Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στον Χριστό αλλά ποτέ δεν θα ήθελαν να γίνουν μέλη της εκκλησίας επειδή είναι βαθιά πνευματικά άτομα και μπορούν να διακρίνουν ότι όλοι αυτοί που ανήκουν σε κάποια εκκλησία, είναι ανάξιοι τους.

Είναι πολύ δημοφιλές για τους ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι τους αρέσει ή πιστεύουν στον Ιησού, αλλά δεν τους αρέσουν οι Χριστιανοί.

Σίγουροι για τη δικαιοσύνη τους, κρίνουν επικριτικά όλους τους Χριστιανούς σαν υποκριτές:

Επικίνδυνες «ζυμώσεις»

Οι μαθητές του Κυρίου ήταν άνθρωποι όπως κι εμείς. Δεν είχαν μεγάλη μόρφωση ή ιδιαίτερη ευφυΐα, ούτε διέθεταν εξαιρετικά φυσικά χαρίσματα. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να ενεργούν και να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι κοινοί άνθρωποι της εποχής τους, αλλά και της δικής μας.

Σ' ένα περιστατικό που διηγούνται οι ευαγγελιστές Ματθαίος (ις:1-12) και Μάρκος (η:13-21), παρακολουθούμε τους μαθητές να προβληματίζονται και να στενοχωρούνται επειδή, σαν άνθρωποι «ελησμόνησαν να λάβωσιν άρτους». Πόσες φορές αλήθεια κι εμείς δεν διαπιστώνουμε κάποια κενά στις υποχρεώσεις μας, που οφείλονται στην αδυναμία μας να τα γνωρίζουμε όλα, να τα μπορούμε όλα και να τα προλαβαίνουμε όλα...

Καθώς όμως εκείνοι σκέφτονταν πώς θ' αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ο Κύριος τούς κάνει λόγο για μια άλλη πραγματικότητα, λέγοντάς τους: »Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων».

Δεν είναι άξιο απορίας που οι μαθητές δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη σκέψη του Δάσκαλου. Γι' αυτούς το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή ήταν συγκεκριμένο δεν είχαν ψωμί για να φάνε, κι είχαν δίκιο που έψαχναν να βρουν τη λύση του, επειδή κάποια στιγμή θα έπρεπε να στρώσουν «τραπέζι» για φαγητό. Τι θα έβαζαν μπροστά τους;

Σύγχρονοι Φαρισαίοι

Μερικές φορές παρερμηνεύουμε τον λόγο που ο Ιησούς καταδίκασε τους Φαρισαίους.

Η αμαρτία των Φαρισαίων δεν ήταν τόσο αυτό που έκαναν, αλλά γιατί το έκαναν και τι δεν έκαναν.

Ματθ.κγ:23 Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν· ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Α. Ο ΗΡΩΔΗΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Ο Ηρώδης  έγινε βασιλιάς το έτος 37 π.Χ. και ονομάστηκε Μέγας.  Ήταν ικανός, σκληρός, ασυνείδητος και πονηρός πολεμιστής. Πάντοτε πήγαινε με το μέρος  των αρχόντων της Ρώμης και γι’ αυτό αμείφθηκε από τους ισχυρούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το 31 π.Χ. έγινε βασιλιάς σχεδόν ολόκληρης της Παλαιστίνης.

Ο Ηρώδης ήταν άκαρδος σ’ αυτούς που δεν τον άκουγαν. Αγάπησε και παντρεύτηκε την Μαριάμ, πριγκίπισσα των Ασμοναίων, αλλά επειδή την υποπτεύτηκε ότι συνωμοτούσε εναντίον του διέταξε να την δολοφονήσουν το 29 π.Χ. στη Σαμάρεια. Όλοι οι αντίπαλοί του εξουδετερώθηκαν αλύπητα.  Ακόμα και τα παιδιά του από τη Μαριάμ, δολοφόνησε, γιατί τα φοβότανε. Ο Ηρώδης πέθανε μανιακός μετά από χρόνια τύψεων συνειδήσεως και φρικτών αναλογισμών.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

