Γέν.β:1
Mπορεί να ρωτήσει κάποιος: Είναι δυνατόν ο Θεός να δημιούργησε τα πάντα μέσα σε 6 μέρες; H απάντηση είναι:
Θα μπορούσε να δημιουργήσει τα πάντα σε 6 δευτερόλεπτα, ή ακόμα στο 1/16 του δευτερολέπτου. Το έκανε όμως έτσι, για να μας αφήσει ένα παράδειγμα μετρημένης, σχεδιασμένης, τακτικής δουλειάς, την οποία ακολούθησε ανάπαυση μιας μέρας.
Η επιστήμη δεν μπορεί να μας πληροφορήσει σε πόσο χρόνο οι άνθρωποι έχτισαν τη Μεγάλη Πυραμίδα ή το Στόουνχέτζ, ακόμα και στην περίπτωση που είναι γνωστό από πού προήλθαν τα υλικά. Κι ακόμα η επιστήμη αδυνατεί να φτιάξει ένα φυλλαράκι χόρτου, ή ένα μικρόβιο, ακόμα και στην περίπτωση που όλα τα υλικά είναι διαθέσιμα. Πώς λοιπόν οι επιστήμονες μπορούν να μας πληροφορήσουν πόσο χρόνο χρειάστηκε ο Θεός να δημιουργήσει τα ΠΑΝΤΑ από το ΤΙΠΟΤΑ!
Γέν.β:2
Ο Θεός αναπαύθηκε την 7η μέρα από τα έργα Του, και αναφέρεται στα διαδοχικά σκαλοπάτια της δημιουργίας.
• Ανάπαυση: Στα Εβραϊκά είναι “Σαμπάθ” και σημαίνει αναπαύομαι, μένω ακίνητος, δεν κάνω τίποτα, σταματώ, παύω.
• Δεν αναφέρεται αναγκαστικά σε κάποιον που είναι κουρασμένος και αναπαύεται, αλλά σ’ αυτή καθ’ αυτή την ανάπαυση και μόνο.
• Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να εργάζεσαι, αλλά να έχεις ανάπαυση μέσα σου!
Στην επιστολή προς Εβρ.δ:1-11 ο απόστολος Παύλος μιλάει για “καταπαύσεις” και στο εδ.10 λέγει ότι αυτός που εισέρχεται στην κατάπαυση Αυτού, καταπαύει από των έργων αυτού, καθώς ο Θεός από των εαυτού.
Όταν μπαίνουμε μέσα στην ανάπαυση του Θεού που είναι η σωτηρία, η βάπτιση με Πνεύμα Άγιο, η ζωή εν Χριστώ, παύουμε από τα έργα της σάρκας όπως ο Θεός έπαυσε από τα έργα της υλικής δημιουργίας και αναπαύθηκε.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος: Πώς αναπαύθηκε ο Θεός γνωρίζοντας τη μελλοντική πτώση του Αδάμ;
Μια απάντηση είναι ότι ο Θεός ξεκουράστηκε επειδή εις ότι αφορά τη δημιουργία, το έργο Του είχε τελειώσει. Όμως, ο Θεός δεν κουράζεται, που σημαίνει ότι εδώ μιλάει μεταφορικά για να μας δείξει πότε, πού και πώς ο Θεός ξεκουράζεται!
Ο Θεός αφού εργάστηκε 6 μέρες, την 7η αναπαύθηκε. Ο Θεός, αφού έχει εργασθεί ήδη 6.000 χρόνια, πλησιάζει η 7η χιλιετηρίδα της ανάπαυσής Του. Και ο Θεός τότε μόνο ξεκουράζεται, όταν αποκτήσει τον προγνωρισμένο λαό Του, και αυτό συμβαίνει την ώρα της Αρπαγής.
Στην Εβρ.δ:3 διαβάσαμε ότι τα έργα Του τελείωσαν από καταβολής κόσμου, που σημαίνει υπό μια έννοια ότι ο Θεός αναπαύθηκε στην ευλογημένη πρόγνωσή Του όσον αφορά τον άνθρωπο. Και τώρα αναπαύεται και ουσιαστικά εφ’ όσον η πνευματική Του δημιουργία φθάνει στο τέλος.
• Αυτή η ανάπαυση αναφέρεται:
α) Στην απολύτρωση Δευτ.ε:15 Ματθ.ια:28,29
β) Στη βάπτιση με Πνεύμα Άγιο Ησ.κη:11 Α’Κορ.ιδ:21,22
γ) Στη χιλιετή βασιλεία
δ) Στην αιώνια ανάπαυση στην παρουσία του Θεού. Αποκ.ιβ:9
• Mετά από κάθε μία από τις 6 μέρες της δημιουργίας ο Λόγος του Θεού λέγει: «Και έγεινεν εσπέρα, και έγεινε πρωί, ημέρα πρώτη, δευτέρα....». Εδώ όμως, δεν λέει έτσι αλλά το αφήνει αόριστο για να μας δείξει ότι αυτό αναφέρεται στην αιωνιότητα.
Γέν.β:3
To ότι αγίασε την 7η ημέρα, σημαίνει ότι την ξεχώρισε από τις άλλες μέρες. Κατά κανένα τρόπο δεν τίθεται εδώ ζήτημα εντολής που αφορά τον άνθρωπο. Εκείνος που επί εξ ημέρες είχε εργασθεί, σταμάτησε και ξεκουράστηκε. Τα πάντα ήταν “καλά λίαν” τα πάντα ήταν όπως τα είχε κάνει ο Ίδιος, και τώρα αναπαύεται στο έργο Του.
Το έργο της δημιουργίας είχε τελειώσει και ο Θεός γιόρταζε ένα Σάββατο, το μοναδικό Σάββατο που γιόρτασε ποτέ ο Θεός.
Αργότερα διαβάζουμε ότι ο Θεός παρήγγειλε στον άνθρωπο να “φυλάττει το Σάββατο” και ότι ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε να σεβαστεί την εντολή του Θεού, αλλά ποτέ και πουθενά δεν βρίσκουμε πλέον τα λόγια: “Ο Θεός ανεπαύθη”. Αντίθετα ο Ιησούς είπε: “Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι” (Ιωαν.ε:17)
Το Σάββατο στην κύρια και ακριβή έννοιά του, δεν ήταν δυνατόν να εορτασθεί παρά μόνο εκεί όπου δεν υπήρχε στην πραγματικότητα τίποτα πλέον να γίνει, ανάμεσα σε μια καθαρή δημιουργία, απαλλαγμένη από κάθε μόλυσμα. Ο Θεός δεν μπορεί να βρει ανάπαυση εκεί όπου υπάρχει αμαρτία.
Η έβδομη ημέρα υπήρξε το Σάββατο και καμία άλλη. Αυτή η μέρα αποδείκνυε ότι το έργο της υλικής δημιουργίας είχε τελειώσει. Ο Πατέρας εργάζεται έως τώρα, γιατί έχει να τελειώσει κι ένα άλλο έργο, την πνευματική δημιουργία, τη νύμφη Του. Όταν κι αυτό τελειώσει, τότε ο Θεός θα αναπαυθεί στην πραγματικότητα γιατί ο σκοπός και το σχέδιό Του έχουν πλέον εκπληρωθεί! Κι είμαστε εμείς τώρα το αντικείμενο της εργασίας του Πατέρα μας.
Με την αμαρτία του Αδάμ, το Σάββατο του Θεού διακόπηκε, και ο Χριστός πέθανε ακριβώς για να αποκαταστήσει το διακοπέν Σάββατο και γι’ αυτό είναι και Κύριος του Σαββάτου.
Οι ιστορικοί αδυνατούν να ανακαλύψουν ποιος επινόησε την εβδομάδα των επτά ημερών. Δεν αρμόζει ακριβώς στο ηλιακό έτος των 365 ημερών ή στο σεληνιακό μήνα των 29 ημερών. Από πού λοιπόν προήλθε; Η απάντηση είναι: Από το Θεό!
τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός: Η κτίση δεν ήταν ο ουσιαστικός σκοπός του Θεού. Ο Θεός έκανε ό,τι έκανε γιατί είχε κάποιο σχέδιο. Ο Θεός δεν ήθελε ο άνθρωπος να μένει συνέχεια πάνω στη γη, αλλά δημιούργησε τον ουρανό και τη γη για να γίνουν ο τόπος όπου θα κάνει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του, ήταν δηλαδή μέσα εξυπηρέτησης του σκοπού Του. Κι αυτό που ο Θεός ήθελε και θέλει, είναι αφού τελειώσει το έργο της ομοίωσης να παραλάβει τον άνθρωπο προς τον εαυτό Του!
Γέν.β:8
Εδέμ: στα Εβραϊκά είναι “Εδέν”. Η ακριβής θέση αυτού του κήπου σήμερα είναι άγνωστη. Πιθανότατα καταστράφηκε με τον κατακλυσμό. Επειδή όμως αναφέρει μερικούς ποταμούς όπως θα δούμε παρακάτω, μάλλον ήταν στα Ανατολικά της Ασσυρίας. Με τον κατακλυσμό, οπωσδήποτε πρέπει να άλλαξαν οι κοίτες των ποταμών, αλλά επειδή η μορφολογία του εδάφους έμεινε σχεδόν η ίδια, δεν πρέπει όταν ανασχηματίσθηκαν τα ποτάμια να είχαν μεγάλη διαφορά από την παλιά τους θέση.. Γι’ αυτό λέμε ότι πρέπει να ήταν κάπου στη Μεσοποταμία στην περιοχή δηλαδή μεταξύ Τίγρη και Ευφράτη.
Εδέν στα Εβραϊκά σημαίνει ευχαρίστηση, ηδονή. Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτό τον κήπο για να ευχαριστιέται και να απολαμβάνει την ομορφιά. Να αισθάνεται ανακούφιση και ανάπαυση χωρίς άγχος, προβλήματα, δυσκολίες. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μένει υπάκουος στο Θεό. Το ίδιο ο Θεός θέλει και σήμερα για εμάς, όταν μένουμε υπάκουοι σ’ Αυτόν.
Γέν.β:9
Για μια ακόμα φορά δεν υπάρχει καμία αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό το εδάφιο και στο Γεν.α:11. Όλα τα είδη των οπωροφόρων δέντρων φύονταν ήδη κάπου στη γη, όμως ο Θεός διάλεξε τα πιο όμορφα κι εκείνα που είχαν την ωραιότερη γεύση και τα φύτεψε, ίσως σε γραμμές, σ’ αυτό τον κήπο.
Συνήθως σκεφτόμαστε τη “φύση” σαν αταξία. Αν προσγειωνόσουν σ’ ένα ερημικό νησί κι έβρισκες αγρούς με φράχτες σε κανονικά τετράγωνα, και δέντρα φυτεμένα σε σειρές, αμέσως θα σκεπτόσουνα: Κάποιος άνθρωπος έχει περάσει απ’ εδώ! Ασφαλώς, θα είχες δίκιο, επειδή τώρα ο Θεός μας έχει αφήσει να κοπιάζουμε στην προσπάθειά μας να υποτάξουμε τη γη και να εξημερώσουμε την αγριότητα.
Όμως ο Θεός είναι ακόμα ένας Θεός του Νόμου και της Τάξης. Κάθε νιφάδα χιονιού που Αυτός φτιάχνει είναι ένα τέλειο εξάγωνο και κάθε πρωτοπλασματικό κύτταρο, που βρίσκεται μέσα στο αίμα, έχει το σωστό σχήμα, ώστε να συνδυάζει την μέγιστη ταχύτητα αφομοίωσης και τη μέγιστη δύναμη.
Έτσι, δεν θα ήταν βέβαια γι’ Αυτόν δύσκολο να φτιάξει ένα κήπο με απόλυτη τάξη. Πραγματικά, το φυσικό “ένστικτο” του ανθρώπου για συμμετρία, τάξη και οργάνωση, αποδεικνύει απλά τη Βιβλική αλήθεια πως “φτιαχτήκαμε κατ’ εικόνα Θεού”.
Το ξύλο της ζωής: Αρχίζουμε τώρα να μπαίνουμε σε ουσιώδη πράγματα που μας χρειάζονται για την υπόλοιπη ερμηνεία του Λόγου του Θεού.
Δεν λέει “το δένδρο της ζωής”, αν και πρέπει να ήταν κάποιο δένδρο όπως δένδρο ήταν και αυτό της γνώσης του καλού και του κακού.
Πραξ.ε:30 κρεμάσαντες επί ξύλου
Α’Πετρ.β:24 επί του ξύλου
Ιωαν.ιθ:41 εκεί που ήταν ο Γολγοθάς, μας λέει ότι ήταν ένας κήπος και στη μέση στήθηκε ένας σταυρός, ένα ξύλο από το οποίο εξήλθε ζωή.
Ιωαν.ιθ:17 Όπως το δένδρο της ζωής ήταν ανάμεσα σε άλλα δέντρα, έτσι κι εδώ ο Ιησούς ανάμεσα σε άλλα ξύλα.
Αποκ.κβ:1-2 Στη μέση της πλατείας το δένδρο της ζωής.
Αποκ.κβ:14 Έχω εξουσία, σημαίνει ότι μπορώ να πάρω από τον καρπό. Κι εδώ αυτοί που έχουν αυτή την εξουσία είναι <οι πράττοντες τας εντολάς αυτού>.
Αποκ.β:7 Βλέπουμε ότι στη μέση του παραδείσου υπήρχε το ξύλο της ζωής, το οποίο βέβαια χάθηκε στην ιστορία.
Μετά την πτώση του Αδάμ δεν υπάρχει καμία ενθύμηση του ξύλου της ζωής. Αλλά το βλέπουμε στην Αποκάλυψη, και ο Ιησούς μας υπόσχεται ότι αυτός που νικάει την αμαρτία, τον κόσμο, τη σάρκα του και οτιδήποτε άλλο μπαίνει ανάμεσα σ’ αυτόν και το Θεό, θα φάει από το ξύλο της ζωής.
