-15 Ο Θεός δεν πειράζει κανέναν.
Η Εύα ήθελε να πάρει γνώση. Και σήμερα ο άνθρωπος διψάει για καινούρια πράγματα, για μυστήρια ίσως πράγματα. Έχουμε όμως μέσα στο λόγο του Θεού την ομολογία ενός ανθρώπου που ήταν ο πιο σοφός και ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, είχε την δυνατότητα να γνωρίσει παρά πολλά πράγματα, να απολαύσει ότι πρόσφερε στην εποχή του ο κόσμος, και αυτός ήταν ο Σολομώντας. Εκκλ.ζ:23,25,29 Παρ.α:7.
και έδωκε εις τον άνδρα αυτής: Απατήθηκε ο Αδάμ όπως η Εύα; Ο λόγος του Θεού μας λέγει Όχι! (Α’ Τιμ.β:14). Άρα πρέπει να ήταν κάποια άλλη αιτία που έκανε τον Αδάμ να πάρει από τον απαγορευμένο καρπό κι έτσι ν’ αμαρτήσει.
Ο Αδάμ αγαπούσε τόσο πολύ την Εύα, που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Η Εύα υπάκουσε στο Σατανά και δόθηκε στην υπερηφάνεια και την απιστία που οδηγεί στην ανυπακοή και την αμαρτία. Ο Αδάμ υπάκουσε στην Εύα, αν και θα μπορούσε ν’ αρνηθεί. Όμως η αγάπη του γι’ αυτήν τον έκανε να ταυτιστεί με την αμαρτία της. Μη υπακούοντας όμως και αυτός το Θεό, αμάρτησε. Μέσα σ’ αυτή την συμπεριφορά του Αδάμ, είναι κρυμμένος ένας πολύ όμορφος τύπος που έχει να κάνει με τον Ιησού και την εκκλησία. Όπως ο Αδάμ από αγάπη για την Εύα ταυτίστηκε με την αμαρτία της, έτσι κι ο Ιησούς πήρε την δική μας αμαρτία κι έγινε αυτός αμαρτία για μας!
Γέν.γ:7
και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων: Δεν εννοεί ότι γέμισαν με φως και αποκάλυψη! Είναι αλήθεια ότι τα μάτια τους άνοιξαν, αλλά αυτό έγινε για να δουν τη δική τους γύμνια, τη δική τους αμαρτία, τη δική τους θλιβερή κατάσταση! Ήταν «ταλαίπωροι και ελεεινοί και πτωχοί και τυφλοί και γυμνοί», ο θλιβερός καρπός του δέντρου της γνώσης!
Ο Αδάμ και η Εύα δεν απέκτησαν καμία καινούρια γνώση της αγαθότητας του Θεού, δεν ήλθε να φωτίσει τη ζωή τους καμία νέα ακτίνα από το φως του Θεού.
Το πρώτο αποτέλεσμα της παρακοής τους και της αναζήτησης γνώσης έξω απ’ τα σχέδια του Θεού ήταν η αποκάλυψη ότι ήταν γυμνοί. Έτσι, μόλις ανακαλύπτουν ότι είναι γυμνοί, αρχίζουν να ψάχνουν για κάλλυμα. Αυτό το γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της οικονομίας της αθωότητας και την αρχή της οικονομίας της συνείδησης.
Βλέπουμε για πρώτη φορά τον άνθρωπο να προσπαθεί να κρυφτεί απ’ το Θεό. Ο φυσικός άνθρωπος ρέπει στο να κρύβει τις αμαρτίες του, αντί να εκζητήσει το Θεό να τον ελευθερώσει. Δεν βλέπουμε τον Αδάμ να ψάχνει το Θεό για να λύσει το πρόβλημά του, αλλά μάλλον ο Θεός ψάχνει τον Αδάμ.
Αν σήμερα είμαστε σωσμένοι, δεν είναι επειδή εμείς ενδιαφερθήκαμε, αλλά μάλλον επειδή Αυτός ενδιαφέρθηκε και ενδιαφέρεται για μας (Α’ Ιωάν.δ:19 Ρωμ.ε:8). Ο Θεός δεν φανερώθηκε εν σαρκί επειδή οι άνθρωποι Τον ζήτησαν, αλλά για να ψάξει και να σώσει τους αμαρτωλούς.
Ο Θεός το έκανε έτσι ώστε με την πτώση και δια της πτώσης, ο άνθρωπος να αποκτήσει κάτι που δεν το είχε πριν δηλαδή την συνείδηση, την γνώση του καλού και του κακού. Είναι φανερό ότι πριν την πτώση ο άνθρωπος δεν είχε αυτή την γνώση, δεν μπορούσε να γνωρίζει το κακό εμπειρικά γιατί ζούσε μέσα σε μια κατάσταση αθωότητας. Με την πτώση όμως και κατά την πτώση, ο άνθρωπος απέκτησε συνείδηση με πρώτο αποτέλεσμα το φόβο και τον τρόμο! Ακόμη άρχισε να ντρέπεται, ενώ πριν δεν υπήρχε τέτοιο πρόβλημα. Τα μικρά παιδιά δεν ντρέπονται να περπατάνε γυμνά.
Η ντροπή έρχεται όταν αποκτούμε συνείδηση της αμαρτίας, του καλού και του κακού. Στον Αδάμ και την Εύα δεν υπήρχε πονηριά πριν αμαρτήσουν.
Τώρα άρχισε να δουλεύει μέσα τους η συνείδηση που τους κατέκρινε για ότι έκαναν. Η ενέργεια της συνείδησης μας δίνει το αίσθημα εκείνου που είμαστε με αποτέλεσμα να δημιουργεί φόβους. Αν το αίσθημα εκείνου που είμαι δεν συνοδεύεται με την πίστη σ’ εκείνο που ο Θεός είναι, η συνείδηση από μόνη της δεν μπορεί να με οδηγήσει στο Θεό, δεν βοηθά σε τίποτα ουσιαστικό.
Το να γνωρίζω τι είμαι παράγει μέσα μου ντροπή, τύψεις, αγωνία, κι ίσως προκαλέσει μερικές προσπάθειες εκ μέρους μου, για την επανόρθωση της κατάστασής μου. Όμως αυτές οι προσπάθειές μου όχι μόνο δεν με φέρνουν κοντά στο Θεό, αλλά δημιουργούν και μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης, αποκατάστασης, που μάλλον μου κρύβουν παρά να μου φανερώνουν το Θεό.
