Γέν.γ:15
έχθρα: Φρόνημα έχθρας ανάμεσα στο Σατανά και την γυναίκα.
σπέρματος αυτής: Γιατί λέει το σπέρμα της γυναίκας και δεν λέει το σπέρμα του άνδρα, αφού ό,τι γεννάει η γυναίκα είναι πρώτα απ’ τον άνδρα; Εδώ το Πνεύμα του Θεού μιλάει για τον Ιησού Χριστό, και ο Ιησούς δεν συνελήφθη μέσα στην μήτρα της Μαριάμ από σπέρμα ανδρός, αλλά κατ’ ευθείαν από το ζωντανό Θεό.
σπέρματός σου: Αναφέρεται στα τέκνα του Σατανά, όλους αυτούς που απειθούν και δεν υπακούουν στο λόγο και το θέλημα του Θεού. Το φρόνημα του κόσμου είναι έχθρα με το φρόνημα του Θεού (Ρωμ.η:7 & Ιακ.δ:4)
γυναίκα: Πρώτα αναφέρεται στην Εύα - και ονομάστηκε έτσι (γ:20) γιατί είναι η μητέρα όλων των ζώντων. Μετά αναφέρεται στην Μαρία, την μητέρα του Χριστού και τέλος στην εκκλησία της οποίας το σπέρμα είναι οι άγιοι. Ιδιαίτερα στις τελευταίες μέρες θα υπάρχει μεγάλη έχθρα ανάμεσα στο Σατανά και τα δαιμόνιά του και στον υιό τον άρσενα.
Ο Σατανάς έχει έχθρα με την γυναίκα και γι’ αυτό την χρησιμοποιεί και την γελοιοποιεί πιο πολύ απ’ τον άνδρα. Μέσα από γυναίκα γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός κι έτσι μετριάστηκε το γεγονός της πτώσης που ήλθε από γυναίκα.
Το εδάφιο αυτό είναι μια μεσσιανική προφητεία που αναγγέλλει την έλευση του σπέρματος της γυναικός που θα συντρίψει το κεφάλι του Σατανά.
Ο Θεός με την άπειρη σοφία Του και το έλεός Του μίλησε πρώτα στο διάβολο ώστε ο Αδάμ να ακούσει την καταδίκη αλλά και την σωτηρία στο αναμενόμενο σπέρμα, για να μην απελπιστεί. Ο Αδάμ άκουσε και πίστεψε στα λόγια του Θεού, και με την ενέργεια αυτής της πίστης κάλεσε το όνομα της γυναίκας του μητέρα πάντων των ζώντων (γ:20).
συντρίψει την κεφαλήν: Ο Χριστός σύντριψε το Σατανά κάτω απ’ τα πόδια Του α) Στο Γολγοθά όπου ο διάβολος έχασε όλους τους αγίους της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. β) Την ημέρα της Αρπαγής (Αποκ.ιβ:7-10). γ) Στη χιλιετή βασιλεία (Αποκ.κ:1). δ) Στην τελική κρίση (Αποκ.κ:10 & Ρωμ.ις:20).
θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού: λέει πτέρνα και δεν λέει χέρι ή κεφάλι γιατί η πτέρνα είναι το πρώτο μέρος του σώματος που έρχεται σ’ επαφή με το χώμα. Αναφέρεται στην χαμηλή φύση του ανθρώπου που είναι η σαρκική. Ο Σατανάς κέντησε την πτέρνα του Χριστού με το να Τον σκοτώσει. Όμως ο Πατέρας τον ανάστησε κι έτσι απ’ το θάνατο βγήκε ζωή.
Η πτέρνα είναι ένα μέρος του σώματος που θεραπεύεται εύκολα. Έτσι και το κέντημα που έκανε ο Σατανάς στην πτέρνα του Χριστού θεραπεύτηκε εύκολα. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς όταν ο διάβολος μας κεντάει την πτέρνα, επειδή υπάρχει η κάλυψη του Ιησού μας.
Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει μια διαμάχη ανάμεσα στην σάρκα και το πνεύμα. Ανάμεσα στον αμαρτωλό και τον άγιο. Ο Ισμαήλ - ο υιός της σαρκός από την Αγαρ - με τον Ισαάκ που ήταν το σπέρμα της επαγγελίας. Οι Φαρισαίοι που είχαν πατέρα το διάβολο με τον Κύριο, το σπέρμα της γυναικός. Ο Ησαύ ενάντια στον Ιακώβ, η Αίγυπτος ενάντια στον Ισραήλ, τα δαιμόνια ενάντια στο λαό του Θεού, αλλά και ο λαός του Θεού ενάντια στα δαιμόνια. Ο Αντίχριστος ενάντια στον Υιό τον άρσενα.
Γέν.γ:16
Βλέπουμε δύο τομείς αλλαγής για την γυναίκα:
Γέν.γ:17
Βλέπουμε η κρίση να αρχίζει απ’ αυτόν που αμάρτησε πρώτα και που έκανε την μεγαλύτερη αμαρτία.
κατηραμένη η γη εξ αιτίας σου: Ζούμε σε μια γη που είναι καταραμένη εξ αιτίας της αμαρτίας. Έτσι, παρ’ όλο που αγαπάμε το Θεό και είμαστε πιστοί, αρρωσταίνουμε όπως όλοι οι άνθρωποι θλιβόμαστε, κρυώνουμε, πεινάμε, και με τον ιδρώτα του προσώπου τρώμε τον άρτο κάθε μέρα. Αυτή η κατάρα είναι για όλους. Αυτό που ο Θεός ήθελε να σηκώσει και το κάνει είναι η κατάρα του δεύτερου θανάτου. Ο πρώτος θάνατος ισχύει ακόμη για όλους και είναι αποτέλεσμα αυτής της αμαρτίας και της κατάρας του Θεού.
Γέν.γ:18-19
ακάνθας και τριβόλους: Η Εξέλιξη δεν διαθέτει καμιά εξήγηση για την ύπαρξη των αγκαθιών. Μερικοί λένε ότι προστατεύουν το φυτό. Έτσι, τα τριαντάφυλλα προστατεύονται και οι ντάλιες όχι. Όμως οι ντάλιες έχουν επιζήσει μέσα στους αιώνες, προφανώς όπως και τα τριαντάφυλλα.
Το ίδιο τα βατόμουρα έχουν αγκάθια, ενώ οι φράουλες δεν έχουν. Και τα δυο όμως αναπτύσσονται το ίδιο καλά, ακόμη και στην άγρια μορφή τους.
Για μια ακόμη φορά η Βιβλική εξήγηση συμφωνεί με τα γεγονότα. Ο Θεός έβαλε τ’ αγκάθια σε μερικά φυτά, από έλεος όχι σε όλα, για να μας θυμίζει ότι αυτός ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την κατάρα Του.
Οι τρίβολοι ίσως αναφέρονται, γιατί προφανώς πρόκειται για τους πιο δυσάρεστους και άχρηστους σπόρους. Ακόμη, όπως και τ’ αγκάθια, είναι γνωστοί σχεδόν σε κάθε μέρος του κόσμου, κι ο Θεός προόρισε τη Βίβλο για όλο τον κόσμο.
άρτος: Στα Εβραϊκά είναι Λέχεμ, και αναφέρεται σε κάθε είδος τροφής αλλά και στο ψωμί.