Και στη Γένεση και στην Αποκάλυψη βλέπουμε ότι το δένδρο της ζωής είναι μέσα στη μέση, δηλαδή στο κέντρο. Ο απόστολος Ιωάννης όταν βλέπει σε όραση τον ουρανό, το κέντρο απ’ όλο αυτό που λέγεται “παρουσία του Θεού” είναι ο θρόνος του Θεού. Απ’ εκεί ξεκινάει και ο ποταμός που βλέπουμε στην Αποκάλυψη.
Το δένδρο της ζωής είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός! Τον βλέπουμε πάνω στο ξύλο της θυσίας, και γι’ αυτό ταυτίζει αυτό το ξύλο με το ξύλο της ζωής. Και δεν αναφέρεται τόσο σ’ αυτό καθ’ αυτό το ξύλο, όσο στον ίδιο τον Κύριό μας που πέθανε για μας. Απ’ αυτή τη θυσία, απ’ αυτόν τον σταυρικό θάνατο είναι που ξεχύθηκε ζωή άφθονη για μας!
Αποκ.ε:6 Να το ξύλο της ζωής, ο Ιησούς Χριστός!
Όπως τότε ο Αδάμ έπρεπε να τρώει από το δένδρο της ζωής και να έχει ζωή αιώνια, έτσι και σήμερα ο άνθρωπος που θα ανοίξει την καρδιά του και θα φάει από το δένδρο της ζωής ζει αιώνια.
Όταν ο Χριστός λέγει <όστις δεν φάγει την σάρκα μου και πίει το αίμα μου δεν έχει μέρος μετ’ εμού> εννοεί το ίδιο που έλεγε και στον Αδάμ, να τρώγει από το δένδρο της ζωής. Και ο Ιησούς διευκρίνισε ότι οι λόγοι του σάρκα και ζωή είναι. Ιωαν.ς:53-54 εδώ ο Χριστός μιλάει παραβολικά σαν το δένδρο της ζωής.
Όπως τότε ο Αδάμ και η Εύα ήταν σε δίλημμα, από ποιο δέντρο να πάρουν, έτσι ακριβώς είναι και ο άνθρωπος σήμερα.
Έχεις από τη μια μεριά τον Ιησού Χριστό και το λόγο Του (το δένδρο της ζωής), κι έχεις απ’ την άλλη τον κόσμο (το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού).
O Αδάμ έκλεψε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού για να φάει, γιατί ο Θεός του είχε απαγορεύσει που σημαίνει ότι δεν ήταν δικό του. Έγινε λοιπόν ΚΛΕΦΤΗΣ.
Ο Ιησούς, σταυρώθηκε δίπλα σ’ αυτόν τον κλέφτη, τον Αδάμ που έκλεψε, φόνευσε, κακοποίησε, μοίχευσε και πόρνευσε και τον πήρε κοντά Του στον παράδεισο.(Λουκ.κγ:39-43). Εκεί που παίρνει και τον καθ’ ένα απ’ εμάς όταν μετανοημένοι επιστρέφουμε σ’ Αυτόν.
Ο Χριστός παίρνει την κατάρα του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού (Γέν.γ:17) και την μετατρέπει σε ευλογία αιώνιας ζωής (Γαλ.γ:13).
Ήταν μια τρομερή εμπειρία για τον Χριστό, που δεν γνώρισε αμαρτία, να γίνει κατάρα. Την άντεξε όμως από αληθινή αγάπη για μας. Γι’ αυτό η καρδιά που θα καταλάβει το μεγαλείο της αγάπης του Χριστού δεν μπορεί να Τον αποχωριστεί.
Τη στιγμή που ο Χριστός δέχτηκε όλη την αμαρτία του κόσμου επάνω Του στο σταυρό, συμβολικά έγινε σκοτάδι για τρεις ώρες, και είπε: <Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες;> Τώρα ο Χριστός δεν ξέρει, έχει χάσει το φως και την αποκάλυψη του Θεού εξ αιτίας του ότι έγινε κατάρα για μας και γι’ αυτό ρωτάει. Ο Θεός λόγω της αγιότητάς Του έχει αφήσει τον Χριστό μόνο Του. Κι έτσι ο Κύριός μας πεθαίνει πάνω στο σταυρό μέσα στην αγωνία και το άγχος που αντιμετωπίζει σήμερα ο κάθε αμαρτωλός όταν φεύγει χωρίς να έχει γνωρίσει το Θεό.
Κι αυτό έγινε για να μην το περάσουμε εμείς που πραγματικά είχαμε αμαρτήσει μπροστά στον Άγιο Θεό (Εξοδ.ιε:23-25). Ο Ιησούς είναι Αυτός που μπαίνει στο πηγάδι της καρδιάς μας και κάνει το πικρό γλυκό!
Γέν.β:10
Ψαλμ.ξε:9 <Επισκέπτεσαι την γήν, και ποτίζεις αυτήν υπερπλουτίζεις αυτήν, ο ποταμός του Θεού είναι πλήρης υδάτων>.
Όταν ο Θεός αναπαυόταν από τα έργα Του, ολόκληρη η οικουμένη ευλογείτο απ’ αυτό το γεγονός. Η επίδραση της ανάπαυσης, του Σαββάτου του Θεού απλωνόταν σ’ όλη τη γη. Ο ποταμός του Θεού ήταν πλήρης υδάτων ευλογίας. Δυστυχώς όμως, αυτή η όμορφη σκηνή διακόπηκε μόλις ο άνθρωπος αμάρτησε. Δεν σταμάτησε όμως η αμαρτία το Θεό από το έργο Του, απλά ανοίχθηκε ένα καινούριο πεδίο ενέργειας, και παντού όπου ο Θεός ενεργεί, εκεί βλέπουμε τον ποταμό να τρέχει!
Έτσι, όταν οδηγεί με χείρα κραταιά και βραχίονα εξηπλωμένον αυτούς που εξαγόρασε από την Αίγυπτο κάνοντάς τους να περάσουν μέσα από την ξερή έρημο, βλέπουμε πάλι τον ποταμό να ρέει μέσα στην έρημο, όχι από την Εδέμ, αλλά από μια πέτρα που κτυπήθηκε. Εδώ δεν πρόκειται για δημιουργία, αλλά για απολύτρωση. <Η δε πέτρα ήτο ο Χριστός> (Α’Κορ.ι:4).
Όσο προχωρούμε στην ιστορία των οδών του Θεού, βλέπουμε τον ποταμό να ακολουθεί ένα άλλο κανάλι. <Κατά δε την τελευταίαν ημέραν την μεγάλην της εορτής ίστατο ο Ιησούς και έκραζε λέγων: Εάν τις διψά, ας έρχηται πρός εμέ και ας πίνη. Όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού> (Ιωαν.ζ:27-28).
Βλέπουμε πάλι εδώ την ίδια πηγή, όμως τώρα ο πιστός καλείται να γίνει το κανάλι αυτού του ποταμού. Η Εδέμ όφειλε να ποτίζει και να γονιμοποιεί τη γη, μόλις κτυπήθηκε η πέτρα έδωσε δροσερό νερό στους διψασμένους Ισραηλίτες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα: Όποιος πιστεύει στον Ιησού, καλείται να αφήνει να ρέουν οι ευεργετικοί ποταμοί των οποίων αυτός είναι το κανάλι, για χάρη αυτών που τον περιστοιχίζουν.
Τέλος, βλέπουμε πάλι “τον ποταμό του Θεού” στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης: <Και μοι έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου> (Αποκ.κβ:1).
Γέν.β:11,12
Φισών: σημαίνει πλημμυρίζω και φανερώνει ένα μεγάλο ορμητικό ποτάμι.
Αβιλα: Υπάρχουν πολλές απόψεις ως προς το πού μπορεί να είναι, αλλά δεν είναι καμία σίγουρη. Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε πού ακριβώς ήταν αυτές οι περιοχές. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ήταν κάπου στη Μεσοποταμία.
Βδέλιον: Πάλι υπάρχουν πολλές απόψεις αλλά αναφέρεται σε κάποιο τύπο πολύτιμου λίθου που ή τον ξέρουμε σήμερα με άλλο όνομα, ή είναι άγνωστος.
Γέν.β:13
Γιών: σημαίνει ξεσπάω, και φανερώνει πάλι ορμητικό ποτάμι που ξεσπάει.
Χους: είναι η Αιθιοπία όπου μετανάστευσαν οι γιοι του Χους στη Β. Αφρική, και η Αίγυπτος. Ορισμένοι λένε ότι ο Γιών είναι ο Νείλος - αλλά είναι αδύνατον να γνωρίζουμε.
Γέν.β:14
Τίγρις: Στα Εβραϊκά είναι Κιντεκέλ. Ο Τίγρης και ο Ευφράτης είναι δύο ποτάμια που ξεκινάνε χωριστά αλλά ενώνονται. Πριν τον κατακλυσμό μπορεί να ήταν δυο διαφορετικά ποτάμια. Μπορεί να μην είχαν την ίδια πορεία, αλλά η περιοχή πρέπει να είναι περίπου η ίδια. Ο κατακλυσμός άλλαξε μεγάλο μέρος του εδάφους της Μ. Ανατολής, όμως μπορεί κανείς ακόμη να βρει τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη σ’ ένα χάρτη του Ιράκ.
Γέν.β:15
Και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω Στα Εβραϊκά έχει την έννοια: “τον ανάπαυσε στον κήπο”. Βλέπουμε εδώ την καρδιά του Πατέρα προς το παιδί Του. Ο Θεός βάζει τον άνθρωπο μέσα στον κήπο που ο Ίδιος έφτιαξε, για να αισθάνεται άνετα, ήσυχος, αναπαυμένος.
Διά να εργάζεται αυτόν. Ο πρώτος άνθρωπος δεν ήταν άνθρωπος των σπηλαίων, αλλά ένας κηπουρός. Οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν στις σπηλιές, κυνηγώντας, μόνο μετά την αλλαγή του κλίματος που ακολούθησε τον κατακλυσμό.
Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι αν δεν αμάρτανε ο Αδάμ εμείς θα είμαστε όλη την ημέρα ξαπλωμένοι στον παράδεισο. Αυτό βέβαια είναι ένα μεγάλο λάθος, γιατί ανάπαυση δεν σημαίνει αναγκαστικά ξάπλα! Ο Θεός δεν άφησε τον Αδάμ αργό μέσα στον κήπο, αλλά του έδωσε δουλειά να κάνει. Βέβαια η δουλειά αυτή δεν είχε δεινά και δυσκολίες όπως σήμερα (κατάρα) αλλά γινόταν ήσυχα και ευχάριστα.
Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο εργατικό και δημιουργικό, του έδωσε την εικόνα Του. Αυτός που θέλει τον άνθρωπο στην αδράνεια και στην τεμπελιά είναι ο διάβολος.
και να φυλάττη αυτόν: Ο Αδάμ έπρεπε ακόμη να φυλάττει τις καλλιέργειες να μην φαγωθούν ίσως από ζώα, να φυτρώνουν κατά είδος, σε ορισμένο μέρος...
Γέν.β:16,17
Γιατί έβαλε ο Θεός το ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού μέσα στον παράδεισο; Γιατί δεν επέτρεψε στον Αδάμ να φάει κάθε καρπό; Μήπως ήθελε να τον κάνει δυστυχισμένο;
Το έκανε ο Θεός για να μάθει ο άνθρωπος να πιστεύει σ’ Αυτόν και όχι στον εαυτό του. Να εμπιστεύεται την κρίση του Θεού κι όχι τη δική του. Ο Θεός ήθελε να είναι ο Αδάμ απόλυτα ευτυχισμένος, και ξέρει ο Θεός τι είναι αυτό που προκαλεί την ευτυχία. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνο με την υπακοή στο Δημιουργό μας. Σήμερα ο Σατανάς έχει πείσει τους ανθρώπους να σκέπτονται με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο. Έτσι σήμερα ο άνθρωπος θέλει να περνάει το κάθε τι από το “κόσκινο του νου του” κι αν του φαίνεται καλό να το κάνει, αν δεν του φαίνεται να το απορρίπτει.
Ο “μοντέρνος” τρόπος σκέψης λέει, ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος. Έτσι, είναι δυνατόν να βελτιώσουμε τον άνθρωπο και να τον κάνουμε καλύτερο άτομο, αν βελτιώσουμε το περιβάλλον του. Μ’ αυτή τη λάθος σκέψη, οι άνθρωποι κατηγορούν την κοινωνία για τις ασθένειες και το έγκλημα που έχει επικρατήσει παντού. Όμως η ιστορία της πτώσης του ανθρώπου μας αποκαλύπτει πόσο λάθος είναι αυτός ο συλλογισμός.
Ο Αδάμ και η Εύα τοποθετήθηκαν σ’ ένα τέλειο περιβάλλον. Καμία κακή κληρονομικότητα δεν τους βάραινε. Αυτό αποδεικνύει ότι τα προβλήματα έχουν πάντα την αιτία τους μέσα στον άνθρωπο.
Ένας απλός περιορισμός υπάρχει τώρα στην ελευθερία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε υπεύθυνο ον, υπεύθυνο στο να υπηρετεί, να υπακούει και να δοξάζει τον Ποιητή του. Σαν υπεύθυνο δημιούργημα ο άνθρωπος, ήταν υποκείμενος στη θεία κυβέρνηση. Υποταγή σ’ ένα απλό πράγμα ήταν το μόνο που του ζητήθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος έγινε ισχυρογνώμων και ανυπότακτος.