Έτσι για τον Αδάμ και την Εύα η αποκάλυψη της γυμνότητάς τους, ακολουθήθηκε από μια προσπάθεια να την σκεπάσουν.
«Ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα»
Δείχνει άνθρωπο με νόηση κι όχι τον άγριο πιθηκάνθρωπο των σπηλαίων! Τα ζώα δεν έχουν συνείδηση. Το λιοντάρι όταν σκοτώσει ένα ζώο για να φάει, μετά δεν κάθεται να στεναχωριέται για το καημένο το ζώο που σκότωσε!
Εδώ, για πρώτη φορά αναφέρεται μια προσπάθεια του ανθρώπου να επανορθώσει την κατάστασή του με δικούς του τρόπους.
Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τρομερά πράγματα και κόπους για να κρύψει την αμαρτία του, παρά να την φανερώσει ταπεινώνοντας τον εαυτό του.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο ντυμένοι μπορούμε να κάνουμε κάτι που να είναι ευπρόσδεκτο ενώπιον του Θεού. Κι εδώ ακριβώς είναι η διαφορά μεταξύ του αληθινού χριστιανού και του θρησκευόμενου ανθρώπου. Ο χριστιανός πιστεύει ότι είναι ντυμένος με την δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού κι έτσι μπορεί να κάνει πράγματα ευάρεστα στο Θεό. Αντίθετα ο θρησκευόμενος στηρίζεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι γυμνός. Ο χριστιανός έχει σαν αφετηρία εκείνο που αποτελεί σκοπό του θρησκευόμενου ανθρώπου.
Ότι κάνει ο χριστιανός το κάνει επειδή είναι ντυμένος και μάλιστα τέλεια, ενώ ο θρησκευόμενος ότι κάνει το κάνει για να ντυθεί!
Η θρησκεία του ανθρώπου διαρκεί μόνο λίγο. Τόσο όσο ο θάνατος, η κρίση και η δίκαιη οργή του Θεού είναι πράγματα που βλέπονται από μακριά. Όταν όμως βρεθεί κανείς πρόσωπο προς πρόσωπο μ’ αυτές τις πραγματικότητες, τότε μόνο καταλαβαίνει ότι η θρησκεία δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα, είναι μια «πολύ μικρά κλίνη» (Ησ.κη:20).
Τα φύλλα της συκιάς σκεπάζουν μόνο για λίγο γιατί ξεραίνονται και πέφτουν αφήνοντας τον άνθρωπο γυμνό όπως ήταν πριν. Τα φύλλα αναφέρονται στην θρησκεία, και θρησκεία είναι τα έργα που κάνει ο άνθρωπος για να σωθεί (Ιακ.α:27). Ο Χριστός καταράστηκε την συκιά που είχε μόνο φύλλα δίχως καρπό (Ματθ.κα:19-20).
Ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτή η πίστη τώρα έχει μια συνέπεια, έχει ορισμένα έργα - αυτό που λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου» (Ιακ.β:18)-όμως δεν κερδίζεις την σωτηρία με τα έργα. Είναι προϋπόθεση ότι έχεις δεχθεί την σωτηρία και ακολουθούν τα έργα. Ο Σατανάς αυτό που έχει καταφέρει είναι να κάνει τα έργα πίστη, και αφαίρεσε την θυσία, το έργο του Ιησού Χριστού! Έτσι πρόσφερε στον κόσμο πολλές θρησκείες για να μπορεί ο κόσμος να κρύβει την ντροπή του αλλά ποτέ να μην δικαιώνεται ενώπιον του Θεού. Η θρησκεία δεν μπορεί να σώσει.
Γέν.γ:8
και ήκουσαν την φωνήν Κυρίου του Θεού... Φαίνεται ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός συναντούσε εκεί τον Αδάμ και την Εύα, μάλλον θα ήταν ένα καθημερινό ραντεβού την ώρα του δειλινού. Όμως σήμερα, λείπει ο άνθρωπος!
Εκεί που λέει “φωνή” αναφέρεται στο θόρυβο, στον ήχο που κάνει ο αέρας. Ο Θεός μπορεί να παρουσιαζόταν μέσω του αγγέλου Του, ή σαν φως, ή σαν λεπτό αεράκι, πάντως ο Αδάμ ήξερε ότι αυτό είναι ο Κύριος!
Μόλις ο Αδάμ άκουσε την φωνή Κυρίου του Θεού μέσα στον κήπο, «εφοβήθη», επειδή όπως ομολογεί ο ίδιος, «ήτο γυμνός». Ναι, ήταν γυμνός παρά το κάλυμμα με το οποίο είχε καλυφθεί!
Αυτό το κάλυμμα είναι φανερό ότι δεν ικανοποιεί ούτε την δική του συνείδηση γιατί διαφορετικά δεν θα φοβόταν (Α’ Ιωάν.γ:21).
Πάντοτε η συνείδηση προτρέπει τον άνθρωπο να κρυφθεί από Κύριο το Θεό και ό,τι η θρησκεία του μπορεί να του δώσει, δεν είναι παρά μέσα για να πετύχει αυτό το σκοπό. Η αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπο απ’ το Θεό. Αντί να τρέξουν στο Θεό και να Του πουν το λάθος τους, φεύγουν μακριά και μάλιστα προσπαθούν να βρουν τρόπο να κρύψουν την πράξη τους γιατί ήταν πονηρή.
Ο Αδάμ τώρα γνωρίζει λιγότερα απ’ ότι πριν. Έχασε την αποκάλυψη, την ελευθερία και την χαρά του Θεού που είχε μέσα του. Έχασε την ελευθερία να είναι γυμνός χωρίς αμαρτία, να περπατά ελεύθερα μέσα στον κήπο. Τώρα φοβάται και κρύβεται!
Ο Αδάμ δεν θα φοβόταν αν είχε γνωρίσει την τέλεια αγάπη του Θεού γιατί «ο φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη» (Α’ Ιωάν.δ:18). Ο Αδάμ δεν το γνώριζε γιατί πίστεψε στο ψέμα του Σατανά. Θα μπορούσε να γνώριζε πολύ περισσότερα με το να μένει πιστός στο Θεό και να παίρνει απ’ το δένδρο της ζωής, παρά τώρα που πήρε απ’ το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού.
