Το «έλθετε προς Με»
(Ματθ.ια:8), είναι βασικά η πρόσκληση του Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο. Όπως
και η διαβεβαίωσή Του, πως «τον ερχόμενον
προς Με ου μη εκβάλω έξω» (Ιωάν.ς:37), φτιάχνει τη σιγουριά εκείνων που
προσφεύγουν στο Χριστό. Όμως ο Χριστός που «δέχεται αμαρτωλούς» (Λουκ.ιε:),
καταδέχεται να επισκέπτεται τ’ ανθρώπινα σπίτια. Όποια και να ’ναι. Φτάνει να
Του ανοίξουμε την πόρτα. Για να ευλογήσει, ολόκληρη την οικογένεια. Για να
ευλογήσει τον άνθρωπο, σαν οικογένεια. Παράδειγμα - το σπίτι της Βηθανίας, το
σπίτι του Ζακχαίου, του Ματθαίου και τόσα άλλα, που «ευφράνθησαν πανοικεί» (Πράξ.ις:34). Άλλες φορές, κατά μια τραγική ειρωνεία,
για να ευλογηθούν οι επισκέπτες κι όχι οι νοικοκυραίοι, όπως στην περίπτωση του
Φαρισαίου.
Ας τη μελετήσουμε (Λουκ.ζ:36-50):
1. Ο Χριστός,
δεν αρνείται καμιά πρόσκληση. Από φαρισαίο προερχόταν η πρόσκληση και... τι
καλό μπορούσε να βγει! Δεν τους ήξερε ο Χριστός! Βεβαίως, ναι. Τους είχε ονομάσει
«τυφλούς οδηγούς, τυφλών ανθρώπων» (Ματθ.ιε:14). Τους είχε κατηγορήσει ότι
πνευματικά έμοιαζαν με «ασβεστωμένα μνήματα» (Λουκ.ια:44). Τους κατέταξε στους
«υποκριτές» και στους «αγαπώντες τις πρωτοκαθεδρίες» (Ματθ.κγ:6). Τι ήθελε
λοιπόν στο σπίτι ενός τέτοιου; Δυο πράγματα: Να διδάξει ότι όσο αμαρτωλός και
να ’ναι ο άνθρωπος, είναι ευπρόσδεκτος από το Θεό, εφόσον μετανοήσει! Ακόμη δε
ότι ποτέ και σε κανέναν, δεν αρνείται την προσφορά της αγάπης Του.
2. Ένας
αγενής οικοδεσπότης. Βλέποντας τη συμπεριφορά του φαρισαίου σ’ όλο το
δείπνο, ρωτάμε μα, γιατί λοιπόν κάλεσε το Χριστό! Και λες, πολλές φορές - μα,
καλά, γιατί λοιπόν ασχολείται με τα πράγματα του Θεού, αφού όλα τα βρίσκει
στραβά! Ο Κύριος, διατύπωσε το παράπονό του: «φίλημα δεν μου ’δωκες», δηλαδή παγερά χωρίς αγάπη με δέχτηκες. «Με λάδι δεν άλειψες το κεφάλι μου»,
δηλαδή μου αρνήθηκες την ειρήνη. «Νερό
για τα πόδια μου δεν μου ’δωκες», δηλ. μου στέρησες τη στοιχειώδη υπηρεσία
στο φιλοξενούμενο. Γιατί; Γιατί λοιπόν η Βίβλος στο σπίτι, αφού δεν διαβάζεται.
Γιατί ο εκκλησιασμός, αφού μόνο για κουτσομπολιό πηγαίνεις; Γιατί, αυτή η
πνευματική κωμωδία;
3. Μια
ευγενής αμαρτωλή. Ρωτάς, αν υπάρχουν τέτοιοι! Βεβαίως. Αλίμονο αν η
ευγένεια κατοικούσε μόνο στο χώρο της θρησκευτικής υπηρεσίας και της
χριστιανικής συμβατικότητας. Στο σπίτι τούτο αποδεικνύεται πως πιο κοντά στον
Κύριο είναι μια συντετριμμένη αμαρτωλότητα, από μια υπεροπτική, αγέρωχη
θρησκευτικότητα. Ο οικοδεσπότης με το «ποταπή» ζυγίζει την αμαρτωλότητα της
γυναίκας, εκείνη με το «κλαίουσα» εξομολογείται την αμαρτωλότητά της. Ο
οικοδεσπότης μένει έξω από τη χάρη, η τυχαία επισκέπτρια αρπάζει την ευκαιρία
και μπαίνει. Πόσες φορές συμβαίνει τούτο το παράξενο!..
