Πράξεις ζ:1-53
Ο Στέφανος ήταν ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα. Πνευματικός αλλά και έξυπνος άνθρωπος. Ήξερε που στεκόταν πνευματικά. Ήξερε τι πίστευε. Στις Πράξ.ς:5, γράφει πως οι πιστοί «εξέλεξαν τον Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου». Λίγο πιο κάτω στο ς:8 λέει «Ο δε Στέφανος, πλήρης πίστεως και δυνάμεως, έκαμνε τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ».
Αυτό το καταλάβαιναν και οι αντίπαλοί του. Στο εδάφιο 10 γράφει πως «δεν ηδύναντο να αντισταθώσιν εις την σοφίαν και εις το πνεύμα, με το οποίον ελάλει». Ακόμη και μετά τη σύλληψή του όταν τον κατηγορούσαν στο δικαστήριο διαβάζουμε πως ατενίζοντας σ' αυτόν, όλοι εκείνοι που κάθονταν στο συνέδριο, είδαν το πρόσωπό του σαν πρόσωπο αγγέλου (ς:15).
Παρά το γεγονός ότι ο Στέφανος ήταν όλα αυτά, ή πιθανώς επειδή ήταν όλα αυτά, η αντίδραση εναντίον του ήταν πραγματικά κακή. Οι κατηγορίες αναφέρονται στο εδάφιο 14: «ηκούσαμεν αυτόν λέγοντα, ότι Ιησούς ο Ναζωραίος ούτος θέλει καταλύσει τον τόπον τούτον και αλλάξει τα έθιμα, τα οποία παρέδωκεν εις ημάς ο Μωϋσής».
Λίγο νωρίτερα τον είχαν κατηγορήσει ότι μιλούσε βλάσφημα ενάντια στο Μωυσή στο Θεό και στο ναό. Έβαλαν κρυφά ανθρώπους, που έλεγαν ότι: ηκούσαμεν αυτόν λαλούντα λόγια βλάσφημα κατά του Μωϋσέως και του Θεού (ς:11). Και στο 13 εδάφιο: «και έστησαν μάρτυρας ψευδείς, λέγοντας· Ο άνθρωπος ούτος δεν παύει λαλών λόγια βλάσφημα κατά του αγίου τούτου τόπου και του νόμου». Έτσι λοιπόν, ο Στέφανος δικάζεται γιατί αντιστέκεται στο Μωυσή, στα έθιμα του Μωυσή, στο Θεό και στο ναό του Θεού.
Φτάνουμε, στο κεφ.ζ όπου ο αρχιερέας δίνει την ευκαιρία στο Στέφανο ν' απολογηθεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Και ο αρχιερέας είπε: «Τωόντι ούτως έχουσι ταύτα»; (ζ:1).
Στην ερώτηση αυτή ο Στέφανος κάνει κάτι παράξενο. Τους λέει μια ιστορία. Μια συμπυκνωμένη έκδοση της ιστορίας του λαού Ισραήλ. Ξεκινάει με την ιστορία του Αβραάμ (εδάφια 1-8). Μετά περνάει στον Ιωσήφ και στο πως οι Ισραηλίτες έφτασαν στην Αίγυπτο (εδάφια 9-16). Στη συνέχεια από το 17 ως το 44 τους θυμίζει τι έγινε στα χρόνια του Μωυσή. Κλείνει με μια σύντομη αναφορά στον Ιησού του Ναυή, στο Δαβίδ και το Σολομώντα (εδάφια 45-50).
Στο τέλος, δίνει το δικό του συμπέρασμα από την ιστορία του λαού. Δίνει την ερμηνεία της ιστορίας του λαού Ισραήλ. Αυτό που είχαν ανάγκη ν' ακούσουν στο συνέδριο. Την ερμηνεία που ήταν η απάντησή του, στις κατηγορίες που του απέδιδαν. Γράφει: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του Πνεύματος του Αγίου· καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις. Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς· οίτινες ελάβετε τον νόμον εκ διαταγών αγγέλων και δεν εφυλάξατε» (Πράξ.ζ:51-53).
Τον κατηγόρησαν ότι μιλούσε ενάντια στο Μωυσή, και το νόμο, ενάντια στο Θεό και στο ναό. Η απολογία του ήταν πως η ιστορία απεδείκνυε το αντίθετο. Ο Ισραήλ σαν λαός ήταν σκληροτράχηλος και αντιστεκόταν στο Πνεύμα του Θεού. Διώξανε τους προφήτες. Θανάτωσαν το Χριστό, το Γιο του Θεού και τώρα ήταν έτοιμοι να θανατώσουν κάποιον γεμάτο από πίστη και 'Αγιο Πνεύμα. Αυτοί έπρεπε να απολογηθούν, όχι ο Στέφανος.
Η απάντηση αυτή βέβαια δεν τους άρεσε καθόλου. Δεν θα ασχοληθούμε όμως, με τη στάση τους απέναντι στο Στέφανο. Θα σταθούμε στο μήνυμα που έδωσε ο Στέφανος. Και θα προσπαθήσουμε με τη χάρη του Θεού να δούμε τι μαθαίνουμε για το χαρακτήρα του Θεού από αυτό.
Ο Στέφανος είπε (εννοώντας το λαό Ισραήλ): σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του Πνεύματος του Αγίου. Αυτό σημαίνει πως ο Θεός εργαζόταν για τον Ισραήλ πάλι και πάλι και πάλι με επαναλαμβανόμενες πράξεις ελέους, υπομονής, μακροθυμίας, σε όλη την ιστορία τους. Και σημαίνει επίσης πως ο λαός πάλι και πάλι και πάλι επανειλημμένα είχαν σκληρύνει τις καρδιές τους, είχαν σκληρύνει τον τράχηλό τους, είχαν κλείσει τα αυτιά τους στο έργο του Θεού.
