Αυτό το μικρό κεφάλαιο περιέχει ωφέλιμες διδασκαλίες για την ψυχή μας. Το Άγιο Πνεύμα μας περιγράφει μια ωραία εικόνα του τρόπου που ο πιστός πρέπει να φέρεται πάντοτε προς τους έξω. Αν είναι αλήθεια ότι η πίστη μας κάνει ανεξάρτητους απ’ τους ανθρώπους του κόσμου, δεν είναι λιγότερο αλήθεια ότι αυτή μας διδάσκει να περπατάμε πάντοτε με τίμιο τρόπο προς τους έξω. Α’Θεσ.δ:12 Β’Κορ.η:21 Ρωμ.ιγ:8.
Η Σάρρα πεθαίνει 127 χρονών και ο Αβραάμ μας φανερώνεται τώρα διαφορετικά, σαν ο άνθρωπος που πενθεί. Και οι πιστοί καλούνται να περάσουν πένθος, όχι όμως όπως οι άλλοι. Το γεγονός της ανάστασης παρηγορεί και μεταδίδει ένα τελείως διαφορετικό χαρακτήρα στον πόνο (Α’Θεσ.δ:13-14). Η απολύτρωση της ψυχής εξασφαλίζει και την απολύτρωση του σώματος. Έχουμε την πρώτη και περιμένουμε τη δεύτερη (Ρωμ.η:23).
Ο Αβραάμ “εσηκώθη απ’ έμπροσθεν του νεκρού αυτού”. Η πίστη δεν κάθεται για πολύ καιρό κοιτάζοντας το θάνατο, έχει κάτι πολύ υψηλότερο, χάρη στο ζωντανό Θεό. Είμαστε επιρρεπείς να ασχολούμαστε με το θάνατο και τις συνέπειές του. Ο θάνατος είναι τα όρια της δύναμης του Σατανά, αλλά εκεί που ο Σατανάς τελειώνει, ο Θεός αρχίζει.
Γιατί ο Αβραάμ λεπτολογούσε τόσο πολύ το θέμα της συμφωνίας για την αγορά ενός τάφου; Γιατί ήθελε πολύ να βεβαιώσει τα δικαιώματά του στο χτήμα και το σπήλαιο του Εφρών; Γιατί ήταν τόσο αποφασισμένος να πληρώσει ολόκληρη την τιμή “τη δεκτή μεταξύ των εμπόρων”; Η απάντηση είναι ότι όλα αυτά τα έκανε διά πίστεως. Ήξερε ότι αυτή η γη θα του ανήκε στο μέλλον, ήταν αυτή που του είχε υποσχεθεί ο Θεός γι’ αυτόν και το σπέρμα του. Αλλά μέχρι τότε, δεν ήθελε να χρωστάει σ’ εκείνους που έπρεπε με κάθε τρόπο να διωχθούν απ’ εκεί. Αν και ήταν μεταξύ τους “ηγεμών εκ Θεού”, και θέλανε με ευχαρίστηση να του κάνουν μια χάρη, ο Αβραάμ είχε μάθει να παίρνει χάρες μόνο απ’ το Θεό της ανάστασης. Έτσι, ενώ πλήρωνε τους Χετταίους για το Μαλπελάχ, έλπιζε στο Θεό για τη γη Χαναάν. Αν η γη άξιζε γι’ αυτούς τετρακόσιους σίκλους αργυρίου, για τον Αβραάμ αυτή ήταν ανεκτίμητη γιατί ήταν ο αρραβώνας μιας κληρονομιάς αιώνιας.
