Όσοι δεν παραδέχονται την κατά λέξη ακρίβεια των βιβλίων της
Καινής Διαθήκης, ισχυρίζονται πως ο απόστολος Παύλος έσφαλε. Μας επαναλαμβάνουν
ότι «ο απόστολος έσφαλε προφανώς στις πρώτες του επιστολές ως προς τον χρόνο
της έλευσης του Χριστού». Για να υποστηρίξουν τον ισχυρισμό τους προβάλλουν όσα
γράφει ο απόστολος στην Α' Θεσ.δ:15-18 όπου
λέει: «Τούτο γαρ υμίν λέγομεν εν λόγω
Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την παρουσίαν του Κυρίου ου
μη φθάσωμεν τους κοιμηθέντας» κ.λ.π. Από τα λόγια αυτά - μας λένε - είναι
προφανές ότι ο απόστολος Παύλος περίμενε πως θα ήταν στη ζωή, όταν θα ερχόταν ο
Κύριος.
Δεν ξέρω τι περίμενε ο Παύλος. Πιθανόν να είχε την ελπίδα
πως θα ζούσε, όταν θα ερχόταν ο Κύριος, δεν δίδασκε όμως πως ήταν βέβαιος ότι
θα ζούσε, και κανείς απ' όσους παραδέχονται τη θεοπνευστία της Βίβλου δεν
ισχυρίζονται ότι οι συγγραφείς των βιβλίων της Βίβλου δεν είχαν εσφαλμένες
ελπίδες. Το μόνο που υποστηρίζουν όσοι παραδέχονται τη θεοπνευστία και απόλυτη
αλήθεια και ακρίβεια της Βίβλου, είναι ότι οι συγγραφείς της δεν διδάσκουν
πλάνες πουθενά. Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι πιθανόν να είχαν εσφαλμένη
ιδέα για κάποιο ζήτημα.
Εκείνο που υποστηρίζουμε είναι ότι, αν είχαν καμιά τέτοια
εσφαλμένη ιδέα, το Άγιο Πνεύμα τους συγκρατούσε από του να τη διδάξουν.
Είναι βέβαιο πως ο απόστολος Παύλος δεν διδάσκει εδώ ότι θα ήταν
στη ζωή κατά τον ερχομό του Κυρίου. Εκείνο που διδάσκει είναι ότι μερικά
πρόσωπα θα έχουν «κοιμηθεί» και άλλα θα ζούσαν. Αφού αυτός ζούσε ακόμη, ήταν
φυσικό να συμπεριλάβει τον εαυτό του στην τάξη εκείνη, στην οποία ανήκε την
εποχή που τα 'γράφε: «Ημείς οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι». Ήταν σίγουρα
ζωντανός την εποχή εκείνη. Δεν λέει πως θα εξακολουθούσε να ζει. Είναι πιθανόν
πως έλπιζε ότι θα ζούσε. Ο κάθε πιστός που έχει ορθή ιδέα της διδασκαλίας της
έλευσης του Κυρίου είναι φυσικό να έχει την ελπίδα πως θα βρίσκεται στη ζωή
όταν έρθει ο Κύριος. Κι εγώ ελπίζω να ζω, μα δεν τολμώ να διδάξω ότι θα 'μαι
στη ζωή, ξέρω όμως ότι ζω αυτή τη στιγμή. Ξέρω ότι δεν είμαι ακόμη από κείνους
που έχουν «κοιμηθεί», και αν επρόκειτο να κάμω διάκριση μεταξύ των δυο τάξεων,
εκείνων που ζουν και εκείνων που έχουν «κοιμηθεί», θα έβαζα σίγουρα τον εαυτό
μου μεταξύ εκείνων που ζουν, και αυτό δεν θα 'ταν λάθος. Ο απόστολος Παύλος
ήξερε πολύ καλά ότι ο ίδιος ο Κύριος είχε πει, πολύ πριν γράψει τα λόγια αυτά,
στους Θεσσαλονικείς ότι δεν είναι δική μας δουλειά να ξέρουμε τους χρόνους και
καιρούς «ους ο Πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ.α:7). Δεν ήξερε τους
χρόνους και τους καιρούς που ο Κύριός του τόσο σαφώς είχε διδάξει ότι δεν ήταν
δική του, ή δική μας δουλειά να ξέρουμε, σίγουρα όμως δίδασκε «εν λόγω Κυρίου»
ότι «αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού,
καταβήσεται απ' ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον. Έπειτα
ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις
απάντησιν του Κυρίου εις αέρα και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα». Στα
προηγούμενα εδάφια 13 και 14, ο απόστολος συνιστά σε κείνους που ζούσαν τότε να
μη λυπούνται για τους «κοιμωμένους» και επειδή αυτός ήταν μεταξύ εκείνων που
ζούσαν -τους περιλειπόμενους- την ώρα εκείνη, ήταν φυσικό και πολύ ορθό να
συμπεριλάβει τον εαυτό του μ' αυτούς και όχι με κείνους για τους οποίους δεν
έπρεπε να λυπούνται, δηλ. τους «κοιμηθέντας».
Ώστε στο εδάφιο αυτό αντί να βρούμε ότι το πνεύμα το Άγιο
άφησε τον απόστολο Παύλο να κάνει λάθη, βλέπουμε ότι το πνεύμα το Άγιο δεν τον
άφησε να κάνει λάθος ούτε για ένα ζήτημα για το οποίο, σύμφωνα με τον πόθο του,
μπορούσε να 'χει εσφαλμένη ελπίδα. Ολόκληρο λοιπόν το εδάφιο, αντί ν’ αποτελεί
επιχείρημα κατά της ακρίβειας της Γραφής είναι επιχείρημα υπέρ αυτής και
δείχνει πως οι άνθρωποι που το πνεύμα το Άγιο διάλεξε να ’ναι τα μέσα της
αποκάλυψής Του σ' εμάς, εμποδίστηκαν από του να συμπεριλάβουν στη διδασκαλία
τους μια εσφαλμένη ελπίδα που μπορούσαν να είχαν. Οι φίλοι μας οι κριτικοί που
ψάχνουν επίμονα για να βρουν κάποιο λάθος στη διδασκαλία του απόστολου Παύλου,
θα πρέπει να ερευνήσουν τα πράγματα βαθύτερα.