Μένοντας στην αποκάλυψη και το φως του Θεού, ο Κύριος λαμπρύνει το νου μας και μας φανερώνει πράγματα που μόνοι μας ποτέ δεν θα μπορούσαμε να δούμε. Μπορούμε τότε να βλέπουμε και το καλό και το κακό, αλλά όχι εμπειρικά αλλά με τον τρόπο που ο Θεός το γνωρίζει παρατηρώντας χωρίς να μετέχει. Αυτοί που στρέφουν προς τα πίσω, χάνουν το πνεύμα της αποκάλυψης και δεν γνωρίζουν αυτό που κάποτε ήξεραν.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει ακόμη σκοτισμένο νου και καρδιά και προσπαθεί να κρυφθεί απ’ το Θεό. Όμως ο Θεός καλεί τα παιδιά Του να τρέξουν σ’ Αυτόν για να φωτίσει ξανά τις σκοτισμένες καρδιές τους.
Η πτώση του ανθρώπου είναι που έδωσε την αφορμή να αποκαλυφθεί τι ο Θεός είναι! Ο Θεός δεν αποκαλύφθηκε ο ίδιος πλήρως στην δημιουργία. Με την δημιουργία είχε δείξει την αιώνια δύναμή Του και την θειότητά Του (Ρωμ.α:20). Αλλά δεν είχε αποκαλύψει στο βάθος τους όλα τα μυστικά της φύσης Του και του χαρακτήρα Του (Κολ.β:9).
Η δημιουργία δεν μπορούσε ποτέ να φανερώσει πλήρως τι είναι ο Θεός. Υπάρχουν στο Θεό απείρως περισσότερα από την σοφία και την δύναμη. Υπάρχουν μέσα Του η αγάπη, το έλεος, η αγιότητα, η αγαθότητα, η τρυφερότητα, η μακροθυμία.......
Γέν.γ:9
Πού είσαι; Δεν είναι η φωνή κάποιου χωροφύλακα που ζητά τον κακοποιό, ούτε κάποιου τυράννου που ζητάει το σκλάβο που προσπαθεί να φύγει. Είναι η φωνή του Πατέρα προς το παιδί του που αμάρτησε και έφυγε. Στην παραβολή του άσωτου υιού (Λουκ.ιε:20), ο πατέρας καθόταν κι αγνάντευε το δρόμο, πότε θα φανεί το παιδί του!
Η ερώτηση αυτή δεν ζητά απ’ τον Αδάμ ν’ απαντήσει σε ποιο σημείο του κήπου βρίσκεται, αλλά να αναγνωρίσει την κατάστασή του μπροστά στο Θεό. Είναι ευθύνη του κάθε εργάτη να δείχνει στους αμαρτωλούς που στέκονται σε σχέση με το Θεό. Με το λόγο του Θεού σαν φως που θα φωτίζει το δρόμο τους, θα τους δείχνει το επικίνδυνο έδαφος πάνω στο οποίο στέκονται. Κανείς δεν πρόκειται να πάρει τη θέση του άγιου στον ουρανό, αν δεν καθίσει πρώτα στην καρέκλα του αμαρτωλού. Πρέπει πρώτα να καταλάβει ότι είναι χαμένος και τότε μόνο θα είναι σε θέση ν’ αναγνωρίσει ότι είναι αυτός τον οποίο ο Χριστός ήρθε να ψάξει για να σώσει.
Η ερώτηση αυτή φανερώνει δύο πράγματα:
α) ο άνθρωπος ήταν χαμένος (αμαρτία),
β) ο Θεός είχε έλθει για να τον ζητήσει (η χάρις του Θεού).
Εδώ φανερώνεται ο αληθινός χαρακτήρας του Θεού και η διάθεσή Του όσον αφορά τον πεσμένο άνθρωπο. Ο Θεός προσπαθεί να κάνει τον πεσμένο άνθρωπο να βγει απ’ εκεί που ήταν κρυμμένος και να Τον εμπιστευθεί.
Βλέπουμε το Θεό να έρχεται προς τον Αδάμ σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όχι ότι δεν ξέρει τίποτα, αλλά για να τον κάνει να αισθανθεί άνετα κι ελεύθερα κοντά Του, να του δώσει χρόνο και θάρρος να μετανοήσει. Μπροστά σ’ αυτή την απλότητα του Θεού, ο Αδάμ αντί να ζητήσει συγχώρεση, αρχίζει και κατηγορεί τον Ίδιο το Θεό. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και σήμερα απαντά ο άνθρωπος στην πιστότητα και την χάρη του Θεού όταν τον καλεί λέγοντάς του: Πού είσαι;
Γέν.γ:10
Ο Αδάμ παρά το γεγονός ότι ήταν καλυμμένος με φύλα, πάλι κρύφθηκε. Έτσι είναι και ο άνθρωπος που ακολουθεί μια θρησκεία που δεν είναι ικανή να τον καλύψει μπροστά στην παρουσία του Θεού. Η σιγουριά που μπορούμε να αισθανθούμε στην παρουσία του Θεού έρχεται μόνο από την βεβαιότητα ότι είμαστε τακτοποιημένοι μ’ Εκείνον συγχωρώντας την αμαρτία μας και σκεπάζοντάς μας με το δικό Του τρόπο.
Πολλοί είναι αναπαυμένοι στα θρησκευτικά τους κατασκευάσματα, αλλά αισθάνονται πολύ άσχημα στην παρουσία του Θεού. Ζητούν σαρκικές εκκλησίες για να κρυφθούν από το Πνεύμα του Θεού. Η εκκλησία της Λαοδίκειας είναι γυμνή (Αποκ.γ:17).
Γέν.γ:11,12
Πόσο κακός εχθρός είναι ο Σατανάς! Αφού δελέασε, πείραξε και έριξε τον άνθρωπο, τώρα του φανερώνει την κατάστασή του (ανοίγει τα μάτια του) και μάλιστα τον κατακρίνει γι’ αυτή την κατάσταση. Ποιος φανέρωσε στον Αδάμ ότι είναι γυμνός, και γιατί τώρα κρύβεται και φοβάται; Γι’ αυτό δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις την Σολομωνική ή να παρακολουθήσεις τελετή μαύρης μαγείας για να δεις τι κάνουν εκεί! Μόνο μέσα στον Ιησού Χριστό είμαστε ασφαλείς κι εκεί είναι που παίρνουμε τις αποκαλύψεις, τη χαρά και το φως του Θεού, γιατί μέσα σ’ Αυτόν είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της γνώσης.