ιδρώτας: Εκτός απ’ τα αγκάθια και τους τριβόλους, πολλά άλλα πράγματα, σε συνδυασμό, κάνουν σε πολλές χώρες σκληρή τη ζωή για τους αγρότες. Ακόμη και κάτω από ιδανικές συνθήκες σ’ ένα ήπιο κλίμα, η αγροτική ζωή είναι σκληρός μόχθος - δηλαδή το όργωμα, η σπορά, ο θερισμός, το αλώνισμα, η αποθήκευση. Είναι όλα αυτά πολύ διαφορετικά από την απλή δουλειά του κήπου που αρχικά δόθηκε στον Αδάμ. Ακόμα και όταν γίνει με επιτυχία η συγκομιδή του καρπού, πρέπει ν’ αλεστεί, να περάσει από κόσκινο, ν’ αναμιχθεί με νερό, να ζυμωθεί και να ψηθεί πριν είναι έτοιμο για φαγητό. τι διαφορά σε σύγκριση με το τράβηγμα του φρούτου απ’ το δένδρο!
Η κατάρα του Θεού πάνω στη γη περιλαμβάνει κάθε τι που πολύ σωστά θα ονομάζαμε κακό, όσον αφορά τον καιρό και τις φυσικές καταστροφές.
Συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι ο άνθρωπος στην αρχή ήταν κυνηγός, έπειτα αγρότης. Απ’ την άλλη πλευρά η Βίβλος υποστηρίζει ότι ο Αδάμ έγινε αγρότης αμέσως μόλις εκδιώχθηκε απ’ την Εδέμ. «Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γήν....» (γ:23).
Όλα τα ιστορικά στοιχεία απ’ τους παλιούς πολιτισμούς δείχνουν πως ο άνθρωπος ήταν απ’ την αρχή αγρότης στην Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα, την Ινδία, την Κίνα κλπ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν κυνηγούσαν, όμως δεν εξαρτιόταν απ’ το κυνήγι και ήξεραν πώς να συλλέξουν καρπούς.
Οι χρονολογίες που δίδονται για τον προϊστορικό άνθρωπο δεν μπορούν ν’ αποδειχθούν και είναι λάθος. Όλες οι χημικές μέθοδοι υπολογισμού του χρόνου εξαρτώνται από υποθέσεις (δέχονται κάτι σαν δεδομένο) και οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούν δεδομένο το γεγονός ότι η ατμόσφαιρα της γης και οι κλιματολογικές συνθήκες ήταν πάντοτε οι ίδιες όπως σήμερα.
Όμως άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι πριν από τον κατακλυσμό η ατμόσφαιρά μας ήταν πολύ διαφορετική, μ’ ένα “υδάτινο θόλο” να προστατεύει τη γη από τις βλαβερές κοσμικές ακτίνες. Αυτό θα άλλαζε τον υπολογιζόμενο χρόνο στον οποίο ανάγονται τα απολιθώματα από εκατοντάδες χιλιάδων σε μόλις μερικές χιλιάδες χρόνια.
Η χρονολογία σχηματισμού των βράχων με τη μέθοδο του Ουρανίου και του Καλίου - Αργού έχει αποδειχθεί ολοκληρωτικά αναξιόπιστη. Οι βράχοι από λάβα που είναι γνωστό ότι σχηματίστηκαν το 1800/1801 στο Κιουλαλάι της Χαβάης, παρουσιάζουν μια ηλικία 160.000.000 ετών με τη μέθοδο του Καλίου - Αργού. Μια άλλη αναφορά στο περιοδικό “Επιστήμη” στις 11/10/68 ανάγει τους ηφαιστειογενείς βράχους, που υποτίθεται πως δεν ξεπερνούν τα 200 χρόνια, σε 12 με 21 εκατομμύρια χρόνια.
Ο Ηρόδοτος, ο “πατέρας της ιστορίας” γράφει για τους Θράκες (το 500 π.Χ.): “Θεωρούν τον γεωργό σαν εκείνον που είναι ο λιγότερο άξιος σεβασμού ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι καλύτερες πηγές εισοδήματος είναι ο πόλεμος και η λεηλασία” Περιττό να πούμε ότι αυτοί οι θράκες δεν δημιούργησαν αρχιτεκτονική, γλυπτική, λογοτεχνία, θέατρο, μουσική, μαθηματικά ή φιλοσοφία, αν και ζούσαν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθηναϊκή κουλτούρα και τον πολιτισμό.
Κάτοικοι των σπηλαίων υπάρχουν σήμερα στο Νέο Μεξικό και στις Φιλιππίνες. Πολλές φυλές της Ν. Αμερικής που σήμερα ζουν στη ζούγκλα, σε πρωτόγονες καλύβες είναι απόγονοι των Μάγιας των Ατζέκων και των Ίνκας που ήταν έμπειροι κτίστες, αστρονόμοι, καλλιτέχνες, πολεμιστές και αγρότες. Ήξεραν ακόμη πώς να αφυδατώνουν τις πατάτες.
Αυτό αποδεικνύει πως δεν υπάρχει κανένας νόμος εξελισσόμενου ανθρώπου από τη βάρβαρη κατάσταση προς τον πολιτισμό. Πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή ο άνθρωπος ξαναστρέφεται από την κατάσταση του πολιτισμένου ανθρώπου στον άνθρωπο των σπηλαίων, από τον αγρότη στον κυνηγό, θα έλεγε κανείς εκφυλίζεται.
Αυτό ακριβώς συνέβηκε με τους απογόνους του Αδάμ. Μερικοί χάθηκαν στις σπηλιές και τα δάση, ενώ άλλοι την ίδια στιγμή ανέπτυξαν τις επιδεξιότητες με τις οποίες έκτισαν την Κιβωτό, τη Μεγάλη Πυραμίδα και το Στόουνχεντς.
έχθρα: Φρόνημα έχθρας ανάμεσα στο Σατανά και την γυναίκα.
σπέρματος αυτής: Γιατί λέει το σπέρμα της γυναίκας και δεν λέει το σπέρμα του άνδρα, αφού ό,τι γεννάει η γυναίκα είναι πρώτα απ’ τον άνδρα; Εδώ το Πνεύμα του Θεού μιλάει για τον Ιησού Χριστό, και ο Ιησούς δεν συνελήφθη μέσα στην μήτρα της Μαριάμ από σπέρμα ανδρός, αλλά κατ’ ευθείαν από το ζωντανό Θεό.
σπέρματός σου: Αναφέρεται στα τέκνα του Σατανά, όλους αυτούς που απειθούν και δεν υπακούουν στο λόγο και το θέλημα του Θεού. Το φρόνημα του κόσμου είναι έχθρα με το φρόνημα του Θεού (Ρωμ.η:7 & Ιακ.δ:4)
γυναίκα: Πρώτα αναφέρεται στην Εύα - και ονομάστηκε έτσι (γ:20) γιατί είναι η μητέρα όλων των ζώντων. Μετά αναφέρεται στην Μαρία, την μητέρα του Χριστού και τέλος στην εκκλησία της οποίας το σπέρμα είναι οι άγιοι. Ιδιαίτερα στις τελευταίες μέρες θα υπάρχει μεγάλη έχθρα ανάμεσα στο Σατανά και τα δαιμόνιά του και στον υιό τον άρσενα.