Ο Χριστός κοιμόταν μέσα στο πλοίο ενώ ήταν τρικυμία, αφ’ ενός για να δοκιμαστούν οι απόστολοι αλλά για να δούμε κι εμείς πώς ζούσε ο Χριστός: Εμπιστευόμενος τα πάντα στον Πατέρα. Ο Θεός δοκιμάζει την αγάπη του ανθρώπου σ’ Εκείνον δια του μέσου της υπακοής. Αν ο Αδάμ και η Εύα αγαπούσαν το Θεό περισσότερο από τον εαυτό τους, δεν θα έπαιρναν να φάνε τον καρπό. (Ιωάν.ιδ:15)
Ήταν επιθυμία του Θεού να έχει πραγματική κοινωνία με τον άνθρωπο. Η ειλικρινής όμως συντροφιά με κάποιον πρέπει να είναι αποτέλεσμα ελεύθερης εκλογής. Ο Θεός δεν ήθελε για φίλους κούκλες ή ρομπότ αλλά ανθρώπους φτιαγμένους κατά την εικόνα του Θεού με τη δύναμη της εκλογής. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίο να βάλει μπροστά στον άνθρωπο την απόφαση εκλογής να τρώει από το δένδρο της ζωής υπακούοντας σ’ Αυτόν ή να γνωρίζει το καλό και το κακό τρώγοντας απ’ το ανάλογο δένδρο.
Πάντα υπάρχει μπροστά μας το δένδρο της ζωής που είναι ο Χριστός, και το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. Και κάθε φορά καλούμαστε να κάνουμε τις εκλογές μας. Θα πρέπει όμως να φτάσουμε στο σημείο να μην βασανιζόμαστε από ποιο δένδρο πρέπει να πάρουμε αλλά να έχουμε σταθερή απόφαση ότι για μας υπάρχει μόνο το δένδρο της ζωής.
Τόσο καιρό ο Αδάμ ζούσε μέσα στο μεγαλείο και την ομορφιά του Θεού δίχως να του έχει λείψει τίποτα, που σημαίνει ότι δεν θα ήταν πρόβλημα γι’ αυτόν αν δεν έτρωγε! Ο Αδάμ δεν είχε ανάγκη αυτό το δένδρο, γιατί είχε απ’ όλα τα αγαθά. Αν το είχε ανάγκη, ο Θεός δεν θα του το απαγόρευε!
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να ζει δια πίστεως παίρνοντας από το δένδρο της ζωής και όχι δια της όψεως τρώγοντας από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού.
Ο Θεός θέλει να δυναμώσει το πνεύμα μας, να το κάνει όμοιο με το δικό Του για να μπορέσει να μας πάρει κοντά Του. Αν εμείς θέλουμε να ζούμε σαρκικά εμπιστευόμενοι τους εαυτούς μας συνέχεια, αυτή η δουλειά του Θεού δεν μπορεί να γίνει.
θέλεις εξάπαντος αποθάνει: Στα Εβραϊκά έχει την έννοια: “με θάνατο θα πεθάνεις” Ο Αδάμ όταν έφαγε από τον καρπό δεν πέθανε τον φυσικό θάνατο, όμως αποχωρίσθηκε απ’ το Θεό, έγινε πνευματικά νεκρός. Και ο Χριστός είπε:<Αφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς> (Ματθ.η:22) & (Ιωάν.ε:24). Βέβαια ο Θεός μετά τον ζωοποίησε όπως και όλους εμάς δια Ιησού Χριστού.
Όμως ο άνθρωπος που έχει πάρει από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού και μένει με την αμαρτία του, πεθαίνει με θάνατο, τον δεύτερο θάνατο.
Η μετάφραση των Ο’ λέγει: “Θανάτω αποθανέσθω”
Γέν.β:18
Παρατηρούμε πως ο Θεός δεν είπε “Ο άνθρωπος χρειάζεται παιδιά, θα φτιάξω σ’ αυτόν μια σύζυγο”. Η πρώτη και σημαντικότερη αιτία για τη δημιουργία της γυναίκας ήταν το γεγονός ότι ο άνδρας θα έπρεπε να έχει ένα βοηθό και σύντροφο. Αυτό αντιβαίνει στις ιδέες για την απελευθέρωση της γυναίκας ή της πολυγαμίας. Σε μερικές χώρες ακόμα και σήμερα τα κορίτσια πουλιούνται κι αγοράζονται, και μια γυναίκα είναι φτηνότερη από μια αγελάδα. Την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο της Γένεσης, κάτι τέτοιο ήταν συνηθισμένο σε όλο τον κόσμο.
Μόνο οι Γραφές των Ιουδαίων έδειχναν τη σωστή σχέση ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες.
Όταν τελείωσε η 6η μέρα της δημιουργίας η Εύα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί γιατί ο Θεός βλέποντας στη δημιουργία λέει ότι όλα ήσαν καλά λίαν (α:31).
Στο εδάφιο όμως που εξετάζουμε λέει ότι ο Θεός είδε ότι “δεν είναι καλόν” να είναι ο άνθρωπος μόνος. Αλλά δεν μπορεί να είναι όλα και “καλά λίαν” και κάτι να “μην είναι καλόν”.
Που σημαίνει ότι την 6η μέρα δημιουργήθηκε και ο Αδάμ και η Εύα, και δεν πήρε πολύ χρόνο για να διαπιστώσει ο Θεός ότι δεν ήταν καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος του.
Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να ζει μόνος του. Χρειάζεται μια βοηθό, κάποιο άλλο πρόσωπο που να του μοιάζει ώστε να μπορεί να μοιραστεί τα πάντα μαζί του. Τις ελπίδες, τις χαρές, τις λύπες, τα αισθήματα της ζωής.
Γέν.β:19
Αυτό το εδάφιο δεν έρχεται σε αντίθεση με το α:24 που λέει πως τα ζώα και τα πουλιά δημιουργήθηκαν πριν απ’ τον άνθρωπο. Η Εβραϊκή γλώσσα δεν έχει υπερσυντέλικο χρόνο ρημάτων κι έτσι πρέπει εμείς να τον δημιουργήσουμε, ώστε να βρούμε άκρη στη γλώσσα μας.
Εναλλακτικά, μερικοί μελετητές πιστεύουν πως ο Θεός δημιούργησε μερικά πουλιά και ζώα στον κήπο, για τον κήπο, θα λέγαμε εκατοντάδες μάλλον παρά χιλιάδες.
Γέν.β:20
Βλέπουμε ότι ο Θεός βάζει τον άνθρωπο να έχει εξουσία πάνω σ’ ένα μέρος της δημιουργίας σαν τύπος του Θεού που εξουσιάζει πάνω σε κάθε τι.
Ο Αδάμ έκανε κάτι που κανένας άλλος δεν έχει κάνει ούτε πρόκειται να κάνει: Εφεύρε ονόματα τουλάχιστον για 3500 θηλαστικά, 8600 είδη πουλιών, και 5500 ερπετά και αμφίβια και θυμόταν πώς τα ονόμασε!
Ο Αδάμ ήταν ένας άνθρωπος καλύτερος από εμάς, έτσι είχε καλύτερο μυαλό. Ήταν καλύτερος επειδή ήταν τέλειος - χωρίς αμαρτία. Η αμαρτία δεν στιγματίζει μόνο τα σώματά μας με την αρρώστια και την παρακμή, φθείρει ακόμα και τις δυνατότητές μας για μάθηση, μνήμη, φαντασία κι εφευρετικότητα.
Η γλώσσα του Αδάμ θα πρέπει να είχε φυτευτεί στο μυαλό του απ’ την αρχή σαν ένα ένστικτο.
Μπορούσε ο Αδάμ να δώσει ονόματα σ’ όλα τα ζώα και τα πουλιά μέσα σε μια μέρα;
Η απάντηση είναι ότι η Βίβλος είναι ένα “συμπυκνωμένο βιβλίο” και θα πρέπει πολλές φορές να χρησιμοποιούμε την κοινή λογική στην εξήγησή της. Όταν διαβάζουμε ότι ο Σολομών “ελάλησε 3000 παροιμίες κι ότι οι ψαλμοί του ήταν 1005 ...και μιλούσε για δέντρα, θηρία, πουλιά, ερπετά και ψάρια” δεν μπορούμε να φανταστούμε να απαγγέλλει επί βδομάδες ολόκληρες! Σημαίνει ότι ο Σολομών ήξερε όλα αυτά και μιλούσε γι’ αυτά από καιρού εις καιρόν. Το ίδιο ίσως σημαίνει το εδάφιο που εξετάζουμε, ο Αδάμ άρχισε να ονομάζει τα ζώα την 6η μέρα, όμως λίγο πιο πριν είχε καταλάβει την ανάγκη της συζύγου. Έπειτα πλάστηκε η Εύα κι ύστερα ο Αδάμ συμπλήρωσε το έργο της ονοματοδοσίας των ζώων.
Η εξουσία του Αδάμ στα ζώα και τα πουλιά υπονοείται εδώ (όλα ήταν ήρεμα) όπως επίσης και η πρόθεση του Θεού να τα παρουσιάσει με τάξη στον Αδάμ (σύγκρινε το ς:20 όταν ο Θεός έκανε το ίδιο για το Νώε).
Γέν.β:21,22
Εδώ έχουμε την πρώτη μαιευτική εγχείρηση στην ιστορία: Ο ασθενής ήταν ο άνδρας, ο χειρούργος αναισθησιολόγος ήταν ο Θεός και το αποτέλεσμα ήταν μια τέλεια γυναίκα!
Τα αναισθητικά εφευρέθηκαν μόλις τη δεκαετία του 1840, περισσότερο από 3000 χρόνια από τότε που γράφτηκε η Γένεση. Η βασίλισσα Βικτορία ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που γέννησε, μετά από αναισθησία με χλωροφόρμιο το 1853.
Σήμερα ξέρουμε ότι η αναισθησία είναι ένας βαθύς ύπνος που προκαλείται με τεχνητό τρόπο. Επομένως, τότε, μόνο ο Θεός θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο, και το έλεος του Θεού φαίνεται από το ότι απάλλαξε τον Αδάμ από τον μη απαραίτητο πόνο. Κι ακόμα, μόνο ο Θεός θα μπορούσε να πει στον Αδάμ πώς έγινε.
Όπως ο Θεός κοίμισε τον Αδάμ για να δημιουργήσει από την πλευρά του την Εύα, έτσι κι ο Χριστός πεθαίνοντας πάνω στο σταυρό βγήκε από την πλευρά Του -όταν Τον λόγχισαν- αίμα από το οποίο έχει την αρχή και τη ζωή η εκκλησία.
μία εκ των πλευρών αυτού: Δεν αναφέρεται μόνο στο κόκαλο, αλλά μάλλον και σε σάρκα μαζί (εδ.23). τσελά= πλευρά. Μόνο σ’ αυτή την περίπτωση ερμηνεύεται πλευρά. Συνήθως αναφέρεται στη δοκό που αποτελεί πλευρά του πλοίου.
Η γυναίκα είναι μια πλευρά της φύσης του άνδρα, χωρίς την οποία ο άνδρας δεν είναι πλήρης. Ένα μέρος του άνδρα έχει αφαιρεθεί και δεν το έχει μέχρι να ενωθεί με τη γυναίκα του.
Ο Θεός πήρε μια πλευρά από τον Αδάμ και του έδωσε ολόκληρη νύμφη! Το ίδιο και ο Χριστός με το θάνατό Του κέρδισε τη Νύμφη Του.
Ο άνδρας έχει χρωμοσώματα των τύπων Χ και Υ, ενώ η γυναίκα έχει μόνο Χ. Έτσι, τμήμα από σώμα γυναίκας ποτέ δεν θα μπορούσε να χτιστεί (με πολλαπλασιασμό των κυττάρων) σε ανδρικό σώμα επειδή θα έλειπαν τα χρωμοσώματα Υ. Ενώ, τμήμα από σώμα του άνδρα μπορούσε να χτιστεί σε γυναικείο σώμα, επειδή έχει κάθε τι που χρειάζεται ένα τέτοιο σώμα.
κατεσκεύασε: Μπανά, που σημαίνει κτίζω, ανεγείρω σπίτι, ναό, πόλη. Η γυναίκα δεν είναι μια βιαστική ή τυχαία δημιουργία που έκανε ο Θεός, αλλά είναι φτιαγμένη προσεκτικά για τον άνδρα.
Ο απόστολος Παύλος λέει: "επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ διά τη γυναίκα, αλλ’ η γυνή διά τον άνδρα" (Α’ Κορ.ια:9).
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ό,τι είμαστε-άνδρας ή γυναίκα-είναι το καλύτερο για μας κι ότι εκπληρώνουμε τύπους και κηρύττουμε ένα ξεχωριστό κήρυγμα.
Ο σωστός, ο αφιερωμένος στον Κύριο άνδρας, συμβολίζει το Χριστό και η υποταγμένη γυναίκα συμβολίζει την εκκλησία. Κι έτσι μέσα στο ανδρόγυνο, ο Θεός έχει κρύψει το μυστήριο της σχέσης του Χριστού με την εκκλησία, το αιώνιο σχέδιό Του.
Όπως ο Θεός ανέγειρε και έκτισε την Εύα από την πλευρά του Αδάμ, το ίδιο τώρα ανεγείρει και κτίζει την εκκλησία Του δια του αίματος του Ιησού Χριστού που χύθηκε από την τρυπημένη πλευρά Του. Η εκκλησία είναι ο οίκος του Κυρίου, ο ναός Του και η πόλις Του.
έφερε αυτήν προς τον Αδάμ: Tο ίδιο θα γίνει με την εκκλησία την ώρα της αρπαγής. Α’ Θεσ.δ:13...θέλει φέρει...
Όπως η πλευρά είναι κοντά στην καρδιά, έτσι και η γυναίκα πρέπει να είναι κοντά στην καρδιά του άνδρα της. Να αγαπάει ο άνδρας τη γυναίκα του και να της αποδίδει την εύνοια που της αξίζει (Α’ Πετρ.γ:7).