Βλέπουμε ακόμη ότι ο Αδάμ έχασε την διανοητική κατάσταση που είχε πριν αμαρτήσει, και τρέχει να “κρυφθεί” από το Θεό σαν τη στρουθοκάμηλο!
Έμεινε αντιμέτωπος με το Θεό γι’ αυτό που έκανε αντί να ταπεινωθεί και ν’ αφήσει να φύγει από μέσα του όλη αυτή η ενοχή. Όπως και ο Κάιν έμεινε στο πείσμα και τον εγωισμό του κι έτσι έκανε το Θεό εχθρό του γιατί ο Θεός αντιτάσσεται στον υπερήφανο.
Τον βλέπουμε να επιρρίπτει την ευθύνη για την πράξη του έμμεσα στον Ίδιο το Θεό, κατηγορώντας Τον για την γυναίκα που του έδωσε! Ενώ στο β:32 ο Αδάμ είναι πολύ ευχαριστημένος για την γυναίκα που του έδωσε ο Θεός, εδώ αλλάζει! Ακόμη κατηγορεί την γυναίκα του. Και αυτό συμβαίνει πάντοτε με τον πεσμένο άνθρωπο, κατηγορεί όλο τον κόσμο και όλα τα πράγματα εκτός τον εαυτό του.
Ο σωστός άνθρωπος κρατάει το βάρος της ευθύνης στους ώμους του. Ο Σατανάς ποτέ δεν επιβάλλει σε κανέναν κάτι. Πάντα προσελκύει το θέλω μας, που σημαίνει ότι αν δεν θέλω κάτι ο Σατανάς δεν έχει εξουσία.
Γέν.γ:13
Το ίδιο κάνει και η γυναίκα. Δέχεται αυτό που έκανε αλλά κατηγορεί τον όφη. Ο Σατανάς με έκανε να το κάνω. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ο Σατανάς δεν της επέβαλε να το κάνει. Πολλοί χριστιανοί σήμερα κατηγορούν το Σατανά και τα δαιμόνια για το κάθε τι ενώ οι ίδιοι είναι που δεν υποτάσσονται.
Γέν.γ:14
Όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου να συστήσει την δική του δικαιοσύνη, προέρχονται από την άγνοια που έχει για την δικαιοσύνη του Θεού. Έτσι ο Αδάμ ενώ βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, αρκείται στο να κάνει μια ζώνη με φύλα συκιάς! Όμως το έργο που έπρεπε να γίνει για να αποκατασταθεί το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την πτώση ήταν:
• Έπρεπε να σηκωθεί η αμαρτία.
• Έπρεπε να συντριφθεί η κεφαλή του όφη.
• Έπρεπε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού.
• Έπρεπε να καταργηθεί ο θάνατος.
τι μπορούσε να κάνει για όλα αυτά μια ζώνη από φύλα;
Βλέπουμε εδώ την πλήρη ανικανότητα του αμαρτωλού, αλλά και την αφροσύνη όλων αυτών που νομίζουν ότι μπορούν να βοηθήσουν το Θεό στο θαυμαστό έργο της απολύτρωσης.
Σε λίγο ο Θεός θα μιλήσει για «το σπέρμα της γυναικός», θα αποκαλύψει στον άνθρωπο την ανικανότητά του και θα αναλάβει Αυτός ολόκληρο το έργο. Το γεγονός της πτώσης, η τιμωρία και η αποκατάσταση θα είναι ένα ζήτημα μεταξύ του Ίδιου του Θεού και του όφη.
Επειδή έκαμες τούτο... Εδώ ο Θεός αναφέρεται συμβολικά στο Σατανά, γιατί αυτός είναι που εξαπάτησε την Εύα κι όχι το φίδι. Τα φίδια δεν πρέπει να ξέρουν τίποτα απ’ αυτή την κατάρα.
Ο Θεός δεν ρωτάει το Σατανά γιατί το έκανε επειδή δεν έχει καμία δικαιολογία. Το έκανε με πλήρη γνώση.
Ιεζ.κη:11 Μιλάει στο Σατανά κάτω απ’ το σύμβολο του βασιλιά της Τύρου. Απ’ εδώ συμπεραίνουμε ότι αφού ήταν στην Εδέμ χερούβ κεχρισμένο και επισκιάζων, ο Εωσφόρος έπεσε την ώρα που διέβαλε τον άνθρωπο επειδή ζήλεψε την θέση του ανθρώπου στο σχέδιο του Θεού. Στο τέλος, η θέση του ανθρώπου σε σχέση με το Θεό θα είναι ανώτερη αυτής των αγγέλων.
επί της κοιλίας: Ο Σατανάς ρίφθηκε χαμηλά, και του αρέσει να φέρνει τον άνθρωπο προς τα κάτω. Ο Άδης πνευματικά είναι χαμηλά, κάτω - αντίθετα με το θρόνο του Θεού που είναι επάνω.
Το φίδι έρπει στο χώμα, κάτι που δείχνει ποταπότητα και είναι σύμβολο ταπείνωσης και κακού, αντίθετα με τον άνθρωπο που ο Θεός τον έκανε όρθιο, να βλέπει ψηλά.
Πολλές ψευδοθρησκείες έχουν το φίδι σαν σύμβολο. Συνήθως είναι σύμβολο της σοφίας ή της θεραπείας (ιατρική - Πέργαμος - Ινδίες, οφίτες, φακίρηδες)
χώμα: Τα φίδια δεν τρώνε χώμα, είναι σαρκοφάγα.
Μιχ.ζ:17 γλείφουν το χώμα αλλά δεν το τρώνε.
Ησ.ξε:25 Αναφέρεται στην χιλιετή βασιλεία, τότε θα τρώει χώμα. Έρποντας το φίδι, το στόμα του είναι συνέχεια στο χώμα. Αναφέρεται στο σαρκικό άνθρωπο.
Α’ Κορ.ιε:47 . Τα έργα της σάρκας είναι η τροφή του όφη Γαλ.ε:19 Γέν.β:7 γ:19
Εξοδ.κ:17 Μή επιθυμήσεις....πάν ό,τι είναι του πλησίον σου. Το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν ανήκε στην Εύα, αλλά ο Σατανάς την έριξε στην επιθυμία των οφθαλμών.