Το «έλθετε προς Με» (Ματθ.ια:8), είναι βασικά η πρόσκληση του Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο. Όπως και η διαβεβαίωσή Του, πως «τον ερχόμενον προς Με ου μη εκβάλω έξω» (Ιωάν.ς:37), φτιάχνει τη σιγουριά εκείνων που προσφεύγουν στο Χριστό. Όμως ο Χριστός που «δέχεται αμαρτωλούς» (Λουκ.ιε:), καταδέχεται να επισκέπτεται τ’ ανθρώπινα σπίτια. Όποια και να ’ναι. Φτάνει να Του ανοίξουμε την πόρτα. Για να ευλογήσει, ολόκληρη την οικογένεια. Για να ευλογήσει τον άνθρωπο, σαν οικογένεια. Παράδειγμα - το σπίτι της Βηθανίας, το σπίτι του Ζακχαίου, του Ματθαίου και τόσα άλλα, που «ευφράνθησαν πανοικεί» (Πράξ.ις:34). Άλλες φορές, κατά μια τραγική ειρωνεία, για να ευλογηθούν οι επισκέπτες κι όχι οι νοικοκυραίοι, όπως στην περίπτωση του Φαρισαίου. 

6 τρόποι για να δείχνεις ευσεβής (χωρίς κατ' ανάγκη να είσαι)

1. Κάνε πολλά πράγματα την ώρα της προσευχής.

Κάθε μέρα, πήγαινε σε ένα ήσυχο μέρος στο σπίτι σου με τη Βίβλο για μισή ώρα. Αυτό κάνει όλους όσους σε βλέπουν να νομίζουν ότι είσαι ένας πιστός παράδειγμα. Επειδή όμως η μισή ώρα είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, εσύ διάβαζε σύντομα λίγο από την Αγία Γραφή, κάνε και μια γρήγορη προσευχή και σου μένουν άλλα 28 λεπτά για να σκέφτεσαι διάφορα θέματα, όπως την εργασία, τι ψώνια πρέπει να κάνεις, πού θα πας τις επόμενες διακοπές, ή ίσως και λίγη χαλάρωση καθώς κάθεσαι με τα μάτια κλειστά.

Ας μιλήσουμε για το παραπάνω!

“Επειδή σας λέγω, ότι εάν δεν περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών.”(Ματθ.ε:20)

Ένα ερώτημα που ίσως όλοι μας κάποτε το συναντήσαμε. Ο Ιησούς Χριστός είναι εύκολη ή δύσκολη υπόθεση; Μπορεί να πάει ο καθένας στον Ιησού Χριστό και να πάρει τη σωτηρία Του; Μπορούν όλοι να φτάσουν στη Βασιλεία Του, να αποκτήσουν αιώνια ζωή; Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε κάπως γενικά και θεωρητικά ίσως. Ναι, ο Χριστός προσφέρεται σε όλους τους αμαρτωλούς ανθρώπους χωρίς διάκριση και περιορισμούς.

Μεγάλη υπόθεση, μεγάλο και αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του εχθρού μας του σατανά, το κλειστό Ευαγγέλιο. Να μη διαβάζουμε, να μη φωτιστούμε, να μην ανοίξουν τα μάτια του ανθρώπου, να μην προβληματιστεί για την κατάστασή του. Να χάσει την ψυχή του αιώνια μακριά από την αλήθεια και το φως του Θεού.

Εφτά είδη Φαρισαίων!

1.     Ο Φαρισαίος “της επίδειξης”, που επιδεικτικά μεταφέρει στην πλάτη τις καλές του πράξεις για να μπορούν να τις δουν όλοι.

2.     Ο Φαρισαίος του “περίμενε μια στιγμή”, που θέλει να περιμένετε όση ώρα εκείνος κάνει τη καλή του πράξη.

3.     Ο συντετριμμένος Φαρισαίος, που πέφτει πάνω σ’ ένα τοίχο επειδή κοιτάζει στο χώμα για να αποφύγει να δει μια γυναίκα.

4.     Ο “υπολογιστής” Φαρισαίος, που όταν κάνει μια αμαρτία, ύστερα κάνει και μια καλή πράξη για να ισορροπήσει το λογαριασμό.

5.     Ο Φαρισαίος “γουδοχέρι”, που χτυπά το κεφάλι του όπως το γουδοχέρι μέσα στο γουδί, με ψεύτικη ταπείνωση.

6.     Ο Φαρισαίος που ρωτάει, “Τι άλλο είναι το καθήκον μου, για να το εκτελέσω;” σαν να σκέφτεται πως είχε ήδη εκπληρώσει όλες τις άλλες υποχρεώσεις του.

