Η προτροπή του αποστόλου Παύλου
παραμένει επίκαιρη και διαχρονική. Και πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά,
αφού η Καινή Διαθήκη, και κατ' επέκταση ολόκληρη η Αγία Γραφή, είναι λόγια
εμπνευσμένα από τον ίδιο το Θεό και απευθύνονται στην καρδιά του κάθε ανθρώπου.
Η Καινή Διαθήκη δεν είναι ξένη προς
τις έννοιες και τα ιδεώδη του αθλητισμού. Σε κάποιο άλλο σημείο (Α' Κορ.θ:24-25) γράφει ξανά ο Παύλος:
"Δεν ξέρετε ότι αυτοί που τρέχουν μέσα στο στάδιο, όλοι μεν τρέχουν, όμως
ένας παίρνει το βραβείο; Έτσι να τρέχετε ώστε να το πάρετε. Μάλιστα, καθένας
που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα. Εκείνοι μεν, για να πάρουν ένα φθαρτό
στεφάνι, εμείς όμως ένα άφθαρτο".
Ο αθλητισμός, όπως και κάθε αγώνας
στη ζωή που έχει σαν στόχο την απόκτηση ενός βραβείου ή την επίτευξη ενός
στόχου, είναι συνυφασμένος με τη δυσκολία, την έντονη προσπάθεια και την
αφιέρωση του αγωνιζόμενου προς τον τελικό στόχο.
Πίσω από τις τιμές και την
δόξα της διάκρισης βρίσκεται ο σιωπηλός και επίμονος αγώνας όλων αυτών που τα
κατάφεραν να φτάσουν στη διάκριση.
Γι αυτό και δεν χωρά αμφιβολία πως τους
αξίζει ο έπαινος.
Εντούτοις, όπως λέει ο λόγος του
Θεού, όλος αυτός ο αγώνας, ο κόπος και οι θυσίες καταλήγουν σε ένα βραβείο με
προσωρινή μόνο αξία και χρησιμότητα.
Ένα στεφάνι, για τους αθλητές της εποχής
που γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, χρήματα, τιμές, επαγγελματική αποκατάσταση για
τους σημερινούς αθλητές.
Σε κάθε περίπτωση όμως το έπαθλο είναι φθαρτό και
προσωρινό. Αφού προσωρινή είναι η δόξα και πρόσκαιρα τα χρήματα.
Και γιατί να μιλάμε μόνο για τους
αθλητές; Μήπως ολόκληρη η ζωή δεν είναι ένας αγώνας και η καθημερινότητα, με
τις δυσκολίες και τον μόχθο της, δεν είναι ένας στίβος; Έχουμε άραγε σταθεί να
αναρωτηθούμε προς τα πού τρέχουμε και τι κυνηγάμε; Ποιος είναι ο στόχος της
ζωής μας; Τι είδους βραβείο περιμένουμε να λάβουμε στο τέρμα του δρόμου της
ζωής μας;
Αν κυνηγάμε το χρήμα, τη δόξα, την
επαγγελματική καταξίωση ή τις κάθε είδους ηδονές και απολαύσεις, ας είμαστε
σίγουροι πως στο τέλος θα απογοητευτούμε.
Όλα αυτά δεν μπορούν να ικανοποιήσουν
την ανθρώπινη ψυχή. Έστω κι αν καταφέρουμε όλα να τα αποκτήσουμε και όλα να τα
γευτούμε η ψυχή μας θα εξακολουθεί να είναι κενή και ανικανοποίητη.
Η ανθρώπινη
κοινωνία, τόσο του χθες όσο και του σήμερα, είναι γεμάτη από παραδείγματα
ανθρώπων που τα είχαν όλα: και φήμη και χρήμα και υγεία, μα που η ζωή τους ήταν
δυστυχισμένη και αξιολύπητη. Κι όταν έφυγαν κάποτε από τούτη τη ζωή, δεν πήραν
μαζί τους τίποτα.
Είναι κρίμα να δαπανήσει κανείς τη
ζωή του για μια χίμαιρα. Για ένα φθαρτό στεφάνι που μετά από λίγο θα μαραθεί.
Δόξα όμως στο Θεό γιατί υπάρχει υψηλότερο νόημα στη ζωή από τη συσσώρευση
αγαθών και το κυνήγι της ηδονής.
Υπάρχουν άφθαρτα στεφάνια, με αιώνια αξία που
έχει ετοιμάσει ο Θεός για κείνους που Τον πιστεύουν και ζητούν το θέλημά Του
στη ζωή τους.
Ένα τέτοιο στεφάνι έχει ετοιμάσει ο
Θεός και για σένα. Αρκεί να δεχτείς το δώρο Του. Να πιστέψεις σε Κείνον που
απέστειλε, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος με το θάνατό του στο Σταυρό του Γολγοθά
τακτοποίησε την αμαρτία σου και σου χαρίζει σήμερα τέλεια συγχώρεση από τις
αμαρτίες σου. Όποιες κι αν είναι αυτές, όσες κι αν είναι. Κι όχι μόνο, αλλά αναστημένος
και ζωντανός τώρα ο Ιησούς υπόσχεται να είναι κοντά σου, μέσα σου, ώστε να σε
οδηγεί και να σε βοηθά να ξεπερνάς τον καθημερινό αγώνα ενάντια στην αμαρτία
και το κακό.
Ώσπου, όταν κάποια μέρα έρθει η ώρα
να φύγεις από τούτη τη ζωή για να πας να Τον συναντήσεις, να μπορείς να πεις
μαζί με τον απόστολο Παύλο: "Επειδή, εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός
της αναχώρησής μου έφτασε. Αγωνίστηκα τον καλό αγώνα, τέλειωσα τον δρόμο, διατήρησα
την πίστη. Μου απομένει, λοιπόν, το στεφάνι της δικαιοσύνης, που ο Κύριος θα
μου αποδώσει κατά την ημέρα εκείνη, ο δίκαιος κριτής. Και όχι μονάχα σε μένα,
αλλά και σε όλους όσους επιποθούν την επιφάνειά του" (Β' Τιμ.δ:6-8).
