Όταν ήμασταν μικρά παιδιά μερικοί είχαν την κακή συνήθεια, όταν ήθελαν να καταραστούν κάποιον, να τον «στέλνουν» στον Διάβολο. Αυτό όμως θεωρείτο πολύ κακό στη συνείδηση των περισσοτέρων, πολλοί μάλιστα ούτε καν ήθελαν να αναφέρεται το όνομα του Πονηρού, γι' αυτό και τον έλεγαν «ο εξαποδώ».
Ασφαλώς, ούτε το να φλασφημείς ούτε το να καταριέσαι είναι σωστό για ένα χριστιανό. Όμως και το να αποσιωπάς εντελώς την ύπαρξη ενός πνευματικού όντος, περικλείει έναν σοβαρό κίνδυνο για τον οποίο κάποτε θα βρεθείς στην ανάγκη να μιλήσεις, ίσως όμως τότε να είναι κάπως αργά ή και πολύ αργά...
Αυτό το άρθρο, λοιπόν, θέλει να θυμίσει ότι οι ιεροί συγγραφείς δεν ήταν τόσο «ευαίσθητοι» απέναντι σ' αυτό τον πνευματικό εχθρό και μάλλον αναφέρθηκαν στο όνομά του αρκετά συχνά.
Έτσι μετρώντας στην Καινή Διαθήκη βρίσκουμε ότι σαν Διάβολος αναφέρεται 30 φορές, σαν Σατανάς αναφέρεται 36 φορές και επίσης 64 φορές αναφέρονται οι δαίμονες, δηλαδή ένα σύνολο πάνω από 130 φορές -αφού υπάρχουν και άλλα επίθετα, όπως «αντίδικος», «δράκων», «όφις» κ.λπ.- κι αυτό δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, όταν π.χ. η λέξη αγάπη αναφέρεται μόνο 115 φορές.
Υπάρχει εντούτοις κάτι που αφορά ειδικά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος παρουσιάζεται στις Επιστολές του όχι απλά να αναφέρει το όνομα και το έργο του Σατανά, αλλά επιπλέον, ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Έτσι για παράδειγμα στην Α΄ Κορ.ε:5, αναφερόμενος σε κάποιον αδελφό που αμάρτησε, διατάζει τους αδελφούς «παραδούναι τον τοιούτον τω Σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου». Επίσης γράφει ότι τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο τούς παρέδωσε «τω Σατανά, ίνα παιδευθώσιν» (Α΄ Τιμ.α:20).
Θα μπορούσαμε μάλιστα να βρούμε και άλλες περιπτώσεις όπου, χωρίς να αναφέρεται ονομαστικά ο Σατανάς, στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται σαν μέσο πνευματικής πειθαρχίας και τιμωρίας.
Με άλλα λόγια εκείνο που διαπιστώνουμε εδώ είναι ότι ο απόστολος Παύλος θεωρούσε ΚΑΘΗΚΟΝ δικό του και της Εκκλησίας, μερικές φορές τουλάχιστον, να τιμωρούν κάποιους παραδίδοντάς τους στον Σατανά «εις όλεθρον της σαρκός».
Βέβαια, αυτό δεν γινόταν με κακό σκοπό. Δεν γινόταν για να εκδικηθούν κάποιους που δεν τους ήταν αρεστοί ή που δεν ήταν πρόθυμοι να υποτάξουν τη θέληση και τη λογική τους στην όποια συγκυριακή ηγεσία (ούτε έχει σχέση με πράξεις επηρεασμένες από την πολιτική, όπως π.χ. το ανάθεμα του Ελευθ. Βενιζέλου από την Ελλαδική Εκκλησία). Αντίθετα γινόταν με σκοπό παιδαγωγικό, αφού το αποτέλεσμα εκείνης της παράδοσης θα ήταν «ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου».
Όπως όμως συμβαίνει σε πλείστες άλλες περιπτώσεις, σήμερα βλέπουμε την εκκλησία στις διάφορες μορφές της, να ενεργεί αντίθετα από την αποστολική διδαχή, και να έχει λησμονήσει παντελώς αυτή την υποχρέωσή της. Μάλιστα συμβαίνει το οξύμωρο, αντ' αυτού, να επιδίδεται μάλλον σε μια αμφίβολης αποτελεσματικότητας "διακονία εκβολής δαιμονίων".
Είναι σίγουρα περίεργο -και δέχεται πολλές ερμηνείες- το γεγονός ότι στις μέρες του Χριστού υπήρχαν τόσοι πολλοί δαιμονισμένοι. Εντούτοις, είναι φανερό ότι η αποστολική εκκλησία δεν ενδιαφερόταν να εκβάλλει δαιμόνια -όπως διατείνονται ότι κάνουν κάποιοι χαρισματικοί- αλλά αντίθετα φρόντιζε να διατηρεί το δικό της «σώμα» καθαρό από την αμαρτία.
Τι συμβαίνει; Μήπως ανάμεσα στους σημερινούς χριστιανούς δεν υπάρχουν πια "τόσο άτακτοι", και γι' αυτό δεν χρειάζονται ανάλογα πειθαρχικά μέσα; Μήπως είχε άδικο ο Παύλος που τα εφάρμοσε; Ή μήπως οι σημερινοί ποιμένες της εκκλησίας δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να προχωρήσουν σε ανάλογη πράξη; Μήπως, τελικά, -που μάλλον είναι το πιθανότερο- υπάρχει τόση πνευματική ακαθαρσία που δεν θα ήξερε κανείς ποιον από όλους -ή μήπως πολλούς- θα έπρεπε να παραδώσει στο Σατανά;
Με τον τρόπο αυτό όμως η εκκλησία ΕΧΑΣΕ ένα από τα δραστικότερα μέσα που είχε για την εξασφάλιση της ηθικής και πνευματικής της καθαρότητας.