Όπως η θέση της πλευράς είναι κάτω από τον βραχίονα, έτσι και η γυναίκα πρέπει να κρατιέται κοντά στον άνδρα κάτω από την προστασία, τη θαλπωρή και την αγάπη του.
Η γυναίκα είναι πλευρά του άνδρα και όχι κεφαλή. Έχει τη θέση του βοηθού και μάλιστα με στάση υποταγής προς αυτόν (Γέν.β:18 & γ:16).
Αυτό είναι το ευαγγέλιο, και δεν πρέπει ν’ αφήνουμε κοσμικά φρονήματα να κάνουν κακό στη ζωή μας και στο έργο του Θεού.
Τώρα που ο Θεός έδωσε στον Αδάμ την Εύα, ο Αδάμ είχε αυτό που πραγματικά ποθούσε. Είχε ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να έχει κοινωνία και επαφή, ν’ ανταλλάξει ιδέες, να έχει αγάπη. Ο Αδάμ όταν ξύπνησε γνώρισε αμέσως το δεύτερο μέρος του εαυτού του (β:23).
Γέν.β:23
Ανδρίς: Στα Εβραϊκά είναι “Ισσα” εν σχέση με τον άνδρα που είναι “Ισ” και αναφέρεται στον άνδρα με την έννοια του αρσενικού, του συζύγου. Ορισμένες φορές αναφέρεται και στους κατοίκους μιας πόλης.
“Ισσα” είναι ο θηλυκός τύπος του “Ισ”, δηλαδή ένας θηλυκός άνδρας. Παρμένο από τον άνδρα, αλλά είναι θηλυκό. Το μέρος αυτό του άνδρα που μπορεί να αναπαράγει, να τίκτει, και να γεμίζει τη γη. Έτσι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τη δύναμη και την ικανότητα του πολλαπλασιασμού.
Ο Θεός χρησιμοποίησε αυτή την ιδιάζουσα μέθοδο για να δημιουργήσει τους πρωτόπλαστους για να δείξει ότι η σχέση του άνδρα και της γυναίκας είναι πολύ πιο στενή από τη σχέση οποιουδήποτε ζώου με το ταίρι του.
Όταν αργότερα ο Αδάμ μελέτησε τα ζώα, θα ανακάλυψε φυσικά πως αν και μερικά (π.χ. τα περιστέρια) ζευγαρώνουν για τη συνέχιση της ζωής, τα περισσότερα είναι πολυγαμικά. Θα πρέπει να σκέφθηκε πως οι άνθρωποι επίσης θα μπορούσαν να έχουν πολλούς συντρόφους (τουλάχιστον στην επόμενη γενιά).
Όμως δημιουργώντας τη γυναίκα κατά τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο ο Θεός δίδαξε τον Αδάμ ότι το σχέδιό Του είναι ΕΝΑΣ άνδρας με ΜΙΑ γυναίκα για ολόκληρη τη ζωή.
Ο Αδάμ δεν μπορούσε να έχει κοινωνία με τα ζώα όπως ο Χριστός δεν μπορεί να έχει κοινωνία μ’ αυτούς που δεν Τον γνωρίζουν. Χρειαζόταν μια βοηθό που να είναι όμοια με αυτόν, που θα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τα δικά του. Η δική μας ομοίωση με το Χριστό αρχίζει με την αναγέννηση.
Όπως ο Αδάμ χρειαζόταν την Εύα για να γεννήσει και να φέρει υπάρξεις στον κόσμο, το ίδιο απαραίτητη είναι για το Χριστό η εκκλησία Του χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνει η αναπαραγωγή και αύξηση των πιστών.
Γέν.β:24
Τα λόγια αυτά του λόγου του Θεού είναι προφητικά και αναφέρονται γενικά στον άνθρωπο γιατί ο Αδάμ δεν είχε πατέρα ούτε μητέρα (Ματθ.ιθ:5)
Ο Ιησούς είπε ότι τα παραπάνω λόγια προέρχονται απ’ τον Ίδιο το Θεό. Επειδή η Εύα δημιουργήθηκε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, ο Θεός έφτιαξε ένα ιδιαίτερο νόμο για κάθε σύζυγο, σε κάθε τόπο και κάθε ηλικία: <<Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΙΣΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ>>
Πόσο πολύ εκπληκτικός φαίνεται να είναι αυτός ο νόμος. Ο άντρας είναι κύριος της συζύγου του και όσον αφορά τη σχέση του με τη μητέρα και τον πατέρα του, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, είναι πιο στενά συνδεδεμένος με τη γυναίκα του παρά με τους γονείς του!
Κανείς δεν θα τολμούσε να φτιάξει ένα τέτοιο νόμο, επειδή δεν είναι και τόσο δημοφιλής. Σε όλες τις εποχές οι άνδρες θέλανε τη σεξουαλική ελευθερία.
Πολλοί θρησκευόμενοι διδάσκουν ότι τα μεγάλα παιδιά είναι υποχρεωμένα να φροντίζουν τους γονείς τους, όμως μόνο η Βίβλος λέει πως ο άντρας πρέπει να βάζει στην πρώτη θέση τη γυναίκα του.
Σε μερικές χώρες οι πεθερές κοντρολάρουν τη ζωή και την κάνουν μια τραγωδία για τις νύφες τους. Το Κινέζικο σύμβολο για το “πρόβλημα” και την “ταραχή” δείχνει δύο γυναίκες κάτω από την ίδια στέγη.
Τα περισσότερα ζευγάρια είναι πιο ευτυχισμένα να ζουν μακριά απ’ τους γονείς τους. Μπορεί κανείς να τιμήσει τους γονείς ακόμη με το να διατηρεί την επαφή μαζί τους και να τους συμπαραστέκεται οικονομικά, αν αυτό είναι απαραίτητο.
Eφεσ.ε:30-32 (κείμενο) Αναφέρεται στο Χριστό και την εκκλησία. Ο γάμος δεν είναι μυστήριο, αλλά αυτό που συμβολίζει.
Γέν.β:25
Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι γυμνιστές έχουν δίκιο; Οπωσδήποτε όχι. Ο Αδάμ και η Εύα δεν φορούσαν ρούχα επειδή:
Είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί και οι σκέψεις μας και η φαντασία μας πολλές φορές παίρνουν λάθος κατεύθυνση.
Τα ζώα δεν έχουν ντροπή γιατί δεν είχαν πτώση (στην αμαρτία). Δεν είμαστε ζώα χωρίς ντροπή, αλλά άνθρωποι, στους οποίους η ντροπή είναι ένα ένστικτο δοσμένο από το Θεό.
Το ξέρουμε αυτό γιατί αφού πια ο Αδάμ και η Εύα προσπάθησαν να ντυθούν (γ:7) ο Θεός τους έδωσε καλύτερα ρούχα (γ:21).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Mπορεί να ρωτήσει κάποιος: Είναι δυνατόν ο Θεός να δημιούργησε τα πάντα μέσα σε 6 μέρες; H απάντηση είναι:
Θα μπορούσε να δημιουργήσει τα πάντα σε 6 δευτερόλεπτα, ή ακόμα στο 1/16 του δευτερολέπτου. Το έκανε όμως έτσι, για να μας αφήσει ένα παράδειγμα μετρημένης, σχεδιασμένης, τακτικής δουλειάς, την οποία ακολούθησε ανάπαυση μιας μέρας.
Η επιστήμη δεν μπορεί να μας πληροφορήσει σε πόσο χρόνο οι άνθρωποι έχτισαν τη Μεγάλη Πυραμίδα ή το Στόουνχέτζ, ακόμα και στην περίπτωση που είναι γνωστό από πού προήλθαν τα υλικά. Κι ακόμα η επιστήμη αδυνατεί να φτιάξει ένα φυλλαράκι χόρτου, ή ένα μικρόβιο, ακόμα και στην περίπτωση που όλα τα υλικά είναι διαθέσιμα. Πώς λοιπόν οι επιστήμονες μπορούν να μας πληροφορήσουν πόσο χρόνο χρειάστηκε ο Θεός να δημιουργήσει τα ΠΑΝΤΑ από το ΤΙΠΟΤΑ!
Γέν.β:2
Ο Θεός αναπαύθηκε την 7η μέρα από τα έργα Του, και αναφέρεται στα διαδοχικά σκαλοπάτια της δημιουργίας.
• Ανάπαυση: Στα Εβραϊκά είναι “Σαμπάθ” και σημαίνει αναπαύομαι, μένω ακίνητος, δεν κάνω τίποτα, σταματώ, παύω.
• Δεν αναφέρεται αναγκαστικά σε κάποιον που είναι κουρασμένος και αναπαύεται, αλλά σ’ αυτή καθ’ αυτή την ανάπαυση και μόνο.
• Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να εργάζεσαι, αλλά να έχεις ανάπαυση μέσα σου!
Στην επιστολή προς Εβρ.δ:1-11 ο απόστολος Παύλος μιλάει για “καταπαύσεις” και στο εδ.10 λέγει ότι αυτός που εισέρχεται στην κατάπαυση Αυτού, καταπαύει από των έργων αυτού, καθώς ο Θεός από των εαυτού.
Όταν μπαίνουμε μέσα στην ανάπαυση του Θεού που είναι η σωτηρία, η βάπτιση με Πνεύμα Άγιο, η ζωή εν Χριστώ, παύουμε από τα έργα της σάρκας όπως ο Θεός έπαυσε από τα έργα της υλικής δημιουργίας και αναπαύθηκε.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος: Πώς αναπαύθηκε ο Θεός γνωρίζοντας τη μελλοντική πτώση του Αδάμ;
Μια απάντηση είναι ότι ο Θεός ξεκουράστηκε επειδή εις ότι αφορά τη δημιουργία, το έργο Του είχε τελειώσει. Όμως, ο Θεός δεν κουράζεται, που σημαίνει ότι εδώ μιλάει μεταφορικά για να μας δείξει πότε, πού και πώς ο Θεός ξεκουράζεται!
Ο Θεός αφού εργάστηκε 6 μέρες, την 7η αναπαύθηκε. Ο Θεός, αφού έχει εργασθεί ήδη 6.000 χρόνια, πλησιάζει η 7η χιλιετηρίδα της ανάπαυσής Του. Και ο Θεός τότε μόνο ξεκουράζεται, όταν αποκτήσει τον προγνωρισμένο λαό Του, και αυτό συμβαίνει την ώρα της Αρπαγής.
Στην Εβρ.δ:3 διαβάσαμε ότι τα έργα Του τελείωσαν από καταβολής κόσμου, που σημαίνει υπό μια έννοια ότι ο Θεός αναπαύθηκε στην ευλογημένη πρόγνωσή Του όσον αφορά τον άνθρωπο. Και τώρα αναπαύεται και ουσιαστικά εφ’ όσον η πνευματική Του δημιουργία φθάνει στο τέλος.
• Αυτή η ανάπαυση αναφέρεται:
α) Στην απολύτρωση Δευτ.ε:15 Ματθ.ια:28,29
β) Στη βάπτιση με Πνεύμα Άγιο Ησ.κη:11 Α’Κορ.ιδ:21,22
γ) Στη χιλιετή βασιλεία
δ) Στην αιώνια ανάπαυση στην παρουσία του Θεού. Αποκ.ιβ:9
• Mετά από κάθε μία από τις 6 μέρες της δημιουργίας ο Λόγος του Θεού λέγει: «Και έγεινεν εσπέρα, και έγεινε πρωί, ημέρα πρώτη, δευτέρα....». Εδώ όμως, δεν λέει έτσι αλλά το αφήνει αόριστο για να μας δείξει ότι αυτό αναφέρεται στην αιωνιότητα.
Γέν.β:3
To ότι αγίασε την 7η ημέρα, σημαίνει ότι την ξεχώρισε από τις άλλες μέρες. Κατά κανένα τρόπο δεν τίθεται εδώ ζήτημα εντολής που αφορά τον άνθρωπο. Εκείνος που επί εξ ημέρες είχε εργασθεί, σταμάτησε και ξεκουράστηκε. Τα πάντα ήταν “καλά λίαν” τα πάντα ήταν όπως τα είχε κάνει ο Ίδιος, και τώρα αναπαύεται στο έργο Του.
Το έργο της δημιουργίας είχε τελειώσει και ο Θεός γιόρταζε ένα Σάββατο, το μοναδικό Σάββατο που γιόρτασε ποτέ ο Θεός.
Αργότερα διαβάζουμε ότι ο Θεός παρήγγειλε στον άνθρωπο να “φυλάττει το Σάββατο” και ότι ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε να σεβαστεί την εντολή του Θεού, αλλά ποτέ και πουθενά δεν βρίσκουμε πλέον τα λόγια: “Ο Θεός ανεπαύθη”. Αντίθετα ο Ιησούς είπε: “Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι” (Ιωαν.ε:17)
Το Σάββατο στην κύρια και ακριβή έννοιά του, δεν ήταν δυνατόν να εορτασθεί παρά μόνο εκεί όπου δεν υπήρχε στην πραγματικότητα τίποτα πλέον να γίνει, ανάμεσα σε μια καθαρή δημιουργία, απαλλαγμένη από κάθε μόλυσμα. Ο Θεός δεν μπορεί να βρει ανάπαυση εκεί όπου υπάρχει αμαρτία.
Η έβδομη ημέρα υπήρξε το Σάββατο και καμία άλλη. Αυτή η μέρα αποδείκνυε ότι το έργο της υλικής δημιουργίας είχε τελειώσει. Ο Πατέρας εργάζεται έως τώρα, γιατί έχει να τελειώσει κι ένα άλλο έργο, την πνευματική δημιουργία, τη νύμφη Του. Όταν κι αυτό τελειώσει, τότε ο Θεός θα αναπαυθεί στην πραγματικότητα γιατί ο σκοπός και το σχέδιό Του έχουν πλέον εκπληρωθεί! Κι είμαστε εμείς τώρα το αντικείμενο της εργασίας του Πατέρα μας.
