Οι άνθρωποι συχνά μεταμφιέζονται και χωρίς να είναι η εποχή του καρναβαλιού, αρκεί αυτό να εξυπηρετεί διάφορες επιδιώξεις τους. Από το αστυνομικό δελτίο μαθαίνουμε για άτομα που παρουσιάζονται ως δήθεν αστυνομικοί, υπουργοί, πλούσιοι γαμπροί, γιατροί κ.λπ., για να κερδίσουν από την ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ συνανθρώπων τους. Χρησιμοποιώντας ΠΛΑΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ (ταυτότητες, διαβατήρια κ.λπ.) αλλά και ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ, επιδιώκουν –και πολλές φορές κατορθώνουν– να ιδιοποιηθούν περιουσίες ή άλλα οφέλη, πράγματα που δε θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν έπαιρναν τη μορφή ή το σχήμα κάποιου άλλου, προσποιούμενοι ότι δήθεν είναι εκείνος.
ΠΡΩΤΟΣ «ΜΑΣΚΑΡΑΣ» Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ αυτό το κακό «παιχνίδι» ήταν ο Διάβολος και πως η πρώτη μεταμφίεση έγινε στον Κήπο της Εδέμ, όταν ο ΠΟΝΗΡΟΣ εχθρός του Θεού και των ανθρώπων ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΣΕ ΦΙΔΙ και με τον τρόπο αυτό κατάφερε να ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ στην παγίδα του την Εύα και μαζί τον Αδάμ, για να τους οδηγήσει στην αμαρτία.
Αξίζει να προσέξουμε πως μέχρι την ώρα που ο Θεός ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ την πραγματικότητα, η Εύα εξακολουθούσε να πιστεύει και να λέει, «ο όφις με ηπάτησεν»... καθώς έβλεπε μόνο την εξωτερική μορφή του «συνομιλητή» της. Όμως ο Θεός, που γνώριζε την πραγματικότητα, απευθυνόμενος στο φίδι μίλησε σε μια ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, χρησιμοποιώντας όρους που δε θα μπορούσαν να έχουν καμία σχέση με το ερπετό, όπως «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γεν.γ:15).
Είναι ενδιαφέρον ότι την «τέχνη» των μεταμφιέσεων ο Διάβολος ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ έκτοτε. Γράφοντας με σοφία Αγίου Πνεύματος ο απόστολος Παύλος φανερώνει ότι «αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β΄ Κορ.ια:14). Δεν είναι κάτι καινούργιο, που πρέπει να μας εκπλήττει –«ουδέν θαυμαστόν» λέει– αλλά ένα αρχαίο τέχνασμα στο οποίο συχνότατα επανέρχεται «ο πλανών την οικουμένην όλην».
ΠΕΙΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
Έτσι μεταμφιεσμένος παρουσιάστηκε και στον ίδιο τον Κύριό μας στην έρημο, όταν προσπάθησε να Τον παρασύρει στην ΠΑΡΑΚΟΗ. Είναι ενδιαφέρον ότι στους δύο πρώτους πειρασμούς δεν αποκαλύπτεται η αληθινή ταυτότητα του πειραστή, αφού τα λόγια του θα μπορούσε να τα πει και να τα υποστηρίξει ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. (Και δυστυχώς τέτοιοι “λογικοί” άνθρωποι υπάρχουν πολλοί γύρω μας και ανάμεσά μας – ακόμα δε και ο ίδιος ο εαυτός μας μπορεί μερικές φορές να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο).
Μόνο στον τρίτο πειρασμό ο Διάβολος ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ απροσχημάτιστα, όταν είπε στον Κύριο: «Ταύτα πάντα [τα βασίλεια της γης] θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσεις με» (Ματθ.δ:9). Και μόνο τότε ο Κύριος απευθύνεται πλέον στον Σατανά με το όνομά του: «Ύπαγε, Σατανά διότι είναι γεγραμμένον, `Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει’» (εδ.10), επειδή αυτή τη φορά προσπάθησε να Τον παρασύρει όχι σε μια πράξη ολιγοπιστίας ή ματαιοδοξίας αλλά σε σαφή παράβαση συγκεκριμένου νόμου του Θεού.
ΟΙ ΜΙΜΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Ο απόστολος Παύλος αποκάλυψε επίσης πως τις ίδιες μεθόδους παραπλάνησης μεταχειρίζονται και τα όργανα του Διαβόλου, που δεν είναι μόνο τα πονηρά πνεύματα αλλά και άνθρωποι οι οποίοι προσφέρονται να εργαστούν γι’ αυτόν εκούσια ή ακούσια. Αναφερόμενος μάλιστα σε κάποιους που εκείνη την εποχή εισερχόμενοι στο χώρο της Εκκλησίας προσπάθησαν να αναλάβουν αξιώματα και να ποδηγετήσουν τους υπόλοιπους πιστούς, ο Παύλος έγραψε: «Οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού» (Β’ Κορ.ια:13). Δεν είναι πράγματι απόστολοι, όμως «μετασχηματίζονται» σε τέτοιους. Δεν τους όρισε ο Θεός αλλά προσπαθούν να αναδειχθούν μόνοι τους ή με την υποστήριξη άλλων ανθρώπων.
Τέτοιοι άνθρωποι, λέει ο Παύλος, δεν είναι καλοπροαίρετοι, που κινούνται ίσως από άγνοια ή υπερβολικό ζήλο, αλλά –τις πιο πολλές φορές– είναι «εργάται δόλιοι», δηλαδή άνθρωποι που χρησιμοποιούν «δόλο». (Σύμφωνα με τα λεξικά δόλιος είναι εκείνος που χρησιμοποιεί δόλωμα, πανουργία, εξαπάτηση, και μάλιστα ο κινούμενος εν γνώσει του αθέμιτου χαρακτήρα των πράξεών του).