Ο Σατανάς έχει έχθρα με την γυναίκα και γι’ αυτό την χρησιμοποιεί και την γελοιοποιεί πιο πολύ απ’ τον άνδρα. Μέσα από γυναίκα γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός κι έτσι μετριάστηκε το γεγονός της πτώσης που ήλθε από γυναίκα.
Το εδάφιο αυτό είναι μια μεσσιανική προφητεία που αναγγέλλει την έλευση του σπέρματος της γυναικός που θα συντρίψει το κεφάλι του Σατανά.
Ο Θεός με την άπειρη σοφία Του και το έλεός Του μίλησε πρώτα στο διάβολο ώστε ο Αδάμ να ακούσει την καταδίκη αλλά και την σωτηρία στο αναμενόμενο σπέρμα, για να μην απελπιστεί. Ο Αδάμ άκουσε και πίστεψε στα λόγια του Θεού, και με την ενέργεια αυτής της πίστης κάλεσε το όνομα της γυναίκας του μητέρα πάντων των ζώντων (γ:20).
συντρίψει την κεφαλήν: Ο Χριστός σύντριψε το Σατανά κάτω απ’ τα πόδια Του α) Στο Γολγοθά όπου ο διάβολος έχασε όλους τους αγίους της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. β) Την ημέρα της Αρπαγής (Αποκ.ιβ:7-10). γ) Στη χιλιετή βασιλεία (Αποκ.κ:1). δ) Στην τελική κρίση (Αποκ.κ:10 & Ρωμ.ις:20).
θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού: λέει πτέρνα και δεν λέει χέρι ή κεφάλι γιατί η πτέρνα είναι το πρώτο μέρος του σώματος που έρχεται σ’ επαφή με το χώμα. Αναφέρεται στην χαμηλή φύση του ανθρώπου που είναι η σαρκική. Ο Σατανάς κέντησε την πτέρνα του Χριστού με το να Τον σκοτώσει. Όμως ο Πατέρας τον ανάστησε κι έτσι απ’ το θάνατο βγήκε ζωή.
Η πτέρνα είναι ένα μέρος του σώματος που θεραπεύεται εύκολα. Έτσι και το κέντημα που έκανε ο Σατανάς στην πτέρνα του Χριστού θεραπεύτηκε εύκολα. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς όταν ο διάβολος μας κεντάει την πτέρνα, επειδή υπάρχει η κάλυψη του Ιησού μας.
Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει μια διαμάχη ανάμεσα στην σάρκα και το πνεύμα. Ανάμεσα στον αμαρτωλό και τον άγιο. Ο Ισμαήλ - ο υιός της σαρκός από την Αγαρ - με τον Ισαάκ που ήταν το σπέρμα της επαγγελίας. Οι Φαρισαίοι που είχαν πατέρα το διάβολο με τον Κύριο, το σπέρμα της γυναικός. Ο Ησαύ ενάντια στον Ιακώβ, η Αίγυπτος ενάντια στον Ισραήλ, τα δαιμόνια ενάντια στο λαό του Θεού, αλλά και ο λαός του Θεού ενάντια στα δαιμόνια. Ο Αντίχριστος ενάντια στον Υιό τον άρσενα.
Γέν.γ:16
Βλέπουμε δύο τομείς αλλαγής για την γυναίκα:
- Περισσότερες ωδίνες στον τοκετό, που θα ήταν ανώδυνος αν δεν αμάρτανε. Τα ζώα γεννούν χωρίς κανένα πρόβλημα. Η κατάρα δεν είναι στην κυοφορία, αλλά στους πόνους.
- Τώρα πρέπει να είναι υποτεταγμένη στον άνδρα της, κάτι που δεν βλέπουμε να υπάρχει πριν. Τώρα πρέπει να φοβάται και να υποτάσσεται σ’ αυτόν. Ο άνδρας θα είναι η κεφαλή της και θα την κυβερνά. Ο Αδάμ εξουσιάζει γιατί δεν απατήθηκε από υπερηφάνεια όπως η Εύα αλλά από ελατήρια αγάπης προς την γυναίκα του.
Γέν.γ:17
Βλέπουμε η κρίση να αρχίζει απ’ αυτόν που αμάρτησε πρώτα και που έκανε την μεγαλύτερη αμαρτία.
- Ο Σατανάς αμάρτησε πρώτα. Προσπάθησε με πλήρη συνείδηση να καταστρέψει τον άνθρωπο από υπερηφάνεια και ζήλια.
- Η Εύα αμάρτησε δεύτερη. Θέλησε να γίνει όπως ο Ελοχίμ.
- Ο Αδάμ αμάρτησε τρίτος. Όχι γιατί απατήθηκε, αλλά από αγάπη προς την γυναίκα του.
κατηραμένη η γη εξ αιτίας σου: Ζούμε σε μια γη που είναι καταραμένη εξ αιτίας της αμαρτίας. Έτσι, παρ’ όλο που αγαπάμε το Θεό και είμαστε πιστοί, αρρωσταίνουμε όπως όλοι οι άνθρωποι θλιβόμαστε, κρυώνουμε, πεινάμε, και με τον ιδρώτα του προσώπου τρώμε τον άρτο κάθε μέρα. Αυτή η κατάρα είναι για όλους. Αυτό που ο Θεός ήθελε να σηκώσει και το κάνει είναι η κατάρα του δεύτερου θανάτου. Ο πρώτος θάνατος ισχύει ακόμη για όλους και είναι αποτέλεσμα αυτής της αμαρτίας και της κατάρας του Θεού.
Γέν.γ:18-19
ακάνθας και τριβόλους: Η Εξέλιξη δεν διαθέτει καμιά εξήγηση για την ύπαρξη των αγκαθιών. Μερικοί λένε ότι προστατεύουν το φυτό. Έτσι, τα τριαντάφυλλα προστατεύονται και οι ντάλιες όχι. Όμως οι ντάλιες έχουν επιζήσει μέσα στους αιώνες, προφανώς όπως και τα τριαντάφυλλα.
Το ίδιο τα βατόμουρα έχουν αγκάθια, ενώ οι φράουλες δεν έχουν. Και τα δυο όμως αναπτύσσονται το ίδιο καλά, ακόμη και στην άγρια μορφή τους.
Για μια ακόμη φορά η Βιβλική εξήγηση συμφωνεί με τα γεγονότα. Ο Θεός έβαλε τ’ αγκάθια σε μερικά φυτά, από έλεος όχι σε όλα, για να μας θυμίζει ότι αυτός ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την κατάρα Του.
Οι τρίβολοι ίσως αναφέρονται, γιατί προφανώς πρόκειται για τους πιο δυσάρεστους και άχρηστους σπόρους. Ακόμη, όπως και τ’ αγκάθια, είναι γνωστοί σχεδόν σε κάθε μέρος του κόσμου, κι ο Θεός προόρισε τη Βίβλο για όλο τον κόσμο.
άρτος: Στα Εβραϊκά είναι Λέχεμ, και αναφέρεται σε κάθε είδος τροφής αλλά και στο ψωμί.