Ι.Ναυή ζ:20,21 Και ο Αχάν είδε και επιθύμησε, αλλά αν η επιθυμία που διεγείρεται μέσα μας είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού, δεν πρέπει να την αφήνουμε να εκτελεσθεί.
Ιακ.α:12-15 Ο Θεός δεν πειράζει κανέναν.
Η Εύα ήθελε να πάρει γνώση. Και σήμερα ο άνθρωπος διψάει για καινούρια πράγματα, για μυστήρια ίσως πράγματα. Έχουμε όμως μέσα στο λόγο του Θεού την ομολογία ενός ανθρώπου που ήταν ο πιο σοφός και ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, είχε την δυνατότητα να γνωρίσει παρά πολλά πράγματα, να απολαύσει ότι πρόσφερε στην εποχή του ο κόσμος, και αυτός ήταν ο Σολομώντας. Εκκλ.ζ:23,25,29 Παρ.α:7.
και έδωκε εις τον άνδρα αυτής: Απατήθηκε ο Αδάμ όπως η Εύα; Ο λόγος του Θεού μας λέγει Όχι! (Α’ Τιμ.β:14). Άρα πρέπει να ήταν κάποια άλλη αιτία που έκανε τον Αδάμ να πάρει από τον απαγορευμένο καρπό κι έτσι ν’ αμαρτήσει.
Ο Αδάμ αγαπούσε τόσο πολύ την Εύα, που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Η Εύα υπάκουσε στο Σατανά και δόθηκε στην υπερηφάνεια και την απιστία που οδηγεί στην ανυπακοή και την αμαρτία. Ο Αδάμ υπάκουσε στην Εύα, αν και θα μπορούσε ν’ αρνηθεί. Όμως η αγάπη του γι’ αυτήν τον έκανε να ταυτιστεί με την αμαρτία της. Μη υπακούοντας όμως και αυτός το Θεό, αμάρτησε. Μέσα σ’ αυτή την συμπεριφορά του Αδάμ, είναι κρυμμένος ένας πολύ όμορφος τύπος που έχει να κάνει με τον Ιησού και την εκκλησία. Όπως ο Αδάμ από αγάπη για την Εύα ταυτίστηκε με την αμαρτία της, έτσι κι ο Ιησούς πήρε την δική μας αμαρτία κι έγινε αυτός αμαρτία για μας!
Γέν.γ:7
και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων: Δεν εννοεί ότι γέμισαν με φως και αποκάλυψη! Είναι αλήθεια ότι τα μάτια τους άνοιξαν, αλλά αυτό έγινε για να δουν τη δική τους γύμνια, τη δική τους αμαρτία, τη δική τους θλιβερή κατάσταση! Ήταν «ταλαίπωροι και ελεεινοί και πτωχοί και τυφλοί και γυμνοί», ο θλιβερός καρπός του δέντρου της γνώσης!
Ο Αδάμ και η Εύα δεν απέκτησαν καμία καινούρια γνώση της αγαθότητας του Θεού, δεν ήλθε να φωτίσει τη ζωή τους καμία νέα ακτίνα από το φως του Θεού.
Το πρώτο αποτέλεσμα της παρακοής τους και της αναζήτησης γνώσης έξω απ’ τα σχέδια του Θεού ήταν η αποκάλυψη ότι ήταν γυμνοί. Έτσι, μόλις ανακαλύπτουν ότι είναι γυμνοί, αρχίζουν να ψάχνουν για κάλλυμα. Αυτό το γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της οικονομίας της αθωότητας και την αρχή της οικονομίας της συνείδησης.
Βλέπουμε για πρώτη φορά τον άνθρωπο να προσπαθεί να κρυφτεί απ’ το Θεό. Ο φυσικός άνθρωπος ρέπει στο να κρύβει τις αμαρτίες του, αντί να εκζητήσει το Θεό να τον ελευθερώσει. Δεν βλέπουμε τον Αδάμ να ψάχνει το Θεό για να λύσει το πρόβλημά του, αλλά μάλλον ο Θεός ψάχνει τον Αδάμ.
Αν σήμερα είμαστε σωσμένοι, δεν είναι επειδή εμείς ενδιαφερθήκαμε, αλλά μάλλον επειδή Αυτός ενδιαφέρθηκε και ενδιαφέρεται για μας (Α’ Ιωάν.δ:19 Ρωμ.ε:8). Ο Θεός δεν φανερώθηκε εν σαρκί επειδή οι άνθρωποι Τον ζήτησαν, αλλά για να ψάξει και να σώσει τους αμαρτωλούς.
Ο Θεός το έκανε έτσι ώστε με την πτώση και δια της πτώσης, ο άνθρωπος να αποκτήσει κάτι που δεν το είχε πριν δηλαδή την συνείδηση, την γνώση του καλού και του κακού. Είναι φανερό ότι πριν την πτώση ο άνθρωπος δεν είχε αυτή την γνώση, δεν μπορούσε να γνωρίζει το κακό εμπειρικά γιατί ζούσε μέσα σε μια κατάσταση αθωότητας. Με την πτώση όμως και κατά την πτώση, ο άνθρωπος απέκτησε συνείδηση με πρώτο αποτέλεσμα το φόβο και τον τρόμο! Ακόμη άρχισε να ντρέπεται, ενώ πριν δεν υπήρχε τέτοιο πρόβλημα. Τα μικρά παιδιά δεν ντρέπονται να περπατάνε γυμνά.
Η ντροπή έρχεται όταν αποκτούμε συνείδηση της αμαρτίας, του καλού και του κακού. Στον Αδάμ και την Εύα δεν υπήρχε πονηριά πριν αμαρτήσουν.
Τώρα άρχισε να δουλεύει μέσα τους η συνείδηση που τους κατέκρινε για ότι έκαναν. Η ενέργεια της συνείδησης μας δίνει το αίσθημα εκείνου που είμαστε με αποτέλεσμα να δημιουργεί φόβους. Αν το αίσθημα εκείνου που είμαι δεν συνοδεύεται με την πίστη σ’ εκείνο που ο Θεός είναι, η συνείδηση από μόνη της δεν μπορεί να με οδηγήσει στο Θεό, δεν βοηθά σε τίποτα ουσιαστικό.