4. Το
«πεντακόσια» και το «πενήντα». Με τη μικρή του παραβολή (εδ.41-43), θέσπισε
ένα θεμελιώδες πνευματικό αξίωμα. Ότι δηλ. ενώ το «πάντες ήμαρτον» (Ρωμ.γ:23) είναι κανόνας ανεξαίρετος κι ενώ αλήθεια
«δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις»
εντούτοις ο βαθμός της ενοχής σηματοδοτεί το βαθμό της συναίσθησης και της αναγνώρισής.
Στο «πενήντα», μπορεί να 'ναι το παιδί της χριστιανικής οικογένειας. Στο
«πεντακόσια», αυτός που παράβηκε όλο το Δεκάλογο. Κι οι δυο χρειάζονται
μετάνοια κι επιστροφή. Όμως ο συγκλονισμός αυτού που ’ρχεται από το
«πεντακόσια», είναι βαθύτερος κι ολόψυχος...
5. Ένα θαύμα,
που... δεν έκαμε ο Χριστός. Στο σπίτι της Κανά, ο Χριστός μετέβαλε το νερό
σε κρασί. Έτσι, θεράπευσε μια ανάγκη κι έδειξε τη θεία του προσωπικότητα. Στο
σπίτι του φαρισαίου, έγινε ένα τριπλό θαύμα: Τα δάκρυα πήραν τη θέση του νερού,
το πολύτιμο μύρο αντικατέστησε την έλλειψη του λαδιού, το «κατεφίλει» σκέπασε
την ντροπή της έλλειψης του φιλήματος του καλωσορίσματος. Αυτό όλο δίκαια να το
πούμε «το θαύμα μιας αμαρτωλής». Η συντριβή της καρδιάς της, το πραγματοποίησε.
Η δική σου συντριβή, μπορεί να το επαναλάβει.
6. Ο
συμβολισμός τούτου του «θαύματος», είναι υπέροχος, α) Το νερό της
καθημερινότητας της εκκλησιαστικής ρουτίνας, μπορεί και πρέπει ν’
αντικατασταθεί με τα δάκρυα της αληθινής μετάνοιας και πίστης. β) Το λάδι της ειρηνικής
και εφησυχασμένης εκκλησιαστικής ζωής, ανάγκη να δώσει τη θέση του στο μύρο
μιας άγιας κι ολόψυχής πνευματικής ζωής και μαρτυρίας, γ) Το φίλημα της τυπικής
αδελφικής σχέσης, ανάγκη άμεση να παραχωρήσει τη θέση του στο «κατεφίλει» της
ειλικρινούς εγκαρδιότητάς.
7. Απάντηση
σε μια ενδόμυχη σκέψη: Στην αναπάντεχη τροπή που πήραν τα πράγματα, ο
φαρισαίος δεν τόλμησε παρά να... «πει εν εαυτώ».
Η θρησκευτική μικροπρέπεια και το εκκλησιαστικό κουτσομπολιό, χωράνε εδώ. Η
αντίληψη ότι... όχι και τόσο χαμηλά ο χριστιανισμός! Ο χριστιανισμός όχι ας μη
κατέβει από τους θώκους, τ’ αξιώματα, τις χρυσοποίκιλτες εμφανίσεις και τους
στομφώδεις τίτλους. Ο Χριστός όμως κατεβαίνει, φαρισαίε. Όπως ο δύτης, για ν’
ανασύρει στην επιφάνεια πολύτιμα μαργαριτάρια. Αυτή την «ποταπή» αμαρτωλή. Εσύ,
φοβούμαστε ότι... έχασες το τραίνο.
Συμπέρασμα:
- Ο Χριστός δεν αρνιέται καμιά πρόσκληση.
- Όμως στο σπίτι σου Τον δέχτηκες, ουσιαστικά ή άψυχα και τυπικά;
- Ευγενικές ψυχές χτυπούν συχνά σ’ αμαρτωλά, αμαρτωλότατα στήθη.
- Είναι οι οφείλοντες τα «πεντακόσια», οι προσφέροντες τη συντριβή του μύρου
- Οι εκζητούντες τον Κύριον, μέσα από το πλημμύρισμα των δακρύων
- Αυτοί που ακούνε, το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου αι πολλαί, ότι πολύ ηγάπησες»
- Αυτοί, που μπορεί να ’σαι εσύ.
