Όμως υπάρχει κίνδυνος να πέσουν σε θρησκευτικό καρναβάλι ακόμη και οι πιστοί.
Αυτό συμβαίνει όταν παρασυρθούμε από τον ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ στην παγίδα να θέλουμε να μοιάζουμε με τον κόσμο.
Απέναντι σ’ αυτό ο απόστολος προειδοποιεί και συμβουλεύει: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον» (Ρωμ.ιβ:2).
Συμμορφώνονται εκείνοι που ενώ από την φύση τους πρέπει να έχουν μια άλλη μορφή, για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν, αποφασίζουν ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ – και στο προκείμενο αυτός ο άλλος είναι Ο ΚΟΣΜΟΣ.
Μπορεί όμως ο πιστός να θέλει να μοιάσει με τον κόσμο; Μπορεί εκείνος που το Πνεύμα του Θεού τον έχει ενημερώσει πως «όστις θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ.δ:4), να διαλέγει θεληματικά να μοιάσει με τον ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; Αφού το λέει ο λόγος του Θεού σημαίνει ότι μπορεί, αλλά και η καθημερινή πραγματικότητα επαληθεύει πόσο εύκολα γίνεται αυτό στην πράξη.
Με άλλα λόγια, αυτά που σε κανένα λογικό μυαλό δε μπορούν να σταθούν, συμβαίνουν ανάμεσα σε ονομαζόμενους χριστιανούς γι’ αυτό και σήμερα –όπως γενικά ομολογείται– είναι τόσο δύσκολο να διακρίνεις τον πιστό από τον άπιστο, τον χριστιανό από τον κοσμικό, τον πνευματικό από τον σαρκικό.
Θα μπορούσαμε να πούμε σαν συμπέρασμα, ότι υπάρχουν κάποιοι ΚΟΣΜΙΚΟΙ που μεταμφιέζονται σαν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, αλλά και κάποιοι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που επιμένουν να μεταμφιέζονται ως ΚΟΣΜΙΚΟΙ!
Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, δυστυχώς οι περισσότεροι στον λεγόμενο χριστιανικό κόσμο ανήκουν στα δύο αυτά “στρατόπεδα”. Θέλουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα και «χωλαίνουν μεταξύ δύο φρονημάτων». Αυτό όμως τους οδηγεί βάσιμα στην απομάκρυνση από το δρόμο του Θεού και κάθε κοινωνία μαζί Του και η γνώμη του Θεού για τέτοιες καταστάσεις εκφράζεται με το παράδειγμα του χλιαρού νερού που προκαλεί τον εμετό (Αποκ.γ:16). Θα λέγαμε, συνεπώς, ότι εκείνοι που προσπαθούν να συμβιβάσουν τα δύο, μάλλον αντιμετωπίζουν πρόβλημα ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.
