Για την εξουσία διψάει ο μη μεταμορφωμένος και άγευστος της Χάρις Του Θεού. Της Χάρις που ελευθερώνει από είδωλα και γκρεμίζει την αυτοκρατορία της αυτού μεγαλειότητας, του Εγώ μας.
Για εξουσία διψάει εκείνος που αισθάνεται αδύναμος. Εκείνος που δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Που δεν έκανε αγάπη και συμφιλίωση με τον μέσα κόσμο της καρδιάς του. Για εξουσία διψάει ο δειλός, εκείνος που φοβάται την αποκάλυψη της υπαρξιακής γύμνιας και ψευτιάς του. Που ανησυχεί, αγχώνεται και απειλήται απο τις ενοχές του, ότι μια μέρα θα αποκαλυφθεί το ψέμα που κουβαλάει πίσω από τους επίσημους τίτλους του.
Για εξουσία διψάει εκείνος που ποτέ δεν αγαπήθηκε ή απορρίφθηκε και τώρα φορώντας την μάσκα του τιμωρού εκδικείται από θέση ισχύος στα πρόσωπα των υφισταμένων του, της οικογένειας του, του κοινωνικού περίγυρου του σύμπασα την κοινωνία, τους ανθρώπους γενικότερα. Την εξουσία διψάει ο δειλός, ο φοβικός, εκείνος που επιθυμεί να κρυφτεί από την ζωή και την περιπέτεια της. Που προσπαθεί να θωρακιστεί μέσα απο κοσμικά αξιώματα και τίτλους εξουσίας. Να λάβει δύναμη από το είδωλο του ράσου ή της στολής, της θέσης, της αρχηγίας, της καρέκλας, του νόμου που θα καλύπτει την ανεπάρκεια του να ζήσει, τον φόβο να τολμήσει, να αντέξει την ελευθερία. Ο νόμος είναι το κέλυφος της ανασφάλειας του. Ο ναός που λατρεύει την φοβισμένη ύπαρξη του. Το όχημα μέσα από το οποίο ασκεί έλεγχο και εξουσία. Το «αγαθό» μέσα στο οποίο ντύνει την κακία του. Το μίσος για τους ανθρώπους. Την ζήλια για την ελευθερία. Το φθόνο για την ευτυχία. Την ενοχή για την χαρά. Διψάει να εξουσιάσει ώστε να νοιώσει ότι υπάρχει, ότι αξίζει, ότι έχει υπόσταση.
Πίσω από τους νόμους και την εξουσία κρύβεται μια κόλαση υποκρισίας, διχασμού, σχιζοείδειας, κατακερματισμού, πολυπροσωπίας, γύμνιας και ένδειας υπαρξιακής. Ενός υπαρξιακού φαντομά που έχει χίλια πρόσωπα και μυριάδες προσωπεία.
Η εξουσία λειτουργεί ως αντίδοτο στην χαμένη αγάπη, στον ανεκπλήρωτο έρωτα, στην μειονεκτικότητα, στην άρνηση της εσωτερικής πραγματικότητας, στην αδυναμία της αλήθειας, στην αγάπη που δεν έφτασε ποτέ, στην αγκαλιά που δεν άνοιξε, στο φιλί που δεν δόθηκε, στο έπαινο και την επιβράβευση που ποτέ δεν ακούστηκε, στην προσευχή που δεν ψελλίστηκε, στην μετάνοια που ποτέ δεν ξεκίνησε.
Όταν όλα αυτά δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, ηδονή αλλά και οδύνη συνάμα. Ηδονή γιατί μονάχα μέσα από αυτή και την εξάσκηση της νιώθεις ότι υπάρχεις και ζεις. Οδύνη και πόνος, διότι στο βάθος βάθος της αλήθειας σου, ξέρεις ότι αυτή δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την αλλοτριωμένη, παραχαραγμένη και διαστροφική φύση σου, το ψέμα που το έκανες στέμμα..."
(Χαράλαμπος Παπαδόπουλος-π.Λίβυος)