Με την αμαρτία του Αδάμ, το Σάββατο του Θεού διακόπηκε, και ο Χριστός πέθανε ακριβώς για να αποκαταστήσει το διακοπέν Σάββατο και γι’ αυτό είναι και Κύριος του Σαββάτου.
Οι ιστορικοί αδυνατούν να ανακαλύψουν ποιος επινόησε την εβδομάδα των επτά ημερών. Δεν αρμόζει ακριβώς στο ηλιακό έτος των 365 ημερών ή στο σεληνιακό μήνα των 29 ημερών. Από πού λοιπόν προήλθε; Η απάντηση είναι: Από το Θεό!
τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός: Η κτίση δεν ήταν ο ουσιαστικός σκοπός του Θεού. Ο Θεός έκανε ό,τι έκανε γιατί είχε κάποιο σχέδιο. Ο Θεός δεν ήθελε ο άνθρωπος να μένει συνέχεια πάνω στη γη, αλλά δημιούργησε τον ουρανό και τη γη για να γίνουν ο τόπος όπου θα κάνει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του, ήταν δηλαδή μέσα εξυπηρέτησης του σκοπού Του. Κι αυτό που ο Θεός ήθελε και θέλει, είναι αφού τελειώσει το έργο της ομοίωσης να παραλάβει τον άνθρωπο προς τον εαυτό Του!
Γέν.β:4
Στην Εβραϊκή γλώσσα, όταν κάποιος διηγείται μια ιστορία, τη χωρίζει σε κομμάτια και μπορεί στην αρχή να σου πει μια περίληψη της ιστορίας, μετά αρχίζει να σου λέει λίγο από την αρχή, λίγο από το τέλος, μετά πάλι από την αρχή-εκεί που σταμάτησε-και πάλι από το τέλος κ.ο.κ. Θαυμαστό παράδειγμα είναι το πρώτο & το δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης: Αρχίζει στο 1ο κεφ. λέγοντας “Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανό και την γη”, που είναι το περιεχόμενο όλου του κεφαλαίου, και μετά αρχίζει αναλυτικά να λέει για κάθε μέρα χωριστά. Στη συνέχεια στο δεύτερο κεφάλαιο, ξαναπιάνει γεγονότα που ήδη έχουν αναφερθεί στο πρώτο, αλλά ίσως με περισσότερη λεπτομέρεια ή από κάποια άλλη σκοπιά.
Είναι σαν μια κινηματογραφική ταινία που θέλει να μας ξεναγήσει σε μια πόλη ή χώρα, και στην αρχή μας δείχνει ένα πανόραμα και μετά μπαίνει στις λεπτομέρειες.
Εδώ και 3000 χρόνια κανένας μορφωμένος Εβραίος δεν αμφέβαλε ότι το 1ο και το 2ο κεφάλαιο της Γένεσης γράφτηκαν απ’ τον ίδιο άνθρωπο και αποτελούσαν νοηματικά μια ενότητα.
Αργότερα, περίπου πριν 200 χρόνια από σήμερα, μερικοί Γάλλοι και Γερμανοί διανοούμενοι προσπάθησαν να αποδείξουν ότι:
1) Το 1ο κεφάλαιο αντικρούει το 2ο, έτσι ώστε είναι αδύνατον να γράφτηκαν από τον ίδιο συγγραφέα.
2) Και τα δύο γράφτηκαν πολύ μετά την εποχή του Μωυσή.
Η απάντηση σ’ αυτές τις αρνήσεις της αλήθειας είναι ότι ο Ιησούς, σε μια και την ίδια εξιστόρηση χρησιμοποίησε λέξεις και από τα δύο κεφάλαια σαν μια ενιαία νοηματική ενότητα:
«...Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ (κεφ.1) έπλασεν αυτούς; Και είπεν (κεφ.2) Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και θέλει προσκολληθεί εις την γυναίκα αυτού..» (Ματθ.ιθ:4-5) και υπονοεί πως και οι δύο προτάσεις είναι λόγια του Δημιουργού.
Γένεσις: Στα Εβραϊκά είναι “Θολεδώφ” από τη ρίζα “Γιαλάδ” που σημαίνει “γεννώ”. Επίσης η ίδια ρίζα χρησιμοποιείται όταν ο Λόγος του Θεού αναφέρεται σε γενεαλογίες. Οι πρώτες 4 λέξεις σ’ αυτό το εδάφιο επαναλαμβάνονται δέκα φορές στη Γένεση. Έχουμε τις “γενιές” του Αδάμ, Νώε, Σημ....Ησαύ και Ιακώβ. Αυτό φαίνεται πως αποδεικνύει ότι “γενιές” σημαίνει στην πραγματικότητα “ιστορία”.
Έτσι λοιπόν φαίνεται εδώ ότι η ιστορία της δημιουργίας είναι στην κυριολεξία ιστορία, όπως και οι μεταγενέστερες ιστορίες του Ιωσήφ, Ιακώβ, Ησαύ κτλ. Δεν είναι ένας ύμνος, ένα ποίημα, ή ένας μύθος. Δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά γεγονός!
Η λέξη “ημέρα” (Γιώμ, στα Εβραϊκά) χρησιμοποιείται εδώ με μια ευρεία γενική έννοια που σημαίνει “χρόνος”. Ονομάζει και τις 6 μέρες της δημιουργίας “ημέρα”.
Κύριος ο Θεός: Γιάχβε Ελοχίμ. Είναι η πρώτη χρησιμοποίησή του μέσα στη Γραφή. Γιάχβε είναι το κατ’ εξοχήν όνομα του Θεού που είχε ήδη φανερώσει στον Μωυσή και γι’ αυτό το γράφει εδώ. Σήμερα το όνομα του Θεού είναι ΓΙΑΧΒΕ ΩΣΗΑ που σημαίνει, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡ!
Γέν.β:5,6
Το εδάφιο αυτό έχει προβληματίσει αρκετούς ανθρώπους γιατί φαίνεται πως έρχεται σε αντίθεση με ότι είδαμε στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, ότι η βλάστηση δημιουργήθηκε πριν τον άνθρωπο.
Καλό είναι, κάθε φορά που νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιο λάθος ή αντίφαση στη Βίβλο, να ρίχνουμε άλλη μια ματιά. Εδώ και 2000 χρόνια έξυπνοι άνθρωποι πολέμησαν με πάθος το Βιβλίο αυτό, όμως στο τέλος πάντοτε οι έξυπνοι αυτοί άνθρωποι αποδείχθηκε ότι είχαν λάθος.
Εδώ που λέει “τα φυτά του αγρού” δεν αναφέρεται στην αρχική δημιουργία της φυτικής ζωής, αλλά σε ένα κομμάτι καλλιεργημένης γής. Η λέξη “αγρού” είναι στα Εβραϊκά “τσάδε” Μιλάει λοιπόν εδώ για τα καλλιεργήσιμα φυτά, Ελιές, οπωροφόρα δέντρα, στάρι, κριθάρι, σίκαλη. Αυτά που καλλιεργούνται από τον άνθρωπο. Δύο αιτίες που δεν υπήρχαν τα καλλιεργήσιμα φυτά μπορεί να είναι ότι δεν υπήρχε βροχή για πότισμα, και δεύτερο ότι δεν υπήρχε ο άνθρωπος για να τα καλλιεργήσει. Για ορισμένα δέντρα δεν είναι αρκετό το πότισμα απ' τον ατμό και γι' αυτό βλέπουμε (εδ.10) ότι υπήρχε και ποτάμι. Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι οι λέξεις: Χαμόδενδρα = αγκαθωτοί θάμνοι (Ιώβ λ:4,7 Γέν.κα:15) και Φυτά = δημητριακά δεν χρησιμοποιούνται στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης και ίσως κανένα απ’ αυτά τα δύο είδη να μην υπήρχε μέχρι που ο Θεός καταράστηκε τη γη. Πριν από την κατάρα, ο άνθρωπος έτρωγε μόνο φρούτα, όμως μετά το γ:19 της Γένεσης έπρεπε να ιδρώνει, οργώνοντας, θερίζοντας κτλ. Η “απαρχή” (προέλευση) των δημητριακών είναι ακόμα και για τους βιολόγους του 20ου αιώνα ένα μυστήριο, κι έτσι η επιστήμη δεν φιλοδοξεί να δώσει μια καλύτερη εξήγηση.
Γέν.β:7
Στη Γέν.α:26 είδαμε ότι προτού δημιουργήσει ο Θεός τον άνθρωπο κατέστρωσε σχέδιο δημιουργίας αυτού σαν όντος που θα είχε τη μοναδική και ύψιστη τιμή να εκπροσωπεί το Θεό, σαν πνευματική εικόνα και ομοίωση Αυτού πάνω στη γη.
Εδώ τώρα ο Θεός για τη δημιουργία του ανθρώπου-της εικόνας Του-δεν έδωσε διαταγές εξ αποστάσεως σε άλλα στοιχεία (ύδατα, γη) όπως έκανε για τη δημιουργία των ζώων, αλλά ενήργησε αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως κατά τη βιβλική ζωντανή αφήγηση. Έπλασε δηλαδή πρώτα από χώμα της γής-από υλικά στοιχεία της χημείας θα λέγαμε σήμερα-το σώμα του ανθρώπου και κατόπιν ενεφύσησε από τον Ίδιον Του τον Εαυτό όχι απλώς πνοή αλλά πνοή ζωής, δηλαδή πνοή που έφερε εν εαυτή ζωήν, περιείχε ζωή πριν εισέλθει στο σώμα.
Αυτό σημαίνει απλά ότι ο Αδάμ δημιουργήθηκε κατ’ ευθείαν από ανόργανη ύλη, σε μια στιγμή, όχι από ένα πίθηκο ή ένα πιθηκάνθρωπο που είχε εξελιχθεί σε διάστημα εκατομμυρίων ετών.
Από χημική άποψη, κάθε στοιχείο του ανθρώπινου σώματος μπορεί να βρεθεί στη γη κι έτσι επαληθεύεται το γεγονός ότι ο άνθρωπος αποτελείται “από χώματος εκ της γής” (χώμα = αδαμά - και από την ίδια ρίζα είναι και το Αδάμ που μάλλον έχει να κάνει με το κοκκινόχωμα). Όμως η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου δημιουργήθηκαν “εκ του μηδενός”, δεν είναι μια χημική ένωση ο άνθρωπος αλλά μια συνεργεία από πνεύμα, ψυχή και σώμα.
Τί είδους ζωή τώρα ήταν αυτή; Ασφαλώς δεν ήταν ζωή σαν εκείνη που βγήκε από τα ύδατα ή από τη γη και δόθηκε στα άλογα ζώα. Ήταν ζωή που βγήκε από την προσωπική ζωή του Θεού και μπήκε στο σώμα. Το σώμα δεν λέγεται σώμα ζωής διότι ήταν νεκρό, αλλά η πνοή του Θεού λέγεται “πνοή ζωής” γιατί αυτή περιείχε μέσα της ζωή. Δεν ήταν το σώμα που δημιούργησε τη ζωή, αλλά αυτό που τη δέχθηκε και την εκδήλωσε εξωτερικά. Αυτή η εξωτερίκευση της ζωής δια του σώματος, γίνεται με την αναπνοή των πνευμόνων και την κίνηση των μελών του. Όταν φεύγει η πνοή απ’ τον άνθρωπο, φεύγει και η ζωή και η ψυχή για εμάς τους ανθρώπους. Όμως συνεχίζει και υπάρχει για το Θεό.
Υπάρχει στον Εκκλ.γ:19 ένα εδάφιο που λέγει: <Η αυτή πνοή είναι εις πάντας> (ανθρώπους και κτήνη). Η φράση “πνοή ζωής” (Εβρ.νισμάθ χαγίμ) αναφέρεται πρώτα απ’ όλα στο Θεό, γιατί εξήλθε από το Θεό και εμφυσήθηκε στο χωρίς ζωή σώμα του ανθρώπου, οπότε και δημιούργησε τον άνθρωπο. Τέτοια απ’ ευθείας εμφύσηση δεν αναφέρεται στη Γραφή να δόθηκε στα ζώα από το Θεό παρά μόνο στον άνθρωπο.
Η λέξη “πνοή” (νεσαμά) αποδίδεται στον άνθρωπο και τα ζώα σαν λειτουργία της αναπνοής τους μετά τη δημιουργία τους. Το εδάφιο τώρα του Εκκλ.γ:19 δεν χρησιμοποιεί (στα Εβραϊκά) τη λέξη “νεσαμά” αλλά τη λέξη “ρουάχ” που σημαίνει την εκδήλωση της ζωής των ζώων και του ανθρώπου στο αναπνευστικό τους σύστημα και μ’ αυτή την έννοια, πραγματικά η πνοή του ανθρώπου και του ζώου είναι ίδια, δηλαδή εισπνέει ατμοσφαιρικό αέρα (οξυγόνο) και εκπνέει ανθρακικό οξύ.
Η φράση “ψυχή ζώσα” όπως είδαμε δεν αποδίδεται μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στα ζώα πριν τη δημιουργία του ανθρώπου. Για τα ζώα αυτή η φράση σημαίνει το υλικό σώμα που αναπνέει και κινείται από την ώθηση εσωτερικής ζωής που έχει μέσα του.
Η φράση αυτή δεν περιγράφει την εσωτερική ζωή του όντος, αλλά χαρακτηρίζει μόνο το εξωτερικό φαινόμενο.