Πιστεύω λοιπόν πως ο Θεός θέλει να μας θυμίσει δύο αλήθειες σήμερα που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα Του, με τη μακροθυμία Του συγκεκριμένα.
1. Πρώτο, πρέπει να μας ενθαρρύνει αυτή η ιστορία της υπομονής και της μακροθυμίας του Θεού, μ' ένα λαό που ήταν πάντα επαναστατικός. Γράφει στον Ψαλμ.πς:15: «Αλλά συ, Κύριε, είσαι Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός». Ο Θεός δεν βιάζεται να τιμωρήσει. Βιάζεται να ελεήσει, να συγχωρήσει και να προχωρήσει με μετανοημένους και ταπεινούς ανθρώπους.
2. Δεύτερο, πρέπει να θυμόμαστε, κι αυτό είναι μια προειδοποίηση αγάπης, πως κάποια στιγμή η μακροθυμία του Θεού τελειώνει. Μπορεί να υπάρχει αντίσταση στο Πνεύμα του Θεού και αυτή η αντίσταση μπορεί να πάει τόσο μακριά, να είναι τόσο μεγάλη που ο Θεός να παραδώσει κάποιον στη δύναμη της αμαρτίας του.
Προσέξτε τι είπε ο Στέφανος για το λαό Ισραήλ στο Πράξ.ζ:41-42α «Και κατεσκεύασαν μόσχον εν ταις ημέραις εκείναις και προσέφεραν θυσίαν εις το είδωλον και ευφραίνοντο εις τα έργα των χειρών αυτών. Όθεν εστράφη ο Θεός και παρέδωκεν αυτούς εις το να λατρεύσωσι την στρατιάν του ουρανού».
Ο Θεός θέλει να μας αφυπνίσει σήμερα με την αλήθεια πως μπορούμε να του αντισταθούμε, μπορούμε να επιλέγουμε συνεχώς άλλα πράγματα περισσότερο από Εκείνον, στο τέλος όμως, μπορεί να σταματήσει να μας ελέγχει, να σταματήσει να μας κάνει να νοιώθουμε άσχημα, να νοιώθουμε ένοχοι και άβολα για την αμαρτία μας και να μας παραδώσει στην αμαρτία μας. Το έκανε με το λαό Ισραήλ. Εξηγεί στο αμέσως επόμενο εδάφιο (ζ:43) πως το έκανε ο Θεός: «Μάλιστα ανελάβετε την σκηνήν του Μολόχ και το άστρον του Θεού σας Ρεμφάν, τους τύπους, τους οποίους εκάμετε διά να προσκυνήτε αυτούς· διά τούτο θέλω σας μετοικίσει επέκεινα της Βαβυλώνος».
Την ίδια αλήθεια γράφει και ο απόστολος Παύλος στη Ρωμ.α τρεις φορές!
«και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. Διά τούτο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός διά των επιθυμιών των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, ώστε να ατιμάζωνται τα σώματα αυτών μεταξύ αυτών» (Ρωμ. α:23-24).
Δεύτερη φορά το αναφέρει αμέσως πιο κάτω: Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν. Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας (Ρωμ.α:25-26α).
Και τρίτη φορά: «Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα» (Ρωμ.α:28).
Ο Θεός με καλεί και σε καλεί να Τον αναγνωρίζουμε για αυτό που είναι: Κύριος! Βασιλιάς σε όλη τη δημιουργία και την κτίση. Αυτό σημαίνει να Τον λατρεύσουμε με τη ζωή μας. Να τον υπακούσουμε. Να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημά Του. Και ο Θεός περιμένει να το κάνουμε αυτό. Είναι μακρόθυμος. Είναι ελεήμων.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ζητήσει συγνώμη για την αμαρτία μας; Πόσες και πόσες φορές ο Θεός δεν περιμένει υπομονετικά να καταλάβουμε την αμαρτία μας! Να ανταποκριθούμε στον έλεγχό Του! Αρέσκεται στο έλεος. Κι εμείς κωφεύουμε.
Είμαστε εδώ σήμερα επειδή ο Θεός έχει έλεος στη ζωή μας. Επειδή τόσες φορές μας έχει συγχωρέσει και έχει επιλέξει να μας περιμένει. Και για αυτό αξίζει τη λατρεία μας. Και τη μετάνοιά μας.
Δυστυχώς συνηθίζουμε στην αμαρτία. Οι καρδιές μας συνηθίζουν να αισθάνονται ένοχες. Σιγά-σιγά ο έλεγχος του Θεού γίνεται μια φωνή σαν όλες τις άλλες. Εκεί πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε. Όταν διαβάζεις το λόγο του Θεού, γράφει ξεκάθαρα ότι κάτι είναι αμαρτία, αλλά το έχεις συνηθίσει τόσο πολύ που δεν αντιστέκεσαι πια, και σε πρώτη ευκαιρία το ξανακάνεις, τότε να αρχίζεις να φοβάσαι.
Αν είσαι κάπως έτσι σήμερα, μετανόησε. Κράξε στο Θεό και ζήτησέ του συγνώμη τόσο για την αμαρτία σου, όσο και γιατί δε σε ενοχλεί. Αν είσαι γνήσιο παιδί του Θεού πρέπει να σε ενοχλεί η αμαρτία. Ο Θεός είναι μακρόθυμος, αλλά δε θα είναι πάντα.
