ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ - Ο πρώτος μάρτυρας της εκκλησίας

Πραξ.ς:8-15  ζ:1-60  η:1-2

Α. ΣΤΕΦΑΝΟΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Ο Στέφανος ήταν Ελληνοεβραίος. Ήταν ένας απ’ τους 7 πρώτους διακόνους. Περιγράφεται σαν «πλήρης πίστεως και δυνάμεως» (Πραξ.ς:8). Ο Θεός του είχε δώσει τη διακονία του κηρύγματος του Λόγου κι όταν κήρυττε το χρίσμα του Θεού ήταν τόσο έντονο, που κανείς δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί στη σοφία και στο πνεύμα με το οποίο μιλούσε. Πολλά σημεία και τεράστια ακολουθούσαν τη διακονία του. Το όνομά του που κατά μία έννοια σημαίνει «στέμμα», σίγουρα ήταν το κατάλληλο γιατί ήταν ο πρώτος που φόρεσε το στέμμα του μάρτυρα.

Β. Η ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Οι Ελληνιστές Ιουδαίοι που είχαν επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ για να ζήσουν, είχαν ιδρύσει το λιγότερο 5 συναγωγές εκεί. Αυτές οι συναγωγές ονομαζόταν με το όνομα του τόπου απ’ όπου είχαν επιστρέψει αυτοί οι Ιουδαίοι. Η συναγωγή των Λιβερτίνων ήταν η εξαίρεση. Οι Λιβερτίνοι ήταν Ιουδαίοι που μεταφέρθηκαν απ’ τον Πομπήιο το 63 π.Χ. στη Ρώμη, αλλά αργότερα εξορίστηκαν επί Τιβέριου (14-37 μ.Χ.) και επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ όπου και ίδρυσαν συναγωγή.

Αφού λοιπόν ο Στέφανος ήταν Ελληνιστής, ήταν φυσικό να πάει να κηρύξει το ευαγγέλιο στους Ελληνιστές. Αν και αυτοί οι Ιουδαίοι είχαν ταξιδέψει πολύ και πιθανόν να ήταν μορφωμένοι, δεν μπορούσαν ν’ απαντήσουν στο Στέφανο που κήρυττε με τόση σοφία και δύναμη.  Αυτό το γεγονός τους έκανε να θυμώσουν πολύ και αποφάσισαν ν’ απαλλαχτούν απ’ αυτό τον πλήρη Πνεύματος Αγίου κήρυκα.

Έτσι λοιπόν, δωροδόκησαν κάποιους ψευδομάρτυρες οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι έλεγε βλάσφημα λόγια ενάντια στο Θεό και το Μωυσή (Πραξ.ς:11).

Γ. ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Έφεραν το Στέφανο μπροστά στο συνέδριο (ς:12). Αυτό ήταν το ανώτατο συμβούλιο των Εβραίων. Η αρχή της ύπαρξής του ήταν στους 70 πρεσβυτέρους που ο Μωυσής διάλεξε για να τον βοηθούν στη διακυβέρνηση του λαού Ισραήλ. Για τον καιρό που μιλάμε είχε 71 μέλη - 70 μέλη κι ένας ο πρόεδρος που ήταν ο «αρχιερεύς του ενιαυτού».

Δ. Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Η κατηγορία που πρόφεραν οι ψευδομάρτυρες κατά του Στέφανου ήταν διπλή:
1.  Ότι μίλησε κατά του Ναού
2.  Ότι άλλαζε τους νόμους του Μωυσή

Ακόμα κατηγορήθηκε σαν βλάσφημος.

Ε. ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Το κήρυγμά του δεν ήταν μια απολογία, ούτε πήρε χρόνο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αυτό το κήρυγμα είναι το μεγαλύτερο που αναφέρεται στο βιβλίο των Πράξεων.

Άρχισε να κηρύττει μ’ ένα απλό χαιρετισμό «Άνδρες αδελφοί και πατέρες, ακούσατε» (ζ:2), και αμέσως άρχισε να κατηγορεί τους Εβραίους ηγέτες. Έγινε ο κριτής τους, περνώντας την καταδίκη σ’ αυτούς.

Στο κήρυγμά του, ο Στέφανος έμεινε πολύ σε λεπτομέρειες της ιστορίας του Ισραήλ. Απέδειξε ότι είχαν απορρίψει τη χάρη του Θεού, με το να μην μπορέσουν να υπακούσουν στο νόμο Του. Αναφέρθηκε στον Αβραάμ για να αποδείξει ότι η ευλογία του Θεού που ήταν πάνω του, ήταν απόλυτα βασισμένη στην αρχή της πίστης. Έδωσε παραδείγματα της επίμονης έχθρας τους σε ό,τι ήταν καλό. Τους θύμισε ότι πούλησαν τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο από φθόνο και πώς είχαν αρνηθεί και απορρίψει το Μωυσή.