Το να γνωρίζω τι είμαι παράγει μέσα μου ντροπή, τύψεις, αγωνία, κι ίσως προκαλέσει μερικές προσπάθειες εκ μέρους μου, για την επανόρθωση της κατάστασής μου. Όμως αυτές οι προσπάθειές μου όχι μόνο δεν με φέρνουν κοντά στο Θεό, αλλά δημιουργούν και μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης, αποκατάστασης, που μάλλον μου κρύβουν παρά να μου φανερώνουν το Θεό.
Έτσι για τον Αδάμ και την Εύα η αποκάλυψη της γυμνότητάς τους, ακολουθήθηκε από μια προσπάθεια να την σκεπάσουν.
«Ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα»
Δείχνει άνθρωπο με νόηση κι όχι τον άγριο πιθηκάνθρωπο των σπηλαίων! Τα ζώα δεν έχουν συνείδηση. Το λιοντάρι όταν σκοτώσει ένα ζώο για να φάει, μετά δεν κάθεται να στεναχωριέται για το καημένο το ζώο που σκότωσε!
Εδώ, για πρώτη φορά αναφέρεται μια προσπάθεια του ανθρώπου να επανορθώσει την κατάστασή του με δικούς του τρόπους.
Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τρομερά πράγματα και κόπους για να κρύψει την αμαρτία του, παρά να την φανερώσει ταπεινώνοντας τον εαυτό του.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο ντυμένοι μπορούμε να κάνουμε κάτι που να είναι ευπρόσδεκτο ενώπιον του Θεού. Κι εδώ ακριβώς είναι η διαφορά μεταξύ του αληθινού χριστιανού και του θρησκευόμενου ανθρώπου. Ο χριστιανός πιστεύει ότι είναι ντυμένος με την δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού κι έτσι μπορεί να κάνει πράγματα ευάρεστα στο Θεό. Αντίθετα ο θρησκευόμενος στηρίζεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι γυμνός. Ο χριστιανός έχει σαν αφετηρία εκείνο που αποτελεί σκοπό του θρησκευόμενου ανθρώπου.
Ότι κάνει ο χριστιανός το κάνει επειδή είναι ντυμένος και μάλιστα τέλεια, ενώ ο θρησκευόμενος ότι κάνει το κάνει για να ντυθεί!
Η θρησκεία του ανθρώπου διαρκεί μόνο λίγο. Τόσο όσο ο θάνατος, η κρίση και η δίκαιη οργή του Θεού είναι πράγματα που βλέπονται από μακριά. Όταν όμως βρεθεί κανείς πρόσωπο προς πρόσωπο μ’ αυτές τις πραγματικότητες, τότε μόνο καταλαβαίνει ότι η θρησκεία δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα, είναι μια «πολύ μικρά κλίνη» (Ησ.κη:20).
Τα φύλλα της συκιάς σκεπάζουν μόνο για λίγο γιατί ξεραίνονται και πέφτουν αφήνοντας τον άνθρωπο γυμνό όπως ήταν πριν. Τα φύλλα αναφέρονται στην θρησκεία, και θρησκεία είναι τα έργα που κάνει ο άνθρωπος για να σωθεί (Ιακ.α:27). Ο Χριστός καταράστηκε την συκιά που είχε μόνο φύλλα δίχως καρπό (Ματθ.κα:19-20).
Ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτή η πίστη τώρα έχει μια συνέπεια, έχει ορισμένα έργα - αυτό που λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου» (Ιακ.β:18)-όμως δεν κερδίζεις την σωτηρία με τα έργα. Είναι προϋπόθεση ότι έχεις δεχθεί την σωτηρία και ακολουθούν τα έργα. Ο Σατανάς αυτό που έχει καταφέρει είναι να κάνει τα έργα πίστη, και αφαίρεσε την θυσία, το έργο του Ιησού Χριστού! Έτσι πρόσφερε στον κόσμο πολλές θρησκείες για να μπορεί ο κόσμος να κρύβει την ντροπή του αλλά ποτέ να μην δικαιώνεται ενώπιον του Θεού. Η θρησκεία δεν μπορεί να σώσει.
Γέν.γ:8
και ήκουσαν την φωνήν Κυρίου του Θεού... Φαίνεται ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός συναντούσε εκεί τον Αδάμ και την Εύα, μάλλον θα ήταν ένα καθημερινό ραντεβού την ώρα του δειλινού. Όμως σήμερα, λείπει ο άνθρωπος!
Εκεί που λέει “φωνή” αναφέρεται στο θόρυβο, στον ήχο που κάνει ο αέρας. Ο Θεός μπορεί να παρουσιαζόταν μέσω του αγγέλου Του, ή σαν φως, ή σαν λεπτό αεράκι, πάντως ο Αδάμ ήξερε ότι αυτό είναι ο Κύριος!
Μόλις ο Αδάμ άκουσε την φωνή Κυρίου του Θεού μέσα στον κήπο, «εφοβήθη», επειδή όπως ομολογεί ο ίδιος, «ήτο γυμνός». Ναι, ήταν γυμνός παρά το κάλυμμα με το οποίο είχε καλυφθεί!
Αυτό το κάλυμμα είναι φανερό ότι δεν ικανοποιεί ούτε την δική του συνείδηση γιατί διαφορετικά δεν θα φοβόταν (Α’ Ιωάν.γ:21).
Πάντοτε η συνείδηση προτρέπει τον άνθρωπο να κρυφθεί από Κύριο το Θεό και ό,τι η θρησκεία του μπορεί να του δώσει, δεν είναι παρά μέσα για να πετύχει αυτό το σκοπό. Η αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπο απ’ το Θεό. Αντί να τρέξουν στο Θεό και να Του πουν το λάθος τους, φεύγουν μακριά και μάλιστα προσπαθούν να βρουν τρόπο να κρύψουν την πράξη τους γιατί ήταν πονηρή.
Ο Αδάμ τώρα γνωρίζει λιγότερα απ’ ότι πριν. Έχασε την αποκάλυψη, την ελευθερία και την χαρά του Θεού που είχε μέσα του. Έχασε την ελευθερία να είναι γυμνός χωρίς αμαρτία, να περπατά ελεύθερα μέσα στον κήπο. Τώρα φοβάται και κρύβεται!
Ο Αδάμ δεν θα φοβόταν αν είχε γνωρίσει την τέλεια αγάπη του Θεού γιατί «ο φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη» (Α’ Ιωάν.δ:18). Ο Αδάμ δεν το γνώριζε γιατί πίστεψε στο ψέμα του Σατανά. Θα μπορούσε να γνώριζε πολύ περισσότερα με το να μένει πιστός στο Θεό και να παίρνει απ’ το δένδρο της ζωής, παρά τώρα που πήρε απ’ το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού.
