ΕΞΟΔΟΣ - ιδ (2)

Αιτίες που ο Θεός οδήγησε τον Ισραήλ απ’ αυτό το δρόμο:

1. Για να δείξει τη δύναμή Του και ν’ αυξήσει την πίστη τους
2. Για να δώσει στο Φαραώ την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί τις πληγές, όταν θα έβλεπε το διαχωρισμό των υδάτων και τον Ισραήλ να ξεφεύγει.
3. Για να συντρίψει το στρατό του Φαραώ αν δεν μετανοούσε.
4. Για να μπορέσει ο Ισραήλ ανενόχλητος να πάρει το νόμο μέσα στην έρημο, να οργανωθεί και να ετοιμαστεί για τη Χαναάν.
5. Για να ταπεινώσει και να δοκιμάσει τον Ισραήλ αν πραγματικά Τον εμπιστεύονται (Δευτ.η:2,3).

«και έκαμον ούτω»

Πήραν πίστη, εμπιστεύτηκαν το Μωυσή και ακολούθησαν το δρόμο που για το φυσικό νου ήταν ανοησία (Β’ Κορ.ε:7). Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο δρόμος αυτός που φαινόταν τόσο δύσκολος για το φυσικό μάτι, ήταν ο πιο σύντομος δρόμος για το Σινά, αφού ο Γιάχβε ήξερε τι επρόκειτο να κάνει με την Ερυθρά θάλασσα (Ψαλμ.ρζ:7). 

Ο Φαραώ επειδή μετάνιωσε που τους άφησε να φύγουν από τη χώρα του, αποφασίζει μια τελευταία προσπάθεια για να τους επαναφέρει. Ήταν πλήγμα για τους Αιγυπτίους, να φύγουν ξαφνικά τόσοι δούλοι και γι’ αυτό άλλαξε η καρδιά του Φαραώ. Σήμερα, όταν αποφασίσει ο άνθρωπος να φύγει από τη δουλεία του Σατανά, ο άρχοντας του αιώνα τούτου ξεσηκώνεται και κυνηγά τον «δραπέτη».

ιδ:7

«εξακοσίας αμάξας εκλεκτάς»

Μάλλον αυτή θα ήταν η ιδιαίτερη βασιλική φρουρά που πήρε μαζί του ο Φαραώ.

Από την αρχαιολογία ξέρουμε ότι τα άρματα συνήθως χωρούσαν 2 άτομα, ένα οδηγό κι ένα μαχητή, αν και υπήρχαν περιπτώσεις που επέβαιναν 3 άτομα, οπότε πολεμούσαν οι δύο πάνω απ’ το άρμα.

Δεν ξέρουμε πόσα άρματα μπορεί να είχαν οι Αιγύπτιοι, αλλά έχουμε μια αναφορά στην Α’ Σαμ.ιγ:5, όπου οι Φιλισταίοι είχαν 3.000 άμαξες. Τον καιρό που μιλάμε, οι Αιγύπτιοι είχαν το μεγαλύτερο στρατό, οπότε λογικά μπορεί να ήταν περισσότερες από 3.000 άμαξες. Χρησιμοποίησαν τα άρματα κι όχι το πεζικό, γιατί είχαν χάσει ήδη χρόνο κι έπρεπε να τρέξουν.

ιδ:8

«εξήρχοντο δια χειρός υψηλής»

Στα Εβραϊκά έχει την έννοια: ανοικτά, φανερά, θαρραλέα. Αναφέρεται στην παντοδύναμη παρουσία του Γιάχβε ανάμεσα και γύρω από το λαό Του. Ο διάβολος μπορεί να μας καταδιώκει και μπορεί να φαίνεται πάντοτε πιο δυνατός, αλλά αν ο λαός παραμένει στην παρουσία του Θεού, το χέρι Του δεν λείπει από πάνω του. Μπορεί να έχουμε μικρή δύναμη, αλλά ο Παντοδύναμος μας κάνει ισχυρούς.

Ο Θεός μας έβγαλε από την αμαρτία, μας έδωσε τη δύναμη του Πνεύματός Του και τώρα προχωράμε δια χειρός υψηλής και δεν θα μας σταματήσει κανείς.

ιδ:9

Ήταν επόμενο κάποια στιγμή να τους φτάσουν. Εκτός απ’ τις άμαξες, τους καταδίωκε και το ιππικό. Δεν ξέρουμε πόσοι ήταν, αλλά πρέπει να ήταν πολύς λαός (Β’ Χρον.ιβ:2 μεταγενέστερο παράδειγμα).

ιδ:10,11

Η σκηνή αυτή έβαλε το λαό σε μεγάλη δοκιμασία γιατί κάθε ανθρώπινη προσπάθεια θα ήταν μάταιη. Μπροστά τους ήταν η θάλασσα, πίσω τους ο στρατός του Φαραώ και γύρω – γύρω βουνά, όλα βέβαια διατεταγμένα έτσι από το Θεό! Ο Θεός είχε διαλέξει το μέρος που έπρεπε να στρατοπεδεύσουν (ιδ:2). Ακόμα ο Θεός είχε επιτρέψει στο Φαραώ να τους φτάσει. Γιατί; Για να φανερωθεί ο ίδιος σαν Σωτήρας του λαού Του και σαν κριτής των εχθρών του λαού αυτού (Ψαλμ.ρλς:13-15).

