Πόσα όνειρα κάνουν
τα μικρά κοριτσάκια για την ημέρα που θα φορέσουν το λευκό νυφικό φόρεμα και θα
σταθούν δίπλα στον αγαπημένο τους "πρίγκιπα", για να δώσουν τις
υποσχέσεις του γάμου! Αλλά ποιος θα είναι από εκεί και μετά ο ρόλος τους;
Ιδιαίτερα στην εποχή μας, άντρες και γυναίκες φαίνονται τόσο μπερδεμένοι σ’
αυτό το ζήτημα.
Αυτή η αμηχανία απεικονίζεται
ακόμη και στην καθημερινή γλώσσα. Ας θυμηθούμε ότι μέχρι σήμερα, ο κατάλληλος
τρόπος για να απευθυνθείς σε παντρεμένα ζευγάρια ήταν, για παράδειγμα,
"Κύριος και Κυρία Νίκου Νικολαΐδη". Παρά τις αλλαγές στη νομοθεσία,
που πλέον οι γυναίκες διατηρούν το πατρικό τους επώνυμο, αυτός ο τύπος
χρησιμοποιείται ακόμη όταν τα ζευγάρια συστήνονται σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή
σε φακέλους με προσκλήσεις. Με τον καιρό, όμως, όλο και περισσότερο
χρησιμοποιείται πλέον ο τύπος "Νίκος Νικολαΐδης και Ιωάννα Ιωαννίδη"
–όπου καθένας από τους συζύγους χρησιμοποιεί το δικό του επώνυμο– ή “κα Ιωάννα
Ιωαννίδη-Νικολαΐδη”.
Αν αυτό οφείλεται στη
νέα νομική πραγματικότητα ή όχι, και κατά πόσο η σύνθεση των δύο επωνύμων με
μία μικρή παύλα ανάμεσά τους γίνεται για πρακτικούς ή ουσιαστικούς λόγους,
γεγονός είναι πως στο βάθος υπάρχει μια μπερδεμένη κατανόηση του ρόλου της
γυναίκας αλλά και αυτού του ίδιου του γάμου.
Κάποιες γυναίκες
πιστεύουν πως, όταν ενώσουν τη ζωή τους με έναν άνδρα, κατά κάποιο τρόπο
εκμηδενίζονται. Φοβούνται ότι η ταυτότητα τους θα χαθεί ανάμεσα στο
"κύριος και κυρία". Άλλες πάλι, καθώς συνήθως αναφέρεται πρώτα το όνομα
του άντρα, βλέπουν το γεγονός σαν μια δήλωση του ποιος από τους δύο συζύγους
είναι σπουδαιότερος. Δεν θέλουν, λοιπόν, να παίξουν το “δεύτερο βιολί”, υποβάλλοντας
την κάθε ανάγκη και επιθυμία τους σε αυτόν τον αφέντη.
Ίσως είναι κι αυτός
ένας από τους λόγους που πολλά ζευγάρια δεν αποφασίζουν να προχωρήσουν στο γάμο
αλλά προτιμούν να συζούν. Έτσι διατηρούν όχι μόνο ο καθένας το επώνυμό του αλλά
επίσης και το πορτοφόλι του, τους φίλους του και την ευκολία να μπορούν να
μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν, αν για οποιοδήποτε λόγο βαρεθούν ή
αλλάξουν γνώμη.
Αυτά βέβαια ισχύουν
για τον κόσμο. Όμως ο Θεός καλεί τα παιδιά Του να υποτάξουν τις γνώμες και τις
όποιες απόψεις τους, στο θείο θέλημα που διαβάζουμε στο γραπτό λόγο της Βίβλου,
επειδή εκεί μέσα υπάρχει το πρότυπο βάσει του οποίου πρέπει να ελέγχουμε κάθε
σκέψη και πράξη μας.
Τούτη η αρχή δεν
είναι λιγότερο αληθινή στον τομέα του γάμου και το βιβλίο της Γένεσης είναι
καλό σημείο για να αρχίσει κανείς να χτίζει μια σωστή άποψη για τη συζυγική
ένωση, επειδή το βιβλικό πρότυπο για το ρόλο της γυναίκας στο γάμο είναι σαφές.