7.     Εκείνος που έγινε Φαρισαίος από το φόβο των συνεπειών αν τυχόν δεν εκτελεί τις εντολές

και... Ο Φαρισαίος της αγάπης...

Οι μελετητές της Καινής Διαθήκης γνωρίζουν καλά ότι ο Χριστός συχνά αναφέρθηκε σ’ αυτή την τάξη θρησκευόμενων ανθρώπων προς τους οποίους και απηύθυνε τα σκληρά ΟΥΑΙ Του (Ματθ.κγ:13-33).

Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε ότι: 

Αμαρτωλοί κατέλαβαν τον Παράδεισο

Έκαναν μεγάλους σταυρούς. Βαθιές μετάνοιες. Ατέλειωτες προσευχές. Κόβονταν για τα ράσα, τα γένια και τα μαλλιά. Έκριναν τους πάντες και τα πάντα. Τα ήξεραν όλα. Νόμισαν, ότι είχαν την “εξ αποκαλύψεως αλήθεια”... Ήσαν καλύτεροι άπ’ όλους. Χτύπησε την πόρτα τους ο θάνατος. Άνοιξε η πόρτα για την άλλη ζωή.

Έτρεχαν βιαστικοί να μπουν στον Παράδεισο.

Αλίμονο!!! «Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Είχαν καταλάβει τον Παράδεισο οι αμαρτωλοί.

Επικίνδυνες "ζυμώσεις"

«Προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων»

Οι μαθητές του Κυρίου ήταν άνθρωποι σαν εμάς. Δεν είχαν μεγάλη μόρφωση ή ιδιαίτερη ευφυΐα, ούτε διέθεταν εξαιρετικά φυσικά χαρίσματα. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να ενεργούν και να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι κοινοί άνθρωποι της εποχής τους, αλλά και της δικής μας εποχής.

Σ' ένα περιστατικό που διηγούνται οι ευαγγελιστές Ματθαίος (ις:1-12) και Μάρκος (η:13-21), παρακολουθούμε τους μαθητές να προβληματίζονται και να στενοχωρούνται επειδή, σαν άνθρωποι ατελείς "ελησμόνησαν να λάβωσιν άρτους". Πόσες φορές αλήθεια κι εμείς δεν διαπιστώνουμε κάποια κενά στις υποχρεώσεις μας, που οφείλονται στην αδυναμία μας να τα γνωρίζουμε όλα, να τα μπορούμε όλα και να τα προλαβαίνουμε όλα... 

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - Τα χρόνια του Χριστού

Α. Ο ΗΡΩΔΗΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Ο Ηρώδης  έγινε βασιλιάς το έτος 37 π.Χ. και ονομάστηκε Μέγας.  Ήταν ικανός, σκληρός, ασυνείδητος και πονηρός πολεμιστής. Πάντοτε πήγαινε με το μέρος  των αρχόντων της Ρώμης και γι’ αυτό αμείφθηκε από τους ισχυρούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το 31 π.Χ. έγινε βασιλιάς σχεδόν ολόκληρης της Παλαιστίνης.

Ο Ηρώδης ήταν άκαρδος σ’ αυτούς που δεν τον άκουγαν. Αγάπησε και παντρεύτηκε την Μαριάμ, πριγκίπισσα των Ασμοναίων, αλλά επειδή την υποπτεύτηκε ότι συνωμοτούσε εναντίον του διέταξε να την δολοφονήσουν το 29 π.Χ. στη Σαμάρεια. Όλοι οι αντίπαλοί του εξουδετερώθηκαν αλύπητα.  Ακόμα και τα παιδιά του από τη Μαριάμ, δολοφόνησε, γιατί τα φοβότανε. Ο Ηρώδης πέθανε μανιακός μετά από χρόνια τύψεων συνειδήσεως και φρικτών αναλογισμών.

Η υποκρισία

ΕΝΑ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.

Ο Ιησούς Χριστός, όπως μας αφηγούνται τα Ευαγγέλια, μιλάει με τρόπο ήρεμο και είναι γεμάτος επιείκεια και αγάπη για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους αμαρτωλούς που τους καλεί σε μετάνοια. Σε μια μόνο περίπτωση μιλάει με τρόπο αυστηρό και το περιεχόμενο των λόγων του είναι καυστικό και ανελέητο: όταν συναντάει την υποκρισία, και μάλιστα όταν τη συναντάει στο πρόσωπο των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. Σ’ αυτούς απευθύνει τα μαστιγωτά «ουαί», με τα οποία ξεσκεπάζει την υποκριτική συμπεριφορά τους. Ένα από αυτά τα «ουαί» είναι και το ακόλουθο, που διασώζει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Η υποκρισία των Φαρισαίων συνίσταται στο ότι παραβλέπουν τις σπουδαιότερες διατάξεις του νόμου που είναι η κρίση, το έλεος και η πίστη, ενώ δεν παραλείπουν να καταβάλουν στο Ναό τη «δεκάτη», το ένα δέκατο δηλαδή όχι μόνο από το λάδι, το κρασί και το σιτάρι, καθώς και από κάθε σπέρμα και καρπό, όπως προβλέπει ο Νόμος, αλλά επεκτείνουν τη δεκάτη και στα ευτελέστερα ακόμη προϊόντα – πράγμα που δεν κοστίζει πολύ. Τέτοια ευτελή προϊόντα ήταν το ηδύοσμο, το άνηθο και το κύμινο, που χρησιμοποιούταν συνήθως για τον αρωματισμό των φαγητών, ή για φάρμακα. Ο Ιησούς κατηγορεί τους Γραμματείς και Φαρισαίους, όχι γιατί τηρούν με υπερβάλλοντα ζήλο τις διατάξεις για τη δεκάτη, αλλά γιατί δίνουν προτεραιότητα ή και αποκλειστικότητα σ’ αυτές που είναι δευτερεύουσες, ενώ παραμελούν τα «βαρύτερα του Νόμου», την κρίση, το έλεος, την πίστη. «Κρίση» είναι η απόδοση δικαιοσύνης στον αδύνατο. Η «κρίση» δεν είναι παρά συνέπεια του «ελέους» που χαρακτηρίζει κατ’ αρχήν τον ελεήμονα Θεό και κατόπιν τους ανθρώπους που καλούνται να γίνουν ελεήμονες και οικτίρμονες, όπως ο Ουράνιος Πατέρας.

 

O πλησίον

Ειλικρινής ή Φαρισαίος;

Πως ξέρω ότι η καρδιά μου λειτουργεί εν ειλικρινεία, δεν με απατά και ούτε προσπαθεί να ξεγελάσει το Θεό;

Αν οι θρησκευτικές σου αντιλήψεις και όλη η πνευματικότητα σου έχει σαν κέντρο το εαυτό σου και τη φιλαυτία σου, αν ο χρόνος, τα χρήματα σου και η ζωή σου, έχουν στόχο μόνο εσένα και τη εγκαθίδρυση της δικιάς σου βασιλείας, τότε έχασες...

Αν στη δική σου υποκειμενική θεώρηση της αλήθειας απουσιάζει ο άλλος, ο πλησίον, τότε βρίσκεσαι στην έσχατη πλάνη....

Οι φαρισαίοι

Η ανασφάλεια και η αδυναμία προσέγγισης στα δικά μας έσω και την ομολογία αποτυχίας μας στη προσέγγιση του άλλου μας κάνει τελικά σαν τον Φαρισαίο αντί να αγκαλιάσει το τελώνη τελικά να θεωρεί ότι επιτελεί έργο Θεού όταν τον «ρουφιανεύει» μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους για τα ελαττώματα του χωρίς να μπορεί ο καημένος τελικά να μπορεί να δει την δική του κακία και έπαρση παρόλα τα «καλά του» και τελικά θα μείνει μόνος αυτός και η κακία του...

Η όλη του πνευματικότητα του τελικά ήταν να παρακολουθεί και να εφευρίσκει αμαρτίες των άλλων για να μπορεί αυτός να νοιώθει δικαιωμένος στο δικό του θεό στην δική του αφεντιά δηλαδή.  Και να απομακρύνει το φοβισμένο αμαρτωλό από τον γλυκύτατο Ιησού που με αγκαλιά ανοικτή περιμένει τους αμαρτωλούς για να τους θεραπεύει και να τον έχει ανώριμο οπαδό του για χρόνια πολλά... 

Φαρισαίοι

Οι μαθητές του Κυρίου ήταν άνθρωποι όπως κι εμείς. Δεν είχαν μεγάλη μόρφωση ή ιδιαίτερη ευφυΐα, ούτε διέθεταν εξαιρετικά φυσικά χαρίσματα. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να ενεργούν και να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι κοινοί άνθρωποι της εποχής τους, αλλά και της δικής μας εποχής.