ιδρώτας: Εκτός απ’ τα αγκάθια και τους τριβόλους, πολλά άλλα πράγματα, σε συνδυασμό, κάνουν σε πολλές χώρες σκληρή τη ζωή για τους αγρότες. Ακόμη και κάτω από ιδανικές συνθήκες σ’ ένα ήπιο κλίμα, η αγροτική ζωή είναι σκληρός μόχθος - δηλαδή το όργωμα, η σπορά, ο θερισμός, το αλώνισμα, η αποθήκευση. Είναι όλα αυτά πολύ διαφορετικά από την απλή δουλειά του κήπου που αρχικά δόθηκε στον Αδάμ. Ακόμα και όταν γίνει με επιτυχία η συγκομιδή του καρπού, πρέπει ν’ αλεστεί, να περάσει από κόσκινο, ν’ αναμιχθεί με νερό, να ζυμωθεί και να ψηθεί πριν είναι έτοιμο για φαγητό. τι διαφορά σε σύγκριση με το τράβηγμα του φρούτου απ’ το δένδρο!
Η κατάρα του Θεού πάνω στη γη περιλαμβάνει κάθε τι που πολύ σωστά θα ονομάζαμε κακό, όσον αφορά τον καιρό και τις φυσικές καταστροφές.
Συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι ο άνθρωπος στην αρχή ήταν κυνηγός, έπειτα αγρότης. Απ’ την άλλη πλευρά η Βίβλος υποστηρίζει ότι ο Αδάμ έγινε αγρότης αμέσως μόλις εκδιώχθηκε απ’ την Εδέμ. «Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γήν....» (γ:23).
Όλα τα ιστορικά στοιχεία απ’ τους παλιούς πολιτισμούς δείχνουν πως ο άνθρωπος ήταν απ’ την αρχή αγρότης στην Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα, την Ινδία, την Κίνα κλπ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν κυνηγούσαν, όμως δεν εξαρτιόταν απ’ το κυνήγι και ήξεραν πώς να συλλέξουν καρπούς.
Οι χρονολογίες που δίδονται για τον προϊστορικό άνθρωπο δεν μπορούν ν’ αποδειχθούν και είναι λάθος. Όλες οι χημικές μέθοδοι υπολογισμού του χρόνου εξαρτώνται από υποθέσεις (δέχονται κάτι σαν δεδομένο) και οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούν δεδομένο το γεγονός ότι η ατμόσφαιρα της γης και οι κλιματολογικές συνθήκες ήταν πάντοτε οι ίδιες όπως σήμερα.
Όμως άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι πριν από τον κατακλυσμό η ατμόσφαιρά μας ήταν πολύ διαφορετική, μ’ ένα “υδάτινο θόλο” να προστατεύει τη γη από τις βλαβερές κοσμικές ακτίνες. Αυτό θα άλλαζε τον υπολογιζόμενο χρόνο στον οποίο ανάγονται τα απολιθώματα από εκατοντάδες χιλιάδων σε μόλις μερικές χιλιάδες χρόνια.
Η χρονολογία σχηματισμού των βράχων με τη μέθοδο του Ουρανίου και του Καλίου - Αργού έχει αποδειχθεί ολοκληρωτικά αναξιόπιστη. Οι βράχοι από λάβα που είναι γνωστό ότι σχηματίστηκαν το 1800/1801 στο Κιουλαλάι της Χαβάης, παρουσιάζουν μια ηλικία 160.000.000 ετών με τη μέθοδο του Καλίου - Αργού. Μια άλλη αναφορά στο περιοδικό “Επιστήμη” στις 11/10/68 ανάγει τους ηφαιστειογενείς βράχους, που υποτίθεται πως δεν ξεπερνούν τα 200 χρόνια, σε 12 με 21 εκατομμύρια χρόνια.
Ο Ηρόδοτος, ο “πατέρας της ιστορίας” γράφει για τους Θράκες (το 500 π.Χ.): “Θεωρούν τον γεωργό σαν εκείνον που είναι ο λιγότερο άξιος σεβασμού ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι καλύτερες πηγές εισοδήματος είναι ο πόλεμος και η λεηλασία” Περιττό να πούμε ότι αυτοί οι θράκες δεν δημιούργησαν αρχιτεκτονική, γλυπτική, λογοτεχνία, θέατρο, μουσική, μαθηματικά ή φιλοσοφία, αν και ζούσαν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθηναϊκή κουλτούρα και τον πολιτισμό.
Κάτοικοι των σπηλαίων υπάρχουν σήμερα στο Νέο Μεξικό και στις Φιλιππίνες. Πολλές φυλές της Ν. Αμερικής που σήμερα ζουν στη ζούγκλα, σε πρωτόγονες καλύβες είναι απόγονοι των Μάγιας των Ατζέκων και των Ίνκας που ήταν έμπειροι κτίστες, αστρονόμοι, καλλιτέχνες, πολεμιστές και αγρότες. Ήξεραν ακόμη πώς να αφυδατώνουν τις πατάτες.
Αυτό αποδεικνύει πως δεν υπάρχει κανένας νόμος εξελισσόμενου ανθρώπου από τη βάρβαρη κατάσταση προς τον πολιτισμό. Πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή ο άνθρωπος ξαναστρέφεται από την κατάσταση του πολιτισμένου ανθρώπου στον άνθρωπο των σπηλαίων, από τον αγρότη στον κυνηγό, θα έλεγε κανείς εκφυλίζεται.
Αυτό ακριβώς συνέβηκε με τους απογόνους του Αδάμ. Μερικοί χάθηκαν στις σπηλιές και τα δάση, ενώ άλλοι την ίδια στιγμή ανέπτυξαν τις επιδεξιότητες με τις οποίες έκτισαν την Κιβωτό, τη Μεγάλη Πυραμίδα και το Στόουνχεντς.
Γέν.γ:20
Εύα: Στα Εβραϊκά είναι “χαγουά” και προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει ζω. Από την ίδια ρίζα είναι και το “Εχγιέ & Γιάχβε”. Έτσι τώρα η Εύα είναι η μητέρα πάντων των ζώντων. Εδώ είναι μια “προφητική ειρωνεία” γιατί απ’ αυτήν προήλθε η αμαρτία και ο θάνατος αλλά και απ’ αυτήν βγαίνει το σπέρμα της ζωής, ο Μεσσίας που κατέστρεψε το θάνατο κι έφερε τη ζωή.
Η Εύα εδώ είναι τύπος της εκκλησίας που κάποτε ήταν μέσα στην αμαρτία, αλλά παίρνοντας τη ζωή του Χριστού μέσα της που είναι ο Γιάχβε, ο Ων που έχει τη ζωή εν Εαυτώ και ζει, η εκκλησία γίνεται πηγή ζωής που τη δίνει σε άλλους κι έτσι γεννιόνται νέες ψυχές στον Κύριο (Α’ Κορ.ιε:45 & Γαλ.δ:26).
Το όνομα της Εύας είναι προφητικό για την εκκλησία που είναι η μητέρα πάντων των ζώντων. Το κύριο χαρακτηριστικό της εκκλησίας του Χριστού είναι η ζωή. Γι’ αυτό βλέπουμε και τα 4 ζώα - ζωντανά όντα - μέσα στην παρουσία του Θεού.
Γέν.γ:21
χιτώνας δερματίνους: Η μεγάλη διδασκαλία της δικαιοσύνης του Θεού έρχεται εδώ στο φως με μια εικόνα.