Το μυστήριο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου δεν βρίσκεται στη φράση “εγένετο εις ψυχήν ζώσαν” που μονάχα την εξωτερική πλευρά περιγράφει, αλλά ευρίσκεται στη φράση “ενεφύσησεν ο Θεός”. Εδώ στην απ’ ευθείας από τα βάθη του Θεού εμφύσηση ευρίσκεται το θαυμαστό δώρο του εσωτερικού κόσμου της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι και τόσο σωστό να λέμε ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή. Το σωστό είναι ότι είναι ψυχή ζώσα.
Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα ψυχή και πνεύμα. Η ψυχή δίνει στον άνθρωπο την συναίσθηση του εαυτού του, το πνεύμα δίνει στον άνθρωπο την συναίσθηση του Θεού, και το σώμα δίνει φυσικά συναισθήματα.
Ο Θεός έκανε το σώμα του ανθρώπου από χώμα εκ της γής, δημιούργησε την ψυχή του ανθρώπου κατά την εικόνα Του, και ενεφύσησε μέσα στον άνθρωπο το πνεύμα Του.
Γέν.β:8
Εδέμ: στα Εβραϊκά είναι “Εδέν”. Η ακριβής θέση αυτού του κήπου σήμερα είναι άγνωστη. Πιθανότατα καταστράφηκε με τον κατακλυσμό. Επειδή όμως αναφέρει μερικούς ποταμούς όπως θα δούμε παρακάτω, μάλλον ήταν στα Ανατολικά της Ασσυρίας. Με τον κατακλυσμό, οπωσδήποτε πρέπει να άλλαξαν οι κοίτες των ποταμών, αλλά επειδή η μορφολογία του εδάφους έμεινε σχεδόν η ίδια, δεν πρέπει όταν ανασχηματίσθηκαν τα ποτάμια να είχαν μεγάλη διαφορά από την παλιά τους θέση.. Γι’ αυτό λέμε ότι πρέπει να ήταν κάπου στη Μεσοποταμία στην περιοχή δηλαδή μεταξύ Τίγρη και Ευφράτη.
Εδέν στα Εβραϊκά σημαίνει ευχαρίστηση, ηδονή. Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτό τον κήπο για να ευχαριστιέται και να απολαμβάνει την ομορφιά. Να αισθάνεται ανακούφιση και ανάπαυση χωρίς άγχος, προβλήματα, δυσκολίες. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να μένει υπάκουος στο Θεό. Το ίδιο ο Θεός θέλει και σήμερα για εμάς, όταν μένουμε υπάκουοι σ’ Αυτόν.
Γέν.β:9
Για μια ακόμα φορά δεν υπάρχει καμία αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό το εδάφιο και στο Γεν.α:11. Όλα τα είδη των οπωροφόρων δέντρων φύονταν ήδη κάπου στη γη, όμως ο Θεός διάλεξε τα πιο όμορφα κι εκείνα που είχαν την ωραιότερη γεύση και τα φύτεψε, ίσως σε γραμμές, σ’ αυτό τον κήπο.
Συνήθως σκεφτόμαστε τη “φύση” σαν αταξία. Αν προσγειωνόσουν σ’ ένα ερημικό νησί κι έβρισκες αγρούς με φράχτες σε κανονικά τετράγωνα, και δέντρα φυτεμένα σε σειρές, αμέσως θα σκεπτόσουνα: Κάποιος άνθρωπος έχει περάσει απ’ εδώ! Ασφαλώς, θα είχες δίκιο, επειδή τώρα ο Θεός μας έχει αφήσει να κοπιάζουμε στην προσπάθειά μας να υποτάξουμε τη γη και να εξημερώσουμε την αγριότητα.
Όμως ο Θεός είναι ακόμα ένας Θεός του Νόμου και της Τάξης. Κάθε νιφάδα χιονιού που Αυτός φτιάχνει είναι ένα τέλειο εξάγωνο και κάθε πρωτοπλασματικό κύτταρο, που βρίσκεται μέσα στο αίμα, έχει το σωστό σχήμα, ώστε να συνδυάζει την μέγιστη ταχύτητα αφομοίωσης και τη μέγιστη δύναμη.
Έτσι, δεν θα ήταν βέβαια γι’ Αυτόν δύσκολο να φτιάξει ένα κήπο με απόλυτη τάξη. Πραγματικά, το φυσικό “ένστικτο” του ανθρώπου για συμμετρία, τάξη και οργάνωση, αποδεικνύει απλά τη Βιβλική αλήθεια πως “φτιαχτήκαμε κατ’ εικόνα Θεού”.
Το ξύλο της ζωής: Αρχίζουμε τώρα να μπαίνουμε σε ουσιώδη πράγματα που μας χρειάζονται για την υπόλοιπη ερμηνεία του Λόγου του Θεού.
Δεν λέει “το δένδρο της ζωής”, αν και πρέπει να ήταν κάποιο δένδρο όπως δένδρο ήταν και αυτό της γνώσης του καλού και του κακού.
Πραξ.ε:30 κρεμάσαντες επί ξύλου
Α’Πετρ.β:24 επί του ξύλου
Ιωαν.ιθ:41 εκεί που ήταν ο Γολγοθάς, μας λέει ότι ήταν ένας κήπος και στη μέση στήθηκε ένας σταυρός, ένα ξύλο από το οποίο εξήλθε ζωή.
Ιωαν.ιθ:17 Όπως το δένδρο της ζωής ήταν ανάμεσα σε άλλα δέντρα, έτσι κι εδώ ο Ιησούς ανάμεσα σε άλλα ξύλα.
Αποκ.κβ:1-2 Στη μέση της πλατείας το δένδρο της ζωής.
Αποκ.κβ:14 Έχω εξουσία, σημαίνει ότι μπορώ να πάρω από τον καρπό. Κι εδώ αυτοί που έχουν αυτή την εξουσία είναι <οι πράττοντες τας εντολάς αυτού>.
Αποκ.β:7 Βλέπουμε ότι στη μέση του παραδείσου υπήρχε το ξύλο της ζωής, το οποίο βέβαια χάθηκε στην ιστορία.
Μετά την πτώση του Αδάμ δεν υπάρχει καμία ενθύμηση του ξύλου της ζωής. Αλλά το βλέπουμε στην Αποκάλυψη, και ο Ιησούς μας υπόσχεται ότι αυτός που νικάει την αμαρτία, τον κόσμο, τη σάρκα του και οτιδήποτε άλλο μπαίνει ανάμεσα σ’ αυτόν και το Θεό, θα φάει από το ξύλο της ζωής.
Και στη Γένεση και στην Αποκάλυψη βλέπουμε ότι το δένδρο της ζωής είναι μέσα στη μέση, δηλαδή στο κέντρο. Ο απόστολος Ιωάννης όταν βλέπει σε όραση τον ουρανό, το κέντρο απ’ όλο αυτό που λέγεται “παρουσία του Θεού” είναι ο θρόνος του Θεού. Απ’ εκεί ξεκινάει και ο ποταμός που βλέπουμε στην Αποκάλυψη.
Το δένδρο της ζωής είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός! Τον βλέπουμε πάνω στο ξύλο της θυσίας, και γι’ αυτό ταυτίζει αυτό το ξύλο με το ξύλο της ζωής. Και δεν αναφέρεται τόσο σ’ αυτό καθ’ αυτό το ξύλο, όσο στον ίδιο τον Κύριό μας που πέθανε για μας. Απ’ αυτή τη θυσία, απ’ αυτόν τον σταυρικό θάνατο είναι που ξεχύθηκε ζωή άφθονη για μας!
Αποκ.ε:6 Να το ξύλο της ζωής, ο Ιησούς Χριστός!
Όπως τότε ο Αδάμ έπρεπε να τρώει από το δένδρο της ζωής και να έχει ζωή αιώνια, έτσι και σήμερα ο άνθρωπος που θα ανοίξει την καρδιά του και θα φάει από το δένδρο της ζωής ζει αιώνια.
Όταν ο Χριστός λέγει <όστις δεν φάγει την σάρκα μου και πίει το αίμα μου δεν έχει μέρος μετ’ εμού> εννοεί το ίδιο που έλεγε και στον Αδάμ, να τρώγει από το δένδρο της ζωής. Και ο Ιησούς διευκρίνισε ότι οι λόγοι του σάρκα και ζωή είναι. Ιωαν.ς:53-54 εδώ ο Χριστός μιλάει παραβολικά σαν το δένδρο της ζωής.
Όπως τότε ο Αδάμ και η Εύα ήταν σε δίλημμα, από ποιο δέντρο να πάρουν, έτσι ακριβώς είναι και ο άνθρωπος σήμερα.
Έχεις από τη μια μεριά τον Ιησού Χριστό και το λόγο Του (το δένδρο της ζωής), κι έχεις απ’ την άλλη τον κόσμο (το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού).
- Το ξύλο της ζωής φυτεύτηκε απ’ το Θεό στον κήπο της Εδέμ ανάμεσα σε άλλα δέντρα.
- Το ξύλο του σταυρού στήθηκε απ’ τον άνθρωπο στον κήπο του Γολγοθά ανάμεσα σε δύο ληστές.
O Αδάμ έκλεψε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού για να φάει, γιατί ο Θεός του είχε απαγορεύσει που σημαίνει ότι δεν ήταν δικό του. Έγινε λοιπόν ΚΛΕΦΤΗΣ.
Ο Ιησούς, σταυρώθηκε δίπλα σ’ αυτόν τον κλέφτη, τον Αδάμ που έκλεψε, φόνευσε, κακοποίησε, μοίχευσε και πόρνευσε και τον πήρε κοντά Του στον παράδεισο.(Λουκ.κγ:39-43). Εκεί που παίρνει και τον καθ’ ένα απ’ εμάς όταν μετανοημένοι επιστρέφουμε σ’ Αυτόν.
Ο Χριστός παίρνει την κατάρα του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού (Γέν.γ:17) και την μετατρέπει σε ευλογία αιώνιας ζωής (Γαλ.γ:13).
Ήταν μια τρομερή εμπειρία για τον Χριστό, που δεν γνώρισε αμαρτία, να γίνει κατάρα. Την άντεξε όμως από αληθινή αγάπη για μας. Γι’ αυτό η καρδιά που θα καταλάβει το μεγαλείο της αγάπης του Χριστού δεν μπορεί να Τον αποχωριστεί.
Τη στιγμή που ο Χριστός δέχτηκε όλη την αμαρτία του κόσμου επάνω Του στο σταυρό, συμβολικά έγινε σκοτάδι για τρεις ώρες, και είπε: <Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες;> Τώρα ο Χριστός δεν ξέρει, έχει χάσει το φως και την αποκάλυψη του Θεού εξ αιτίας του ότι έγινε κατάρα για μας και γι’ αυτό ρωτάει. Ο Θεός λόγω της αγιότητάς Του έχει αφήσει τον Χριστό μόνο Του. Κι έτσι ο Κύριός μας πεθαίνει πάνω στο σταυρό μέσα στην αγωνία και το άγχος που αντιμετωπίζει σήμερα ο κάθε αμαρτωλός όταν φεύγει χωρίς να έχει γνωρίσει το Θεό.
Κι αυτό έγινε για να μην το περάσουμε εμείς που πραγματικά είχαμε αμαρτήσει μπροστά στον Άγιο Θεό (Εξοδ.ιε:23-25). Ο Ιησούς είναι Αυτός που μπαίνει στο πηγάδι της καρδιάς μας και κάνει το πικρό γλυκό!
Γέν.β:10
Ψαλμ.ξε:9 <Επισκέπτεσαι την γήν, και ποτίζεις αυτήν υπερπλουτίζεις αυτήν, ο ποταμός του Θεού είναι πλήρης υδάτων>.
Όταν ο Θεός αναπαυόταν από τα έργα Του, ολόκληρη η οικουμένη ευλογείτο απ’ αυτό το γεγονός. Η επίδραση της ανάπαυσης, του Σαββάτου του Θεού απλωνόταν σ’ όλη τη γη. Ο ποταμός του Θεού ήταν πλήρης υδάτων ευλογίας. Δυστυχώς όμως, αυτή η όμορφη σκηνή διακόπηκε μόλις ο άνθρωπος αμάρτησε. Δεν σταμάτησε όμως η αμαρτία το Θεό από το έργο Του, απλά ανοίχθηκε ένα καινούριο πεδίο ενέργειας, και παντού όπου ο Θεός ενεργεί, εκεί βλέπουμε τον ποταμό να τρέχει!
Έτσι, όταν οδηγεί με χείρα κραταιά και βραχίονα εξηπλωμένον αυτούς που εξαγόρασε από την Αίγυπτο κάνοντάς τους να περάσουν μέσα από την ξερή έρημο, βλέπουμε πάλι τον ποταμό να ρέει μέσα στην έρημο, όχι από την Εδέμ, αλλά από μια πέτρα που κτυπήθηκε. Εδώ δεν πρόκειται για δημιουργία, αλλά για απολύτρωση. <Η δε πέτρα ήτο ο Χριστός> (Α’Κορ.ι:4).
Όσο προχωρούμε στην ιστορία των οδών του Θεού, βλέπουμε τον ποταμό να ακολουθεί ένα άλλο κανάλι. <Κατά δε την τελευταίαν ημέραν την μεγάλην της εορτής ίστατο ο Ιησούς και έκραζε λέγων: Εάν τις διψά, ας έρχηται πρός εμέ και ας πίνη. Όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού> (Ιωαν.ζ:27-28).
Βλέπουμε πάλι εδώ την ίδια πηγή, όμως τώρα ο πιστός καλείται να γίνει το κανάλι αυτού του ποταμού. Η Εδέμ όφειλε να ποτίζει και να γονιμοποιεί τη γη, μόλις κτυπήθηκε η πέτρα έδωσε δροσερό νερό στους διψασμένους Ισραηλίτες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα: Όποιος πιστεύει στον Ιησού, καλείται να αφήνει να ρέουν οι ευεργετικοί ποταμοί των οποίων αυτός είναι το κανάλι, για χάρη αυτών που τον περιστοιχίζουν.