Μένοντας στην αποκάλυψη και το φως του Θεού, ο Κύριος λαμπρύνει το νου μας και μας φανερώνει πράγματα που μόνοι μας ποτέ δεν θα μπορούσαμε να δούμε. Μπορούμε τότε να βλέπουμε και το καλό και το κακό, αλλά όχι εμπειρικά αλλά με τον τρόπο που ο Θεός το γνωρίζει παρατηρώντας χωρίς να μετέχει. Αυτοί που στρέφουν προς τα πίσω, χάνουν το πνεύμα της αποκάλυψης και δεν γνωρίζουν αυτό που κάποτε ήξεραν.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει ακόμη σκοτισμένο νου και καρδιά και προσπαθεί να κρυφθεί απ’ το Θεό. Όμως ο Θεός καλεί τα παιδιά Του να τρέξουν σ’ Αυτόν για να φωτίσει ξανά τις σκοτισμένες καρδιές τους.
Η πτώση του ανθρώπου είναι που έδωσε την αφορμή να αποκαλυφθεί τι ο Θεός είναι! Ο Θεός δεν αποκαλύφθηκε ο ίδιος πλήρως στην δημιουργία. Με την δημιουργία είχε δείξει την αιώνια δύναμή Του και την θειότητά Του (Ρωμ.α:20). Αλλά δεν είχε αποκαλύψει στο βάθος τους όλα τα μυστικά της φύσης Του και του χαρακτήρα Του (Κολ.β:9).
Η δημιουργία δεν μπορούσε ποτέ να φανερώσει πλήρως τι είναι ο Θεός. Υπάρχουν στο Θεό απείρως περισσότερα από την σοφία και την δύναμη. Υπάρχουν μέσα Του η αγάπη, το έλεος, η αγιότητα, η αγαθότητα, η τρυφερότητα, η μακροθυμία.......
Γέν.γ:9
Πού είσαι; Δεν είναι η φωνή κάποιου χωροφύλακα που ζητά τον κακοποιό, ούτε κάποιου τυράννου που ζητάει το σκλάβο που προσπαθεί να φύγει. Είναι η φωνή του Πατέρα προς το παιδί του που αμάρτησε και έφυγε. Στην παραβολή του άσωτου υιού (Λουκ.ιε:20), ο πατέρας καθόταν κι αγνάντευε το δρόμο, πότε θα φανεί το παιδί του!
Η ερώτηση αυτή δεν ζητά απ’ τον Αδάμ ν’ απαντήσει σε ποιο σημείο του κήπου βρίσκεται, αλλά να αναγνωρίσει την κατάστασή του μπροστά στο Θεό. Είναι ευθύνη του κάθε εργάτη να δείχνει στους αμαρτωλούς που στέκονται σε σχέση με το Θεό. Με το λόγο του Θεού σαν φως που θα φωτίζει το δρόμο τους, θα τους δείχνει το επικίνδυνο έδαφος πάνω στο οποίο στέκονται. Κανείς δεν πρόκειται να πάρει τη θέση του άγιου στον ουρανό, αν δεν καθίσει πρώτα στην καρέκλα του αμαρτωλού. Πρέπει πρώτα να καταλάβει ότι είναι χαμένος και τότε μόνο θα είναι σε θέση ν’ αναγνωρίσει ότι είναι αυτός τον οποίο ο Χριστός ήρθε να ψάξει για να σώσει.
Η ερώτηση αυτή φανερώνει δύο πράγματα:
α) ο άνθρωπος ήταν χαμένος (αμαρτία),
β) ο Θεός είχε έλθει για να τον ζητήσει (η χάρις του Θεού).
Εδώ φανερώνεται ο αληθινός χαρακτήρας του Θεού και η διάθεσή Του όσον αφορά τον πεσμένο άνθρωπο. Ο Θεός προσπαθεί να κάνει τον πεσμένο άνθρωπο να βγει απ’ εκεί που ήταν κρυμμένος και να Τον εμπιστευθεί.
Βλέπουμε το Θεό να έρχεται προς τον Αδάμ σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όχι ότι δεν ξέρει τίποτα, αλλά για να τον κάνει να αισθανθεί άνετα κι ελεύθερα κοντά Του, να του δώσει χρόνο και θάρρος να μετανοήσει. Μπροστά σ’ αυτή την απλότητα του Θεού, ο Αδάμ αντί να ζητήσει συγχώρεση, αρχίζει και κατηγορεί τον Ίδιο το Θεό. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και σήμερα απαντά ο άνθρωπος στην πιστότητα και την χάρη του Θεού όταν τον καλεί λέγοντάς του: Πού είσαι;
Γέν.γ:10
Ο Αδάμ παρά το γεγονός ότι ήταν καλυμμένος με φύλα, πάλι κρύφθηκε. Έτσι είναι και ο άνθρωπος που ακολουθεί μια θρησκεία που δεν είναι ικανή να τον καλύψει μπροστά στην παρουσία του Θεού. Η σιγουριά που μπορούμε να αισθανθούμε στην παρουσία του Θεού έρχεται μόνο από την βεβαιότητα ότι είμαστε τακτοποιημένοι μ’ Εκείνον συγχωρώντας την αμαρτία μας και σκεπάζοντάς μας με το δικό Του τρόπο.
Πολλοί είναι αναπαυμένοι στα θρησκευτικά τους κατασκευάσματα, αλλά αισθάνονται πολύ άσχημα στην παρουσία του Θεού. Ζητούν σαρκικές εκκλησίες για να κρυφθούν από το Πνεύμα του Θεού. Η εκκλησία της Λαοδίκειας είναι γυμνή (Αποκ.γ:17).
Γέν.γ:11,12
Πόσο κακός εχθρός είναι ο Σατανάς! Αφού δελέασε, πείραξε και έριξε τον άνθρωπο, τώρα του φανερώνει την κατάστασή του (ανοίγει τα μάτια του) και μάλιστα τον κατακρίνει γι’ αυτή την κατάσταση. Ποιος φανέρωσε στον Αδάμ ότι είναι γυμνός, και γιατί τώρα κρύβεται και φοβάται; Γι’ αυτό δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις την Σολομωνική ή να παρακολουθήσεις τελετή μαύρης μαγείας για να δεις τι κάνουν εκεί! Μόνο μέσα στον Ιησού Χριστό είμαστε ασφαλείς κι εκεί είναι που παίρνουμε τις αποκαλύψεις, τη χαρά και το φως του Θεού, γιατί μέσα σ’ Αυτόν είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της γνώσης.