Δεν είναι λοιπόν μόνον ο Διάβολος, που ενεργεί με τέτοιο τρόπο, αλλά τον μιμούνται και τα όργανά του: «Και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης των οποίων το τέλος θέλει είσθαι κατά τα έργα αυτών», λέει ο Παύλος (Β’ Κορ.ια:13-15).
Ακολουθώντας το ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ του αφέντη τους, τούτοι οι άνθρωποι του Διαβόλου εύκολα μεταχειρίζονται ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ για να ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΟΥΝ την Εκκλησία και τους πιστούς, συνήθως παρουσιαζόμενοι ως ΨΕΥΔΑΠΟΣΤΟΛΟΙ, ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΟΙ, ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ, ΨΕΥΔΑΔΕΛΦΟΙ κ.λπ.
Σαν αποτέλεσμα βλέπουμε πάρα πολλές περιπτώσεις που συνάνθρωποί μας –και μάλιστα άνθρωποι των εκκλησιών– πέφτουν σε παρόμοιους πειρασμούς, καθώς χρησιμοποιούν την πίστη για υλιστικά οφέλη (θεραπείες, υλικά κέρδη) και προβολή μεταξύ των ανθρώπων (καριέρα, δημοσιότητα, θαυμασμό). Είναι αυτοί για τους οποίους η Βίβλος θα πει: «των οποίων ο Θεός είναι η κοιλία» (Φιλ.γ:19).
Κανένας από αυτούς, βέβαια, δεν έρχεται να πει: «Προσέξτε, είμαι ΨΕΥΤΙΚΟΣ...». Αντίθετα προσποιούνται ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΥΣ...
ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ
Είναι εξαιρετικά τραγικό ότι τέτοιοι άνθρωποι, εκτός από του να παραπλανούν τους άλλους, τελικά καταφέρνουν να παραπλανήσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι εκείνοι που θα φτάσουν μέχρι το βήμα του Χριστού ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ. Γι’ αυτούς μιλούσε ο Κύριος όταν έλεγε, «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά;» (Ματθ.ζ:22).
Ποιος θα είχε το θράσος, γνωρίζοντας την ανορθόδοξη στάση του απέναντι στο Θεό, να παρουσιαστεί στο Χριστό και να απαιτήσει εύσημα και αμοιβές; Ασφαλώς κανένας. Εδώ όμως έχουμε ανθρώπους πρόθυμους να δείξουν τα “πεπραγμένα” τους («προεφητεύσαμεν, εξεβάλομεν δαιμόνια, εκάμομεν θαύματα»...) και μάλιστα να ζητήσουν πληρωμή γι’ αυτά...
Πώς θα απαντήσει σε όλους αυτούς ο Κύριος, το λέει ο ίδιος με το αψευδές στόμα Του: «Τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, Ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (εδ.23).
Όλη τους η εξωτερική εμφάνιση ταιριάζει σε δούλους του Θεού. Τα έργα τους είναι από εκείνα που πολλοί σημερινοί χριστιανοί ζηλεύουν, μάλιστα μερικοί είναι πρόθυμοι και τρέχουν να φοιτήσουν σε Σεμινάρια ή «Σχολές Θαυμάτων» πληρώνοντας χρήματα για να μπορούν, όπως λένε, να “δοξάσουν” το Θεό με τις πράξεις τους... Όμως η ετυμηγορία του Χριστού είναι συγκλονιστική: Εσείς ήσασταν «οι εργαζόμενοι την ανομίαν».
Δεν τους λέει πως ήταν ολιγόπιστοι, φίλαυτοι ή φιλάρεσκοι, δεν λέει ότι αγαπούσαν τον εαυτό τους και το καλό τους όνομα. Αλλά τους λέει κάτι αυστηρότερο: ΕΡΓΑΖΟΣΑΣΤΑΝ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ ή, με άλλα λόγια, ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΝΑΤΕ ΗΤΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ (=ανομία), ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Είναι δυνατό, λοιπόν, κάποιος να προφητεύει (=να μιλάει για λογαριασμό του Θεού), να κάνει θαύματα και να βγάζει δαιμόνια, και όμως αυτός ο άνθρωπος να ενεργεί ενάντια στο θέλημα του Θεού; Ο Κύριος λέει, ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ!
Προειδοποίηση γι’ αυτό τον κίνδυνο δίνει και σε άλλο σημείο ο λόγος του Θεού, αποκαλύπτοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί, που έχουν ΜΟΝΟ «μορφήν ευσεβείας» αλλά έχουν αρνηθεί τη δύναμή της να αλλάξει τους χαρακτήρες τους, δυστυχώς, υπάρχουν και κινούνται ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ..., γι’ αυτό και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο συμβουλεύει: «Τούτους φεύγε» (Β’ Τιμ.γ:5).
Παρόμοια και ο Χριστός είπε στους μαθητές Του – και δι’ αυτών σε μας – «Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες» (Ματθ.ζ:15).
Ας σημειωθεί επιπρόσθετα πως, αντίθετα από όσα λένε διάφοροι κληρικοί, αυτοί οι επικίνδυνοι άνθρωποι δεν είναι οι «ετερόδοξοι αιρετικοί», αλλά από τους “εντός των τειχών”, δηλαδή ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, από τους οποίους εύκολα μπορείς να ξεγελαστείς επειδή εξωτερικά είναι ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
Από τον ΤΥΧΙΚΟ
Από τον ΤΥΧΙΚΟ