Ο χιτώνας με τον οποίο ο Θεός έντυσε τον Αδάμ, ήταν ένα αποτελεσματικό σκέπασμα, επειδή ο Ίδιος ο Θεός τον είχε ετοιμάσει. Όλα τα άλλα, όπως η ζώνη από συκόφυλλα, ήταν ένα άχρηστο και χωρίς αποτέλεσμα σκέπασμα, επειδή ήταν έργο του ανθρώπου. Ακόμη το ένδυμα που ο Θεός κάλυψε τη γυμνότητα του ανθρώπου, είχε ως προέλευση το θάνατο, το αίμα είχε τρέξει. Τώρα πια ο Αδάμ δεν μπορούσε να πει όπως άλλοτε “είμαι γυμνός” ούτε είχε ανάγκη να κρύβεται!
Όταν γνωρίζω ότι ο χιτώνας που φοράω και με τον οποίο εμφανίζομαι μπροστά στο Θεό, μου έχει ετοιμαστεί απ’ τον ίδιο το Θεό, έχω τέλεια χαρά, όπως έξω απ’ αυτόν δεν υπάρχει ανάπαυση.
Τώρα που μπήκε η αμαρτία, ο ρουχισμός είναι απαραίτητος και βλέπουμε ότι ο Θεός μεριμνά να τους ντύσει. Είδαμε ότι οι ίδιοι είχαν αποκτήσει συνείδηση της γυμνότητάς τους από τότε που “ανοίχθηκαν οι οφθαλμοί τους” στην πονηριά.
Τα ρούχα τώρα είναι απαραίτητα: α) εξ αιτίας της κατάρας, τώρα ο άνθρωπος χρειάζεται προστασία απ’ τα αγκάθια, τα έντομα αλλά πολύ περισσότερο μετά τον κατακλυσμό λόγω της αλλαγής των καιρικών συνθηκών, από το κρύο, τον ήλιο, το χιόνι, τη βροχή. β) εξ αιτίας της νέας συμπεριφοράς της ντροπής, δεν έχει πλέον την αθωότητα κι αισθάνεται την ανάγκη να σκεπαστεί. γ) τυπολογικά ο άνθρωπος πρέπει να καλυφθεί με τη δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού. Ο Θεός έσφαξε ζώα και σκέπασε τον άνθρωπο, και τα μόνα ζώα που σφάζει ο Θεός είναι καθαρά, αυτά που συμβολίζουν τον Ιησού Χριστό - μόσχος, τράγος, κριάρι, αρνί, περιστέρι, τρυγόνα. Κάποιο αθώο ζώο, ο αμνός, πρέπει να σφαγεί για να καλύψει την ανθρώπινη αμαρτία. Χωρίς να χυθεί αίμα είναι αδύνατον να συγχωρεθεί αμαρτία.
Ησ.ξα:10 Ψαλμ.λβ:1 Λουκ.ιε:22 Στον άσωτο γιο δόθηκε η καλύτερη στολή που για μας σήμερα είναι η δικαιοσύνη του Χριστού όταν επιστρέφουμε από τις αμαρτίες μας.
Γέν.γ:22
ως είς εξ ημών: Η γνώση του καλού και του κακού για την οποία γίνεται λόγος σ’ αυτό το εδάφιο έχει δύο πηγές.
Η μία είναι το να γνωρίζει κανείς το καλό και το κακό απλά και μόνο από την παρατήρηση, βλέποντας και συμπεραίνοντας τα επακόλουθα τους - του καλού ή του κακού - χωρίς όμως να πράξει το κακό κι έτσι να αμαρτήσει. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό και το ξέρουμε απ’ το λόγο Του που λέει ότι είναι καλός και αγαθός και απείραστος κακού.
Ο άλλος τρόπος είναι να γνωρίσει κανείς το καλό και το κακό εμπειρικά, πράττοντας την αμαρτία - αν πρόκειται για το κακό - κι αυτό είναι εναντίον του Θεού.
Ο Αδάμ γνώρισε το κακό εμπειρικά κι αυτό είναι που έκανε το Θεό να τον διώξει μέσα απ’ τον κήπο της Εδέμ.
Αν αυτό το εδάφιο που εξετάζουμε αναφέρεται στον “τριαδικό Θεό” όπως πιστεύουν οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, τότε αυτό που υπονοείται είναι ότι ο Θεός γνώριζε το καλό και το κακό όπως ο Αδάμ. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έκανε το κακό και την αμαρτία όπως ο Αδάμ. Ταυτίζει δηλαδή ο Ίδιος ο Θεός την πράξη της γνώσης του καλού και του κακού που είχε ο Αδάμ και που έγινε η αιτία να εκδιωχθεί απ’ τον κήπο, με τη γνώση για το ίδιο θέμα που έχει ο Θεός! Αυτό όμως είναι παράλογο και δίνει μομφή στο Θεό, ή τουλάχιστον σ’ ένα απ’ τα “τρία πρόσωπα”.
Ο Θεός δεν αναφέρεται στον εαυτό Του γιατί τότε θα έπρεπε να πει: “ως και ημείς” αλλά λέγει: “ως εις εξ ημών”. Ο πληθυντικός δεν αναφέρεται στην “τριαδική θεότητα”, αλλά στον Ένα και μόνο Θεό και σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Άλλωστε και το ρήμα που χρησιμοποιείται στην πρόταση είναι ενικού αριθμού (είπεν), και Αυτός που μιλάει είναι ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΧΙΜ.
Ακόμη δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μιλάει ένα πρόσωπο της “τριάδας”, γιατί μιλάει ο ΕΛΟΧΙΜ που κατά τη θεωρία αυτή είναι και τα “τρία πρόσωπα”.
Δεν μπορεί να μιλάει ο Θεός με τους άγιους αγγέλους Του γιατί δεν γνωρίζουν εμπειρικά το καλό και το κακό. Ακόμη δεν μπορεί να είναι προφητικό για το Χριστό γιατί είναι μια πράξη που ήδη έγινε. Άρα αυτός που μιλάει είναι ο Ένας και μόνος αληθινός Θεός ο Πατέρας των φώτων, και δεν μένει παρά να δούμε ποιο είναι το άλλο πρόσωπο.
Στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γένεσης βλέπουμε τέσσερα πρόσωπα: Το Θεό, τον Αδάμ, την Εύα και τον όφη (Σατανά) - το πρόσωπο του Χριστού αναφέρεται προφητικά. Είδαμε ότι ο Αδάμ γνώρισε το καλό και το κακό εμπειρικά. Όταν λοιπόν ο Θεός λέγει ότι ο Αδάμ έγινε ως εις εξ ημών, αναφέρεται στο ένα από τα δύο πρόσωπα κι όχι και στα δύο. Αυτό το άλλο πρόσωπο που αναφέρεται ο Θεός θα πρέπει να γνώριζε το καλό και το κακό όχι όπως ο Θεός από παρατήρηση, αλλά εμπειρικά όπως ο Αδάμ. Και αυτό το πρόσωπο δεν είναι άλλο από το Σατανά - τον άγγελο αυτό του φωτός που η υπερηφάνειά του τον έριξε απ’ τη θέση που είχε μέσα στην παρουσία του Θεού - γιατί μόνο αυτός ήξερε το καλό και το κακό εμπειρικά.
Ο άνθρωπος πάντοτε γίνεται “ως εις εξ αυτών”. Η σαν το Θεό, ή σαν το διάβολο στο να γνωρίζει το καλό και το κακό. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος και η εκλογή είναι δική μας μέσα απ’ την ελευθερία του θέλω.