Τέλος, βλέπουμε πάλι “τον ποταμό του Θεού” στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης: <Και μοι έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου> (Αποκ.κβ:1).
Γέν.β:11,12
Φισών: σημαίνει πλημμυρίζω και φανερώνει ένα μεγάλο ορμητικό ποτάμι.
Αβιλα: Υπάρχουν πολλές απόψεις ως προς το πού μπορεί να είναι, αλλά δεν είναι καμία σίγουρη. Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε πού ακριβώς ήταν αυτές οι περιοχές. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ήταν κάπου στη Μεσοποταμία.
Βδέλιον: Πάλι υπάρχουν πολλές απόψεις αλλά αναφέρεται σε κάποιο τύπο πολύτιμου λίθου που ή τον ξέρουμε σήμερα με άλλο όνομα, ή είναι άγνωστος.
Γέν.β:13
Γιών: σημαίνει ξεσπάω, και φανερώνει πάλι ορμητικό ποτάμι που ξεσπάει.
Χους: είναι η Αιθιοπία όπου μετανάστευσαν οι γιοι του Χους στη Β. Αφρική, και η Αίγυπτος. Ορισμένοι λένε ότι ο Γιών είναι ο Νείλος - αλλά είναι αδύνατον να γνωρίζουμε.
Γέν.β:14
Τίγρις: Στα Εβραϊκά είναι Κιντεκέλ. Ο Τίγρης και ο Ευφράτης είναι δύο ποτάμια που ξεκινάνε χωριστά αλλά ενώνονται. Πριν τον κατακλυσμό μπορεί να ήταν δυο διαφορετικά ποτάμια. Μπορεί να μην είχαν την ίδια πορεία, αλλά η περιοχή πρέπει να είναι περίπου η ίδια. Ο κατακλυσμός άλλαξε μεγάλο μέρος του εδάφους της Μ. Ανατολής, όμως μπορεί κανείς ακόμη να βρει τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη σ’ ένα χάρτη του Ιράκ.
Γέν.β:15
Και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω Στα Εβραϊκά έχει την έννοια: “τον ανάπαυσε στον κήπο”. Βλέπουμε εδώ την καρδιά του Πατέρα προς το παιδί Του. Ο Θεός βάζει τον άνθρωπο μέσα στον κήπο που ο Ίδιος έφτιαξε, για να αισθάνεται άνετα, ήσυχος, αναπαυμένος.
Διά να εργάζεται αυτόν. Ο πρώτος άνθρωπος δεν ήταν άνθρωπος των σπηλαίων, αλλά ένας κηπουρός. Οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν στις σπηλιές, κυνηγώντας, μόνο μετά την αλλαγή του κλίματος που ακολούθησε τον κατακλυσμό.
Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι αν δεν αμάρτανε ο Αδάμ εμείς θα είμαστε όλη την ημέρα ξαπλωμένοι στον παράδεισο. Αυτό βέβαια είναι ένα μεγάλο λάθος, γιατί ανάπαυση δεν σημαίνει αναγκαστικά ξάπλα! Ο Θεός δεν άφησε τον Αδάμ αργό μέσα στον κήπο, αλλά του έδωσε δουλειά να κάνει. Βέβαια η δουλειά αυτή δεν είχε δεινά και δυσκολίες όπως σήμερα (κατάρα) αλλά γινόταν ήσυχα και ευχάριστα.
Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο εργατικό και δημιουργικό, του έδωσε την εικόνα Του. Αυτός που θέλει τον άνθρωπο στην αδράνεια και στην τεμπελιά είναι ο διάβολος.
και να φυλάττη αυτόν: Ο Αδάμ έπρεπε ακόμη να φυλάττει τις καλλιέργειες να μην φαγωθούν ίσως από ζώα, να φυτρώνουν κατά είδος, σε ορισμένο μέρος...
Γέν.β:16,17
Γιατί έβαλε ο Θεός το ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού μέσα στον παράδεισο; Γιατί δεν επέτρεψε στον Αδάμ να φάει κάθε καρπό; Μήπως ήθελε να τον κάνει δυστυχισμένο;
Το έκανε ο Θεός για να μάθει ο άνθρωπος να πιστεύει σ’ Αυτόν και όχι στον εαυτό του. Να εμπιστεύεται την κρίση του Θεού κι όχι τη δική του. Ο Θεός ήθελε να είναι ο Αδάμ απόλυτα ευτυχισμένος, και ξέρει ο Θεός τι είναι αυτό που προκαλεί την ευτυχία. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνο με την υπακοή στο Δημιουργό μας. Σήμερα ο Σατανάς έχει πείσει τους ανθρώπους να σκέπτονται με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο. Έτσι σήμερα ο άνθρωπος θέλει να περνάει το κάθε τι από το “κόσκινο του νου του” κι αν του φαίνεται καλό να το κάνει, αν δεν του φαίνεται να το απορρίπτει.
Ο “μοντέρνος” τρόπος σκέψης λέει, ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος. Έτσι, είναι δυνατόν να βελτιώσουμε τον άνθρωπο και να τον κάνουμε καλύτερο άτομο, αν βελτιώσουμε το περιβάλλον του. Μ’ αυτή τη λάθος σκέψη, οι άνθρωποι κατηγορούν την κοινωνία για τις ασθένειες και το έγκλημα που έχει επικρατήσει παντού. Όμως η ιστορία της πτώσης του ανθρώπου μας αποκαλύπτει πόσο λάθος είναι αυτός ο συλλογισμός.
Ο Αδάμ και η Εύα τοποθετήθηκαν σ’ ένα τέλειο περιβάλλον. Καμία κακή κληρονομικότητα δεν τους βάραινε. Αυτό αποδεικνύει ότι τα προβλήματα έχουν πάντα την αιτία τους μέσα στον άνθρωπο.
Ένας απλός περιορισμός υπάρχει τώρα στην ελευθερία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε υπεύθυνο ον, υπεύθυνο στο να υπηρετεί, να υπακούει και να δοξάζει τον Ποιητή του. Σαν υπεύθυνο δημιούργημα ο άνθρωπος, ήταν υποκείμενος στη θεία κυβέρνηση. Υποταγή σ’ ένα απλό πράγμα ήταν το μόνο που του ζητήθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος έγινε ισχυρογνώμων και ανυπότακτος.
Ο Χριστός κοιμόταν μέσα στο πλοίο ενώ ήταν τρικυμία, αφ’ ενός για να δοκιμαστούν οι απόστολοι αλλά για να δούμε κι εμείς πώς ζούσε ο Χριστός: Εμπιστευόμενος τα πάντα στον Πατέρα. Ο Θεός δοκιμάζει την αγάπη του ανθρώπου σ’ Εκείνον δια του μέσου της υπακοής. Αν ο Αδάμ και η Εύα αγαπούσαν το Θεό περισσότερο από τον εαυτό τους, δεν θα έπαιρναν να φάνε τον καρπό.
Ήταν επιθυμία του Θεού να έχει πραγματική κοινωνία με τον άνθρωπο. Η ειλικρινής όμως συντροφιά με κάποιον πρέπει να είναι αποτέλεσμα ελεύθερης εκλογής. Ο Θεός δεν ήθελε για φίλους κούκλες ή ρομπότ αλλά ανθρώπους φτιαγμένους κατά την εικόνα του Θεού με τη δύναμη της εκλογής. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίο να βάλει μπροστά στον άνθρωπο την απόφαση εκλογής να τρώει από το δένδρο της ζωής υπακούοντας σ’ Αυτόν ή να γνωρίζει το καλό και το κακό τρώγοντας απ’ το ανάλογο δένδρο.
Πάντα υπάρχει μπροστά μας το δένδρο της ζωής που είναι ο Χριστός, και το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. Και κάθε φορά καλούμαστε να κάνουμε τις εκλογές μας. Θα πρέπει όμως να φτάσουμε στο σημείο να μην βασανιζόμαστε από ποιο δένδρο πρέπει να πάρουμε αλλά να έχουμε σταθερή απόφαση ότι για μας υπάρχει μόνο το δένδρο της ζωής.
Τόσο καιρό ο Αδάμ ζούσε μέσα στο μεγαλείο και την ομορφιά του Θεού δίχως να του έχει λείψει τίποτα, που σημαίνει ότι δεν θα ήταν πρόβλημα γι’ αυτόν αν δεν έτρωγε! Ο Αδάμ δεν είχε ανάγκη αυτό το δένδρο, γιατί είχε απ’ όλα τα αγαθά. Αν το είχε ανάγκη, ο Θεός δεν θα του το απαγόρευε!
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να ζει δια πίστεως παίρνοντας από το δένδρο της ζωής και όχι δια της όψεως τρώγοντας από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού.
Ο Θεός θέλει να δυναμώσει το πνεύμα μας, να το κάνει όμοιο με το δικό Του για να μπορέσει να μας πάρει κοντά Του. Αν εμείς θέλουμε να ζούμε σαρκικά εμπιστευόμενοι τους εαυτούς μας συνέχεια, αυτή η δουλειά του Θεού δεν μπορεί να γίνει.
θέλεις εξάπαντος αποθάνει: Στα Εβραϊκά έχει την έννοια: “με θάνατο θα πεθάνεις” Ο Αδάμ όταν έφαγε από τον καρπό δεν πέθανε τον φυσικό θάνατο, όμως αποχωρίσθηκε απ’ το Θεό, έγινε πνευματικά νεκρός. Και ο Χριστός είπε:<Αφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς> (Ματθ.η:22) & (Ιωάν.ε:24). Βέβαια ο Θεός μετά τον ζωοποίησε όπως και όλους εμάς δια Ιησού Χριστού.
Όμως ο άνθρωπος που έχει πάρει από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού και μένει με την αμαρτία του, πεθαίνει με θάνατο, τον δεύτερο θάνατο.
Η μετάφραση των Ο’ λέγει: “Θανάτω αποθανέσθω”
Γέν.β:18
Παρατηρούμε πως ο Θεός δεν είπε “Ο άνθρωπος χρειάζεται παιδιά, θα φτιάξω σ’ αυτόν μια σύζυγο”. Η πρώτη και σημαντικότερη αιτία για τη δημιουργία της γυναίκας ήταν το γεγονός ότι ο άνδρας θα έπρεπε να έχει ένα βοηθό και σύντροφο. Αυτό αντιβαίνει στις ιδέες για την απελευθέρωση της γυναίκας ή της πολυγαμίας. Σε μερικές χώρες ακόμα και σήμερα τα κορίτσια πουλιούνται κι αγοράζονται, και μια γυναίκα είναι φτηνότερη από μια αγελάδα. Την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο της Γένεσης, κάτι τέτοιο ήταν συνηθισμένο σε όλο τον κόσμο.
Μόνο οι Γραφές των Ιουδαίων έδειχναν τη σωστή σχέση ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες.
Όταν τελείωσε η 6η μέρα της δημιουργίας η Εύα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί γιατί ο Θεός βλέποντας στη δημιουργία λέει ότι όλα ήσαν καλά λίαν (α:31).
Στο εδάφιο όμως που εξετάζουμε λέει ότι ο Θεός είδε ότι “δεν είναι καλόν” να είναι ο άνθρωπος μόνος. Αλλά δεν μπορεί να είναι όλα και “καλά λίαν” και κάτι να “μην είναι καλόν”.
Που σημαίνει ότι την 6η μέρα δημιουργήθηκε και ο Αδάμ και η Εύα, και δεν πήρε πολύ χρόνο για να διαπιστώσει ο Θεός ότι δεν ήταν καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος του.
Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να ζει μόνος του. Χρειάζεται μια βοηθό, κάποιο άλλο πρόσωπο που να του μοιάζει ώστε να μπορεί να μοιραστεί τα πάντα μαζί του. Τις ελπίδες, τις χαρές, τις λύπες, τα αισθήματα της ζωής.
Γέν.β:19
Αυτό το εδάφιο δεν έρχεται σε αντίθεση με το α:24 που λέει πως τα ζώα και τα πουλιά δημιουργήθηκαν πριν απ’ τον άνθρωπο. Η Εβραϊκή γλώσσα δεν έχει υπερσυντέλικο χρόνο ρημάτων κι έτσι πρέπει εμείς να τον δημιουργήσουμε, ώστε να βρούμε άκρη στη γλώσσα μας.
Εναλλακτικά, μερικοί μελετητές πιστεύουν πως ο Θεός δημιούργησε μερικά πουλιά και ζώα στον κήπο, για τον κήπο, θα λέγαμε εκατοντάδες μάλλον παρά χιλιάδες.
Γέν.β:20
Βλέπουμε ότι ο Θεός βάζει τον άνθρωπο να έχει εξουσία πάνω σ’ ένα μέρος της δημιουργίας σαν τύπος του Θεού που εξουσιάζει πάνω σε κάθε τι.
Ο Αδάμ έκανε κάτι που κανένας άλλος δεν έχει κάνει ούτε πρόκειται να κάνει: Εφεύρε ονόματα τουλάχιστον για 3500 θηλαστικά, 8600 είδη πουλιών, και 5500 ερπετά και αμφίβια και θυμόταν πώς τα ονόμασε!
Ο Αδάμ ήταν ένας άνθρωπος καλύτερος από εμάς, έτσι είχε καλύτερο μυαλό. Ήταν καλύτερος επειδή ήταν τέλειος - χωρίς αμαρτία. Η αμαρτία δεν στιγματίζει μόνο τα σώματά μας με την αρρώστια και την παρακμή, φθείρει ακόμα και τις δυνατότητές μας για μάθηση, μνήμη, φαντασία κι εφευρετικότητα.
Η γλώσσα του Αδάμ θα πρέπει να είχε φυτευτεί στο μυαλό του απ’ την αρχή σαν ένα ένστικτο.