Σε όλες τις οδοιπορίες των εξαγορασμένων του Θεού στην έρημο, δεν υπάρχει ούτε μία θέση της οποίας τα όρια να μην έχουν χαραχτεί από το χέρι της άπειρης σοφίας και αγάπης.

Η απιστία συνήθως ρωτάει: Γιατί πρέπει να περνάμε τέτοιες καταστάσεις; Ο Θεός ξέρει γιατί και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα το φανερώσει όταν αυτό συμβάλλει στη δόξα Του και στο καλό του λαού Του.

Όταν ο Θεός ορίζει τη θέση μας, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι την έχει διαλέξει με σοφία κι ότι είναι ωφέλιμη για μας. Ακόμα κι όταν εμείς μέσα στην αφροσύνη μας διαλέγουμε κάποια θέση που δεν είναι η καλύτερη, ο Θεός κάνει ώστε οι περιστάσεις μέσα στις οποίες βρισκόμαστε να συνεργήσουν προς το καλό μας, αν Τον αγαπάμε.

Αν σκεπτόταν λίγο λογικά οι Ισραηλίτες, θα θυμόταν τι έκανε ο Θεός στην Αίγυπτο προκειμένου να τους ελευθερώσει, ώστε να μη φοβούνται ότι θα τους άφηνε τώρα να χαθούν μέσα στην έρημο.

Οι Ισραηλίτες φοβήθηκαν όταν είδαν τους Αιγυπτίους με τα φυσικά τους μάτια, αν και ο στρατός του Φαραώ ήταν μικρότερος αριθμητικά απ’ αυτούς. Βέβαια οι Αιγύπτιοι ήταν καλά οπλισμένοι, εκπαιδευμένοι και συνηθισμένοι σε πόλεμο ενώ αυτοί ήταν ανεκπαίδευτοι και σχεδόν άοπλοι.

Από την ιστορία ξέρουμε ότι 1.000.000 Πέρσες στρατιώτες και 40.000 ιππικό νικήθηκαν από 47.000 άνδρες του μ. Αλέξανδρου στη μάχη των Αρβήλων (ανατολικά της Νινευή) την 1^η Οκτωβρίου του 331 π.Χ.

Φοβήθηκαν γιατί έχασαν την πίστη τους, αφού φόβος και πίστη δεν συνυπάρχουν. Η έλλειψη πίστης οδηγεί σε ανυποταξία, αντίδραση και επαναστατικότητα. Ο Σατανάς ξέρει ότι αν αποκόψει τους Ισραηλίτες απ’ αυτόν που τους τρέφει πνευματικά, τους έχει στο χέρι και γι’ αυτό τους φέρνει εναντίον στο Μωυσή.

ιδ:12

«δεν είναι ούτος ο λόγος»

Μπορεί να μας φαίνεται δυσνόητος ο τρόπος που μίλησαν στο Μωυσή, αλλά όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τις δικές μας καρδιές, τόσο καταλαβαίνουμε πόσο πολύ μοιάζουμε μ’ αυτό το λαό. Το λάθος που συνήθως κάνουμε είναι να ερμηνεύουμε το Θεό με κριτήριο τις δυσκολίες, αντί να ερμηνεύουμε τις δυσκολίες με κριτήριο το Θεό.

Άδικη και παρατραβηγμένη κατηγορία γιατί μπορεί να αντέδρασαν λίγο στην αρχή (ε:21, ς:9), αλλά τελικά δέχτηκαν το σχέδιο του Μωυσή και χάρηκαν.

Η απιστία και οι συναισθηματισμοί πολλές φορές διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και δεν μας αφήνουν να δούμε σωστά. Χάνουμε το θάρρος, την πίστη και την κοινωνία μας με το Θεό, επειδή βλέπουμε το φαινόμενο. Ο Θεός μας θέλει ενωμένους, συσπειρωμένους, κάτω από ένα πνεύμα, για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στις δυνάμεις του σκότους. Ο διάβολος όμως ξέρει ότι αν δημιουργήσει προβλήματα ανάμεσά μας, θα αναλώσουμε την ενέργειά μας σ’ αυτά και δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο.

Φαίνεται ότι ξέχασαν τις κραυγές της αγωνίας κάτω από το Φαραώ (β:23,24  γ:7) κι ότι τους σκότωνε τα παιδιά.