Ο Στέφανος έφτασε στο αποκορύφωμα του κηρύγματός του, δείχνοντας ότι όλη η προηγούμενη ιστορία τους προεικόνιζε το Χριστό και την απόρριψή Του απ’ αυτούς. Κατηγόρησε το Συνέδριο για μεγάλη προδοσία κατά του Θεού. Τους επίπληξε με εκφράσεις όπως απερίτμητοι στην καρδιά και τ’ αυτιά. Τους κατηγόρησε ότι αρνήθηκαν το Άγιο Πνεύμα και σαν δολοφόνους του Ιησού Χριστού.

Ζ. Ο ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Καθώς τα μέλη του Συνεδρίου άκουγαν το Στέφανο, ελέγχθηκαν βαθιά μέσα τους. Θύμωσαν τόσο πολύ, που άρχισαν να τρίζουν τα δόντια τους. Όρμησαν πάνω του, τον πήραν και τον πέταξαν έξω απ’ την πόλη κι άρχισαν να τον λιθοβολούν. Το συνέδριο δεν είχε την εξουσία να καταδικάσει κάποιον σε θάνατο, αλλά αυτοί το αγνόησαν εξαιτίας του θυμού και της έχθρας που είχαν.

Ανάμεσα στα μέλη του Συνεδρίου ήταν κι ο Σαούλ απ’ την Ταρσό. Χωρίς αμφιβολία ήταν ένας απ’ τους κύριους παρακινητές του όχλου να σκοτώσουν το Στέφανο. Είχε συναινέσει στο θάνατό του (Πραξ.η:1). Απ’ αυτή τη δήλωση γνωρίζουμε ότι είχε επιδοκιμάσει το γεγονός κι ότι ήταν κάτι που με ευχαρίστηση έκανε.  Ακόμα ήταν αυτός που φυλούσε τα ρούχα αυτών που είχαν γυμνωθεί για να μπορούν να πετάνε τις πέτρες.

Η. Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Μερικοί προσπαθούν να στηρίξουν την τριαδική θεωρία στην όραση που είδε ο Στέφανος λίγο πριν πεθάνει. Ωστόσο, αυτή αποδεικνύει τη μονότητα του Θεού! Ο Στέφανος επικαλέστηκε το Θεό λέγοντας: «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου» (ιζ:59). Η έκφραση «εκ δεξιών του Θεού» (ιζ:55,56) απλά αναφέρεται στη θέση δόξας και εξουσίας. Υπάρχουν πολλά εδάφια μέσα στη Γραφή που το ξεκαθαρίζουν αυτό. Μαρκ.ιδ:62

Στα περισσότερα εδάφια που περιγράφουν τον Ιησού σε θέση δύναμης και δόξας, Τον βλέπουμε να κάθεται. Όμως εδώ, στις Πραξ.ζ:56, ο Στέφανος Τον είδε όρθιο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς σηκώθηκε για να καλωσορίσει τον πρώτο μάρτυρα; Η μήπως σηκώθηκε από μεγάλο ενδιαφέρον για τη σκηνή του θανάτου του πρώτου μάρτυρα που διαδραματιζόταν; Σίγουρα αξίζει να το σκεφτούμε πιο βαθιά.

Θ. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Ας δούμε πολύ περιληπτικά μερικές ομοιότητες ανάμεσα στο μαρτύριο του Στέφανου και στο θάνατο του Κυρίου μας.

1.  Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι ήταν εξαγριωμένοι
2. Ο Στέφανος σύρθηκε έξω απ΄την πόλη, το ίδιο κι ο Κύριος για να θυσιαστεί.
3.  Και οι δύο προσευχήθηκαν για τους εκτελεστές τους
4.  Και οι δύο παρέδωσαν το πνεύμα τους στο Θεό.
5.  Και οι δύο έκραξαν με δυνατή φωνή. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό ήταν κραυγή νίκης.

Ι. ΔΥΟ ΤΕΛΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Τελικά, δύο πράγματα θα πρέπει να ελκύσουν την προσοχή μας:

1. Ο τρόπος του θανάτου του Στέφανου: η έκφραση «εκοιμήθη» (εδ.60) μας φανερώνει ένα ήσυχο, ειρηνικό θάνατο. Τί ευλογία να πέσεις να κοιμηθείς στην αγκαλιά του Ιησού!

2. Η επίδραση του θανάτου του Στέφανου στον Σαούλ: Ο Σαούλ απ’ την Ταρσό ποτέ δεν ήταν ο ίδιος μετά απ’ αυτή τη σκηνή. Αν και έκανε το καλύτερο δυνατόν για να κατηγορήσει και να διώξει την εκκλησία, είμαστε σίγουροι ότι θυμόταν αυτή τη σκηνή σ’ όλη του τη ζωή και πολλές φορές αργότερα έγινε πηγή δύναμης και κουράγιου γι’ αυτόν.