Μπορούσε ο Αδάμ να δώσει ονόματα σ’ όλα τα ζώα και τα πουλιά μέσα σε μια μέρα;
Η απάντηση είναι ότι η Βίβλος είναι ένα “συμπυκνωμένο βιβλίο” και θα πρέπει πολλές φορές να χρησιμοποιούμε την κοινή λογική στην εξήγησή της. Όταν διαβάζουμε ότι ο Σολομών “ελάλησε 3000 παροιμίες κι ότι οι ψαλμοί του ήταν 1005 ...και μιλούσε για δέντρα, θηρία, πουλιά, ερπετά και ψάρια” δεν μπορούμε να φανταστούμε να απαγγέλλει επί βδομάδες ολόκληρες! Σημαίνει ότι ο Σολομών ήξερε όλα αυτά και μιλούσε γι’ αυτά από καιρού εις καιρόν. Το ίδιο ίσως σημαίνει το εδάφιο που εξετάζουμε, ο Αδάμ άρχισε να ονομάζει τα ζώα την 6η μέρα, όμως λίγο πιο πριν είχε καταλάβει την ανάγκη της συζύγου. Έπειτα πλάστηκε η Εύα κι ύστερα ο Αδάμ συμπλήρωσε το έργο της ονοματοδοσίας των ζώων.
Η εξουσία του Αδάμ στα ζώα και τα πουλιά υπονοείται εδώ (όλα ήταν ήρεμα) όπως επίσης και η πρόθεση του Θεού να τα παρουσιάσει με τάξη στον Αδάμ (σύγκρινε το ς:20 όταν ο Θεός έκανε το ίδιο για το Νώε).
Γέν.β:21,22
Εδώ έχουμε την πρώτη μαιευτική εγχείρηση στην ιστορία: Ο ασθενής ήταν ο άνδρας, ο χειρούργος αναισθησιολόγος ήταν ο Θεός και το αποτέλεσμα ήταν μια τέλεια γυναίκα!
Τα αναισθητικά εφευρέθηκαν μόλις τη δεκαετία του 1840, περισσότερο από 3000 χρόνια από τότε που γράφτηκε η Γένεση. Η βασίλισσα Βικτορία ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που γέννησε, μετά από αναισθησία με χλωροφόρμιο το 1853.
Σήμερα ξέρουμε ότι η αναισθησία είναι ένας βαθύς ύπνος που προκαλείται με τεχνητό τρόπο. Επομένως, τότε, μόνο ο Θεός θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο, και το έλεος του Θεού φαίνεται από το ότι απάλλαξε τον Αδάμ από τον μη απαραίτητο πόνο. Κι ακόμα, μόνο ο Θεός θα μπορούσε να πει στον Αδάμ πώς έγινε.
Όπως ο Θεός κοίμισε τον Αδάμ για να δημιουργήσει από την πλευρά του την Εύα, έτσι κι ο Χριστός πεθαίνοντας πάνω στο σταυρό βγήκε από την πλευρά Του -όταν Τον λόγχισαν- αίμα από το οποίο έχει την αρχή και τη ζωή η εκκλησία.
μία εκ των πλευρών αυτού: Δεν αναφέρεται μόνο στο κόκαλο, αλλά μάλλον και σε σάρκα μαζί (εδ.23). τσελά= πλευρά. Μόνο σ’ αυτή την περίπτωση ερμηνεύεται πλευρά. Συνήθως αναφέρεται στη δοκό που αποτελεί πλευρά του πλοίου.
Η γυναίκα είναι μια πλευρά της φύσης του άνδρα, χωρίς την οποία ο άνδρας δεν είναι πλήρης. Ένα μέρος του άνδρα έχει αφαιρεθεί και δεν το έχει μέχρι να ενωθεί με τη γυναίκα του.
Ο Θεός πήρε μια πλευρά από τον Αδάμ και του έδωσε ολόκληρη νύμφη! Το ίδιο και ο Χριστός με το θάνατό Του κέρδισε τη Νύμφη Του.
Ο άνδρας έχει χρωμοσώματα των τύπων Χ και Υ, ενώ η γυναίκα έχει μόνο Χ. Έτσι, τμήμα από σώμα γυναίκας ποτέ δεν θα μπορούσε να χτιστεί (με πολλαπλασιασμό των κυττάρων) σε ανδρικό σώμα επειδή θα έλειπαν τα χρωμοσώματα Υ. Ενώ, τμήμα από σώμα του άνδρα μπορούσε να χτιστεί σε γυναικείο σώμα, επειδή έχει κάθε τι που χρειάζεται ένα τέτοιο σώμα.
κατεσκεύασε: Μπανά, που σημαίνει κτίζω, ανεγείρω σπίτι, ναό, πόλη. Η γυναίκα δεν είναι μια βιαστική ή τυχαία δημιουργία που έκανε ο Θεός, αλλά είναι φτιαγμένη προσεκτικά για τον άνδρα.
Ο απόστολος Παύλος λέει: "επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ διά τη γυναίκα, αλλ’ η γυνή διά τον άνδρα" (Α’ Κορ.ια:9).
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ό,τι είμαστε-άνδρας ή γυναίκα-είναι το καλύτερο για μας κι ότι εκπληρώνουμε τύπους και κηρύττουμε ένα ξεχωριστό κήρυγμα.
Ο σωστός, ο αφιερωμένος στον Κύριο άνδρας, συμβολίζει το Χριστό και η υποταγμένη γυναίκα συμβολίζει την εκκλησία. Κι έτσι μέσα στο ανδρόγυνο, ο Θεός έχει κρύψει το μυστήριο της σχέσης του Χριστού με την εκκλησία, το αιώνιο σχέδιό Του.
Όπως ο Θεός ανέγειρε και έκτισε την Εύα από την πλευρά του Αδάμ, το ίδιο τώρα ανεγείρει και κτίζει την εκκλησία Του δια του αίματος του Ιησού Χριστού που χύθηκε από την τρυπημένη πλευρά Του. Η εκκλησία είναι ο οίκος του Κυρίου, ο ναός Του και η πόλις Του.
έφερε αυτήν προς τον Αδάμ: Tο ίδιο θα γίνει με την εκκλησία την ώρα της αρπαγής. Α’ Θεσ.δ:13...θέλει φέρει...
Όπως η πλευρά είναι κοντά στην καρδιά, έτσι και η γυναίκα πρέπει να είναι κοντά στην καρδιά του άνδρα της. Να αγαπάει ο άνδρας τη γυναίκα του και να της αποδίδει την εύνοια που της αξίζει (Α’ Πετρ.γ:7).
Όπως η θέση της πλευράς είναι κάτω από τον βραχίονα, έτσι και η γυναίκα πρέπει να κρατιέται κοντά στον άνδρα κάτω από την προστασία, τη θαλπωρή και την αγάπη του.
Η γυναίκα είναι πλευρά του άνδρα και όχι κεφαλή. Έχει τη θέση του βοηθού και μάλιστα με στάση υποταγής προς αυτόν (Γέν.β:18 & γ:16).
Αυτό είναι το ευαγγέλιο, και δεν πρέπει ν’ αφήνουμε κοσμικά φρονήματα να κάνουν κακό στη ζωή μας και στο έργο του Θεού.
Τώρα που ο Θεός έδωσε στον Αδάμ την Εύα, ο Αδάμ είχε αυτό που πραγματικά ποθούσε. Είχε ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να έχει κοινωνία και επαφή, ν’ ανταλλάξει ιδέες, να έχει αγάπη. Ο Αδάμ όταν ξύπνησε γνώρισε αμέσως το δεύτερο μέρος του εαυτού του (β:23).
Γέν.β:23
Ανδρίς: Στα Εβραϊκά είναι “Ισσα” εν σχέση με τον άνδρα που είναι “Ισ” και αναφέρεται στον άνδρα με την έννοια του αρσενικού, του συζύγου. Ορισμένες φορές αναφέρεται και στους κατοίκους μιας πόλης.
“Ισσα” είναι ο θηλυκός τύπος του “Ισ”, δηλαδή ένας θηλυκός άνδρας. Παρμένο από τον άνδρα, αλλά είναι θηλυκό. Το μέρος αυτό του άνδρα που μπορεί να αναπαράγει, να τίκτει, και να γεμίζει τη γη. Έτσι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τη δύναμη και την ικανότητα του πολλαπλασιασμού.
Ο Θεός χρησιμοποίησε αυτή την ιδιάζουσα μέθοδο για να δημιουργήσει τους πρωτόπλαστους για να δείξει ότι η σχέση του άνδρα και της γυναίκας είναι πολύ πιο στενή από τη σχέση οποιουδήποτε ζώου με το ταίρι του.
Όταν αργότερα ο Αδάμ μελέτησε τα ζώα, θα ανακάλυψε φυσικά πως αν και μερικά (π.χ. τα περιστέρια) ζευγαρώνουν για τη συνέχιση της ζωής, τα περισσότερα είναι πολυγαμικά. Θα πρέπει να σκέφθηκε πως οι άνθρωποι επίσης θα μπορούσαν να έχουν πολλούς συντρόφους (τουλάχιστον στην επόμενη γενιά).
Όμως δημιουργώντας τη γυναίκα κατά τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο ο Θεός δίδαξε τον Αδάμ ότι το σχέδιό Του είναι ΕΝΑΣ άνδρας με ΜΙΑ γυναίκα για ολόκληρη τη ζωή.
Ο Αδάμ δεν μπορούσε να έχει κοινωνία με τα ζώα όπως ο Χριστός δεν μπορεί να έχει κοινωνία μ’ αυτούς που δεν Τον γνωρίζουν. Χρειαζόταν μια βοηθό που να είναι όμοια με αυτόν, που θα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τα δικά του. Η δική μας ομοίωση με το Χριστό αρχίζει με την αναγέννηση.
Όπως ο Αδάμ χρειαζόταν την Εύα για να γεννήσει και να φέρει υπάρξεις στον κόσμο, το ίδιο απαραίτητη είναι για το Χριστό η εκκλησία Του χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνει η αναπαραγωγή και αύξηση των πιστών.
Γέν.β:24
Τα λόγια αυτά του λόγου του Θεού είναι προφητικά και αναφέρονται γενικά στον άνθρωπο γιατί ο Αδάμ δεν είχε πατέρα ούτε μητέρα (Ματθ.ιθ:5)
Ο Ιησούς είπε ότι τα παραπάνω λόγια προέρχονται απ’ τον Ίδιο το Θεό. Επειδή η Εύα δημιουργήθηκε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, ο Θεός έφτιαξε ένα ιδιαίτερο νόμο για κάθε σύζυγο, σε κάθε τόπο και κάθε ηλικία: <<Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΙΣΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ>>
Πόσο πολύ εκπληκτικός φαίνεται να είναι αυτός ο νόμος. Ο άντρας είναι κύριος της συζύγου του και όσον αφορά τη σχέση του με τη μητέρα και τον πατέρα του, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, είναι πιο στενά συνδεδεμένος με τη γυναίκα του παρά με τους γονείς του!
Κανείς δεν θα τολμούσε να φτιάξει ένα τέτοιο νόμο, επειδή δεν είναι και τόσο δημοφιλής. Σε όλες τις εποχές οι άνδρες θέλανε τη σεξουαλική ελευθερία.
Πολλοί θρησκευόμενοι διδάσκουν ότι τα μεγάλα παιδιά είναι υποχρεωμένα να φροντίζουν τους γονείς τους, όμως μόνο η Βίβλος λέει πως ο άντρας πρέπει να βάζει στην πρώτη θέση τη γυναίκα του.
Σε μερικές χώρες οι πεθερές κοντρολάρουν τη ζωή και την κάνουν μια τραγωδία για τις νύφες τους. Το Κινέζικο σύμβολο για το “πρόβλημα” και την “ταραχή” δείχνει δύο γυναίκες κάτω από την ίδια στέγη.
Τα περισσότερα ζευγάρια είναι πιο ευτυχισμένα να ζουν μακριά απ’ τους γονείς τους. Μπορεί κανείς να τιμήσει τους γονείς ακόμη με το να διατηρεί την επαφή μαζί τους και να τους συμπαραστέκεται οικονομικά, αν αυτό είναι απαραίτητο.
Eφεσ.ε:30-32 (κείμενο) Αναφέρεται στο Χριστό και την εκκλησία. Ο γάμος δεν είναι μυστήριο, αλλά αυτό που συμβολίζει.
Γέν.β:25
Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι γυμνιστές έχουν δίκιο; Οπωσδήποτε όχι. Ο Αδάμ και η Εύα δεν φορούσαν ρούχα επειδή:
- Το κλίμα ήταν ημι-τροπικό, κι έτσι δεν χρειαζόταν ζεστασιά. Δεν υπήρχαν βροχές. Η επιστήμη βεβαιώνει πως πυκνή βλάστηση κάλυπτε κάποτε τη γη.
- Όλα τα φυτά και τα ζώα ήταν αβλαβή. Δεν υπήρχαν αγκάθια ή τσουκνίδες παράσιτα ή κουνούπια κι έτσι δεν είχαν ανάγκη προστασίας.
- Δεν είχαν ντροπή γιατί ποτέ δεν είχαν αμαρτήσει.
Είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί και οι σκέψεις μας και η φαντασία μας πολλές φορές παίρνουν λάθος κατεύθυνση.
Τα ζώα δεν έχουν ντροπή γιατί δεν είχαν πτώση (στην αμαρτία). Δεν είμαστε ζώα χωρίς ντροπή, αλλά άνθρωποι, στους οποίους η ντροπή είναι ένα ένστικτο δοσμένο από το Θεό.
Το ξέρουμε αυτό γιατί αφού πια ο Αδάμ και η Εύα προσπάθησαν να ντυθούν (γ:7) ο Θεός τους έδωσε καλύτερα ρούχα (γ:21).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