και τώρα μήπως εκτείνει την χείρα αυτού: Υπήρχε πιθανότητα ο αμαρτωλός άνθρωπος να θελήσει να πάρει απ’ το δένδρο της ζωής χωρίς να συνδιαλλαγεί και να τακτοποιηθεί πρώτα με το Θεό! Και τότε θα ήταν μεγάλη δυστυχία και κατάρα να ζει ο άνθρωπος αιώνια με αμαρτία, αιώνια αποχωρισμένος απ’ το Θεό, χωρίς να μπορεί κανείς να τον βοηθήσει, χωρίς ελπίδα, αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
Γέν.γ:23
Ο άνθρωπος διώχθηκε απ’ τον κήπο της Εδέμ κι έχασε τον γήινο παράδεισο, το όμορφο αυτό περιβάλλον μέσα στο οποίο τον είχε βάλει ο Θεός. Τώρα τον στέλνει να εργάζεται τη γη, κάτι που σημαίνει κόπο, κούραση. Όμως το έκανε αυτό ο Θεός για να κρατά τον άνθρωπο κάπου απασχολημένο. τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος με την πονηριά τώρα πλέον μέσα του, είχε τα πάντα έτοιμα και όλη την μέρα στη διάθεσή του; Ένας λόγος που το κακό έχει αυξηθεί σήμερα είναι γιατί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν.
Εύα: Στα Εβραϊκά είναι “χαγουά” και προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει ζω. Από την ίδια ρίζα είναι και το “Εχγιέ & Γιάχβε”. Έτσι τώρα η Εύα είναι η μητέρα πάντων των ζώντων. Εδώ είναι μια “προφητική ειρωνεία” γιατί απ’ αυτήν προήλθε η αμαρτία και ο θάνατος αλλά και απ’ αυτήν βγαίνει το σπέρμα της ζωής, ο Μεσσίας που κατέστρεψε το θάνατο κι έφερε τη ζωή.
Η Εύα εδώ είναι τύπος της εκκλησίας που κάποτε ήταν μέσα στην αμαρτία, αλλά παίρνοντας τη ζωή του Χριστού μέσα της που είναι ο Γιάχβε, ο Ων που έχει τη ζωή εν Εαυτώ και ζει, η εκκλησία γίνεται πηγή ζωής που τη δίνει σε άλλους κι έτσι γεννιόνται νέες ψυχές στον Κύριο (Α’ Κορ.ιε:45 & Γαλ.δ:26).
Το όνομα της Εύας είναι προφητικό για την εκκλησία που είναι η μητέρα πάντων των ζώντων. Το κύριο χαρακτηριστικό της εκκλησίας του Χριστού είναι η ζωή. Γι’ αυτό βλέπουμε και τα 4 ζώα - ζωντανά όντα - μέσα στην παρουσία του Θεού.
Γέν.γ:21
χιτώνας δερματίνους: Η μεγάλη διδασκαλία της δικαιοσύνης του Θεού έρχεται εδώ στο φως με μια εικόνα.
Ο χιτώνας με τον οποίο ο Θεός έντυσε τον Αδάμ, ήταν ένα αποτελεσματικό σκέπασμα, επειδή ο Ίδιος ο Θεός τον είχε ετοιμάσει. Όλα τα άλλα, όπως η ζώνη από συκόφυλλα, ήταν ένα άχρηστο και χωρίς αποτέλεσμα σκέπασμα, επειδή ήταν έργο του ανθρώπου. Ακόμη το ένδυμα που ο Θεός κάλυψε τη γυμνότητα του ανθρώπου, είχε ως προέλευση το θάνατο, το αίμα είχε τρέξει. Τώρα πια ο Αδάμ δεν μπορούσε να πει όπως άλλοτε “είμαι γυμνός” ούτε είχε ανάγκη να κρύβεται!
Όταν γνωρίζω ότι ο χιτώνας που φοράω και με τον οποίο εμφανίζομαι μπροστά στο Θεό, μου έχει ετοιμαστεί απ’ τον ίδιο το Θεό, έχω τέλεια χαρά, όπως έξω απ’ αυτόν δεν υπάρχει ανάπαυση.
Τώρα που μπήκε η αμαρτία, ο ρουχισμός είναι απαραίτητος και βλέπουμε ότι ο Θεός μεριμνά να τους ντύσει. Είδαμε ότι οι ίδιοι είχαν αποκτήσει συνείδηση της γυμνότητάς τους από τότε που “ανοίχθηκαν οι οφθαλμοί τους” στην πονηριά.
Τα ρούχα τώρα είναι απαραίτητα: α) εξ αιτίας της κατάρας, τώρα ο άνθρωπος χρειάζεται προστασία απ’ τα αγκάθια, τα έντομα αλλά πολύ περισσότερο μετά τον κατακλυσμό λόγω της αλλαγής των καιρικών συνθηκών, από το κρύο, τον ήλιο, το χιόνι, τη βροχή. β) εξ αιτίας της νέας συμπεριφοράς της ντροπής, δεν έχει πλέον την αθωότητα κι αισθάνεται την ανάγκη να σκεπαστεί. γ) τυπολογικά ο άνθρωπος πρέπει να καλυφθεί με τη δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού. Ο Θεός έσφαξε ζώα και σκέπασε τον άνθρωπο, και τα μόνα ζώα που σφάζει ο Θεός είναι καθαρά, αυτά που συμβολίζουν τον Ιησού Χριστό - μόσχος, τράγος, κριάρι, αρνί, περιστέρι, τρυγόνα. Κάποιο αθώο ζώο, ο αμνός, πρέπει να σφαγεί για να καλύψει την ανθρώπινη αμαρτία. Χωρίς να χυθεί αίμα είναι αδύνατον να συγχωρεθεί αμαρτία.
Ησ.ξα:10 Ψαλμ.λβ:1 Λουκ.ιε:22 Στον άσωτο γιο δόθηκε η καλύτερη στολή που για μας σήμερα είναι η δικαιοσύνη του Χριστού όταν επιστρέφουμε από τις αμαρτίες μας.
Γέν.γ:22
ως είς εξ ημών: Η γνώση του καλού και του κακού για την οποία γίνεται λόγος σ’ αυτό το εδάφιο έχει δύο πηγές.
Η μία είναι το να γνωρίζει κανείς το καλό και το κακό απλά και μόνο από την παρατήρηση, βλέποντας και συμπεραίνοντας τα επακόλουθα τους - του καλού ή του κακού - χωρίς όμως να πράξει το κακό κι έτσι να αμαρτήσει. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό και το ξέρουμε απ’ το λόγο Του που λέει ότι είναι καλός και αγαθός και απείραστος κακού.
Ο άλλος τρόπος είναι να γνωρίσει κανείς το καλό και το κακό εμπειρικά, πράττοντας την αμαρτία - αν πρόκειται για το κακό - κι αυτό είναι εναντίον του Θεού.
Ο Αδάμ γνώρισε το κακό εμπειρικά κι αυτό είναι που έκανε το Θεό να τον διώξει μέσα απ’ τον κήπο της Εδέμ.