Βασίζεται στην ιστορία της Δημιουργίας που περιγράφεται στον αλάνθαστο λόγο του
Θεού. Υπάρχουν πολλές ακόμη αρχές σχετικά με το γάμο στην Παλαιά και την Καινή
Διαθήκη. Εντούτοις, όλες πηγάζουν από αυτή την αλήθεια και επομένως πρέπει να
γίνουν κατανοητές στο φως της Γένεσης.
Όμως η λέξη
«βοηθός», όπως χρησιμοποιείται από το λόγο του Θεού, δεν είναι διόλου
υποτιμητική για τη γυναίκα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν βλέπουμε πώς ο ίδιος ο Θεός έρχεται και γίνεται ΒΟΗΘΟΣ του ανθρώπου –άνδρα και
γυναίκας– σε κάθε δύσκολη περίσταση της ζωής.
Ο Κύριος Ιησούς συχνά
δέχτηκε το αίτημα να βοηθήσει ανθρώπους (π.χ. Ματθ.ιε:25, Μάρκ.θ:22) και, μέσω
της προθυμίας Του να είναι βοηθός μας, ο Χριστός προάγει το ρόλο του βοηθού σε
θέση τιμής. Η γυναίκα που αντιλαμβάνεται σωστά τη σχέση του
δικού Του παραδείγματος, με τη δική της κλήση ως συζύγου, μπορεί να βιώσει κάθε
μέρα της στη γη, επαναλαμβάνοντας ενεργά το παράδειγμα του Βασιλιά της, χωρίς
να ανησυχήσει μήπως χάσει την ταυτότητα ή σπουδαιότητα της. Σ’ αυτό το ρόλο
είναι πολύτιμη και αναντικατάστατη!
Αν η γυναίκα
λειτουργεί όπως περιγράφει ο σοφός Παροιμιαστής, τότε «η καρδία του ανδρός
αυτής θαρρεί επ’ αυτήν» (Παρ.λα:11) και «ο
ανήρ αυτής γνωρίζεται εν ταις πύλαις, όταν κάθηται μεταξύ των πρεσβυτέρων του
τόπου» (εδ.23).
Η ταυτότητά της είναι
συνταυτισμένη με εκείνη του άντρα της και η ακτινοβολία και των δύο προσώπων
συλλογικά, τους καλύπτει και τους προβάλλει όπως και η ταύτιση της Εκκλησίας με
τον Σωτήρα Ιησού Χριστού, και ασφαλώς η γυναίκα μπορεί να είναι όλα όσα ΕΚΕΙΝΟΣ
θέλει, είτε την αποκαλούν “κυρία Νικολαΐδη" είτε την αποκαλούν "κυρία
Ιωαννίδη".
Σε μια εκδήλωση
τιμής και αγάπης, ο συγγραφέας του Ψαλμού ριε αρχίζει τον ύμνο του παραχωρώντας
στο Θεό κάθε δικαίωμα δόξας. «Μη εις ημάς, Κύριε, μη εις ημάς, αλλ’ εις το
όνομά σου δος δόξαν» (εδ.1). Αλλά γι’ αυτό υπάρχει λόγος, που τον
παρουσιάζει ευθύς αμέσως: «Διά το έλεός σου, διά την αλήθειάν σου».
Στη συνέχεια
βεβαιώνει ότι ο μόνος που αξίζει να στηριχτούμε επάνω Του, είναι Κύριος ο Θεός.
Σ’ αυτόν ήλπισε ο Ισραήλ, ο οίκος Ααρών (το ιερατείο) και όλοι όσοι σέβονται το
Θεό (οι φοβούμενοι τον Κύριον). Γιατί αυτό; Επειδή «Αυτός είναι βοηθός
και ασπίς αυτών» (εδ.9-11).
Σ’ αυτόν τον υπέρτατο ΒΟΗΘΟ δίνεται το προνόμιο να μοιάσουν οι γυναίκες.
Ας το εκμεταλλευτούν
λοιπόν!