Αναμφίβολα είναι πολλοί εκείνοι που σήμερα αναγνωρίζουν την κακή κατάσταση της εκκλησίας και αρκετοί από αυτούς προσεύχονται ζητώντας από τον Κύριο "να καθαρίσει Εκείνος" το λαό Του.
Όμως αυτό δεν είναι έργο που οφείλει ή υπόσχεται να το κάνει ο Κύριος σήμερα. Οπωσδήποτε θα το κάνει την έσχατη ημέρα, όταν θα καλέσει τους γνήσιους δικούς Του, αφήνοντας πίσω (ή έξω) όλους τους νόθους, εκείνους που ουδέποτε γνώρισε (Ματθ.ζ:23). Στο μεταξύ όμως, δηλαδή στην παρούσα φάση της ιστορίας, το έργο αυτό έχει ανατεθεί στην Εκκλησία, η οποία και είναι υπεύθυνη να το εφαρμόζει για τη δική της υγεία και ασφάλεια.
Η αποστολική εντολή είναι σαφής και συγκεκριμένη: «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών» (Α΄ Κορ.ε:13). Αλλά ποιος είναι αυτός «ο κακός» που πρέπει να εκβάλλει η εκκλησία από ανάμεσά της;
Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, που υπενθυμίζει στους Κορίνθιους ότι «σας έγραψα, να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε· (...) Δεν κρίνετε σεις τους έσω;» (Α΄ Κορ.ε:11-12).
Από τα παραπάνω διακρίνουμε πως η αποστασιοποίηση των πιστών μελών της εκκλησίας αφορά όχι μόνο τους "μεγάλους αμαρτωλούς", δηλαδή πόρνους και ειδωλολάτρες, αλλά επίσης και τους πλεονέκτες και τους άρπαγες και τους λοίδορους... Με άλλα λόγια κάθε μορφής αμαρτία που μπορεί να γίνει φανερή προς τα έξω!
Πότε έγινε αυτό για τελευταία φορά στη ζωή της εκκλησίας που ζείτε; Πότε κάποιος πλεονέκτης «όστις είναι ειδωλολάτρης», απομακρύνθηκε από την εκκλησία σας ή, κατά την αποστολική συμβουλή, παραδόθηκε εις τον Σατανά «εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου»;
Θα ισχυριστεί βέβαια κάποιος, ότι αυτή είναι αυστηρή ποινή. Δεν θα πούμε το αντίθετο. Τι είναι όμως καλύτερο, να αφήσεις τον άνθρωπό σου να λιώσει από τη γάγγραινα ή να τον πας στο χειρουργείο για να βγει το κακό από μέσα του;
Και οι χειρότερες μορφές γάγγραινας δεν είναι αυτή στο σώμα μας αλλά (α) Η ΑΜΑΡΤΙΑ και (β) Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ, που και τα δύο υ-πάρχουν άφθονα στις σημερινές εκκλησίες.
Δεν αμφιβάλλουμε ότι εδώ θα βρεθούν κάποιοι έτοιμοι να υποστηρίξουν ότι η αγάπη τους είναι "τόσο μεγάλη", ώστε αδυνατούν να επιβάλλουν τέτοια "επιτίμια". Με άλλα λόγια λένε ότι αυτοί αγαπούν περισσότερο τους αμαρτωλούς ή την εκκλησία από ό,τι ο Παύλος... Είναι ποτέ αυτό δυνατό;
'Αλλοι πάλι φτάνουν στο αντίθετο άκρο, επειδή εκδιώκουν από την εκκλησία εκείνους που δεν συμφωνούν απόλυτα με τις δογματικές τους απόψεις είτε επειδή δεν συμφωνούν με τους δικούς τους κώδικες ντυσίματος, κουρέματος κ.λπ.
Επιτέλους, ήταν τόσο κακός άνθρωπος ο απόστολος Παύλος, ώστε να παραδίδει ανθρώπους στο Σατανά; Ή μήπως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σήμερα είμαστε τόσο αδιάφοροι για τα πράγματα του Θεού, ώστε να μη μας ενδιαφέρει το κατά πόσον θα σωθεί το πνεύμα του αμαρτωλού «εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού»; Για να μην πούμε και το άλλο, δηλαδή κατά πόσο μας ανησυχεί ποια κατάληξη περιμένει το δικό μας πνεύμα...
Όχι, ο Παύλος δεν ήταν κακός άνθρωπος! Ο Παύλος αγαπούσε την εκκλησία και τους πιστούς πολύ περισσότερο από καθέναν από εμάς τους όψιμους πιστούς του 21ου αιώνα.
Εμείς δεν αγαπούμε και αδιαφορούμε για τους αδελφούς, και παραγνωρίζουμε τους νόμους του Θεού και τις υποχρεώσεις μας απέναντί τους.
Ας το ξανασκεφτούμε, λοιπόν, κι ας καταλάβουμε πως όσο δεν θέλουμε να εφαρμόσουμε την παιδαγωγική του Θεού, εμείς μεν θα γινόμαστε πιο κακοί κι οι εκκλησίες ακόμη λιγότερο χριστιανικές.