Αν αυτό το εδάφιο που εξετάζουμε αναφέρεται στον “τριαδικό Θεό” όπως πιστεύουν οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, τότε αυτό που υπονοείται είναι ότι ο Θεός γνώριζε το καλό και το κακό όπως ο Αδάμ. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έκανε το κακό και την αμαρτία όπως ο Αδάμ. Ταυτίζει δηλαδή ο Ίδιος ο Θεός την πράξη της γνώσης του καλού και του κακού που είχε ο Αδάμ και που έγινε η αιτία να εκδιωχθεί απ’ τον κήπο, με τη γνώση για το ίδιο θέμα που έχει ο Θεός! Αυτό όμως είναι παράλογο και δίνει μομφή στο Θεό, ή τουλάχιστον σ’ ένα απ’ τα “τρία πρόσωπα”.
Ο Θεός δεν αναφέρεται στον εαυτό Του γιατί τότε θα έπρεπε να πει: “ως και ημείς” αλλά λέγει: “ως εις εξ ημών”. Ο πληθυντικός δεν αναφέρεται στην “τριαδική θεότητα”, αλλά στον Ένα και μόνο Θεό και σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Άλλωστε και το ρήμα που χρησιμοποιείται στην πρόταση είναι ενικού αριθμού (είπεν), και Αυτός που μιλάει είναι ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΧΙΜ.
Ακόμη δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μιλάει ένα πρόσωπο της “τριάδας”, γιατί μιλάει ο ΕΛΟΧΙΜ που κατά τη θεωρία αυτή είναι και τα “τρία πρόσωπα”.
Δεν μπορεί να μιλάει ο Θεός με τους άγιους αγγέλους Του γιατί δεν γνωρίζουν εμπειρικά το καλό και το κακό. Ακόμη δεν μπορεί να είναι προφητικό για το Χριστό γιατί είναι μια πράξη που ήδη έγινε. Άρα αυτός που μιλάει είναι ο Ένας και μόνος αληθινός Θεός ο Πατέρας των φώτων, και δεν μένει παρά να δούμε ποιο είναι το άλλο πρόσωπο.
Στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γένεσης βλέπουμε τέσσερα πρόσωπα: Το Θεό, τον Αδάμ, την Εύα και τον όφη (Σατανά) - το πρόσωπο του Χριστού αναφέρεται προφητικά. Είδαμε ότι ο Αδάμ γνώρισε το καλό και το κακό εμπειρικά. Όταν λοιπόν ο Θεός λέγει ότι ο Αδάμ έγινε ως εις εξ ημών, αναφέρεται στο ένα από τα δύο πρόσωπα κι όχι και στα δύο. Αυτό το άλλο πρόσωπο που αναφέρεται ο Θεός θα πρέπει να γνώριζε το καλό και το κακό όχι όπως ο Θεός από παρατήρηση, αλλά εμπειρικά όπως ο Αδάμ. Και αυτό το πρόσωπο δεν είναι άλλο από το Σατανά - τον άγγελο αυτό του φωτός που η υπερηφάνειά του τον έριξε απ’ τη θέση που είχε μέσα στην παρουσία του Θεού - γιατί μόνο αυτός ήξερε το καλό και το κακό εμπειρικά.
Ο άνθρωπος πάντοτε γίνεται “ως εις εξ αυτών”. Η σαν το Θεό, ή σαν το διάβολο στο να γνωρίζει το καλό και το κακό. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος και η εκλογή είναι δική μας μέσα απ’ την ελευθερία του θέλω.
και τώρα μήπως εκτείνει την χείρα αυτού: Υπήρχε πιθανότητα ο αμαρτωλός άνθρωπος να θελήσει να πάρει απ’ το δένδρο της ζωής χωρίς να συνδιαλλαγεί και να τακτοποιηθεί πρώτα με το Θεό! Και τότε θα ήταν μεγάλη δυστυχία και κατάρα να ζει ο άνθρωπος αιώνια με αμαρτία, αιώνια αποχωρισμένος απ’ το Θεό, χωρίς να μπορεί κανείς να τον βοηθήσει, χωρίς ελπίδα, αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
Γέν.γ:23
Ο άνθρωπος διώχθηκε απ’ τον κήπο της Εδέμ κι έχασε τον γήινο παράδεισο, το όμορφο αυτό περιβάλλον μέσα στο οποίο τον είχε βάλει ο Θεός. Τώρα τον στέλνει να εργάζεται τη γη, κάτι που σημαίνει κόπο, κούραση. Όμως το έκανε αυτό ο Θεός για να κρατά τον άνθρωπο κάπου απασχολημένο. τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος με την πονηριά τώρα πλέον μέσα του, είχε τα πάντα έτοιμα και όλη την μέρα στη διάθεσή του; Ένας λόγος που το κακό έχει αυξηθεί σήμερα είναι γιατί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν.
Γέν.γ:24
Χερουβίμ: εδώ αναφέρονται σε αγγελικές υπάρξεις που αντιπροσωπεύουν το Θεό ώστε να προστατεύουν το δρόμο προς το δένδρο της ζωής απ’ αυτούς που επιμένουν να ζουν μέσα στην αμαρτία.
“Χερουβίμ” είναι ο πληθυντικός της λέξης “χερούβ” που σημαίνει “φορέας”, άμαξα που κάποιος χρησιμοποιεί να πάει κάπου. Είναι μέσο μεταφοράς, και η μεγαλύτερη εκπλήρωσή του είναι στους αγίους του Θεού που είναι οι φορείς της παρουσίας του Θεού. Σήμερα το δένδρο της ζωής είναι ο Ιησούς Χριστός, και τα χερουβίμ είναι οι άγιοι που φυλάσσουν το δρόμο. Ο λόγος του Θεού λέγει ότι είμαστε οικονόμοι της θείας χάρης.
η ρομφαία η φλογίνη η περιστρεφομένη: αναφέρεται στο λόγο του Θεού και στο Πνεύμα του Θεού (Εβρ.δ:12 Εφεσ.ς:17).
Ο λόγος του Θεού είναι έτσι σχεδιασμένος ώστε να κρατάει το δρόμο προς το δένδρο της ζωής κλειστό σ’ όποιον δεν πάει με ανοικτή καρδιά μπροστά στο Θεό. Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν το λόγο του Θεού για να βρουν αντιξοότητες, για να κατακρίνουν τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τον ανοίγει όμως σ’ αυτούς που ταπεινά Τον δέχονται. Ο Κύριος, εξ αιτίας της “μωρίας” του σταυρικού θανάτου Του σαν μέσω σωτηρίας, προστατεύει το δρόμο απ’ τους απειθείς.
περιστρεφομένη: ο χρόνος αυτού του ρήματος στα Εβραϊκά είναι ο Χιθπαήλ που δηλώνει ένταση και αυτοπάθεια. Φανερώνει ταχύτατη κίνηση μπρος - πίσω, ή περιστροφή γύρω απ’ τον εαυτό της έτσι ώστε όποιος πλησιάζει να είναι αδύνατον να μην κοπεί (Εβρ.δ:12 Β’Τιμ.γ:16).