Βλέπουμε ακόμη ότι ο Αδάμ έχασε την διανοητική κατάσταση που είχε πριν αμαρτήσει, και τρέχει να “κρυφθεί” από το Θεό σαν τη στρουθοκάμηλο!
Έμεινε αντιμέτωπος με το Θεό γι’ αυτό που έκανε αντί να ταπεινωθεί και ν’ αφήσει να φύγει από μέσα του όλη αυτή η ενοχή. Όπως και ο Κάιν έμεινε στο πείσμα και τον εγωισμό του κι έτσι έκανε το Θεό εχθρό του γιατί ο Θεός αντιτάσσεται στον υπερήφανο.
Τον βλέπουμε να επιρρίπτει την ευθύνη για την πράξη του έμμεσα στον Ίδιο το Θεό, κατηγορώντας Τον για την γυναίκα που του έδωσε! Ενώ στο β:32 ο Αδάμ είναι πολύ ευχαριστημένος για την γυναίκα που του έδωσε ο Θεός, εδώ αλλάζει! Ακόμη κατηγορεί την γυναίκα του. Και αυτό συμβαίνει πάντοτε με τον πεσμένο άνθρωπο, κατηγορεί όλο τον κόσμο και όλα τα πράγματα εκτός τον εαυτό του.
Ο σωστός άνθρωπος κρατάει το βάρος της ευθύνης στους ώμους του. Ο Σατανάς ποτέ δεν επιβάλλει σε κανέναν κάτι. Πάντα προσελκύει το θέλω μας, που σημαίνει ότι αν δεν θέλω κάτι ο Σατανάς δεν έχει εξουσία.
Γέν.γ:13
Το ίδιο κάνει και η γυναίκα. Δέχεται αυτό που έκανε αλλά κατηγορεί τον όφη. Ο Σατανάς με έκανε να το κάνω. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ο Σατανάς δεν της επέβαλε να το κάνει. Πολλοί χριστιανοί σήμερα κατηγορούν το Σατανά και τα δαιμόνια για το κάθε τι ενώ οι ίδιοι είναι που δεν υποτάσσονται.
Γέν.γ:14
Όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου να συστήσει την δική του δικαιοσύνη, προέρχονται από την άγνοια που έχει για την δικαιοσύνη του Θεού. Έτσι ο Αδάμ ενώ βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, αρκείται στο να κάνει μια ζώνη με φύλα συκιάς! Όμως το έργο που έπρεπε να γίνει για να αποκατασταθεί το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την πτώση ήταν:
• Έπρεπε να σηκωθεί η αμαρτία.
• Έπρεπε να συντριφθεί η κεφαλή του όφη.
• Έπρεπε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού.
• Έπρεπε να καταργηθεί ο θάνατος.
τι μπορούσε να κάνει για όλα αυτά μια ζώνη από φύλα;
Βλέπουμε εδώ την πλήρη ανικανότητα του αμαρτωλού, αλλά και την αφροσύνη όλων αυτών που νομίζουν ότι μπορούν να βοηθήσουν το Θεό στο θαυμαστό έργο της απολύτρωσης.
Σε λίγο ο Θεός θα μιλήσει για «το σπέρμα της γυναικός», θα αποκαλύψει στον άνθρωπο την ανικανότητά του και θα αναλάβει Αυτός ολόκληρο το έργο. Το γεγονός της πτώσης, η τιμωρία και η αποκατάσταση θα είναι ένα ζήτημα μεταξύ του Ίδιου του Θεού και του όφη.
Επειδή έκαμες τούτο... Εδώ ο Θεός αναφέρεται συμβολικά στο Σατανά, γιατί αυτός είναι που εξαπάτησε την Εύα κι όχι το φίδι. Τα φίδια δεν πρέπει να ξέρουν τίποτα απ’ αυτή την κατάρα.
Ο Θεός δεν ρωτάει το Σατανά γιατί το έκανε επειδή δεν έχει καμία δικαιολογία. Το έκανε με πλήρη γνώση.
Ιεζ.κη:11 Μιλάει στο Σατανά κάτω απ’ το σύμβολο του βασιλιά της Τύρου. Απ’ εδώ συμπεραίνουμε ότι αφού ήταν στην Εδέμ χερούβ κεχρισμένο και επισκιάζων, ο Εωσφόρος έπεσε την ώρα που διέβαλε τον άνθρωπο επειδή ζήλεψε την θέση του ανθρώπου στο σχέδιο του Θεού. Στο τέλος, η θέση του ανθρώπου σε σχέση με το Θεό θα είναι ανώτερη αυτής των αγγέλων.
επί της κοιλίας: Ο Σατανάς ρίφθηκε χαμηλά, και του αρέσει να φέρνει τον άνθρωπο προς τα κάτω. Ο Άδης πνευματικά είναι χαμηλά, κάτω - αντίθετα με το θρόνο του Θεού που είναι επάνω.
Το φίδι έρπει στο χώμα, κάτι που δείχνει ποταπότητα και είναι σύμβολο ταπείνωσης και κακού, αντίθετα με τον άνθρωπο που ο Θεός τον έκανε όρθιο, να βλέπει ψηλά.
Πολλές ψευδοθρησκείες έχουν το φίδι σαν σύμβολο. Συνήθως είναι σύμβολο της σοφίας ή της θεραπείας (ιατρική - Πέργαμος - Ινδίες, οφίτες, φακίρηδες)
χώμα: Τα φίδια δεν τρώνε χώμα, είναι σαρκοφάγα.
Μιχ.ζ:17 γλείφουν το χώμα αλλά δεν το τρώνε.
Ησ.ξε:25 Αναφέρεται στην χιλιετή βασιλεία, τότε θα τρώει χώμα. Έρποντας το φίδι, το στόμα του είναι συνέχεια στο χώμα. Αναφέρεται στο σαρκικό άνθρωπο.
Α’ Κορ.ιε:47 . Τα έργα της σάρκας είναι η τροφή του όφη Γαλ.ε:19 Γέν.β:7 γ:19
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στο Γεν.γ (2)