Αρέσει στο διάβολο να μεγαλοποιεί τις δυσκολίες και τους κινδύνους της χριστιανικής ζωής, την ίδια στιγμή που μας κάνει να ξεχνάμε τη δουλεία που βρισκόμασταν πριν γνωρίσουμε το Χριστό. Ρίχνει φως σ’ ένα μικρό πράγμα από πολύ κοντά και μας βάζει να κοιτάζουμε τη σκιά. Ας σκεφτούμε λίγο τα προβλήματα των παιδιών μας και πως εμείς τα αντιμετωπίζουμε και θα καταλάβουμε τη διαφορά.

Ο σαρκικός άνθρωπος έχει τάση φυγής μπροστά στα προβλήματα και τις δυσκολίες. Αντίθετα, ο πνευματικός, με τέλεια πίστη και ένωση με τον Κύριο, στέκεται και αντιμετωπίζει κάθε πρόβλημα.

Εμείς ποια πορεία ακολουθούμε όταν βρεθούμε σε φοβερή απελπισία; Αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε και να παραπονιόμαστε για τη μοίρα μας, ή κράζουμε στον Κύριο; Η πρώτη οδηγεί σε πικρία και απογοήτευση, η δεύτερη σε σίγουρη νίκη.

           

ιδ:13

«μη φοβείσθε»

Ο Μωυσής τώρα ξέρει το Θεό, κάτι που ο λαός δεν είχε μάθει ακόμα. Ήξερε ότι ο Θεός δεν τους έβγαλε από την Αίγυπτο για να τελειώσουν όλα στην έρημο. Αυτός ο λόγος είναι μια συνηθισμένη προτροπή του Θεού προς το λαό Του, γιατί δεν μπορεί να έχεις φόβο και πίστη ταυτόχρονα.

Ο Ισραήλ είχε έρθει τώρα στο ίδιο σημείο που ήταν η μητέρα του Μωυσή, όταν τον έβαλε μέσα στο καλάθι και τον εμπιστεύθηκε στον Κύριο. Δεν είχαν άλλη εκλογή από το να εμπιστευτούν το Θεό (Ησ.λ:15  Β’ Χρον.κ:17).

«βλέπετε την σωτηρίαν του Κυρίου»

Έπρεπε να βλέπανε τώρα δια πίστεως αυτό που αργότερα θα έβλεπαν στην πραγματικότητα και να ενεργούσαν ανάλογα (Εβρ.ια:29). Το γεγονός ότι καλούμαστε να «βλέπουμε» τη σωτηρία του Κυρίου, σημαίνει ότι αυτή η σωτηρία είναι πλήρης. Είναι ακόμα ένα έργο που ο Θεός έχει ενεργήσει, δεν είναι μέρος του Θεού και μέρος του ανθρώπου, γιατί τότε δεν θα ονομαζόταν η σωτηρία του Κυρίου (Λουκ.γ:6 & Πράξ.κη:28).

«δεν θέλετε ιδεί αυτούς πλέον»

Δεν θα τους έβλεπαν σαν ζωντανή απειλή, γιατί θα τους έβλεπαν νεκρούς (εδ.30).

ιδ:14

Πρέπει ν’ αφήνουμε το Γιάχβε να πολεμάει τις μάχες μας.

«σεις δε θέλετε μένει ήσυχοι»

Αυτή είναι η πρώτη πράξη της πίστης μπροστά στη δοκιμασία. Ο σαρκικός άνθρωπος είναι αδύνατο να το καταφέρει αυτό. Η ανθρώπινη φύση θέλει πάντα κάτι να κάνει. Ο Μωυσής όμως τους ενθαρρύνει να πάρουν τα μάτια τους από τον εαυτό τους, από τον κόσμο (Αίγυπτος) και να κοιτάξουν στον Κύριο. Να πάψουν από κάθε δική τους απεγνωσμένη προσπάθεια και ν’ αφήσουν το Θεό να ενεργήσει (Εβρ.ια:29).

Πολύτιμη διαβεβαίωση! Ο Κύριος παίρνει θέση όχι μόνο απέναντι στις αμαρτίες μας, αλλά και στις περιστάσεις που βρισκόμαστε. Στην πρώτη περίπτωση μας δίνει την ειρήνη της συνείδησης, ενώ στη δεύτερη, την ειρήνη της καρδιάς. Αυτά είναι δύο τελείως ξεχωριστά πράγματα, Πολλοί Χριστιανοί έχουν την ειρήνη της συνείδησης, αλλά δεν έχουν την ειρήνη της καρδιάς.

Τίποτα δεν συμβάλλει περισσότερο στο να δοξάζεται το όνομα του Κυρίου Ιησού, όσο η ήρεμη ανάπαυση του πνεύματος που απορρέει από το γεγονός ότι έχουμε τον Κύριο ανάμεσά μας κι Αυτός θα φροντίσει οτιδήποτε μπορεί να γίνει αφορμή ανησυχίας για την καρδιά μας (Ης,κς:3).

Θα ρωτήσει κανείς: Εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα; Μια άλλη ερώτηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν απάντηση: Τι μπορούμε να κάνουμε; Όσοι γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας θ’ απαντήσουμε: Τίποτα! Όμως, αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν είναι καλύτερα να «μένωμεν ήσυχοι»;