Ο Θεός λοιπόν «εξαπέστειλε τον άνθρωπον εκ του παραδείσου» σ’ ένα κόσμο που παντού έδειχνε τα φοβερά αποτελέσματα της πτώσης του. Τα χερουβίμ και η ρομφαία απαγόρευαν στον άνθρωπο να πάρει απ’ τον καρπό του δένδρου της ζωής, ενώ ο Θεός προσπαθούσε να τους κάνει να καταλάβουν τη θέση τους, να δουν το θάνατο, αλλά και την ανάσταση του σπέρματος της γυναίκας σαν την πηγή της ζωής, μιας ζωής έξω απ’ τη δύναμη του θανάτου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μετά την τροπή που πήραν τα πράγματα μετά την πτώση, ο άνθρωπος είναι καλύτερα έξω απ’ τον κήπο παρά μέσα. Αν τα χερουβίμ και η ρομφαία έκλεισαν το δρόμο του παραδείσου, ο Κύριος Ιησούς άνοιξε «μίαν νέαν ζώσαν οδόν» που οδηγεί στον Πατέρα, στα Αγια των Αγίων (Ιωάν.ιδ:6 Εβρ.ι:20).
Με τη γνώση αυτών των πραγμάτων, ο χριστιανός προχωράει τώρα μέσα σ’ ένα καταραμένο κόσμο που τα ίχνη της αμαρτίας είναι παντού. Έχει βρει όμως δια της πίστεως το δρόμο που θα τον οδηγήσει στον Πατέρα και χαίρεται στη μακαρία ελπίδα ότι Εκείνος που τον οδηγεί έχει πάει να του ετοιμάσει ένα τόπο και θα επιστρέψει να τον παραλάβει για να είναι πάντοτε μαζί Του!!!
Συμπεράσματα των τριών πρώτων κεφαλαίων
1) Η Βίβλος είναι η μόνη πηγή που δίνει τη σωστή εξήγηση για την ύπαρξη του ανθρώπου και την κατάστασή του σήμερα. Ο Σατανάς αντίθετα θέλει να κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει ότι είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης. Κι αν δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει και ευθύνη απέναντί Του, δεν υπάρχει τιμωρία, δεν υπάρχει αμαρτία. Πολύ συχνά ακούγεται ότι εμείς ορίζουμε τι είναι κακό και τι καλό κι ότι στην ουσία δεν υπάρχει καλό και κακό. Στην Α’Κορ.ιε:22 διαβάζουμε τι πρόκειται να γίνει με το ανθρώπινο γένος. Όσοι έχουν να κάνουν με τον πρώτο Αδάμ, μέλλουν να αποθάνουν. Όσοι με τον δεύτερο μέλλουν να ζωοποιηθούν.
Η Γένεση μας φανερώνει την αληθινή αιτία του θανάτου και των δεινών που υπάρχουν στον κόσμο που είναι η αμαρτία
Ο Θεός από έλεος και χάρη επιτρέπει το θάνατο στον άνθρωπο. Σταματάει τη ζωή του εδώ στη γη, δεν τον αφήνει να ζήσει πολλά χρόνια, για να τον πάρει κοντά Του μέσα στην παρουσία Του γιατί αυτός είναι ο τόπος που του ανήκει και είναι ετοιμασμένος γι’ αυτόν. Ακόμη και η κατάρα είναι έλεος του Θεού γιατί μας αναγκάζει να εκζητήσουμε το δεύτερο δένδρο της ζωής τον Ιησού Χριστό (Ρωμ.η:19-25).
2) Ο κύριος σκοπός του Σατανά είναι να μπει σαν φραγμός ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Πάντα εργάζεται απ’ έξω προς τα μέσα. Πειράζει τη σάρκα για να διαφθείρει την ψυχή. Χρησιμοποιεί εξωτερικά ερεθίσματα, πράγματα του κόσμου. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέει ότι «πέθανα ως προς τον κόσμο» για να μην μπορεί ο Σατανάς να τον πειράξει. Αντίθετα ο Θεός εργάζεται από μέσα προς τα έξω. Μπαίνει μέσα στον άνθρωπο ο Θεός - όταν Του επιτραπεί - και φυτεύει τον σπόρο της ζωής που βλαστάνει, μεγαλώνει και φέρνει στον καιρό του τον καρπό του Πνεύματος που φαίνεται προς τα έξω.
Αντιπαραβολή μεταξύ του πρώτου και του έσχατου Αδάμ
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΔΑΜ | Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΑΔΑΜ |
Ατίμασε την αγάπη του Θεού Ατίμασε την αλήθεια του Θεού Τράβηξε το δικό του δρόμο Αρνήθηκε την εξουσία του Θεού Ατίμασε το μεγαλείο του Θεού | Φανέρωσε την αγάπη και το έλεος του Θεού Εξύψωσε την αλήθεια του Θεού Υποτάχθηκε στο δρόμο του Θεού Δέχθηκε την εξουσία του Θεού Δέχθηκε το μεγαλείο του Θεού |
Ο Χριστός πήρε πάνω Του όλη αυτή την κατάρα του Θεού για μας. Και είναι πλάνη να πιστεύει κανείς ότι το προπατορικό αμάρτημα μένει.
· Ο Θεός καταράστηκε τη γη.
Ο Χριστός έγινε κατάρα για μας (Γαλ.γ:13)
· Με λύπη θα τρώγεις τον άρτο εκ της γης
Ο Χριστός ήταν άνθρωπος θλίψεων (Ησ.νγ:3)
· Ο Θεός καταράστηκε τη γη να βλαστάνει αγκάθια
Ο Χριστός φόρεσε ακάνθινο στεφάνι (Ιωάν.ιθ:2)
· Θα τρώγεις τον άρτο σου με ιδρώτα
Ο Χριστός 40 μέρες δεν έφαγε (Ματθ.δ:2) και ο ιδρώτας του έγινε αίμα (Λουκ.κβ:44)
· Ο άνθρωπος επιστρέφει στο χώμα
Ο Χριστός πήγε στον τάφο (Ψαλμ.κβ:15)
· Η ρομφαία των χερουβίμ προστατεύει το δένδρο της ζωής
Ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει για να μπορούμε να ξαναφάμε από το δένδρο της ζωής (Ζαχ.ιγ:7).
· Η κατάρα αυτή επέφερε τον πνευματικό θάνατο
Ο Χριστός στο σταυρό αντιμετώπισε τον πνευματικό θάνατο (Ματθ.κζ:46 & Εβρ.β:9)
Ο Χριστός ανέτρεψε τα αποτελέσματα της πτώσης. Ο άνθρωπος κέρδισε πολύ περισσότερα με το Νέο Αδάμ σε σύγκριση μ’ αυτά που έχασε από την παρακοή του πρώτου Αδάμ (Ρωμ.η:17,18)
Πριν την πτώση | Μετά την πτώση |
Γήινος παράδεισος. | Ουράνιος παράδεισος |
Είχε μια φυσική ζωή | Πνευματική ζωή |
Ήταν απλώς αθώος | Δίκαιος, τέλειος, άγιος |
Ο Αδάμ κύριος της Εδέμ | Κληρονόμοι των πάντων |
Η αγάπη του Θεού φανερώθηκε στους υπάκουους. | Στους ανυπάκουους και αμαρτωλούς |
Ο Αδάμ γιος του Θεού | Νύμφη του Ιησού Χριστού |
Υπήρχαν ακόμη δοκιμασίες | Τελειώνουν για πάντα. |
Συμπέρασμα : Ρωμ.ε:20
Παρεισήλθε δε ο νόμος διά να περισσεύση το αμάρτημα. Και όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις
