Οι φαρισαίοι

Η ανασφάλεια και η αδυναμία προσέγγισης στα δικά μας έσω και την ομολογία αποτυχίας μας στη προσέγγιση του άλλου μας κάνει τελικά σαν τον Φαρισαίο αντί να αγκαλιάσει το τελώνη τελικά να θεωρεί ότι επιτελεί έργο Θεού όταν τον «ρουφιανεύει» μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους για τα ελαττώματα του χωρίς να μπορεί ο καημένος τελικά να μπορεί να δει την δική του κακία και έπαρση παρόλα τα «καλά του» και τελικά θα μείνει μόνος αυτός και η κακία του...

Η όλη του πνευματικότητα του τελικά ήταν να παρακολουθεί και να εφευρίσκει αμαρτίες των άλλων για να μπορεί αυτός να νοιώθει δικαιωμένος στο δικό του θεό στην δική του αφεντιά δηλαδή.  Και να απομακρύνει το φοβισμένο αμαρτωλό από τον γλυκύτατο Ιησού που με αγκαλιά ανοικτή περιμένει τους αμαρτωλούς για να τους θεραπεύει και να τον έχει ανώριμο οπαδό του για χρόνια πολλά... 

'Ανθρωπος χωρίς σπλάχνα χωρίς ευαισθησίες στο πόνο στη αδυναμία του φοβισμένου πεσμένου ανθρώπου με μάσκα δικαιοσύνης και βιτρίνα γυαλισμένη που εντυπωσιάζει τους αφελείς οπαδούς που εμποδίζει τελικά τον ίδιο και τους ακολούθους του να πλησιάσουν το Θεό.

Τελικά όπως όλοι οι φαρισαίοι άλλωστε...θα φεύγουν ένας ένας από το κέντρο της ζωής που είναι ο Χριστός με την επ αυτοφώρω...πληγωμένη για να μπορέσουν τελικά να τον σταυρώσουν.

(Εμείς οι φαρισαίοι..μεταξύ μας...κείμενο απο airetikos.gr)